Aerosmith

Music From Another Dimension

Sony Music (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 18/10/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ξέρω ότι πολύς κόσμος ανυπομονεί για αυτό το άλμπουμ, αν και για να είμαστε ειλικρινείς έχει περάσει πραγματικά πολύς καιρός από την τελευταία φορά που μία νέα δουλειά των Aerosmith είχε κάτι το πραγματικά καλό να επιδείξει. Κακά τα ψέματα, για ένα μεγάλο ποσοστό του κοινού στο οποίο απευθύνονται εδώ και χρόνια (ειδικά στις Η.Π.Α.), οι Aerosmith είναι περισσότερο το συγκρότημα του celebrity Steven Tyler, παρά μια θρυλική, κλασική rock μπάντα.

Έτσι λοιπόν, δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός πως το νέο άλμπουμ των Aerosmith θυμίζει κοινωνική εκδήλωση, με μια σειρά γνωστών ονομάτων να παρελαύνει κατά τη διάρκειά του. Για την ιστορία και την αιτιολόγηση της παραπάνω διατύπωσης ας αναφερθεί πως επιστρατεύτηκαν α) ο παραγωγός των πέντε πρώτων άλμπουμ Jack Douglas, β) η Carrie Underwood (country τραγουδίστρια που κέρδισε το American Idol το 2005), γ) o Johnny Depp που (συν-)αναλαμβάνει φωνητικά σε ένα τραγούδι δ) ο γιος του John Lennon, Julian και ε) μια πλειάδα εξωτερικών συνεργατών/συνθετών μεταξύ των οποίων ο αρκετά γνωστός Marti Frederiksen, καθώς και ο πολύς Desmond Child που υπογράφει την μπαλάντα που κλείνει το άλμπουμ. Με μια καλή κουβέντα από κάθε φίλο των εμπλεκομένων και το βλέπω πλατινένιο σε μια εβδομάδα το "Songs From Another Dimension".

Στην πραγματικότητα, ελάχιστα με ενδιαφέρουν και με επηρεάζουν αυτοί οι παράγοντες, μιας και οι Aerosmith θα έχουν πάντα την θετική μου προδιάθεση, όντας από τις πρώτες μου μουσικές αδυναμίες. Όμως, το γεγονός παραμένει. Οι Βοστωνέζοι έχουν 19 χρόνια να κυκλοφορήσουν σπουδαίο άλμπουμ ("Get A Grip") και 15 για να κυκλοφορήσουν ένα αξιοπρεπές ("Nine Lives"), ενώ μην ξεχνάμε ότι τα τελευταία χρόνια εκτυλίχτηκε ένα σίριαλ που ήθελε τον Steven Tyler εκτός συγκροτήματος, οπότε ας είμαστε τουλάχιστον χαρούμενοι που αποφεύχθηκε μια λανθασμένη κίνηση της κυκλοφορίας ενός άλμπουμ με άλλο τραγουδιστή.

Εστιάζοντας στους μουσικούς παράγοντες, δεν ξέρω τι περιμένει ο καθένας εν έτει 2012 από τους Aerosmith, αλλά το "Music For Another Dimension" προσωπικά, χωρίς να με απογοητεύσει, δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Η όλη παραγωγή είναι, φυσικά, σε «άλλη διάσταση», μόνο που τα τραγούδια δεν διακατέχονται από την σπιρτάδα των hit στα οποία μας έχουν συνηθίσει, ενώ οι 15 συνθέσεις φαντάζουν πολλές, καθιστώντας μάλλον δύσκολη την απερίσπαστη ακρόαση του συνόλου του δίσκου. Και πού να προστεθούν και τα κατά περίπτωση bonus tracks...

Στις 15 αυτές συνθέσεις υπάρχουν αρκετές μπαλάντες, μιας και είναι γνωστό πως οι μπαλάντες των Aerosmith πουλάνε, ενώ φαντάζομαι πως όλο το team που δούλεψε πάνω στο project είχε ως στόχο ένα νέο "I Don't Want To Miss A Thing", τραγούδι που για τον γράφοντα καταρράκωσε σε καλλιτεχνικό επίπεδο την μπάντα για διάφορους λόγους. Χωρίς να είναι απαραίτητα κακές συνθέσεις, δεν κατάφερα -όσες φορές κι αν προσπάθησα- να βρω κάτι το ιδιαίτερο, είτε στο "What Could Have Been Love" που θεωρείται single, είτε στο ντουέτο του Tyler με την Underwood του "Can't Stop Loving You", ενώ για τα δεδομένα ενός Desmond Child η πιάνο-φωνή μπαλάντα του "Another Last Goodbye" μοιάζει μάλλον λίγη. Επίσης, όχι άλλο μέλι αγόρια, είστε και μιας ηλικίας.

Στην αντίπερα όχθη, όσον αφορά στις δυνατές στιγμές, τα πράγματα είναι σχετικά καλύτερα, με το εναρκτήριο "LUV XXX", το "Lover Alot" και το "Street Jesus" να παρουσιάζουν αρκετές πιθανότητες να ακολουθήσουν την single πορεία του "Legendary Child", καθώς αποτελούν δυναμικές και σχετικά μεστές συνθέσεις. Στο "Freedom Fighter", τα φωνητικά (συν-)αναλαμβάνει ο Johnny Depp και τα καταφέρνει σχετικά συμπαθητικά, με τη φωνή του να «μπλουζίζει» πιο κοντά στο στυλ του Perry, παρά του Tyler. Ο δε Perry (αν δεν άκουσα λάθος) συνεχίζει την παράδοση του να τραγουδάει ένα αδιάφορο τραγούδι σε κάθε άλμπουμ, το οποίο αυτή τη φορά είναι το "Something", σε μια εκ των αρκετών συνθέσεων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως fillers.

Το "Music From Another Dimension" είναι ένα φανταχτερό προϊόν, καλογυαλισμένο και δουλεμένο από κάθε πλευρά, σαν το καινούριο αμάξι του κουτιού που λάμπει την ημέρα που το αγοράζεις. Μόνο που μέσα του δείχνει να έχει μια παλιά, κουρασμένη μηχανή, η οποία έχει φάει τα ψωμιά της εδώ και χρόνια. Χωρίς να αποτελεί κάποιου είδους μεγάλη απογοήτευση, το βρήκα λιγότερο ελκυστικό και από το μέτριο συνολικά "Just Push Play". Η κλάση της μπάντας, η φωνή του Tyler και η εντυπωσιακή παραγωγή το καθιστούν ευχάριστο άκουσμα σε στιγμές, αλλά αλίμονο αν το κατατάξουμε ως κάτι περισσότερο. Θα αδικούμε τις πραγματικά σπουδαίες στιγμές αυτής της τεράστιας μπάντας. Τουλάχιστον, ξέρουμε πως στις ζωντανές εμφανίσεις, η απόδοσή τους είναι αντάξια του ονόματός τους και το νέο άλμπουμ θα τους κρατήσει ενεργούς.
  • SHARE
  • TWEET