Battle Ruins

Η κριτική αυτή, όπως φυσικά και ο δίσκος με τον οποίο καταπιάνεται, μπορεί να σταθεί ιδιαίτερα χρήσιμη ως εισαγωγή σε έναν πολύ σημαντικό punk καλλιτέχνη των ημερών μας, τον Αμερικανό Brendan Radigan, frontman μερικών εξαιρετικά αξιόλογων συγκροτημάτων της διεθνούς underground σκηνής, που με τεράστιο πάθος δηλώνω πως αξίζει να ψάξετε και να ακούσετε.

Με ξεχωριστό χαρακτηριστικό τα φωνητικά του -και σε κάποιες περιπτώσεις το ευρύτερο μουσικό του ταλέντο- αυτός ο άνθρωπος έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές σε διάφορες μπάντες, που κάνουν για όλα τα γούστα, για φανατικούς του γρήγορου αμερικάνικου hardcore punk και του powerviolence (The Rival Mob, Mind Eraser, XFilesX), για λάτρεις το αγνού και πρωτόγονου heavy metal (Stone Dagger) αλλά και μυστικιστές οπαδούς του doom και -για να το θέσουμε κάπως πιο «λαϊκά»- της ευρέως λατρεμένης «Sabbath-ίλας» (Magic Circle). Οι Battle Ruins είναι ακόμη ένα εξαιρετικό δείγμα του πλούσιου αυτού βιογραφικού, με το ομώνυμο φετινό τους άλμπουμ αλλά και το "Pressure" των Καναδών Bishops Green, να ξεχωρίζουν ως μάλλον οι καλύτεροι Oi! δίσκοι του έτους που διανύουμε.

Το "Battle Ruins" αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Αμερικανών έπειτα από κάποιες πολύ επιτυχημένες μικρότερες κυκλοφορίες, και περιλαμβάνει επτά punk rock / rock 'n' roll ύμνους σε '80s βρετανικό ύφος, με τρομερά πιασάρικα refrain και τα φωνητικά του Brendan να προσδίδουν έξτρα μελωδία στο σύνολο και να μαγεύουν στα σημεία όπου κάνουν το τολμηρό βήμα και γίνονται πιο ψηλά. Η όλη μαγκιά μάλιστα εντοπίζεται σε αυτό ακριβώς το στοιχείο, καθώς είναι η πρώτη φορά που προσωπικά συναντώ το συγκεκριμένο είδος διάσπαρτα να εμπεριέχει «τσιρίδες», με το αποτέλεσμα ούτε κατά διάνοια να αλλοιώνεται. Τα κομμάτια επιπλέον παρουσιάζουν έναν κάπως επικό χαρακτήρα φέρνοντας στο μυαλό αυτό το αμφιλεγόμενο και κάπως obscure είδος «viking rock», και όπως καταλαβαίνετε πρόκειται τελικά για ένα πολύ ξεχωριστό άλμπουμ και μια ενδιαφέρουσα μπάντα που οπωσδήποτε δικαιούται μία ακρόαση. Όταν τελειώσετε, αναζήτηστε τους Stone Dagger και τους Magic Circle για να «νιώσετε» και να δεχτείτε μερικά καλά ανατριχιαστικά vibes επικής μουσικής.