Anna Calvi

«I stand on the edge / It tastes like I'm leaving»

Mας συστήθηκε προ διετίας κερδίζοντας επάξια την εκτίμηση των απανταχού indάδων με το άκρως ενδιαφέρον art rock που μας παρουσίασε, το οποίο έκανε το χάσμα μεταξύ της Edith Piaf και της Siouxsie Soux να μοιάζει αμελητέο. Με μια ιδιαιτέρως αναμενόμενη κυκλοφορία η ντροπαλή ιταλοβρετανίδα επέστρεψε με το "One Breath" για να συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει.

Με το "One Breath" αποφεύγει με χάρη την παγίδα του «δύσκολου» δεύτερου άλμπουμ και μας δίνει ακόμη ένα σύνολο με αξιόλογες συνθέσεις, που θυμίζει ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί γεμίζοντας τον τόπο με έντονα φορτισμένα συναισθήματα. Ακολουθεί παρόμοια συνταγή με εκείνη που μας σέρβιρε στο ντεμπούτο της και οι αλλαγές εντοπίζονται κυρίως στις ενορχηστρώσεις, οι οποίες με μπόλικα έγχορδα ακούγονται σαφώς πιο πλούσιες και εξυπηρετούν καλύτερα την αμεσότητα των πιασάρικων μελωδιών που με τόση ευκολία γράφει.

Στη θέση του παραγωγού δεν συναντούμε τον Rob Ellis (επί χρόνια παραγωγός της PJ Harvey), ο οποίος υπέγραψε την παραγωγή στο ντεμπούτο της, αλλά τον John Congleton (έχει δουλέψει με τους Walkmen και τους Modest Mouse), ο οποίος βοηθά την Calvi να αντλήσει στοιχεία από το δυναμισμό και την εκφραστικότητα της κλασσικής μουσικής, φτιάχνοντας ένα έντονα κινηματογραφικό υπόστρωμα, που ενισχύει το δραματικό ύφος και αναντίρρητα ταιριάζει με την εύθραυστη, αλλά συνάμα τόσο ευμετάβλητη, προσωπικότητά της.

Τη θυμάμαι σε μια μικρομεσαία σκηνή στο Benicassim του 2011 με τον ήλιο να τη στραβώνει. Ντροπαλή μέχρι εκεί που δεν πάει˙ μετά βίας ακουγόταν όταν μας συστήθηκε ή όταν μίλαγε μεταξύ των κομματιών. Παρ' όλα αυτά με κάποιο μαγικό τρόπο η συστολή της υποχωρούσε, η κομψή κοπελίτσα «θέριευε» απότομα και ήταν πραγματικά καθηλωτική καθώς ερμήνευε με ορμή οδοστρωτήρα. Από το πουθενά, μεταμορφωνόταν σε περίτεχνο ταυρομάχο που γεμάτος αυτοπεποίθηση ήρθε να εκτελέσει το έργο του με ακρίβεια. Ευτυχώς με αυτήν δεν έχουμε αίματα, αλλά με όλον αυτόν το στατικό ηλεκτρισμό που διεγείρει, δεν είμαι και τόσο σίγουρος για τις απώλειες που λαμβάνουν χώρα σε μοριακό επίπεδο.

Αυτή η τόσο ενδιαφέρουσα ανάμιξη του επικού με το εύθραστο είναι, αναμφίβολα, το φόρτε της. Πρόκειται για μια λεπτεπίλεπτη διεργασία που οδηγεί σε θαυμαστά αποτελέσματα. Έτσι, μπορεί με το καλημέρα να ξεχωρίζουν τα "Suddenly" και "Eliza" (πραγματική «guitar hero» εδώ με ένα ουσιώδες σόλο απ' την Telecaster της), που μοιάζουν με αδελφάκια των "Black Out" και "Desire" από το ντεμπούτο της, αλλά δεν υστερούν οι πιο ενδόμυχες στιγμές της˙ κάθε άλλο. Για την ακρίβεια, είναι απολύτως απαραίτητες για τη δημιουργία contrast και αναδεικνύουν το αξιοθαύμαστο φωνητικό της εύρος. Είναι απολαυστικό να την ακούς να ελίσσεται με άνεση από την πλήρη ανάπτυξη του "Eliza" στους ψίθυρους στο σκοτάδι του "Piece By Piece" (οικείο σαν τον ήχο του φερμουάρ μέσα στον κλειστό χώρο ενός ασανσέρ) και ακόμη πιο απολαυστικό να βλέπεις αυτήν την μετάλλαξη να λαμβάνει χώρα μέσα σε ένα κομμάτι (π.χ. "Sing To Me").

