Against Me!

Ας εξετάσουμε τα γεγονότα. Μιλάμε για την έκτη κυκλοφορία μιας καλά εδραιωμένης punk-rock μπάντας της οποίας ο μπροστάρης, Tom Gabel, είναι πλέον η μπροστάρισσα, Laura Jane Grace. Αυτό που ξέρω για σίγουρα είναι πως σιχαίνομαι τη θέση στην οποία με έχει βάλει το "Transgender Dysphoria Blues".

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσπεράσεις το γεγονός πως πρόκειται για δίσκο-δήλωση, καθώς τα κοινωνικά θέματα τα οποία αντιπροσωπεύει βρίσκονται στο προσκήνιο και σε συνεχή αναβρασμό (δικαίως) και -όπως συχνά συμβαίνει με δίσκους / δηλώσεις- το να διαφωνείς με την ποιότητα του δίσκου καμιά φορά εξισώνεται και με το να διαφωνείς με τις ιδεολογίες τις οποίες προωθεί (τουλάχιστον στο άρρωστο μυαλό μου). Νιώθω να με εκβιάζουν ύπουλα και καθόλου δε το γουστάρω αυτό. Αυτό σημαίνει πως η άποψή μου είναι πως η μουσική (και η τέχνη γενικότερα) δεν πρέπει να έχει ταυτότητα και πιστεύω; Προφανώς όχι. Απλά είμαι ένας τύπος μπερδεμένος.

Τέλοσπαντων, αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν ένιωσα το ενοχλητικό πικάρισμα του έμμεσου εκβιασμού για πολύ, γιατί ο δίσκος είναι πολύ δυνατός, αξίζει το χρόνο σου, και δεν χρειάζεται να φοβάμαι τα επικριτικά και επιθετικά ιντερνετικά βλέματα της LGBT κοινότητας. Ας περάσουμε στα του δίσκου όμως.

Για όσους δεν έχουν προηγούμενη επαφή με τη δισκογραφία της μπάντας (καημένοι), οι Against Me! έχτισαν όνομα με μία σερί πολύ καλών punk-rock δίσκων το οποίο χαρακτηριζόταν κυρίως από το τσαγανό του Gabel, τόσο στην ερμηνεία, όσο και στους στίχους και από κάποια πολύ δυνατά και κολλητικά ρεφραίν, κρατώντας παράλληλα το street-cred τους για αρκετό καιρό στους -ενοχλητικά ασυγχώρητους (και υποκριτικούς)- punk rock κύκλους, και αυτά είναι όλα όσα θα πω.

Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε πως το περιεχόμενο του δίσκου δε θα ήταν στοχευμένο ως προς την ιδιαίτερη ζωή της Grace και την γενικότερη καταπίεση που ένιωθε παγιδευμένη στο σώμα ενός άντρα, και έτσι ακριβώς είναι. Κομμάτια σαν το ομώνυμο, το "True Trans Soul Rebel" και το "Drinking With the Jocks" αντιπροσωπεύουν ακριβώς αυτό, με στίχους λεπίδες οι οποίοι είναι φανερό πως εκτελούν τρεις σκοπόυς: να σοκάρουν, να κριτικάρουν αλλά και να αποφορτίσουν την Grace. Με επίλεκτη φρασεολογία τύπου «δεν είχες μουνί στο βάδισμά σου» και σκληρή εικονογραφία που πλάθει τον ανυπόφορο κόσμο στον οποίο ζούσε η Laura ως Tom, ο δίσκος βουτά στο βούρκο της «τρανσεξουαλικής δυσφορίας» και είναι κατά κάποιο τρόπο αναζωογονητικό.

Καλά όλα αυτά, και πάλι με το φόβο μη προσβάλω κανέναν (γαμώ το political γαμημένο correctness, το να βαρεθείς με κάτι δε σε κάνει αυτομάτως προσβλητικό), οι Against Me! κατάφεραν και έπεσαν στη μεγαλύτερη παγίδα που μπορεί να προσφέρει μία τέτοια προσπάθεια. Από ένα σημείο και μετά, αρχίζει και κουράζει. Μπορεί η επανάληψη της θεματολογίας να μην σου καθόταν παράξενα αν μιλάγαμε για αψεγάδιαστη εκτέλεση, δυστυχώς όμως δεν είναι πάντα έτσι. Πάρε για παράδειγμα το "Unconditional Love" που είναι, ως τραγούδι, απλά ενοχλητικό. Τα φωνητικά, οι στίχοι και η μελωδία του κομματιού σε φέρνει απλά σε αμηχανία, με αποκορύφωση το «one more time now» που φωνάζει, θυμίζοντας -αχρείαστα- βλάχικο πανηγύρι. Πολύ κακό. Λέγοντάς το όμως αυτό, μάλλον είναι η μοναδική παραφωνία στο δίσκο και είναι πράγματι κρίμα που είναι τόσο τρανταχτή.

Σχεδόν αγγίζοντας το μισάωρο, το "Transgender Dysphoria Blues" είναι ίσως ένας από τους καλύτερους δίσκους της μπάντας (σίγουρο σα σύνολο πολύ πιο επιβλητικός από τους δύο τελευταίους), του οποίου το στίγμα σίγουρα γιγαντώνεται εξαιτίας του περιεχομένου του. Μπορεί το ελαφροαναρχικό στοιχείο που τους χαρακτήριζε να έχει κάτσει πάγκο για χάρη των πανάξιων ματιών της Laura, αλλά οι Against Me! είναι πιο σχετικοί από ποτέ και με το ιδιαίτερο (βλέπε «δε νιώθω άνετα να πω κακά λόγια για το δίσκο») χάηπ που το κουβαλά, σίγουρα θα ακουστεί.

Μην με παρεξηγείς, το αξίζει, γιατί ακουγέται νεράκι και κομμάτια σαν το "Paralytic States", "Dead Friend" και "FUCKMYLIFE666" είναι για πολλές επαναλήψεις, αλλά κάποιοι -συγκινητικά αισιόδοξοι- καλοθελητές έχουν ήδη βαφτίσει το δίσκο ιστορικό, πατώντας πάνω στο κοινωνικό αντίκτυπο το οποίο περιμένουν να έχει. Καλό θα ήταν να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να περιμένουμε να κάτσει η κάπνα, αλλά όσο το κάνεις, άστο να παίζει από πίσω.