Periphery

Το κλείσιμο ενός concept δίσκου είναι πάντοτε σημαντικό, άλλωστε η αίσθηση που αποκομίζει κανείς στο τέλος της ακρόασης πολλές φορές συμπίπτει και με τη συνολική άποψη επί του έργου. Το "Omega" αποτελεί το δεύτερο μέρος του "Juggernaut" και μάλλον το πιο συγκεντρωμένο ως προς το μουσικό περιεχόμενο, το οποίο έχει μεγαλύτερη ομοιογένεια και καλύτερη ροή.

Ξεκίνημα με το "Reprise", το οποίο παρά το χιλιοχρησιμοποιημένο όνομά του σε concept δουλειές, κάνει καλά τη δουλειά του να μας ξαναθυμίσει τις βασικές μελωδίες που πρωτοακούσαμε στο "Alpha". Όπως είπα και στην κριτική του "Alpha", αυτό που θεωρώ μεγάλο ατού της μπάντας, είναι η φωνή και οι μελωδίες του Spencer, κάτι το οποίο επαληθεύεται σε όλο το άλμπουμ. Το "The Bad Thing", για παράδειγμα, ενώ διαθέτει τα κλασικά ογκώδη riff και τα screaming φωνητικά, όταν γυρίζει σε μελωδικές φόρμες μεταλλάσσεται σε κάτι πολύ ενδιαφέρον, χωρίς να χάνει την ορμητικότητά του και να ακούγεται νερόβραστο, όπως πολλές φορές συμβαίνει σε μπάντες του χώρου.

Οι Periphery το έχουν με τις μελωδίες και τα πιασάρικα κομμάτια, αυτό έχει φανεί προ πολλού και φαίνεται ακόμη περισσότερο στο φοβερό "Priestess", που είναι κατά βάση ακουστικό κομμάτι, χωρίς όμως να μπορεί να θεωρηθεί μπαλάντα, αφού τα τύμπανα δίνουν το παρόν και οι αλλαγές ρυθμού και δυναμικών είναι διαρκείς. Κάτι τέτοια κομμάτια με κάνουν να προβληματίζομαι για το κατά πόσο το όλο screaming κομμάτι του ήχου της μπάντας αποτελεί αναγκαιότητα ή βαρίδι του παρελθόντος, ίσως να μας κάνει να προσέχουμε περισσότερο τις μελωδίες όταν αυτές έρχονται, ή απλά οι Periphery το γουστάρουν και σε μένα δεν κάθεται τόσο καλά. Πιστεύω πάντως πως εάν το καθαρά screaming κομμάτι μειωνόταν κι άλλο σίγουρα θα είχαμε λιγότερα σημεία αμφιβόλου ενδιαφέροντος.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στο "Graveless", ένα κομμάτι με ογκωδέστατα riffs και εξίσου φοβερό ρεφρέν, ενώ και το κιθαριστικό σόλο συνεισφέρει μια jazzy νότα στο κατά τα άλλα ισοπεδωτικό αυτό κομμάτι. Αντιθέτως το "Hell Below" δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε, είναι ένα πολύ βαρύ κομμάτι χωρίς κάτι το πιασάρικο, φέρνει λίγο στο μυαλό τη σκοτεινή ατμόσφαιρα των Vildhjarta, ενώ η έκπληξη έρχεται στο τέλος με ένα ακουστικό με στοιχεία jazz πέρασμα, κάτι πολύ ενδιαφέρον και ξεχωριστό σε ένα αδιάφορο μάλλον κομμάτι.

Το highlight του δίσκου είναι φυσικά το ομώνυμο τραγούδι, το "Omega", με διάρκεια σχεδόν δώδεκα λεπτά. Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο κομμάτι στο άκουσμα, όντας πολύ progressive, με διαρκείς εναλλαγές ρυθμών, μελωδιών και riffs, καταφέρνει όμως να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Προς το τέλος εμφανίζεται ένα αργόσυρτο μελωδικό πέρασμα, που οδηγεί στην κορύφωση όλου του άλμπουμ, με τη μελωδία του ρεφρέν του "Alpha" να εμφανίζεται ξανά μεταλλαγμένη, σε μια πιο μελαγχολική εκδοχή της, κάτι που πιστεύω πως αποτυπώνει ιδανικά το μουσικό ταλέντο όλης της μπάντας, και την ικανότητά της να κρατήσει τη συνοχή μεταξύ των δύο μερών του "Juggernaut".

Κλείσιμο με το "Stranger Things", ένα πιο αργό κομμάτι τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του, επίσης γεμάτο με όμορφες μελωδίες και τις αναμενόμενες στιγμές έντασης. Ενώ είναι ένα όμορφο τραγούδι, πιστεύω πως στο σύνολο του Juggernaut ίσως θα ήταν καλύτερο να μην είναι το τελευταίο του "Omega", αφού φαίνεται λίγο παράταιρο μετά την ισοπεδωτική εμφάνιση του ομότιτλου κομματιού.

Τελικά το όλο hype γύρω από το "Juggernaut" ήταν δικαιολογημένο; Η απάντηση είναι: περίπου. Υπάρχουν πολύ δυνατές στιγμές και στους δύο δίσκους, κομμάτια όπως τα "Alpha", "Omega", "Priestess", "Heavy Heart" σίγουρα ξεχωρίζουν, ωστόσο υπάρχουν σημεία που αυτό το momentum χάνεται. Εάν είχαμε ένα δίσκο με συγκεντρωμένα τα καλύτερα κομμάτια των δύο δίσκων, σίγουρα θα μιλούσαμε για αριστούργημα. Παρόλα αυτά, παρά τις αδυναμίες του, το "Omega" όπως και ο προκάτοχός του αποτελεί μια ποιοτικότατη δουλειά, αντάξια του στάτους που έχουν οι Periphery αυτή τη στιγμή στο χώρο του σύγχρονου progressive metal. Αν η μπάντα αποφασίσει να εστιάσει στο ταλέντο του τραγουδιστή της σε συνδυασμό με την ικανότητά της να γράφει φοβερές μελωδίες, και απαγκιστρωθεί από τα «πρέπει» του djent, θεωρώ πως έχει να μας προσφέρει πολύ μεγάλες στιγμές, αλλά αυτό είναι κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Μέχρι τότε, μπορούμε να απολαύσουμε τις μπόλικες κομματάρες του "Juggernaut".