Alcest

Όσο κι αν πολλοί απο εμάς θέλουμε να πιστεύουμε στην καλλιτεχνική ακεραιότητα των μουσικών που παρακολουθούμε, άλλο τόσο μερικές φορές γινόμαστε ως οπαδοί τροχοπέδη στην εξέλιξή τους και την ελεύθερη εκφρασή τους. Πολλά τα παραδείγματα συγκροτημάτων που έγιναν διάσημα με κάποιο δίσκο κι ακολούθησαν την ίδια συνταγή στις επόμενες δουλειές τους, μόνο και μόνο για να μπορέσουν να επιβιώσουν στο χώρο, ή απλά να ικανοποιήσουν τις ορέξεις του κοινού τους, χάνοντας όμως έτσι την καινοτομία και την αυθεντικότητά τους.

Οι Alcest είναι ένα από τα συγκροτήματα που έφεραν στο προσκήνιο τον λεγόμενο blackgaze ήχο, συνδυάζοντας μια post αισθητική με black metal στοιχεία και δίνοντας ένα εξαίσιο ακουστικό αποτέλεσμα, που επηρέασε αρκετές μπάντες και συγκίνησε πολλούς ακροατές. Κατά τη γνώμη του γράφοντος, αυτή η ικανότητα συνδυασμού και μίξης των black και μελωδικών επιρροών τελειοποιήθηκε στον προκάτοχο του "Shelter", το "Les Voyages De L'Ame", και με κομμάτια όπως το "Faiseurs De Mondes", όμως είχε αρχίσει σιγά σιγά να διαφαίνεται η απομάκρυνση τους από τις πιο ακραίες φόρμες, και η προσήλωση στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Τα black φωνητικά άρχισαν δειλά δειλά να δίνουν τη θέση τους στις αέρινες μελωδίες, κάτι που προσωπικά με είχε κάνει να υποψιαστώ την κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν στο επόμενο βήμα τους οι Alcest, δεν ήμουν όμως σίγουρος εάν θα είχαν το θάρρος να κάνουν ένα βήμα παραπέρα, ρισκάροντας την απώλεια οπαδών που αγάπησαν τον ήχο που εν μέρει οι ίδιοι καθιέρωσαν.

Έχοντας υπόψη την αδιαμφισβήτητη ποιότητα του "Les Voyages De L'Ame", οι Alcest σε μια κίνηση που δείχνει πως είναι πραγματικοί καλλιτέχνες, αφήνουν πίσω τους κάθε metal (και δη black) στοιχείο και παρουσιάζουν το "Shelter", το πιο αισιόδοξο και ονειροπόλο άλμπουμ της μέχρι τώρα καριέρας τους. Ειρωνικός ίσως τίτλος, καθώς οι οπαδοί δεν θα βρούν το καταφύγιο του συνήθη ήχου της μπάντας. Με άλλα λόγια, όσοι περιμένουν να βρουν blastbeat, ή black φωνητικά, ίσως φύγουν απογοητευμένοι ακούγοντας το δίσκο. Όσοι όμως ξέρουν πως οι Alcest έχουν μοναδική ικανότητα να ταξιδεύουν τον ακροατή με τις μελωδίες τους, θα συναντήσουν έναν πανέμορφο δίσκο, που ξεχειλίζει με συναισθήματα και νοσταλγική ατμόσφαιρα.

Ανοίγοντας το άλμπουμ με το "Wings", μπαίνουν τα πρώτα δείγματα του αιθέριου ήχου που θα ακολουθήσει, ενώ το "Opale", το πρώτο single, είναι ένα αρκετά upbeat κομμάτι με μια αισιόδοξη αισθητική και αρκετά πιασάρικη κιθαριστική γραμμή, που σε συνδυασμό με τα φωνητικά μένει στο μυαλό και δίνει μια αίσθηση ευφορίας.

Στη συνέχεια έχουμε το "La Nuit Marche Avec Moi", ένα πιο αργό κομμάτι, με εναλλαγές ανάμεσα σε καθαρές κιθάρες και πιο shoegaze στιγμές που στήνεται ένα ηχητικό χαλί φτιαγμένο από πλήκτρα και φωνητικά. Τα περισσότερα τραγούδια κινούνται σε παρόμοιο ύφος, άξια αναφοράς όμως είναι τα "L'eveil Des Muses" και "Délivrance", με το πρώτο να είναι το πιο μελαγχολικό και υπνωτικό κομμάτι του δίσκου, χτισμένο πάνω σε μια επαναλαμβανόμενη κιθαριστική μελωδία που εμπλουτίζεται τόσο με πλήκτρα, φωνητικά και τύμπανα, θα τολμήσω να πω πως είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Alcest, πραγματικά συγκλονιστικό. Το "Délivrance" στα δέκα λεπτά της διάρκειάς του, αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο για το δίσκο, εύθραυστο και αργό στο ξεκίνημά του, που όμως κορυφώνεται και ξεχειλίζει από συναίσθημα. Τα guest φωνητικά της Billie Lindahl των Promise and the Monster δίνουν το κάτι παραπάνω, συμπληρώνοντας ιδανικά το αποτέλεσμα.

Κλείνοντας το άλμπουμ, αφήνει μια γλυκιά συναισθηματική φόρτιση, μια νοσταλγία, μια γλυκόπικρη γεύση, αισιόδοξη αλλά συνάμα μελαγχολική. Τότε είναι που καταλαβαίνεις πως άκουσες κάτι σπουδαίο, και συνειδητοποιείς πως είναι αφελές να στέκεσαι σε ταμπέλες και προσδιορισμούς, ειδικά όταν ο ήχος σε προκαλεί να ταξιδέψεις και να ονειρευτείς μαζί του.