Voodoo Six

Simulation Game

E1 Music (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 18/02/2020
Σε αυτήν την περίπτωση το κακό εξώφυλλο ταιριάζει με το περιεχόμενο. Υψηλές προσδοκίες που πέφτουν στο κενό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η παροιμία λέει να μην κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο αλλά ρε γαμώτο όταν βλέπω τόσο τραγικά εξώφυλλα δίσκων και συγχύζομαι και προκαταβάλομαι αρνητικά για το τι με περιμένει να ακούσω. Φαντάζομαι όμως ότι κινείται και αυτόν στα πλαίσια της γενικότερης αισθητικής των Βρετανών οι οποίοι έκαναν το ντεμπούτο τους το 2006 και έχουν στο παλμαρέ τους δίσκο με τον ευφυή τίτλο: "Songs To Invade Countries To".

Οι Voodoo Six λοιπόν μας πολυδιαφημίζουν σε αυτόν το νέο τους δίσκο, το δεύτερο με τον Nik Taylor-Stoakes στα φωνητικά, ότι πλέον συνεργάζονται με την Explorer Music (E1) από το Λος Άντζελες. Και ποιά η σημασία αυτής της συνεργασίας; Εκτός του ότι είναι ένα καινοτόμο business model για τη μουσική προσφέροντας ένα ολοκληρωμένα πακέτο διαχείρισης του καλλιτέχνη (από την ηχογράφηση μέχρι τις συναυλίες), είναι και η καλλιτεχνική στέγη του έτερου συγκροτήματος του Steve Harris, British Lion. Και αν οι Voodoo Six ακούγονται πολύ στο νησί και στην Ευρώπη σιγά-σιγά είναι κυρίως του κυρίου Harris ο οποίος μετά την κοινή περιοδεία τους, τους έδωσε την ‘ευλογία’ του και κατά κάποιο τρόπο τους έχει πάρει κάτω από τις φτερούγες του και αυτό είναι από μόνο του αρκετά σημαντικό. Εξάλλου η παραγωγή έγινε από τον Tony Newton ο οποίος έχει ασχοληθεί και με την παραγωγή στους Maiden ενώ είναι και ιδρυτικό τους μέλος και ο μπασίστας.

Friends in high places υπάρχουν, promotion φαίνεται να υπάρχει άφθονο, τί γίνεται με την ουσία όμως που δεν είναι άλλη από τη μουσική; Δυστυχώς όχι πολλά πράγματα. Το άλμπουμ ξεκινά εντυπωσιακά με δυο δυνατά και ξεσηκωτικά κομμάτια βγαλμένα από τα 70s και 80s. Το "The Traveller" είναι οκ ένα τσιτάτο, ροκάκι για το αυτοκίνητο να το βάλεις στο τέρμα και να γουστάρεις. Ερχονται όμως και οι πρώτες ενστάσεις για τους στίχους ("let me sleep" αλήθεια τώρα;) και για τις φωνητικές ικανότητες του Taylor-Stoakes που ταιριάζει στον ήχο αλλά είναι πιο υποτονικός από όσο θα έπρεπε για τη δυναμική που μάλλον επιθυμούσαν να αποδώσουν οι Voodoo Six. Το δεύτερο "Gone Forever" έχει έντονα πλήκτρα και ένα ρυθμικό, χορευτικό χαρακτήρα που είναι συμπαθητικός και υποθέτω θα ακούγεται εντυπωσιακά στα live αν και πάλι η φωνή σαν να μας τα χαλάει. Στα συν το όμορφο σόλο στη μέση.

Στα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια του δίσκου πραγματικά δυσκολεύτηκα να δεθώ και να ασπαστώ κάτι που βλέπει ο Steve Harris στους Voodoo Six. Πάρτε για παράδειγμα το "Liar And A Thief". Ε δεν έχω ακούσει πιο πρόχειρο τραγούδι τελευταία. Τι να τα κάνω τα ωραία σόλα και τις γέφυρες αν η κεντρική ιδέα του τραγουδιού είναι πιο flat και από τη βαρέλι μπύρας του 1990; Τα generic τραγούδια διατηρούν ανέπαφο το μοτίβο του υπόλοιπου δίσκου και την κατάσταση δεν σώζει ούτε το πολύ καλό ροκ φινάλε με τα εντυπωσιακά break downs και ριφς του "One Of Us".

Λυπάμαι Steve αλλά εδώ διαφωνούμε. Το βρετανικό σκληρό ροκ έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις και οι Voodoo Six εδώ εμφανίζονται ελλιπείς και ανέμπνευστοι.

  • SHARE
  • TWEET