Between The Buried And Me

Οι Between The Buried And Me δεν απευθύνονται στον μέσο ακροατή που απαιτεί από το συγκρότημα που ακούει να του προσφέρει ό,τι έχει μάθει, σε ό,τι έχει συνηθίσει το αυτί του. Για τους deathάδες παραέχουν soft στοιχεία, για τους progressivάδες ο σαματάς με τα κλαπατσίμπανα είναι too much. Έτσι λοιπόν παίζουν σε μια ιδιαίτερη και ολίγον τι παρεξηγημένη κατηγορία στην οποία διαπρέπουν, μεγαλουργώντας με κυκλοφορίες όπως το "Alaska", το "Colors" και αισίως το "The Great Misdirect".

Είναι όμως ο πέμπτος δίσκος των Between The Buried And Me μια εσκεμμένη παραπληροφόρηση ή έτσι θέλουν αυτοί να πιστέψουμε; Η διακύμανση των κομματιών σίγουρα δείχνει προς το πρώτο, μιας και τρία από τα έξι του δίσκου υπερβαίνουν τα δέκα λεπτά, το ένα μάλιστα αγγίζει το εικοσάλεπτο, το τέταρτο είναι κάτι λιγότερο από δέκα, ενώ υπάρχουν ακόμα δύο γύρω στο τετράλεπτο. Διάρκειες που προδίδουν μακροσκελείς συνθέσεις progressive μοτίβων, από μια μπάντα που δεν αποποιείται το προοδευτικό του χαρακτήρα της.

Ξεκινώντας αντίστοιχα όπως και το "Colors" με το ήπιων τόνων, μελαγχολικό "Mirrors"που εξελίσσεται στο "Obfuscation", ένα κράμα progressive και mathcore με ηλεκτρονικές πινελιές με ένα από τα πιο catchy τελειώματα/σόλο που έχουν γράψει ποτέ, και πιστέψτε με είναι πολλά. Οι υπόλοιπες συνθέσεις κυμαίνονται πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με τις εναλλαγές υφών σε κάθε κομμάτι να διαδέχονται η μια την άλλη. Ξεχωριστό εντελώς από όλα τα υπόλοιπα είναι το "Desert Of Song", ένα κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στον νέο δίσκο των Alice In Chains.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω επακριβώς τι είναι αυτό που με τραβάει πιο πολύ σε αυτό το συγκρότημα. Πολύ πιθανόν να πρόκειται για τη δυνατότητα που έχει ως σχήμα να συνδέει τόσο διαφορετικά ηχοχρώματα με τρόπο που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Είναι εμφανές πώς οι επιρροές των μελών των Between The Buried And Me προέρχονται κυρίως από τον πιο mainstream χώρο. Περνώντας όλες αυτές από το πρίσμα τους, καταφέρνουν να συνθέσουν δίσκους που δημιουργούν ένα ρεύμα που εμφανίζει την άτακτη δομή της jazz, στον ακραίο χώρο.

Το "The Great Misdirect" είναι μάλλον καλύτερο από το "Colors". Οι διαφορές και οι ομοιότητες τους είναι που δυσκολεύουν την επιλογή. Η δουλειά που έχει γίνει στον τελευταίο αυτό δίσκο των Αμερικανών θα πρέπει να τους κάνει περήφανους εκ του αποτελέσματος. Μην εκπλαγείτε αν στο μέλλον τα ονόματα των Paul Waggoner και Dustie Waring φιγουράρουν ανάμεσα σε αυτά των  Loomis και Petrucci, αφού πρόκειται για κιθαρίστες με μεγάλη άνεση εκτελεστική αλλά και συνθετική. Αν δεν φοβάστε να διαβείτε το δύσβατο μονοπάτι των Between The Buried And Me, τολμήστε το άκουσμα. Προϋπόθεση φυσικά αποτελεί η υπομονή/ανοχή στις μακροσκελείς συνθέσεις, τα άγρια φωνητικά και τις εξίσου άγριες κιθάρες, καθώς και στα συμπληρωματικά τους. Ένας από τους κορυφαίους δίσκους του τρέχοντος έτους κατά την προσωπική μου άποψη.