Agalloch

Συνεχίζουμε εκεί που είχαμε μείνει πριν τέσσερα χρόνια. To πανέμορφο "Marrow Of The Spirit" και πολύ περισσότερο τα "The Mantle" και "Ashes Against The Grain" έχουν εξυψώσει το συγκρότημα στον χώρο και όχι μόνο. Προσωπικά θεωρώ τα προηγούμενα άλμπουμ τους υπέροχα. Ήταν αριστουργήματα αυτού του παράξενου ήχου που υπηρετούν, ο οποίος μπλέκει folk, black και doom στοιχεία σε ένα εντελώς δικό τους, σκοτεινό και προοδευτικό ύφος. Αυτό κάνουν και εδώ, με την ίδια ξερή και παγωμένη παράγωγη. Αυτό κάνουν με μια δόση post-rock παραπάνω από ότι τους έχουμε συνηθίσει.

Εκεί είναι και το ζητούμενο. Ζήτησε κανείς από τους Αμερικάνους να πλησιάσουν το neo-folk και το post; Εγώ πάντως όχι. Και όσο μπροστά να είναι αυτός ο δίσκος, δεν θα μπορέσει ούτε κατά διάνοια να φτάσει τα προηγούμενα και σε καμιά περίπτωση να απειλήσει την εξέχουσα θέση τους στην δισκοθήκη μου.

Ακούγεται ξεκάθαρα ότι ανήκω στους λάτρεις της μπάντας. Οπότε και θα είμαι υποκειμενικός. Φυσικά θα προσπαθήσω να είμαι και ευγενικός. Δεν μπορώ να θάψω αυτήν την δημιουργία τους. Αντικειμενικά είναι ένας όμορφος δίσκος ο οποίος περιέχει μερικές από τις πλέον ατμοσφαιρικές τους συνθέσεις. Ακούστε το "Vales Beyond Dimension" και θα διαπιστώσετε, αν και μικρό κομμάτι, την κεντρική ιδέα της κυκλοφορίας. Στο ξεκίνημα με το "Birth And Death Of The Pillars Of Creation" ειλικρινά ένιωσα απίθανα, στο άκουσμα των γρυλισμάτων και στην όλη ατμόσφαιρα τούτου του έργου. Αλλά, υπάρχει αυτό το αλλά. Αυτή η απογοήτευση μετά τις ακροάσεις, η οποία φαντάζομαι θα συμβαίνει σε εμένα και σε πάρα πολλούς οπαδούς τους. Οι υπόλοιποι από την άλλη, ίσως βρουν το δίσκο εκπληκτικό, πανέξυπνο και απίθανα κρύο. Αλλά μάλλον δεν θα έχουν ξανακούσει τους ογκόλιθους του παρελθόντος.

Παρ' όλα αυτά, στην φετινή δημιουργία κάποιος θα βρει αρκετά καλά στοιχεία. Ακραία φωνητικά που τόσο τους ταιριάζουν. Γρήγορα και μαύρα περάσματα. Μυστήριο. Βροντές. Φαντασία. Μαυρίλα. Έξυπνες αλλαγές και ιδιαίτερα μοντέρνες συνθετικές ιδέες. Γλυκές κιθάρες, ακόμα και ακουστικά περάσματα. Ενδιαφέροντα τύμπανα (ο τύπος είναι μάλλον ο πλέον εξελίξιμος από όλη την μπάντα) και συναίσθημα το οποίο αποδίδεται με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Ναι, τελικά ο δίσκος είναι καλός. Αλλά επισκιάζεται, ρε γαμώτο, από τα διαμαντάκια που μας είχαν κεράσει τα παλικάρια την προηγούμενη δεκαετία. Το συγκρότημα είναι φιλότιμο, η δουλειά του είναι αδιαμφισβήτητη, ο μέσος φίλος του όμως θα ήθελε κάτι άλλο. Κάτι πιο μεγάλο.