Between The Buried And Me

Στο πρώτο μέρος της μεγαλειώδους σύλληψης των Between The Buried And Me βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το "The Parallax: Hypersleep Dialogues", ένα EP διάρκειας μισής ώρας και τριών κομματιών, οπότε με απλά μαθηματικά καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχουμε να κάνουμε με τυποποιημένες συνθέσεις των τριών και τεσσάρων λεπτών.

Για μια ακόμα φορά, οι Αμερικανοί επιχειρούν να μας παγιδέψουν στον ίδιο τον εγκέφαλο μας, με την ασυγκράτητη φόρα της μουσικής τους, που ξεκινάει από ένα σημείο και ποτέ, μα ποτέ, δεν είσαι σίγουρος που θα καταλήξει. Αυτό είναι ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα του σχήματος. Αυτό, και το «ταξίδι» που μεσολαβεί. Ένα ταξίδι στο οποίο σε περνούν μέσα από ψυχεδελικούς math/prog λαβυρίνθους, ενώ δε διστάζουν να εξερευνήσουν και πιο avant garde μονοπάτια στο "Augment Of Rebirth", διατηρώντας αμείωτη την ένταση καθ' όλη τη διάρκειά του. Το τελευταίο αποτελεί και ένα ανακουφιστικό στοιχείο για τους οπαδούς των Between The Buried And Me, που ίσως -και κακώς- να ανησυχούσαν μετά την προσωπική κυκλοφορία του Tommy Rogers, το εξαιρετικό "Pulse", ότι οι αγαπητοί τους θα φλώρευαν.

Στα τρία κομμάτια του "The Parallax: Hypersleep Dialogues" δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο, μιας και υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσά τους και το καθένα διακρίνεται για κάτι διαφορετικό. Το πιο τυπικό Between The Buried And Me, "Specular Reflection", που ξεκινάει σαν Opeth, γυρνάει στο κλασικό τους στυλ, περνάει από μια Tool παράνοια και καταλήγει σε μια εξαιρετική μελωδία; Το πιο πειραματικό, όπως προανέφερα, "Augment Of Rebirth", που ενώ η αρχή του φέρνει στο νου τις παλιότερες δουλειές τους, δειλά-δειλά πρώτα κάπου στο 04:00 και μετά πιο έκδηλα στο 06:30 μας πάει «αλλού»; Ή τέλος το ταξιδιάρικο/μελωδικότερο, jazzy "Lunar Wilderness", που είναι πιο κοντά στo προσωπικό του Rogers, χωρίς να αμβλύνεται σε κανένα σημείο η δυναμική του; Το σίγουρο είναι ότι και τα τρία είναι απολαυστικά και καταφέρνουν να προχωρήσουν τον ήχο της μπάντας αρκετά βήματα πέρα από το "The Great Misdirect". Για τους φίλους, κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, του ακραίου ήχου, το εν λόγω EP αποτελεί την καλύτερη παρέα εν αναμονή του δεύτερου μέρους του Parallax.