Biffy Clyro

Only Revolutions

Warner (2009)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 24/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχω ξεκινήσει αυτό το κείμενο καμιά δεκαριά φορές. Δεν ξέρω γιατί. Προσπαθώντας μάλλον να βρω τα κατάλληλα λόγια να αποτυπώσω την άποψή μου για αυτή τη κυκλοφορία, καταφέρνω και τραυλίζω μέσα στο κεφάλι μου. Δεν φταίω εγώ. Εκείνοι. Εκείνοι οι Biffy Clyro με έφεραν σε αυτή τη θέση. Όπως μία όμορφη κοπέλα καταφέρνει και σε κάνει να αποπροσανατολίζεσαι, να μη ξέρεις πως να φερθείς και τι να κάνεις, να τραυλίζεις. Έτσι και το "Only Revolutions" είναι το αμόρε μου.

Σαν οποιαδήποτε κοπέλα που σέβεται τον εαυτό της, ο δίσκος παρουσιάζει συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Είναι άκρως κυκλοθυμικός. Προσοχή όμως, ούτε μία αδύναμη στιγμή κύριοι. Μη γελιόμαστε το/τις αγαπάμε έτσι.  Ένα άλμπουμ για όλα τα γούστα. Είναι τόσο διαφορετικό από το "Puzzle", αλλά κάπως  σε καταφέρνει και  το νιώθεις απίστευτα οικείο. Κατά την άποψή μου ξεκινά λιγάκι ανορθόδοξα, με το "The Captain", που αν και single φαντάζει λιγάκι άνευρο, πράγμα όμως που συγχωρείται αμέσως χάρη στο επόμενο κομμάτι, "That Golden Rule". Με μία σχεδόν νεοπάνκ διάθεση, το τραγούδι ανεβάζει στροφές, για να έρθει στο εκπληκτικό ορχηστρικό τελείωμα που σε αφήνει άφωνο όσες φορές και να το ακούσεις. Ακολουθεί περήφανο το "Bubbles", που ενώ η indie εισαγωγή του σε προετοιμάζει για κάτι αρκετά ανάλαφρο, αποκτά αμέσως βάθος, με τις καταπληκτικές κιθάρες στο ρεφρέν, ενώ η γέφυρα κάνει ένα όμορφο build-up, συνηθισμένη τεχνική σε πολλά κομμάτια των Σκωτσέζων.

Δεν είναι μονάχα όμως τα δυνατά κομμάτια τους που κάνουν το δίσκο αυτό ξεχωριστό. Τα πιο μελό στοιχεία σε πολλά από τα πιο ήσυχα τραγούδια καταφέρνουν και σε αγγίζουν,  σχεδόν παραπάνω απ' όσο πρέπει. Ο λόγος κυρίως για το "God & Satan", ακουστικό κομμάτι που, σύμφωνα με το μικρό αυτό συντάκτη, αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους. "I make you miserable, you stick with me, although you know I’m going to ruin your life". Ενώ αρχικά φαίνεται να φανερώνει κυνισμό και απαισιοδοξία, το κομμάτι αλλάζει και γίνεται ένα ελπιδοφόρο love song. Mια κούκλα. Άλλα παρόμοια σημεία με συντελεστές ανατριχίλας συναντάμε στο "Mountains", κομμάτι που γνωρίσαμε σε κυκλοφορία ΕP το 2008, στο "Know Your Quarry", αλλά και στο πανέμορφο εξώφυλλο (Thorgerson εσύ σουπερστάρ).

Ποιος όμως να το περίμενε; Η αγαπημένη μπάντα του underground βρετανικού κοινού να είναι στα πρόθυρα τέτοιας παγκόσμιας απήχησης; Ok, κάτι είχαμε ψυλλιαστεί μετά το πανέμορφο "Puzzle" του 2007, αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το φετινό ξέσπασμα. Βέβαια, παγκόσμια απήχηση λέω, ενώ πολλοί θα είναι οι πρώτοι φορά που ακούνε αυτό το όνομα. Δεν πειράζει, έτσι πάνε αυτά.

Διαβάζω όμως από δω και από κει την αγανάκτηση των "τρου φαν". Ξέρετε, εκείνοι που είχαν χαρεί το 2000 που ανακάλυψαν μία μπάντα σε κάποια παμπ και καταστενοχωρήθηκαν όταν το 2007 τούς έμαθε και κόσμος πέρα από τις κοπέλες τους. Οι Biffy Clyro λοιπόν για αυτούς είναι μια ξεπουλημένη μπάντα που πούλησε τη ψυχή της στο βωμό του κέρδους. Σε πιο χαλαρούς τόνους θα τους πρότεινα να δούνε άμα έρχομαι, αλλά ειλικρινά, δεν βλέπω το point τους. Η μπάντα αν έχει κάτι που μπορεί να υπερηφανεύεται είναι χαρακτήρα και ταυτότητα. Το ιδιαίτερο στυλ της μπάντας, με τον Simon Neil να είναι από τους πιο «αληθινούς» ανθρώπους του χώρου, τούς καθιστά άνετα στα πρωτόσκαλα της σύγχρονης ροκ σκηνής, ενώ αυτό το άλμπουμ τούς βάζει και στα πρωτόσκαλα των κυκλοφοριών της χρονιάς. Κούκλα λέμε.
  • SHARE
  • TWEET