Arctic Monkeys

Ας υποθέσουμε ότι οι Arctic Monkeys διαλύθηκαν για μυστήριους λόγους κάπου στα μέσα του 2006, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου δίσκου τους. Ναι, αυτού με το μεγάλο όνομα ("Whatever People Say I Am, That's What I'm Not") και το εξώφυλλο με έναν τυπά να καπνίζει όπως ο Παπαμιχαήλ πριν την πέσει στη Βουγιουκλάκη στη «Νεράιδα και το Παλικάρι». Ο κόσμος -όπως συμπτωματικά συνέβη και με μένα- τους έχει ήδη μάθει από τα εκπληκτικά number one singles "I Bet You Look Good On The Dancefloor" και "When The Sun Goes Down". Το "Whatever People Say..." γίνεται το ντεμπούτο με τις πιο γρήγορες πωλήσεις στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου (360.000 αντίτυπα σε μια βδομάδα) και οι μυστακοφόροι hipsters είναι ωσάν από καιρό έτοιμοι να αγκαλιάσουν με λατρεία αλλά και πάθος ειδήμονα το νέο αυτό hype. Όμως, αίφνης, τα αρκτικά πιθήκια το διαλύουν. Η indie κοινότητα μένει εμβρόντητη να βροντοφωνάζει πόσο επιδραστικοί και μεγάλοι κατάφεραν να γίνουν με ένα μόνο άλμπουμ και να αναρωτιέται πόσο ακόμη πιο ψηλά θα μπορούσαν να φτάσουν. Ο δε μυστικιστικός μανδύας που έχει καλύψει το δίσκο βοηθά στη μυθοποίησή του.

Έλα όμως που οι Arctic Monkeys ποτέ δε διαλύθηκαν. Τουναντίον, επιζούν μέχρι και σήμερα, όντας από τα πιο καυτά ονόματα για festival, με πωλήσεις που αντιστέκονται σε οικονομικές/δισκογραφικές κρίσεις και όλα αυτά με το αντίτιμο ότι ωριμάζουν και απογυμνώνονται μπροστά μας σε ζωντανό χρόνο. Μάλιστα, το κάνουν αυτό ως μπροστάρηδες μιας ολόκληρης σκηνής. Το ερώτημα «πόσο πιο ψηλά θα έφταναν άραγε;» δεν είναι ρητορικό. Βλέπουμε την απάντηση μπροστά στα μάτια μας. Οι Arctic Monkeys δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το ντεμπούτο τους, η ανωριμότητα, η jam ζωντάνια, ο αυθορμητισμός του οποίου το κατέστησαν την κορυφή τους. Παρ' όλα αυτά, το "Favorite Worst Nightmare" δεν υστέρησε και πολύ αυτού, ενώ το "Humbug", αν και η πιο πειραματική για τα δεδομένα των πιθηκιών δισκογραφική δουλειά τους, είχε από εξαιρετικές στιγμές (άπειρο λιώσιμο στο "Crying Lighting") μέχρι, λίγες, αποτυχημένες απόπειρες.

Όλα αυτά σε μια πορεία κατά την οποία η μπάντα δεν καθόταν στα -χρυσά- αβγά της και η οποία καταλήγει αυτή τη στιγμή στο "Suck It And See", τον πιο εύκολο στο αυτί, τον πιο συμβατικό, τον πιο pop (;)και εντέλει τον πιο αδύναμο μέχρι στιγμής δίσκο στις αποσκευές της μπάντας. Το "Suck It And See" δεν είναι κακή κυκλοφορία επ' ουδενί. Είναι, όμως, ο δίσκος όπου περιορίζεται όσο ποτέ άλλοτε ο προσωπικός ήχος των Arctic Monkeys, παρά το γεγονός ότι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Josh Homme δεν κάνει πια την παραγωγή, τα ηνία της οποίας ξαναπήρε ο James Ford. Στο "Suck It And See" η παράνοια και το πάθος λείπουν. Η φωνή του Alex Turner δεν είναι πια η φωνή του 20χρονου οργισμένου νέου με την άφθονη βρετανίλα. Έχει ωριμάσει και έχει βελτιωθεί τεχνικά, έχει βαθύνει, έχει αποκτήσει χρώμα, μα ταυτόχρονα πολλές φορές πέφτει στην παγίδα να προσπαθεί να ακουστεί «indie», με ό,τι εκλαμβάνει ο καθείς με αυτή τη λέξη. Οι στίχοι που έχει γράψει είναι, ίσως, από τους πιο καλογραμμένους που είχε ποτέ η μπάντα και εν γένει πραγματεύονται έρωτες και ανθρώπινες σχέσεις, μα ποτέ δε δείχνουν να βγάζουν κάποιο συγκεκριμένο νόημα, κάτι που, βέβαια, δεν είναι αρνητικό. Στην αντίπερα όχθη, οι κιθάρες είναι λιγότερο garage από ποτέ, λιγότερο τολμηρές και στις περισσότερες περιπτώσεις αφήνουν το μπάσο να ηγηθεί.

