Allah-Las

Worship The Sun

Other Hand / Rockarolla (2014)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/10/2014
Ανέμελες ηλεκτρικές μπαλάντες τις Δυτικής Ακτής σε νεο-γκαραζο-ψυχεδέλεια υψηλής ποιότητας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το έχω φιλοσοφήσει κάπως το γιατί συγκροτήματα που παίζουν κατεξοχήν underground μουσική όπως είναι αυτό το, καλοδεχούμενο μετά βαΐων και κλάδων, κύμα νέο-γκαραζο-ψυχεδέλειας κάνουν επιτυχία δυσανάλογη των προδιαγραφών της μουσικής τους. Από τη μία λοιπόν έχουμε το δεδομένο ότι οι φίλοι του είδους αυτού στηρίζουν έμπρακτα τα συγκροτήματα που αγαπάνε, αγοράζουν τα βινύλιά τους, πηγαίνουν στις συναυλίες τους. Αποτελούν λοιπόν ένα ελκυστικό κοινό για κάθε είδους δισκογραφική και promoter. Από την άλλη υπηρετούν ένα είδος που συχνά ο ήχος που αναπαράγει αρκεί από μόνος του να σαγηνεύσει. Πόσο μάλλον αν συνοδεύεται και από καλογραμμένα τραγούδια. Οι Allah-Las έχουν όλο το πακέτο.

Ο δεύτερος δίσκος τους τούς βρίσκει ακόμα μία φορά να ανακατεύουν τους κατά βάση '60s ήχους με ιδέες που γεννήθηκαν από τα κινήματα των '80s (από Paisley Underground μέχρι shoegaze). Εντελώς ανέμελοι και με λίγες εντάσεις απηχούν μία ξεγνοιασιά σε όλο το "Worship The Sun", όχι ανακόλουθη με την ηλιόλουστη χαλαρότητα που και ο τίτλος του δίσκου υπονοεί. Σε αυτό συνεισφέρει τα μέγιστα η παραγωγή του Nick Waterhouse που είναι τόσο διακριτική ώστε να περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Η αλήθεια είναι ότι, καθαρά συναισθηματικά, η μουσική των Allah-Las μπορεί εξίσου καλά, ανάλογα με τη διάθεση του ακροατή, να ακουστεί χαρούμενη ή μελαγχολική, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει αλλάξει ούτε νότα.

Αντίθετα με το σύνηθες πνιγμένο σε reverb και fuzz ήχο που προτιμούν τα περισσότερα σύγχρονα συγκροτήματα της συνομοταξίας των Allah-Las, οι κιθάρες ακόμα και όταν βρίσκουν ένα δυνατό riff δεν σταματούν να κινούνται σε ήχους ηλεκτρικής μπαλάντας της Δυτικής Ακτής (λέγε με και Byrds). Τα φωνητικά είναι και αυτά μετριοπαθή και μάλιστα ορισμένες φορές και απόντα, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι κι αλλιώς δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι είναι και το δυνατό τους σημείο - όπως εξάλλου αρμόζει και συνολικά στο συγκεκριμένο μουσικό χώρο. Δεν ξέρω αν μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς για έλλειψη προσωπικότητας ή αν η προσωπικότητά τους είναι ακριβώς αυτή η διακριτικότητα που βγάζουν, αλλά ο generic ήχος τους είναι αρκούντως ελκυστικός σε όλα τα τραγούδια. Αυτά που έχουν κάτι παραπάνω να δώσουν και ξεχωρίζουν με ευκολία είναι τα "De Vida Voz", "Had It All", "Artifact", "Ferus Gallery", "Worship The Sun" και το bonus track "No Werewolf".

Χωρίς μεγάλες διαφορές, σα να φαίνεται ότι κατάτι βελτιωμένη βγαίνει σε σχέση με το ντεμπούτο της η παρέα του San Francisco αν και οποιαδήποτε μουσική εξέλιξη πιθανότατα δεν αποτελεί ζητούμενο ούτε για τους ίδιους ούτε για τους ακροατές τους. Αν συνεχίζουν στο διηνεκές να κυκλοφορούν τόσο καλούς δίσκους άπαντες θα είναι ευχαριστημένοι.
  • SHARE
  • TWEET