Όποτε φιλοτιμηθεί να γράψει καμιά αράδα, κυρίως έχει να κάνει με το ευρύτερο φάσμα του σύγχρονου punk-rock, αλλά δε θα ντραπεί να κάνει τον ειδήμονα σε πολλαπλά ταμπλό, για τα οποία δεν ξέρει σχεδόν...
Έτος 2010. Τι να περιμένει κανείς από τους Bad Religion; Το «μία από τα ίδια» φαίνεται να είναι μία πολύ απλή και εύκολη προσέγγιση, η όποια άνετα θα μπορούσε να είναι μία πετυχημένη σύνοψη της κριτικής. Το θέμα είναι πόσο μας πειράζει.
Οι Bad Religion είναι μία μπάντα που τιμάται για το ήθος της. Από τα πιο σεβαστά ονόμαστα στην punkίζουσα σκηνή, που μετρά τριάντα εντυπωσιακά χρόνια στην πλάτη του. Τους απολαύσαμε και ζωντάνα, στα πλαίσια του Ejekt Festival, αλλά, αλήθεια, τι άλλο θέλουμε από αυτούς; Ξέρουμε αυτό που παίζουν. Το παίζουν και καλά. Χρειαζόμαστε όμως άλλο υλικό; Θα μου πεις, και τι να κάνει η μπάντα, να κρεμάσει παπούτσια επειδή εσύ βαρέθηκες αυτό που παίζει; Όχι βέβαια, αλλά δεν ξέρω και τι θέλω, τι να περιμένω.
Ο δίσκος κινείται λοιπόν στα γνωστά μονοπάτια της μπάντας από την California, με τον αντιδραστικό, και σε σημεία πολιτικοποιημένο, στίχο σε πρώτο πλάνο και τις γρήγορες κιθάρες σε δεύτερο. Το πρώτο, και μόνο, single "The Devil In Stitches" ξεκινάει μ' ένα αρκετά ενδιαφέρον riff, για να μπει σε ένα κλασσικό power chord progression, που δίνει τη θέση του σε ένα refrain - σήμα κατατεθέν Bad Religion, με τις πολυφωνίες των υπολοίπων της μπάντας να συνοδεύουν τον Graffin στα γνωστά «aaah aah». Πανέμορφο σημείο του δίσκου αποτελεί το "Meeting Of The Minds", με το riff του να φαίνεται πως έχει γεννηθεί περί το '92 και να έρχεται αγριεμένο στο τώρα για να σε τσιτώσει.
Γενικά νιώθω χαμένος. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το review αυτό έρχεται κάμποσο καιρό μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Ενώ δε μπορείς να εντοπίσεις αδύναμο στοιχείο στα κομμάτια, βρίσκεις απλά το δίσκο αδύναμο. Όχι επειδή έχει κακά κομμάτια, αλλά τα ξέρεις όλα βρε αδερφέ. Ενώ μιλάμε για ένα πάρα πολύ καλό album, δε νομίζω να θέλω να ξαναβάλω να τον ακούσω τώρα σύντομα, όταν ξέρω πως έχω άλλα 14, παρόμοια, ίσως καλύτερα, σίγουρα όμως πιο κλασσικά και οικεία album, τα οποία θα μου προσφέρουν ακριβώς τα ίδια.
Και κάπου δω έρχεται και μας χτυπά εκείνο το αιώνιο ερώτημα. Κάνεις αυτό που ξέρεις, και το ξέρεις καλά, για όσο υπάρχεις, ή προσπαθείς να εξελιχτείς, να πάρεις ένα ρίσκο, να σπρώξεις λίγο τα σύνορα; Ποιος είμαι εγώ να απαντήσω; Εδώ δεν το κατάφεραν άλλοι κι άλλοι. Τελικώς όμως, το "Dissent Of Man" είναι αυτό που περιμέναμε και αγαπάμε στους Bad Religion.
Lovers gonna love, haters gonna hate.
Οι Bad Religion είναι μία μπάντα που τιμάται για το ήθος της. Από τα πιο σεβαστά ονόμαστα στην punkίζουσα σκηνή, που μετρά τριάντα εντυπωσιακά χρόνια στην πλάτη του. Τους απολαύσαμε και ζωντάνα, στα πλαίσια του Ejekt Festival, αλλά, αλήθεια, τι άλλο θέλουμε από αυτούς; Ξέρουμε αυτό που παίζουν. Το παίζουν και καλά. Χρειαζόμαστε όμως άλλο υλικό; Θα μου πεις, και τι να κάνει η μπάντα, να κρεμάσει παπούτσια επειδή εσύ βαρέθηκες αυτό που παίζει; Όχι βέβαια, αλλά δεν ξέρω και τι θέλω, τι να περιμένω.
Ο δίσκος κινείται λοιπόν στα γνωστά μονοπάτια της μπάντας από την California, με τον αντιδραστικό, και σε σημεία πολιτικοποιημένο, στίχο σε πρώτο πλάνο και τις γρήγορες κιθάρες σε δεύτερο. Το πρώτο, και μόνο, single "The Devil In Stitches" ξεκινάει μ' ένα αρκετά ενδιαφέρον riff, για να μπει σε ένα κλασσικό power chord progression, που δίνει τη θέση του σε ένα refrain - σήμα κατατεθέν Bad Religion, με τις πολυφωνίες των υπολοίπων της μπάντας να συνοδεύουν τον Graffin στα γνωστά «aaah aah». Πανέμορφο σημείο του δίσκου αποτελεί το "Meeting Of The Minds", με το riff του να φαίνεται πως έχει γεννηθεί περί το '92 και να έρχεται αγριεμένο στο τώρα για να σε τσιτώσει.
Γενικά νιώθω χαμένος. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το review αυτό έρχεται κάμποσο καιρό μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Ενώ δε μπορείς να εντοπίσεις αδύναμο στοιχείο στα κομμάτια, βρίσκεις απλά το δίσκο αδύναμο. Όχι επειδή έχει κακά κομμάτια, αλλά τα ξέρεις όλα βρε αδερφέ. Ενώ μιλάμε για ένα πάρα πολύ καλό album, δε νομίζω να θέλω να ξαναβάλω να τον ακούσω τώρα σύντομα, όταν ξέρω πως έχω άλλα 14, παρόμοια, ίσως καλύτερα, σίγουρα όμως πιο κλασσικά και οικεία album, τα οποία θα μου προσφέρουν ακριβώς τα ίδια.
Και κάπου δω έρχεται και μας χτυπά εκείνο το αιώνιο ερώτημα. Κάνεις αυτό που ξέρεις, και το ξέρεις καλά, για όσο υπάρχεις, ή προσπαθείς να εξελιχτείς, να πάρεις ένα ρίσκο, να σπρώξεις λίγο τα σύνορα; Ποιος είμαι εγώ να απαντήσω; Εδώ δεν το κατάφεραν άλλοι κι άλλοι. Τελικώς όμως, το "Dissent Of Man" είναι αυτό που περιμέναμε και αγαπάμε στους Bad Religion.
Lovers gonna love, haters gonna hate.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
