Atoms For Peace

Amok

XL (2013)
Από τον Πάνο Κατσούρη, 27/02/2013
Το "Amok" είναι ένα πρόχειρο έργο μοντέρνας τέχνης
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αλλόκοτοι καιροί. Μια αλλοπρόσαλλη αλληλεπίδραση ανθρώπου-μηχανής, η αρχή μια νέας εποχής που το ψηφιακό αβυσσαλέα τείνει να αποτυπώσει την ολότητα του φυσικού. Και, «One of the things we were most excited about was ending up with a record where you weren't quite sure where the human starts and the machine ends», δια στόματος Thom Yorke, κάτω από το όνομα του supergroup (;) Atoms For Peace η νέα του δουλειά.

Για να πούμε τα πράγματα ως έχουν, το "Amok" είναι ένας δίσκος κατά βάση ηλεκτρονικός, παιγμένος στην πλειονότητα του αναλογικά και όσοι περίμεναν να ακούσουν τον Flea να groovάρει και τον Yorke να τραγουδά για τις ομορφιές της Καλιφόρνια κάπου τα έχουν μπερδέψει. Το "Amok" είναι ένας δίσκος Thom Yorke - προσωπικός και Nigel Godrich ράβε - ξήλωνε στο παρασκήνιο και εγώ από την μεριά μου άκουσα σχεδόν αυτό που περίμενα.

Εμφανέστατα κάτω από την μαεστρία του μπροστάρη μπήκαν σημαντικά εργαλεία αλλά για τον ίδιο λόγο που δημιουργήθηκαν οι Atoms For Peace (να βοηθήσουν στην live περιοδεία του "The Eraser") ίσως για τον ίδιο λόγο συνέχισαν να συνυπάρχουν έτσι ώστε να μπορέσουν να προχωρήσουν στην εκπόνηση ενός έργου που έχει να κάνει με τις ιδέες του Yorke και όσα ακούστηκαν περί μαγείας του συνόλου και «γίναμε λιώμα παίζοντας μπιλιάρδο και ακούγοντας Fela Kuti» τα ακούω βερεσέ. Βέβαια είναι αλήθεια πως η εικόνα ενός τοτέμ απλά να βολοδέρνει στον χώρο ως φάντασμα ξινίζει αλλά ας το δικαιολογήσουμε σε αυτή την τεράστια καλλιτεχνική περσόνα που υπερκαλύπτει τα πάντα ακόμη και μόνο με την παρουσία της αλλά και στο πόσο δύσκολο είναι να μπορέσει κάποιος να συμβαδίσει με την weird μορφή των τελευταίων χρόνων που έχει μετατραπεί ο Yorke.

Η μοντέρνα προσέγγιση της μουσικής αλλά και οι φουτουριστικές κατευθύνσεις που έχει επιλέξει να ακολουθήσει ο Yorke είναι δίκοπο μαχαίρι σε περιπτώσεις όπως το "Amok". Ίσως αυτό να είναι το πρώτο αλλά συνάμα και το μεγαλύτερο μείον του δίσκου διότι εάν σε τέτοια μονοπάτια είναι δύσκολο να βαδίσει χέρι χέρι με τα μέλη των Radiohead τα οποία είναι ικανά να πιάσουν τον ειρμό αλλά και το ύφος του και στην τελική να δώσουν κάτι παραπάνω, τότε δικαιολογημένα είναι επόμενο να μην μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους ακόμη και μεγάλες προσωπικότητες που δεν τον γνωρίζουν σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά κυρίως δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτό τον ήχο. Ενδεικτικά σε αυτά τα σημεία φαίνεται η συμβολή του Godrich οποίος είμαι σίγουρος πως πήρε στις πλάτες του το βαρύ φορτίο να μπαλώσει οποιαδήποτε τέτοια τρύπα.

