Altaar

Οι Νορβηγοί έκαναν δυνατό μπάσιμο στα μουσικά δρώμενα το 2009 με το demo τους, "Dødsønske", με το οποίο κατάφεραν να δημιουργήσουν σκοτεινή σαν άβυσσο μουσική με έντονη εσωτερικότητα. Κρατώντας μια dark ambient βάση, με επαναλαμβανόμενα αργά σαν το θάνατο μέρη χωρίς όμως σαφή ρυθμικά μοτίβα και προσθέτοντας απόκοσμα samples, στρυφνά synths και σπαραδικά παγωμένα τύμπανα, το "Dødsønske" είναι ένα δυσπρόσιτο εγκεφαλικό έργο που προσέφερε πρωτόγνωρες συγκινήσεις.

Μετά από αρκετές αναβολές και μεγάλη καθυστέρηση, επιτέλους κατέφτασε το ντεμπούτο full length άλμπουμ της μπάντας, το οποίο διαφοροποιείται αρκετά του ντεμπούτου αλλά χωρίς να χάνεται η ταυτότητα των Altaar. Εδώ έχουμε δύο μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις που εξερευνούν την άβυσσο με ακόμα μεγαλύτερη προσήλωση και οξυδέρκεια.

Τα τελετουργικά τύμπανα και το μπάσο που βρίσκεται πιο ψηλά, δημιουργούν εμπεριστατωμένα ρυθμικά μοτίβα με το ambient να σπρώχνεται στο background και το drone / funeral doom έχει τον πρώτο λόγο, χωρίς όμως να θυμίζει σε τίποτα άλλες μπάντες ορόσημα αυτού του ήχου. Επίσης το σκοτάδι φαίνεται να μην έχει αυτή την πυκνότητα του demo, αφήνοντας αχτίδες να περνάνε και να λούζουν με άπλετο φως τις τίγκα στο fuzz κιθάρες και τα ηλεκτρονικά sample.

Οι ατμόσφαιρες είναι άλλοτε χαρούμενες και άλλες φορές δημιουργούν ένα αίσθημα απόγνωσης αλλά πάντα παραμένουν συντριπτικές, εμπλουτισμένες με μια ακραία ψυχεδέλεια που μοιάζει να τηλεμεταφέρθηκε από τη δεκαετία του '60. Τα φωνητικά τραχειά και απόκοσμα, εμφανίζονται μόνο στο "Dei Absolutte Krav Og Den Absolutte Nåde" και φτιάχνουν μια ωραία εικόνα αντίθεσης με τις shoegaze, αιθέριες πινελιές της μουσικής.

Γενικά ο δίσκος αποτελείται από πολλά διαφορετικά μεταξύ τους, όμορφα στοιχεία και τα 35 λεπτά του δίσκου ίσως τελικά είναι λίγα για να τα αναδείξουν όλα όπως πρέπει. Κατά τ' άλλα μου λείπει λίγο η πηχτή μαυρίλα του demo και ενώ περνάω καλά, τελικά δεν υπάρχει κάτι να με κρατήσει ή να με συγκλονίσει στο ελάχιστο.