Sweven

The Eternal Resonance

Van (2020)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 23/11/2020
Ένας καμβάς ζωγραφισμένος με μια ονειρική παλέτα χρωμάτων
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν καμιά εξαετία, στο μακρινό πλέον 2014, όπως πολύ ωραία είχε γράψει τότε ο Αντώνης Κονδύλης στην κριτική του, οι Morbus Chron με το "Sweven" μας έδωσαν ένα άκουσμα όμορφο, αλλόκοτο και σίγουρα από τα λεγόμενα "slow burners", που θέλουν επιμονή και υπομονή για να αναδείξουν τις αρετές τους. Ένα περίτεχνο πάντρεμα death metal με progressive τεχνοτροπία, που όπως ακούστηκε τότε θα μπορούσε να μοιάζει με τη μουσική που ίσως έγραφε σήμερα ο Chuck Schuldiner.

Κατά παράδοση συγκροτημάτων που τα σπάνε μόλις βγάλουν κάτι αξιόλογο που τραβά την προσοχή, έτσι και οι Morbus Chron βάρεσαν κανόνι μετά το Sweven. Ωστοσο, ο Robert Andersson δεν το εβαλε κατω, και κρατώντας το όνομα του δίσκου για τη νέα του μπάντα, 'ερχεται με το "Τhe Eternal Resonance" να ταράξει και πάλι τα νερά του ακραίου ήχου.

Θυμάστε που κάποτε βάζαμε με ευλάβεια έναν δίσκο, να τον ακούσουμε από την αρχή ως το τέλος, δίχως το καθετί να μας αποσπά την προσοχή; Ε λοιπόν τούτο το άλμπουμ είναι για τέτοιες ακροάσεις. Κλειστά φώτα, ακουστικά (η ηχεία ότι προτιμάτε) και το ταξίδι ξεκινά.

Επίσης θα παραλείψω να αναφερθώ εκτενώς στο γεγονός το επίπεδο των μουσικών που απαρτίζουν τη μπάντα είναι εξαιρετικά υψηλό. Αυτό φαίνεται σε όλα τα κομμάτια, τόσο από τον πλούτο ιδεών, όσο και από την εκτελεστική δεινότητα σε όλα ανεξαρτήτως τα όργανα, με εμφανή έμφαση στο κιθαριστικό κομμάτι. Άξια αναφοράς η υποδειγματική παραγωγή, που όμοιά της είχα καιρό να ακούσω. Οργανική, με σωστές ισορροπίες, θυμίζει εποχές '70s αλλά με ένα πιο μοντέρνο πρίσμα, χωρίς όμως τη ρημάδα τη βιομηχανοποίηση που μαστίζει το metal τα τελευταία χρόνια.

Φεύγοντας από τα τεχνικά του δίσκου, θα τολμήσω να κάνω μια παρομοίωση για να περιγράψω τον συναισθηματικό αντίκτυπο και το αποτύπωμα που αφήνει. Μου θυμίζει τη μετάβαση προς το φθινόπωρο. Κι εξηγούμαι. Όντας και χωριατόπαιδο, η μετάβαση προς το φθινόπωρο έχει αποτυπωθεί μέσα μου σαν μια περίοδος γλυκά μελαγχολική, όπου τα χρώματα χάνουν λίγο τη ζωηράδα τους στη φύση αλλά παραμένουν όμορφα μες στη σταδιακή τους αποσύνθεση. Μια τέτοια φόρτιση μου προκάλεσε και το "The Eternal Resonance", ενώ το φοβερό εξώφυλλο αποτυπώνει με ονειρεμένο τρόπο αυτά τα συναισθήματα.

Μπορεί να ανέφερα στην αρχή το death metal με progressive νοοτροπία, ωστόσο θεωρώ πως η καρδιά του ήχου βρίσκεται στο προοδευτικό κομμάτι, κλείνοντας το μάτι και σε jazz επιρροές. Το ακουστικό κομμάτι έχει σθεναρή παρουσία και εμπλουτίζει μοναδικά τα πιο ακραία περάσματα, και μάλλον είναι και αυτό που κάνει τη διαφορά στο δίσκο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως υστερεί σε ένταση και ορμή.

Δε θα κάνω ανάλυση των κομματιών ξεχωριστά, γιατί όπως ανέφερα θεωρώ πως πρέπει ο δίσκος να αντιμετωπιστεί σαν ένα ολοκληρωμένο έργο. Ο χρόνος και η προσοχή που θα του δώσετε όμως, θα σας επιβραβεύσει στο έπακρο. Αν σας κίνησα την περιέργεια, μια ακρόαση στο ορχηστρικό μεν, αριστουργηματικό δε "Sanctum Sanctorum" πιστεύω να σας πείσει να κάνετε την επένδυση.

  • SHARE
  • TWEET