Animal Collective

Ακούς και ξανά ακούς και πάλι από την αρχή αλλα τίποτα και αναρωτιέσαι γιατί παίρνουν τέτοιες διθυραμβικές κριτικές. Έτσι περιγράφεται η σχέση μου με τους Animal Collective τα τελευταία χρόνια. Είναι όμως και εκείνες οι στιγμές που ξετρυπώνεις κάνα συμπαθητικό παλιό τραγουδάκι τους, το οποιο μέσα σε όλο αυτό το σύνολο σαβούρας δεν το είχες πάρει πρέφα. Σκάει και από το πουθενά κάνα ιδιαίτερα όμορφο μπουρμπουλιθράτο για μεγαλύτερη απόλαυση υπό την επήρεια χαπιών από τα χέρια του Panda Bear (αν και τους έχει αφήσει καιρό, αλλά άλλη κουβέντα αυτή...) και λες «ρε μήπως τότε δεν ήταν έτοιμο το αυτί μου να τους δεχθεί;».

Ο νέος τους δίσκος λένε πως έχει κάτι το διαφορετικό και είναι μια νέα εμπειρία. Έτσι θα ακουγόταν μια πειραματική pop μπάντα από άλλο πλανήτη, γράφεται... Ναι, βέβαια, αν αυτός ο πλανήτης ήταν σκουπιδότοπος χαλασμένων γλυκών, τσιχλών δίχως ζάχαρη που δεν μπορείς να κάνεις φούσκα και αναψυκτικών χωρίς ανθρακικό.

Πειραματισμούς έχουμε ακούσει με το τσουβάλι και κυρίως πολύχρωμους και, αν και ποτέ δεν μου έκαναν κάτι οι Animal Collective (πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων), για ακόμη μια φορά δεν προκαλούν αίσθηση με εξαίρεση δύο τραγούδια στον νέο τους δίσκο. Και ω! τι παράξενο, ένα από τα δύο τραγούδια είναι το πιο rock! Μην νομίζεις πως έχω κανένα πρόβλημα με τα μπλιμπλίκια και το ακατάπαυστο sampling, το κεφάλι μου τα τελευταία χρόνια έχει κατακλειστεί από τέτοιους ήχους. Στην τελική, αν ήθελα να εντρυφήσω σε κάτι φετινό κάπως αντίστοιχο, θα προτιμούσα μέχρι και να οδηγηθώ στους Yeasayer που, παρότι έβγαλαν κάτι μέτριο, στα αυτιά μου ηχεί εξαίσιο μπροστά στο τελευταίο των Animal Collective.

Εν κατακλείδι, μιλώντας δίχως υπαινιγμούς, ό,τι και να γίνει θα είναι πάντα μία ιδιαίτερη ακραία μπάντα με ένα φανατικό κοινό γατζωμένο πάνω της να την εξυμνεί σε κάθε της δουλειά ή στη χειρότερη να θεωρεί πως ο δίσκος δείχνει την αξία του μετά από πάρα πολλές ακροάσεις. Θα αποτελούν πάντα ένα μέρος αυτής της κάστας καλλιτεχνών που συντηρεί μία παράξενη υποκουλτούρα (που εμείς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε... έλα, ας γελάσω), η οποία στην πραγματικότητα είναι καρα-pop κουλτούρα για την δήθεν μοντερνο-ιντερνετική ελίτ κριτικών και τα πρόβατά τους.

Ο τελευταίος hipster που θα με τσιμπήσει με το δίκρανό του για το ότι δεν σέβομαι την ιστορία τους, την πειραματικότητα τους και το πόσο πρωτοποριακοί ήταν, ας κλείσει την πόρτα πίσω του...