Είναι λογικό το "Amok" στα πρώτα ακούσματα να κατατάσσεται δύσκολο και απόμακρο από αυτιά απαίδευτα σε ακραία πειραματικά είδη ηλεκτρονικής. Όμως είμαι σίγουρος πως οι «die hard» οπαδοί των Radiohead δεν πρόκειται να του γυρίσουν την πλάτη και θα το αγαπήσουν εν αντίθεση με τους επιδερμικούς ακροατές που έχουν μείνει σε κάποια "Karma Police" ή "Paranoid Android" ή αυτούς που με το δίκιο τους στο παρελθόν θαμπώθηκαν από την ηθελημένη πρωτοποριακή στροφή του "Kid A". Οι τελευταίοι όταν προσπαθήσουν να το αγγίξουν θα τσιμπηθούν και θα το παρατήσουν εύκολα ενώ οι πρώτοι θα δουν κομμάτι κομμάτι την παρανοϊκή πάλη ανθρώπου μηχανής που επικρατεί στο μυαλό του Yorke αλλά και τις μουσικές αναζητήσεις οι οποίες γνώρισαν στους οπαδούς του νέους sci-fi κόσμους.

Με αυτά και με εκείνα όμως ερχόμαστε στα άλλα δυο αρνητικά του δίσκου.

Μετά τις πρώτες ακροάσεις αρχίζουν να ξεδιπλώνονται μπροστά σου όλες οι επιρροές και οι διανοητικές συλλήψεις του Yorke κυρίως πέρα από τους Radiohead. Από την φρικαλέα ambient-idm του Aphex Twin στη γερμανική techno των Modeselektor και από τους ιδιαίτερους ηλεκτρονικούς προσανατολισμούς του Four Tet στην πολυπλοκότητα του Flying Lotus. Όλα παρουσιάζονται ξεκάθαρα ένα προς ένα, χωρίς βέβαια να λείψουν και οι στιγμές που χαρακτηρίζονται από το δικό του απαράμιλλο ύφος εκεί που πραγματικά ακούμε πειραματική ηλεκτρονική-rock. Όμως όλα αυτά είναι που δημιουργούν μια άναρχη αισθητική, δυσκολεύουν την συνοχή του δίσκου και επιπρόσθετα παρασύρουν τον λυρισμό του Yorke οποίος την μια μπορεί να παρουσιάζεται καθαρά προσωπικός, την άλλη εμφανώς ηγετικός συμβουλευτικός, αλλά και όπως πάντα εντελώς αφηρημένος όπως στο σημείο που φαντάζει να σκιτσάρει για έναν ανεξήγητο λόγο την αρχή της ιστορίας του Γιόζεφ Κ. του Κάφκα.

Εξόφθαλμα λοιπόν καθ όλη την διάρκεια της προσπάθειας μου να αναλύσω τον δίσκο, ένα και μόνο όνομα μονοπωλεί τα λεγόμενα μου. Αυτό με ευκολία υπονοεί πως έχουμε μπροστά μας έναν solo δίσκο που δικαιολογημένα θα απογοητεύσει αρκετούς. Προσωπικά βάση όσων ανέφερα και στην αρχή κάτι τέτοιο δεν με αποθαρρύνει να το λατρέψω, αντ' αυτού το απολαμβάνω δεόντος διότι ακούω έναν future bass δίσκο με την μπασογραμμή να ταλαντεύεται έντονα από τα μαγικά χέρια του Flea.

Το "Amok" είναι ένα πρόχειρο έργο μοντέρνας τέχνης και δεν χρειάζεται να το αποθεώσω για να σε πείσω να το ακούσεις ή να του δώσεις παραπάνω ευκαιρίες αν το παρατήσεις στις πρώτες προσπάθειες. Εάν βέβαια επιθυμείς να ακούσεις για μια ακόμη φορά ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μυαλά που έβγαλε η ανθρωπότητα, το μόνο που μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω είναι να κολλήσω ένα «(HBU) with headphones» έτσι ώστε να απολαύσεις κάθε λεπτομέρεια του. Πίστεψέ με, έτσι δεν θα χάσεις.
  • SHARE
  • TWEET