Ο λυρισμός των αξέχαστων "First We Kiss" και "Love Won't Be Leaving" από το ντεμπούτο της επανέρχεται στα "Sing To Me" και "One Breath", όπου συναντούμε μερικά από τα εντυπωσιακότερα ορχηστρικά μέρη που ακούσαμε σε φετινό άλμπουμ. Ομοίως, στο "Carry Me Over" με το πολύ μελωδικό ρεφρέν και την εξαιρετική κλιμάκωση, προσεγγίζει περιοχές που έχει κατοχυρώσει, προ πολλού, η PJ Harvey.

Σύμφωνα με την ίδια, το άλμπουμ είναι εμπνευσμένο από προβλήματα που αντιμετώπισε με την κατάθλιψη, καθώς επίσης και από τον πόνο που της προξένησε η απώλεια ενός οικείου προσώπου. Και πράγματι, οι ερμηνείες της Λονδρέζας είναι πειστικότητες και μοιάζουν να έρχονται από τα βάθη μιας ραγισμένης καρδιάς. Κεντρικό θέμα είναι οι αναμνήσεις (οι δυσάρεστες εν προκειμένω) που ξεθωριάζουν. Αυτό μας αποδεικνύει ότι, κατά βάση, η Calvi είναι αισιόδοξη και -έστω λόγω αδύναμης μνήμης- κοιτάζει μπροστά. Δεν «βαλτώνει» σε δυσάρεστες στιγμές, έστω κι αν τις βιώνει με σπαρακτικά έντονο τρόπο.

Η φυσική της ροπή προς την κομψότητα και τις «άμεσες» μελωδίες, διασφαλίζει ότι το άλμπουμ δεν ακούγεται στενάχωρο. Υπάρχει πάθος και δράμα που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια (αυτά τα κοντά που φοράει, τέλος πάντων), αλλά την ίδια ώρα, ελπιδοφόρα γυρίσματα (όπως στα 02:45 του "Sing To Me") που υποστηρίζονται άψογα από τις εξαιρετικές «soundtrackικές» ενορχηστρώσεις, σκάνε σαν διασώστες και μοιάζουν με ηλιαχτίδες που ξεπροβάλλουν μέσα από πυκνά σύννεφα. Θυμάστε τα «ξέφωτα» στο "Marquee Moon" (1977) των Television ή στο "Monkey Man" (1968) των Rolling Stones; Ε, εκείνο το πανέμορφο είδος γραφής (τηρουμένων των αναλογιών, εννοείται).

Βέβαια, το "One Breath" έχει και τις αστοχίες του. To "Love Of My Life" αποκαλύπτει τις αρετές της 33-χρονης στη βαβουροκιθάρα, αλλά μοιάζει ολότελα ξένο μέσα στο άλμπουμ, διακόπτωντας απότομα την εντυπωσιακή ροή των πρώτων επτά (επί συνόλου έντεκα) κομματιών. Στο ντεμπούτο των Yeah Yeah Yeahs ("Fever To Tell", 2001) θα ταίριαζε μια χαρά, αλλά σε αυτό το σύνολο περισσεύει και κάνει ζημιά. Υπάρχουν κι αλλού κακόφωνες εξάρσεις που μπουκάρουν απρόσκλητες, αλλά είναι λιγότερο επιζήμιες κι έπειτα από μερικές ακροάσεις παραβλέπονται εύκολα.

Αλλά έτσι είναι η Calvi, κινείται σαν σύννεφο και αλλάζει «σχήμα» διαρκώς. Συσσωρεύει συγκινήσεις κι ένταση και λίγο αργότερα τις αφήνει ελεύθερες να βρουν το δρόμο τους, σαν ένα ελατήριο που συμπιέζεται προτού αφεθεί να εκτονωθεί. Έτσι, μετά την έκρηξη του "Love Of My Life" το άλμπουμ παίρνει μια γλυκειά στροφή και με την ατμοσφαιρική τριπλέτα των "Carry Me Over", "Bleed Into Me" και "The Bridge" «σβήνει» σαν καθαρτικό όνειρο, παραπέμποντας στις φθίνουσες αναμνήσεις που αποτελούν το κεντρικό του σημείο.

Με το έντονα συναισθηματικό κι ολοζώντανα κινηματογραφικό "One Breath" αποδεικνύει ότι δεν είναι φωτοβολίδα και εδραιώνει τη θέση της ανάμεσα στις σημαντικότερες ερμηνεύτριες / συνθέτριες της εποχής μας. Μετά κι από αυτή την πειστική κυκλοφορία πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Calvi ταξινομείται επάξια στη δισκοθήκη μας κοντά στη σπουδαία Polly Jean Harvey.

Δείτε το ταλέντο της ωμό κι ακατέργαστο σε αυτήν ακουστική εκτέλεση του "Eliza".