Alice In Chains

The Devil Put Dinosaurs Here

Capitol (Universal) (2013)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 03/06/2013
Το "The Devil Put Dinosaurs Here" δεν είναι καλύτερο από το "Black Gives Way To Blue", αλλά αυτό μικρή σημασία έχει τελικά καθώς κι αυτό είναι δισκάρα!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έναν «μικρό θρίαμβο» είχε χαρακτηρίσει ο Χρήστος Καραδημήτρης το "Black Gives Way To Blue" στο αντίστοιχο review το 2009. Τέσσερα χρόνια μετά θα μου επιτρέψει, με περίσσια χαρά φαντάζομαι, να αφαιρέσω το «μικρό» και να σταθώ στον θρίαμβο. Τέτοιο δισκογραφικό comeback 14 χρόνια μετά το ομώνυμο άλμπουμ ούτε ο πιο αισιόδοξος fan τους δεν θα είχε ονειρευτεί, ειδικά οταν την προετοιμασία του comeback την είχε «στοιχειώσει» η κίνηση του Cantrell να φέρει τον William DuVall στη θέση του μακαρίτη Layne Staley. Το αν δικαιώθηκαν οι βιαστικοί γκρινιάρηδες ή ο Cantrell... άσος ημίχρονο, διπλό τελικό...

Ενώ το "Black Gives Way To Blue" ήρθε από το πουθενά να μας πάρει τα μυαλά, δεν συνέβη το ίδιο με το "The Devil Put Dinosaurs Here" που αναμενόταν με σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον προκάτοχό του. Κοινώς, από εκεί που το 2009 δεν υπήρχε πήχης και το ζήτημα ήταν αν θα γίνει τελικώς άλμα, το "The Devil Put Dinosaurs Here" κλήθηκε να αποδείξει ότι η πέρα για πέρα επιτυχής προηγούμενη προσπάθεια δεν ήταν απλώς μια αναλαμπή του reunion. Συνεχίζοντας με αθλητικούς όρους, το νέο άλμπουμ των Alice In Chains δεν πήδηξε τελικώς παραπάνω από το "Black Gives Way To Blue", αλλά όντως σωστά προπονημένο και γνωρίζοντας τις δυνατότητές του, φρόντισε να βάλει τον πήχη στο σωστό (ελαφρώς χαμηλότερο) ύψος και να ολοκληρώσει επιτυχημένα κι αυτόν τον αγώνα.

Όχι, το "The Devil Put Dinosaurs Here" δεν είναι καλύτερο από το "Black Gives Way To Blue", λοιπόν, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει τελικά καθώς κι αυτό είναι δισκάρα! Και είναι δισκάρα γιατί και σε αυτό βρίσκεις όλα αυτά τα στοιχεία που σε κάνουν να λατρέψεις ένα άλμπουμ των Alice In Chains. Ίσως του λείπει ένα ραδιοφωνικό single - δυναμίτης όπως ήταν το "Check My Brain" π.χ. όμως από την πλευρά του έχει να παραθέσει το πανέμορφο "Voices". Riffάρες; Έχει κι από αυτές σε ΚΑΘΕ κομμάτι, δεν χρειάζονται παραδείγματα... Κολλητικά ρεφρέν; Σαφώς, άκου το ομώνυμο του άλμπουμ ή το "Lab Monkey" π.χ... Ατμόσφαιρα; Κι από αυτήν έχει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του... Μαυρίλα όπως μόνο το Seattle ξέρει να βγάζει φιλτραρισμένη από την καταπληκτική για άλλη μια φορά, παραγωγή του Nick Raskulinecz.

Ο Jerry Cantrell και κατ' επέκταση οι Alice In Chains το ξανάκαναν πετυχημένα, έστω σε μικρότερο βαθμό, το καθήκον τους και παρέδωσαν ένα άλμπουμ άξιο συνεχιστή της δισκογραφίας της μπάντας. Ένα άλμπουμ που, όπως και το προηγούμενο, κουβαλάει μια αύρα 90s πάνω του, ενώ την ίδια στιγμή μπορεί να στέκεται χαλαρά κι άνετα στις κορυφές του μοντέρνου αμερικανικού rock ήχου. Πικρή η αλήθεια, αλλά απ' ότι φαίνεται οι περιπέτειες του Layne Staley στέρησαν νωρίς αρκετά από αυτήν μπάντα όμως όπως αποδεικνύεται δεν είναι αργά έστω κάποια από αυτά να διεκδικηθούν τώρα.

  • SHARE
  • TWEET