Black Fate

Πριν τρία χρόνια ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το πόσο κοντά στο πνεύμα των Conception βρισκόντουσαν οι Λαρισαίοι Innosense, λόγω της φωνής του Βασίλη Γεωργίου, αλλά και του λυρισμού των συνθέσεών τους. Αυτή τη φορά, είναι η σειρά των συντοπιτών Black Fate (που μοιράζονται δύο μέλη με τους Innosense) να επαναφέρουν την ίδια κουβέντα.

Οι Black Fate υφίστανται πάνω από μια δεκαετία και έχουν τρία ακόμα full length άλμπουμ στο ενεργητικό τους, αλλά θα σας έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν πως τους είχα υπόψη ή ότι έχω ακούσει κάποια προγενέστερη δουλειά τους. Κρίνοντας, λοιπόν, μόνο από το νέο τους άλμπουμ οι Black Fate παρουσιάζονται πιο metal oriented από τους Innosense, πιθανότατα λόγω του Gus Drax στις κιθάρες, ο οποίος προσδίδει έναν πιο βαρύ ήχο.

Παράλληλα, παρατηρώντας πιο προσεκτικά τις συνθέσεις του άλμπουμ θεωρώ πως τα κοινά σημεία είναι περισσότερα με τους Kamelot (της εποχής του Khan φυσικά), παρά με τους Conception και κάπου εδώ προκύπτει η κύρια ένστασή μου. Ο τρόπος που τραγουδάει ο Γεωργίου δεν αφήνει κανένα περιθώριο να αποφευχθεί η σύγκριση με τις δουλειές του μεγάλου Νορβηγού και αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι.

Αφενός, η απόσυρση του Khan αφήνει ένα μεγάλο κενό πίσω του και παράλληλα μια ευκαιρία για ανάδειξη για τον Γεωργίου, αλλά από την άλλη υπάρχουν στιγμές που το αποτέλεσμα μοιάζει ελάχιστα πρωτότυπο, σε ενοχλητικό βαθμό. Δεν είναι μόνο η υφή της φωνής, είναι παράλληλα ο τρόπος ερμηνείας, αλλά ακόμα και η μουσική σε πολλά σημεία,  φέρνοντας στο νου το ατόπημα στο οποίο υπέπεσαν και οι ίδιοι οι Αμερικάνοι, βάζοντας τον Karevik να πατήσει υπερβολικά στα μοτίβα του Khan.

Ας πάρουμε για παράδειγμα, το "Lines In The Sand", που ακόμα και οι ήχοι των πλήκτρων παραπέμπουν στους Kamelot,  ενώ το μόνο που το διαφοροποιεί είναι το shredding παίξιμο του Gus Drax. Στα περισσότερα τραγούδια, περισσότερο αναλώνομαι στο να εντοπίσω ποια αναφορά μου έρχεται στο μυαλό από Conception ή Kamelot, παρά επικεντρώνομαι στις συνθέσεις αυτές καθαυτές. Εδώ, να καταστήσω σαφές πως δεν τίθεται θέμα αντιγραφής μελωδιών, αλλά υπερβολικής χρήσης μιας πεπατημένης συνθετικής λογικής και προσέγγισης.

Βεβαίως, υπάρχουν καλές στιγμές, όπως το "Ryhme Of A False Orchestra", καθώς και τραγούδια με επιμέρους διαφοροποιημένα στοιχεία, όπως το "The Game Of Illusion" με τις Queensryche αναφορές, το hard rockίζον "Call Of The Wild" και το "State Of Conformity" με τους κοφτούς ρυθμούς, τα οποία ξεχωρίζουν και θα μπορούσαν να αποτελέσουν την μαγιά για τα επόμενα βήματα της μπάντας.

Προσπαθώντας να απομονώσω τον παράγοντα των παραπομπών που προαναφέρθηκαν, δεν δυσκολεύομαι να εντοπίσω ότι υπάρχει καλή πρώτη ύλη: καλοί μουσικοί και μια φωνή της οποίας οι ικανότητες μιλάνε από μόνες τους. Παράλληλα, η δουλειά που έχει γίνει είναι άρτια σε επίπεδα ήχου και απόδοσης, αλλά επιδέχεται βελτίωσης τόσο σε συνθετικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο προσωπικότητας, κάτι που εν τέλει, δεν γίνεται να αγνοήσει κάποιος.

Δεν είναι ότι στη χώρα μας έχουμε πολυτέλεια να προσπερνάμε αβίαστα δουλειές σαν των Black Fate, που αν μη τι άλλο στέκονται αξιοπρεπώς σε επίπεδα που γενικά χωλαίνουμε, αλλά μου αφήνουν την αίσθηση πως μπορούν να παρουσιάσουν κάτι πολύ καλύτερο από το απλά συμπαθητικό "Between Visions & Lies".