Αφού ασχοληθήκαμε με το γενικό χαρακτήρα του δίσκου, ας προχωρήσουμε σε μια αυθαίρετη κατηγοριοποίηση των κομματιών του "Suck It And See". Από τη μία μεριά έχουμε τις δύο καλύτερες στιγμές του δίσκου, οι οποίες όλως τυχαίως (άραγε;) συγκαταλέγονται στα πιο βαριά κομμάτια του δίσκου. Αυτά είναι τα "Don't Sit Down Cause I've Moved Your Chair" και "All My Own Stunts", τα οποία θα εμπλουτίσουν με άνεση τις Arctic Monkeys playlists μας. Στο δεύτερο, μάλιστα, έχουμε διακριτική συμμετοχή στα φωνητικά από τον Josh Homme. Συνεχίζοντας, έχουμε τις πιο απαλές, πιο καλοκαιρινές, πιο ερωτιάρικες στιγμές για να ακούς παρέα με την indie κοπελιά με τα τιρκουάζ ray ban και τα τσαχπίνικα χτενίσματα, οι οποίες όμως διατηρούν ψηλά τον πήχη της ποιότητας του δίσκου. Πρώτο και καλύτερο σε αυτή την κατηγορία έχουμε το εναρκτήριο "She's Thunderstorms", που ακρόαση με την ακρόαση κερδίζει πόντους, το "Reckless Serenade" και το κολλητικό "Piledriver Waltz" με τον ιδιόμορφο στίχο «You look like you've been for breakfast at the Heartbreak Hotel». Από εκεί και πέρα έχουμε είτε συμπαθητικές συνθέσεις, είτε τρανταχτά fillers, όπως το "Brick By Brick", που επιχειρεί να γυρίσει στα '60s, αλλά είναι επίπεδο και σε τελική περίπτωση δεν πρόκειται να συγκινήσει κάποιον που πήρε πρέφα την περσινή δισκάρα των Black Angels, και το "Love Is A Laserquest", μια μπαλάντα πιο τυπική και από δηλώσεις υπουργού οικονομίας για τα νέα μέτρα λιτότητας.

Κάπου εδώ λέω να γράψω μια σύνοψη της γνώμης μου για το "Suck It And See", για αυτούς οι οποίοι θα αποφασίσουν να διαβάσουν μόνο την πρώτη και την τελευταία παράγραφο (ξέρετε ποιοι είστε... και πολύ καλά κάνετε, χεχε). Έχουμε και λέμε: o νέος δίσκος των Arctic Monkeys κρίνεται συμπαθητικός. Υπάρχουν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες γνώμες εκεί έξω. Τόσες διαφορετικές αφετηρίες. Θα βρει το δρόμο του. Το ερώτημα που τίθεται από εδώ και πέρα, όμως, είναι πως μια μεγάλη μπάντα όπως οι Arctic Monkeys θα ξαναβρεί όχι μόνο λόγο ύπαρξης σε μια εποχή με εκατοντάδες συγκροτήματα να την ανταγωνίζονται -ακόμα και αν έχουν επηρεαστεί από τους ίδιους- αλλά και τρόπο να αποδεικνύει συνεχώς τη θέση που κατέχει ανάμεσα στους προύχοντες του χώρου. Νομίζω ότι ο επόμενος δίσκος τους θα έχει να δώσει πολλές απαντήσεις. Ως τότε... Suck It And See!