Alaya

Ας δεχτούμε ότι έχουμε πήξει στις νέες μπάντες και κυκλοφορίες στο χώρο του progressive metal και ειδικά του Djent. Τις περισσότερες φορές συναντάς κάτι λίγο ανέμπνευστο, ίσως χιλιοπαιγμένο και εντέλει κάτι που δεν θα σε τραβήξει για μια ακόμη ακρόαση. Φυσικά, μέσα σε μια θάλασσα μετριότητας, ξεπροβάλλουν πιο εύκολα και οι ποιοτικές και διαφορετικές κυκλοφορίες. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ντεμπούτο του power trio από το Σικάγο με το όνομα Alaya.

Από το άνοιγμα του δίσκου με το “Inside” μπορείς να πάρεις μια καλή ιδέα για τον ήχο του δίσκου. Κομμάτια δουλεμένα, με δυνατό τεχνικό και ρυθμικό υπόβαθρο μεν, αλλά και αξιομνημόνευτες μελωδίες τόσο στα φωνητικά όσο και στις κιθάρες. Ο Evan Graham Dunn που αναλαμβάνει χρέη τραγουδιστή και κιθαρίστα σε κάθε τραγούδι ξεδιπλώνει το ταλέντο του και στους δύο ρόλους του, με τη φωνή του να διαθέτει τόσο το γκάζι που χρειάζεται στα πιο επιθετικά σημεία, όσο και μια πιο γλυκιά χροιά στις απαλότερες στιγμές. Οι κιθάρες ευτυχώς δεν επικεντρώνονται μόνο στα ρυθμικά τερτίπια που έχουμε συνηθίσει σε μπάντες αυτού του χώρου, αλλά παρουσιάζουν μια καλή ισορροπία και ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε lead μελωδίες που υπάρχουν διάχυτες σε όλα τα κομμάτια. Είναι μια σχετικά διαφορετική προσέγγιση, που ενώ διαθέτει την βαρύτητα και τον όγκο μιας metal κυκλοφορίας, εμφανίζει παράλληλα και μια πιο alternative αισθητική μπολιασμένη με τα πιο επιθετικά χαρακτηριστικά του Djent.

Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των Alaya όμως είναι ότι ξέρουν να γράφουν κομματάρες. Καλή η τεχνική και οι ρυθμοί που μας κάνουν να χανόμαστε, αλλά χρειάζεται να υπάρχουν στοιχεία που θα σε κάνουν να θες να ακούσεις τα τραγούδια ξανά και ξανά. Σε κομμάτια όπως το “Sleep”, το “Day Of The Dead” ή το “Paths” για παράδειγμα, όλοι αυτοί οι παράγοντες συνυπάρχουν αρμονικά και δίνουν ένα πολύ ισορροπημένο και ποιοτικό αποτέλεσμα. Μην νομίζετε βέβαια ότι ο υπόλοιπος δίσκος είναι filler, τα τραγούδια που ανέφερα είναι ενδεικτικά, συνολικά δεν εντόπισα κάποια ιδιαίτερα αδύναμη στιγμή.

Οφείλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά στην τριλογία των “Haunted” που με εντυπωσίασαν με την ατμόσφαιρα που βγάζουν. Το πρώτο μέρος είναι ένα ακουστικό ιντερλούδιο, απλοϊκό μεν αλλά μαγευτικό. Μετά την παρεμβολή μερικών κομματιών, το δεύτερο μέρος πατάει στις μελωδίες που εισήγαγε το ιντερλούδιο, εμπλουτισμένο με πλήκτρα και φωνητικά που μας οδηγεί στο υπέροχο τρίτο μέρος που κλείνει το δίσκο, ένα δυναμικό progressive κομμάτι, ιδιαίτερα μελαγχολικό και ταξιδιάρικο.

Ελπίζω η χρήση του όρου Djent να μην αποθάρρυνε κάποιους από σας από το να δώσουν μια ευκαιρία στο “Thrones”. Υπάρχουν σίγουρα τα ρυθμικά χαρακτηριστικά και το syncopated riffing, αλλά πραγματικά ο δίσκος είναι γεμάτος φοβερά τραγούδια, με παθιασμένες ερμηνείες κι όμορφες μελωδίες. Ειδικά αν σκεφτούμε πως το “Thrones” είναι το ντεμπούτο των Alaya, το μέλλον δείχνει πολλά υποσχόμενο. Θεωρώ πως η μπάντα με αυτή τη δουλειά δείχνει πως είναι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα, μένει να δούμε αν θα τα καταφέρει.