Angelus Apatrida

The Call

Century Media (2012)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 07/05/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Κάθε φορά που αναλαμβάνω να παρουσιάσω έναν δίσκο παλιομοδίτικου thrash, και δη από συγκρότημα που ανήκει στη γενιά των 00s, αρχικά αναρωτιέμαι πάντα το ίδιο πράγμα: τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει μία ακόμη κυκλοφορία μέσα σ’ ένα τόσο «χορτασμένο» μουσικό είδος; Μπορεί φαινομενικά η απάντηση να είναι αρκετά απλή, ωστόσο εξαρτάται από μία σειρά συνιστωσών.

Τον πρώτο και σημαντικότερο ρόλο παίζει το πόσο μία μπάντα στηρίζει επαρκώς αυτό που έχει διαλέξει να κάνει. Οι Ισπανοί Angelus Apatrida, εν προκειμένω, δείχνουν απολύτως αφοσιωμένοι στο thrash τους, κάτι που απέδειξαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους, "Clockwork" (το οποίο, σημειωτέον, έφτασε λέει στο #45 στα ελληνικά charts!), και το πηγαίνουν στο επόμενο επίπεδο με το φετινό τους "The Call". Αν και πρόκειται για τον τέταρτο δίσκο της μπάντας, η φρεσκάδα που αποπνέει είναι εκπληκτική, ενώ σε συνδυασμό με την ωριμότητα που έχει επιτευχθεί φτάνουμε σε ένα αξιοσημείωτα δυνατό αποτέλεσμα.

Επόμενη για τσεκάρισμα στη λίστα έρχεται η συνθετική δεινότητα του εκάστοτε συγκροτήματος˙ παράγοντας στον οποίο οι Ίβηρες ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Θυμίζοντας ταυτόχρονα ...150 διαφορετικά πράγματα αλλά σπάνια κάτι συγκεκριμένο ώστε να εκτρέπουν την προσοχή, καταφέρνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο για 45 λεπτά, χωρίς να περισσεύει ούτε ένα ανάμεσά τους. Έξυπνα lead, κολλητικά hooks και όμορφα γυρίσματα αποτελούν συστατικά του κάθε κομματιού, με το εναρκτήριο "You Are Next" να έχει την προοπτική για τον πρώτο τους «ύμνο», το "Fresh Pleasure" να βάζει επιτυχημένα το crossover στο παιχνίδι (με συμμετοχή στα φωνητικά από τον Hugo Andrade των Switchtense) και τα "It's Rising" και "Killer Instinct" να μετατρέπονται σε instant κολλήματα, φανερώνοντας μία έξτρα προτίμηση στους Judas Priest και τους Megadeth, αντίστοιχα.

Επίσης σημαντικός παράγοντας -κατά βάση- θεωρείται και ο βαθμός διαφορετικότητας του αποτελέσματος, ώστε να μην υπάρχει η αίσθηση ότι ακούς ξανά τον ίδιο κλασικό δίσκο, απλά με διαφορετικό εξώφυλλο και κάποιες υποτυπώδεις προσθαφαιρέσεις. Βέβαια όταν μιλάμε για πατροπαράδοτο thrash, η πρωτοτυπία δεν θα έλεγες ότι αποτελεί ακριβώς το πρωταρχικό ζητούμενο. Εδώ που τα λέμε, οι Angelus Apatrida πιθανότατα να μην πάρουν ποτέ κάποιο «Βραβείο Για Την Προσφορά Τους Στη Μουσική», όμως αυτό είναι το τελευταίο που θα σε απασχολήσει ακούγοντας το "The Call"...

Στην τελική, αυτό που μετράει περισσότερο στην τέταρτη δουλειά των Ισπανών είναι ότι πρόκειται για ένα αρτιότατο thrash άλμπουμ, ακούγεται κάτι παραπάνω από ευχάριστα, είναι κολλητικό σε επικίνδυνο βαθμό, ενώ μέσω αυτού οι δημιουργοί του κερδίζουν δικαιωματικά πλέον μια θέση πλάι σε συγκροτήματα όπως οι Havok, οι Warbringer και οι Evile. Ενδεχομένως μάλιστα να αποτελέσει μία από τις δυνατές προτάσεις στο καθαρόαιμο thrash για το 2012. Το περίμενε άραγε κανείς από κάποιους Απάτριδες Άγγελους; Κι όμως...
  • SHARE
  • TWEET