Alternative 4

The Obscurants

Prophecy (2014)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 19/09/2014
Tο όνομα της μπάντας δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία για το πού κινείται μουσικά ο δίσκος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ίσως κάπως έτσι να ακούγονταν οι Anathema σήμερα εάν ο Duncan δεν είχε αφήσει την μπάντα ποτέ. Άλλωστε και το ίδιο το όνομα της μπάντας δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία για το πού κινείται μουσικά ο δίσκος.

Ο ιθύνων νους πίσω από τους Alternative 4 είναι ένας σημαντικός τραγουδοποιός με πολύ συναισθηματική προσέγγιση σε αυτό που κάνει. Αλλά ο Patterson γράφει μουσική πάνω σε τεντωμένο σχοινί, γιατί η γραμμή του μελαγχολικού και της κλάψας είναι πολύ λεπτή.  Ευτυχώς από μέσα από το "The Obscurants" η μουσική πλάστιγγα γέρνει προς το μελαγχολικό rock και όχι το μελοδραματικό.

Αναμφισβήτητα ο Patterson έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των Anathema την δεκαετία του '90, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μας έχει συγκλονίσει ιδιαίτερα από τότε. Ευτυχώς εδώ δεν προσπαθεί να αντιγράψει το δικό του παλιό καλό υλικό, αλλά ίσως να προσπαθεί να αναβιώσει ένα μέρος της μουσικής που έβγαλε αυτόν και τους Anathema από τις pub και τα caverns του Liverpool και τους έβαλε σε περιοδείες. Αλλά δυστυχώς αυτή η εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί για πολλούς μουσικούς, όπως και για τον Duncan, και το μόνο που μπορεί να κάνει για αυτόν και για εμάς τώρα είναι να γράφει εξαιρετικά τραγούδια, ώστε να εκφράζει λίγο τον πόνο του και την δημιουργικότητά του.

Οι συχνές αναφορές στους Anathema της εποχής του ίσως να είναι αναπόφευκτες και πιθανώς θα μπορούσε να απομακρυνθεί από αυτήν την επαναλαμβανόμενη τάση. Αλλά, αν στην τελική ανάλυση εκεί βρίσκεται το συγκριτικό του πλεονέκτημα, δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να πει κάτι.

Το περιεχόμενο του δίσκου είναι χωρίς πολλές εξάρσεις και γενικά εξαιρετικά υποτονικό. Μπλέκει όμως πολλά στοιχεία από πολλές αγαπημένες ετερόκλητες αλλά εξίσου μελαγχολικές μπάντες και μουσικούς της δεκαετίας του 1990. Το "The Obscurants" έχει λίγο από Elliot Smith, λίγο από Archive και φυσικά λίγο από Anathema. Η μέτρια παραγωγή του δίσκου παραδόξως λειτουργεί θετικά, διότι δίνει λίγους επιπλέον πόντους στην ατμόσφαιρα και το συναίσθημα με την αναλογικότητά της και με έναν περίεργο  τρόπο επαναφέρει την γλυκιά ατέλεια του ανθρώπινου παράγοντα.

Αν και οι ενορχηστρώσεις είναι φαινομενικά απλές και χωρίς να έχει πάρα πολλά μουσικά όργανα και overdubs, το άλμπουμ έχει ένα σχετικό βάθος και κάθε φορά που το ακούς ανακαλύπτεις νέες μελωδίες και νέα στοιχεία.

Ξεχωρίζει το εκπληκτικό εντεκάλεπτο "Paracosm", που δείχνει ότι ο Patterson μπορεί να γράψει μουσική που δεν παραπέμπει στο παρελθόν του αλλά στο μέλλον του. Μια πραγματικά ξεχωριστή σύνθεση που, ενώ μπλέκει όλες του τις καταβολές και επιρροές, τις φιλτράρει προσεκτικά και τις προβάλλει σε μια πλήρη μελοποιία.

Επίσης ξεχωρίζει το "Dina", το οποίο παραπέμπει στα φορτισμένα ηχοτοπία που παραπέμπουν ακόμα και στους Pink Floyd εποχής "The Wall" και "Final Cut", ενώ ο σχεδόν ψιθυριστός αλλά αιχμηρός τρόπος που τραγουδάει ο πολύ ταιριαστός νέος τραγουδιστής, Simon Flatley, κάποιες φορές ίσως θυμίσει τον Roger Waters.

Η βασική και ίσως μοναδική παραφωνία του δίσκου είναι το λίγο εκτός τόπου και χρόνου "Closure", που παραπέμπει επικίνδυνα στα ηλεκτρονικά παιχνιδίσματα των Antimatter, το οποίο κλείνει όμως με μια φοβερή μελωδία στην κιθάρα, που πάλι όμως -αλλά πιο πολύ η τεχνοτροπία εδώ- μου θυμίζει λίγο Floyd.

Το "The Obscurants" δεν αποτελεί ορόσημο στο είδος που πρεσβεύει, αλλά συνολικά πρόκειται για ένα εύπεπτο και δύσκολο ταυτόχρονα άλμπουμ με πολλές εξαιρετικές μινόρε μελωδίες, που θα το κρατήσουν ψηλά στις προτιμήσεις των πολλών αμετανόητων φίλων της μουσικής του Duncan Patterson.
  • SHARE
  • TWEET