Adolf Plays The Jazz

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ποικιλόμορφες μπάντες της εγχώριας σκηνής. Η πορεία τους είναι μακριά, περίπλοκη και μεγάλη. Είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι δεν τα λες και λίγα. Στη φετινή τους προσπάθεια συμβάλουν οι Νεφέλη στα φωνητικά, Βασίλης και Νίκος Λ. στις κιθάρες, Νίκος Ζ. στο μπάσο, Πάνος στα τύμπανα, Άγγελος στο σαξόφωνο, Ηρακλής στα ηλεκτρονικά/samples και Πέτρος σε πλήκτρα και synths. Οι δύο πρώτοι (ύπο)γράφουν και τους στίχους.

Ο δίσκος είναι θεματικός καθώς περιλαμβάνει δέκα μικρές ιστορίες αστικής μυθοπλασίας που προσπαθούν να αποτυπώσουν την επίδραση που είχαν στον ψυχισμό των ανθρώπων κρίσεις κάθε μορφής που ζήσαμε και βιώνουμε ακόμα. Όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν η φτωχοποίηση, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η απογοήτευση, ο θυμός, η βία, οι γυναικοκτονιες βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα τραγούδια τους. Ο ήχος των Adolf Plays The Jazz διατηρεί τον ήχο που είχαν ενσωματώσει στο προηγούμενό τους "Tinder" και όπως είχα γράψει και τότε δεν φοβάται το μονότονο, αλλά δεν αρκείται με το λίγο και το απλό. Η ατμόσφαιρα είναι ακόμα πιο κινηματογραφική και οι συνθέσεις εξελίσσονται φανταστικά. Το σαξόφωνο που σκάει από το πρώτο κιόλας κομμάτι "The Things We Kill" και τα φωνητικά που έρχονται στα επόμενα, δίνουν αντίστοιχα έναν ακόμα πιο πειραματικό και jazz τόνο και απομακρύνουν τις συνθέσεις από τον ξεκάθαρο instrumental χαρακτήρα που μας είχαν συνηθίσει παλιότερα. Το "Threads" έχει ελληνικό στίχο, λόγια.

Αυτά που διακρίνω στον ήχο, χωρίς απαραίτητα να είναι και επιρροές, είναι παλιές φόρμες των Do Make Say Think, ατμόσφαιρα και σαξόφωνο σαν τους Bohren & Der Club Of Gore, θόρυβο και επιμονή αλά Swans, ωμότητα και απλότητα σαν τους Slint, βαβούρα που θυμίζει Shellac μέχρι και λίγο πειραματισμό από τους πιο φρέσκους Black Country, New Road. Ρε μέχρι και λίγο Sonic Youth αύρα ένιωσα! Άσε που στο ξεκίνημα του "Henry Spencer" νόμιζα ήρθαν οι Neurosis… Η ουσία είναι ότι από τα πρώτα ακούσματα σε κερδίζουν. Άκου ας πούμε το πιο απλό και υποψήφιο για χιτάκι του album, "We Can't Lose" για να νιώσεις την αλήθεια τους. Δεν post-ίζουν απλά για να μπουκώσουν τον ήχο, να ανεβάσουν την ένταση, να συγχρονίσουν τους θορύβους και να ξεσπάσουν σε ένα κρεσέντο. Ότι κάνουν έχει λογική, δεν είναι βαρετό και πρακτικά (παραδόξως) δεν στέκεται τόσο πολύ στις κιθάρες.

Τι λες βρε κόπανε, θα πει ο καθένας! Post-rock και noise-rock χωρίς βάση στις κιθάρες; Εντάξει ρε, μην βρίζεις. Περίμενε να ‘ξηγηθώ. Εκεί είναι οι κιθάρες και οι όμορφες μελωδίες τους. Τα σκαμπανεβάσματα τους. Οι παραμορφώσεις. Τα κρεσέντο και οι θόρυβοι (που γαμάνε). Όλα εκεί είναι! Αλλά αν ακούσεις προσεκτικά θα καταλάβεις ότι κάτι έχουν κάνει Πάνος και Άγγελος και έχουν «πιάσει» τους υπολοίπους μαλάκες (πλάκα κάνω!). Δεν ξέρω αν τα βρήκαν με τον ηχολήπτη ή με όποιον έκανε τη μίξη και το mastering, αλλά τα τύμπανα και αρκετές φορές το σαξόφωνο «βγαίνουν τόσο μπροστά» που δεν το πιστεύεις. Δεν είναι κακό. Είναι εκεί πρωτοπόρα στον ρυθμό, στη μελωδία, στις αλλαγές, ακόμα και στην ένταση. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ευθύνεται μόνο η μίξη ή ότι αρκετές φορές οι κιθάρες κάθονται (ηχητικά) πιο πίσω, τα παιδιά σε κρουστά και πνευστό παίζουν εκπληκτικά. Είναι εντυπωσιακό αυτό που παρουσιάζουν. Άκου το "Cinnamon" ή το "Sleep" που τα έχει όλα και θα καταλάβεις τι εννοώ. Προφανώς και στη δημιουργία των συνθέσεων αλλά και στη δομή της ενορχήστρωσης κέρδισαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο για κάποιο λόγο.

Συνολικά ο δίσκος με πείθει και με αναγκάζει σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Ξαναλέω ότι δεν υπάρχει καμία δηθενιά ή επιτηδευμένη χρήση κλιμακώσεων για να φτιάξουν και καλά μια φοβερή ατμόσφαιρα ή μια ψαγμένη φάση ντε και καλά με θορύβους. To "Of Guns & Hunts" είναι ένα καλό παράδειγμα που συνοψίζει ολόκληρη τη δουλειά τους. Αφήνει κάτι σαν κεντρική ιδέα που λέγαμε μικροί στις εκθέσεις.

Ποιο είναι το συμπέρασμα αυτής της κυκλοφορίας; Όλα έχουν συνθετικά τον ρόλο τους και το (σωστό) σημείο που στέκονται. Οι φωνές κάθε μορφής που ακούγονται είναι επίσης οδηγός. Όπου υπάρχουν, κατακτούν τα κομμάτια και πετυχαίνουν ή καλύτερα ξεκινάνε όσο κανένα άλλο όργανο, το ταξίδι που θέλει η μπάντα να σε στείλει. Το πως σκούζει το σαξόφωνο, πως σκαρφαλώνουν ή βηματίζουν τα τύμπανα και πως βρομίζουν τα έγχορδα, μαζί με τα σαν άλλης Jarboe φωνητικά στο "Filthy Angels" είναι εκπληκτικό. Α ξέχασα. Το "Death Is A Faithful Partner" με αρρώστησε. Και δεν βάζω καν εισαγωγικά! Ο δίσκος είναι απολαυστικός. Θα βρεις σημεία που θα τα λατρέψεις.

Bandcamp
Youtube