Amaranthe

Αντιλαμβάνομαι πως πλέον ελάχιστα πράγματα μπορούν να «σοκάρουν» έναν ακροατή της metal μουσικής που δεν εθελοτυφλεί, δεν ζει περιχαρακωμένος από την πραγματικότητα γύρω του και δεν παλεύει υπερασπιζόμενος στερεότυπα, όσον αφορά στην εξέλιξη της προς όλες τις ηχητικές κατευθύνσεις. Παρόλα αυτά, οι Amaranthe με το "Massive Addictive" από μια ακόμα female fronted band, δείχνουν να δίνουν νέα διάσταση στον όρο «pop metal», πηγαίνοντας ένα βήμα πιο μπροστά το ήδη εμπορικό metal που έπαιζαν ως τώρα.

H μουσική βάση που παρουσιάζουν θα μπορούσε πολύ εύκολα να χαρακτηριστεί ως mainstream και χορευτική, μόνο που την επενδύουν με δυνατές (ας πούμε metal) κιθάρες,  ενώ παράλληλα  συνεχίζουν να καλύπτουν όλα τα γούστα, με τα τριών ειδών φωνητικά που διαθέτουν - γυναικεία pop, καθαρά και (ας πούμε) growl ανδρικά, τα οποία εναλλάσσονται μεταξύ τους σε κάθε σύνθεση.

Σε γενικές γραμμές τα καταφέρνουν καλά, με πιο ενδεικτικά παραδείγματα τα πρώτα τέσσερα τραγούδια του άλμπουμ, καθώς όπως σε κάθε εμπορικό άλμπουμ που σέβεται τον εαυτό του οι πιο «καλές» συνθέσεις μπαίνουν στην αρχή. Όχι, πως το άλμπουμ στερείται ανάλογων πιασάρικων στιγμών σε όλη του τη διάρκεια (βλέπε "Unreal"), όμως, όπως και να το κάνουμε τραγούδια σαν τα "Drop Dead Cynical", το "Trinity" και το ομώνυμο "Massive Addictive" έχουν αυτό το στοιχείο που σου κολλάει τις μελωδίες στο μυαλό και σε κάνει να τις σιγοτραγουδάς χωρίς να το καταλάβεις.

Από την άλλη, η αλήθεια είναι πως η μουσική των Amaranthe δεν παύει να έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός fast food και παρότι γευστικό, από ένα σημείο και μετά μοιάζει περισσότερο «πλαστικό» και προκάτ από όσο αντέχω. Επίσης, ο ήχος ακούγεται αναμενόμενα συμπιεσμένος, αν και για τα δεδομένα που απαιτούν οι συνθέσεις τους, η παραγωγή του άλμπουμ είναι ιδανική, εξαιρώντας τα μπλιμπλίκια στα πλήκτρα που ίσως το παρακάνουν λίγο.

Δεν ξέρω αν είναι κάποιου είδους ένοχη απόλαυση, αλλά ομολογώ πως θα ξαναβάλω με ευχαρίστηση να ακούσω κάποια τραγούδια από το άλμπουμ, όσο ακόμα μου ηχεί φρέσκο. Από την άλλη πλευρά, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για τη διαχρονικότητα του ύφους που έχουν επιλέξει να ακολουθήσουν οι Σουηδοί, αν και νομίζω πως υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να αξιολογηθεί μια τέτοια κυκλοφορία με μεσοπρόθεσμα κριτήρια.

Η αλήθεια είναι πως το νέο άλμπουμ των Amaranthe και η πολύ πιθανή επιτυχία του, ίσως εγείρουν ερωτήματα και αναζωπυρώσουν τη συζήτηση αναφορικά με το τι έχει απομείνει πλέον από τον αντισυμβατικό χαρακτήρα της metal μουσικής, καθότι κάτω από το metal ηχητικό περιτύλιγμα κρύβεται μια ξεκάθαρα pop και συμβατική λογική, η οποία το καθιστά κάπως επιφανειακό.

Όμως, όπως προανέφερα, πλέον δύσκολα κάτι σοκάρει πλέον κι από τη στιγμή που κόσμος ασχολείται σοβαρά (;) με τις Babymetal, θα μου φανεί υποκριτικό να ενοχλήσει κάποιον η pop αισθητική που αποπνέουν οι Amaranthe, οι οποίοι στο κάτω-κάτω την υποστηρίζουν αξιοπρεπώς αυτό που κάνουν.

Οι οπαδοί των πρόσφατων Lacuna Coil, των Evanescence και πιο μοντέρνων σχημάτων όπως οι Skillet θεωρώ πως θα βρουν αρκετά ενδιαφέρον άκουσμα το "Massive Addictive" των Amaranthe. Οι υπόλοιποι ανάλογα με τις ανοχές σας.