Beggar's Blues Diary

«Εκεί όπου το southern rock συναντά το boogie των Motörhead και τα blues». Αυτός θα ήταν ο ιδανικότερος τίτλος για να χαρακτηρίσει κάποιος σε μια πρόταση τι εστί η νέα δουλειά των Ελλήνων Beggar's Blues Diary. Τα πρώτα θετικά δείγματα μας τα είχαν δώσει στην συναυλία των Thin Lizzy λίγο καιρό πριν, όπου όντας η support μπάντα της βραδιάς έπαιξαν το "Not My War" και χάρισαν πολλά χαμόγελα χαράς.

Δεν σας κρύβω ότι περίμενα την νέα τους προσπάθεια με αναμονή μια και ήδη η προηγούμενη "Back To Basics" του 2011 ήταν πολύ καλή και θα ήθελα να δω αν θα κατάφερναν να δημιουργήσουν ξανά ένα άλμπουμ που αξίζει να ακούγεται συχνά. Μέτα το πέρας των ακροάσεων νομίζω ότι το κατάφεραν και με το παραπάνω. Η καινούργια  λοιπόν δισκογραφική τους κίνηση, τρίτη κατά σειρά, θεωρώ πως θα αγαπηθεί άμεσα ειδικά από όλους αυτούς που αρέσκονται στο southern rock. Σχεδόν όλα τους τα τραγούδια βασίζονται στο συγκεκριμένο είδος το οποίο αποδίδουν με τέτοιο τρόπο που να το τιμάνε δεόντος. Αναφέρω σχεδόν όλα γιατί υπάρχουν διάσπαρτα μέχρι και ψυχεδελικά σημεία όχι τόσο σαν στυλ μουσικής αλλά στον τρόπο παιξίματος και απόδοσης του κομματιού που ακούς. Έχουν προσέξει πολύ το όλο στήσιμο του άλμπουμ, κάτι που φαίνεται και από το εξώφυλλο που νομίζεις ότι βλέπεις ένα βινύλιο σε πικάπ αλλά και από τις φωτογραφίες που συνοδεύουν την κυκλοφορία που δείχνουν αμεσότητα με το κοινό όντας άκρως αυθόρμητες.

Έχουν επιλέξει να γράψουν κυρίως mid-tempo ρυθμικά τραγούδια όταν οι ταχύτητες δεν βαδίζουν με βήμα λίγο πιο γρήγορο από μιας χελώνας. Όταν πάλι οι ταχύτητες είναι πιο αυξημένες, κάτι που αποτελεί την μειοψηφία των τραγουδιών που έχει το CD, υπάρχει μια έντονη δυναμική και ένα feeling να θέλεις να κουνήσεις ρυθμικά το χέρι ή το πόδι σου. Άλλωστε όσοι ασχολούνται με το southern ξέρουν ότι δεν φημίζεται μόνο για τα «γκάζια» που έχει σαν μουσική άλλα και για το συναίσθημα που σου δημιουργεί κάθε κομμάτι κατά την ακρόαση του. Οι Beggar's Blues Diary συνέθεσαν τραγούδια που τουλάχιστον εγώ τα έχω κάνει άμεσα εικόνες. Είναι πολύ ωραίο η κάθε νότα όταν ενώνεται με μια άλλη να σου «ερεθίζει» το μυαλό και να βλέπεις μπροστά σου πράγματα σαν να είσαι «φτιαγμένος» από ποτό ή απαγορευμένες ουσίες. Έχοντας αποκτήσει πολλές εμπειρίες πια, μέσω της μουσικής τους εξυμνούν τον ροκ  ήχο του Νότου με τα όποια κλισέ του ύφους και σίγουρα είναι τέτοια (η μουσική) που ταιριάζει σε όλες τις ώρες ενός εικοσιτετραώρου.

Από την άλλη σημειώστε ότι όταν αποφασίζουν να ρίξουν τις ταχύτητες σου δημιουργούνται δυο έντονα συναισθήματα. Καταρχήν να ταξιδέψεις συνειρμικά κλείνοντας για πολλή ώρα τα μάτια. Κατά δεύτερον υπάρχει ένας άκρατος και διάχυτος ερωτισμός που πηγάζει από την ηχητική bluesy δομή κάποιων τραγουδιών μια και οι αναφορές στα blues είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς όταν υπάρχουν χωρίς όμως να είναι αυτοσκοπός έκφρασης της μπάντας. Έτσι αν έχεις σύντροφο, η επιθυμία για να περάσεις μαζί του αξέχαστες στιγμές έρχεται χωρίς να το πολυκαταλάβεις και σου γίνεται πολύ έντονη. Ό,τι και αν νιώσεις κατά την ακρόαση το τελικό σου συμπέρασμα είναι ότι το άλμπουμ είναι πραγματικά μια ωδή στην καλοπαιγμένη μουσική.

Ό,τι διαβάσατε παραπάνω είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που εμπεριέχονται στο "The Truth". Αν σας αρέσει αυτή η μουσική, σίγουρα θα βρείτε έναν πολύ άξιο πρεσβευτή της στους Beggar's Blues Diary. Αν μη τι άλλο είναι από αυτούς που υπηρετούν με ευλάβεια το είδος και δεν παίζουν κάτι δήθεν απλά για να λένε ότι το παίζουν. Ακούγοντας τον δίσκο, καθένας από εσάς θα ανακαλύψει και άλλα συναισθήματα που θα του «γεννηθούν» αλλά και το(τα) τραγούδι(-α) που θα τον συνοδέψει(-ψουν) σε κάθε στιγμή μιας μέρας του. Γιατί τελικά αυτό είναι το πολύ σημαντικό: να δεθείς με ένα τραγούδι ή περισσότερα αφού θα έχει/έχουν εισχωρήσει μέσα σου. Κάπως έτσι άλλωστε δεν σε μαγεύει η μουσική;