AC/DC

Ο αστικός μύθος λέει πως ο Bon Scott πήρε τους υπόλοιπους AC/DC σε συναυλία των Geordie και τους υπέδειξε τον αντικαταστάτη του σε περίπτωση που... Υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας στο γεγονός αυτό κι όχι μόνο λόγω του ότι ο Brian Johnson έγινε εν τέλει τραγουδιστής της μπάντας. Θα μπορούσε άραγε να πράξει κάτι ανάλογο κι ο Malcolm Young την ώρα που έβλεπε πως δεν το έχει πλέον; Όχι, για πολλούς λόγους και ο κυριότερος εξ αυτών λάμπει δια της απουσίας του στο "Rock Or Bust".

Το επόμενο ερώτημα έχει να κάνει με το αν χρειαζόμαστε καινούργιους δίσκους από μπάντες σαν του λόγου τους όπως οι The Rolling Stones και οι Pink Floyd π.χ., που έχουν επιδείξει θαυμαστά μουσικά κατορθώματα κατά το παρελθόν, αλλά έχουν γεράσει πλέον. Η απάντηση από τους AC/DC δόθηκε με το "Black Ice", έναν δίσκο που αποδείχτηκε απροσδόκητα πολύ καλός και μεγάλωσε τον ήδη γιγαντωμένο μύθο τους. Αφού το λύσαμε κι αυτό, πάμε στην επόμενη απορία που είναι και η καυτή πατάτα: Υπήρχε λόγος να κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος χωρίς την ενεργή συμμετοχή του Malcolm Young σ' αυτόν;

Οι συνθέσεις του "Rock Or Bust" μπορεί να ανήκουν στα αδέλφια Young, η μεγάλη απουσία όμως του νευρικού ρυθμικού κιθαρίστα έγκειται αλλού, εκεί που υπάρχουν τα κενά αέρος. Και για να απαντηθεί και το τελευταίο ερώτημα, το συγκρότημα που έβγαλε τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του αμέσως μετά τον χαμό του Bon Scott, δικαιούται και οφείλει να κοιτάει πάντα μπροστά. Ok, ο ανιψιός μια χαρά τα καταφέρνει στα ρυθμικά, το αριστερό χέρι του Phil Rudd βαράει ακόμα σεμιναριακά, ο αδελφός solάρει και στον ύπνο του κι ο Brian Johnson στέκει αγέρωχος πίσω από το μικρόφωνο σε φάση δεύτερης νεότητας. Μας λείπει κάτι;

Σε ένα άλμπουμ όπου τα 6/11 του σε διάστημα 34 λεπτών είναι από καλά και άνω, έχει μια υπέροχη συνεχομένη τριάδα ("Baptism By Fire", "Rock The House", "Sweet Candy"), του χρειάζεται ο μουσικός εκείνος που θα εξισορροπήσει τα υπόλοιπα μέτρια τραγούδια με την γενικότερη αίσθησή του. Πώς; Μέσω της ενορχήστρωσης κι εδώ ακούγεται πεντακάθαρα η απουσία του Malcolm Young. Από την στιγμή, δε, που κανείς από τους υπόλοιπους δεν έχει την ικανότητα να τον αντικαταστήσει στον τομέα αυτόν, το βάρος πέφτει αναγκαστικά στον παραγωγό και κάπως έτσι ακούμε μελωδίες και ύφος ("Rock The Blues Away", "Hard Times", "Emission Control") που παραπέμπουν σε άλλα συγκροτήματα.

Είναι ομολογουμένως λίγες οι στιγμές αυτές και τις περισσότερες φορές το solo του Angus σε επαναφέρει από την προσωρινή σαστιμάρα, αλλά σου μένουν λόγω της μικρής διάρκειας του δίσκου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κύκνειο δισκογραφικό άσμα τους, καθότι τα τελευταία γεγονότα μόνο ευχάριστα δεν τα λες και είναι άγνωστο αν ο Phil Rudd επιστρέψει ποτέ. Ίσως οι σφαλιάρες που έφαγε όταν απολύθηκε για πρώτη φορά του άφησαν κουσούρι και πρωταγωνιστεί στις τηλεοπτικές ειδήσεις της χώρας του, ίσως πάλι να επιστρέψει ο Chris Slade στην θέση του. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα χαρούμε ποτέ ξανά τον Malcolm Young ούτε στα ρυθμικά, ούτε στα δεύτερα φωνητικά, ούτε κυρίως στα συντονιστικά κι αυτή είναι μεγάλη απώλεια. Μεγαλύτερη σε καλλιτεχνικό αντίκτυπο κι από τον θάνατο του Bon Scott.