Kill The Lights

Όταν το 2016 ο Michael "Moose" Thomas, drummer και ιδρυτικό μέλος των Ουαλών Bullet For My Valentine αποχωρούσε από τη μπάντα που δημιούργησε για να αφοσιωθεί στην οικογένεια του κανείς δεν τον πολυπίστεψε καθώς σχεδόν αμέσως ανακοίνωνε μέσω Twitter ότι δεν παρατάει τη μουσική και ότι σύντομα θα ανακοίνωνε τις νέες του κινήσεις. Και έτσι συγκέντρωσε μερικούς ακόμα ‘ex-’ από διάφορα συγκροτήματα και έφτιαξε ένα τρόπο τινά supergroup με τους James Clark (φωνητικά, Throw The Fight), Jordan Whelan (κιθάρα, Still Remains) και Travis Montgomery (κιθάρα, Threat Signal) και κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Kill The Lights που μας παρέδωσαν το πρώτο τους album και το ερώτημα είναι αν η όρεξη του Thomas για μουσική και η ποιότητα των μουσικών φίλων που συγκέντρωσε μεταφράστηκε ηχητικά με το "Sinner".

F@ck yeah είναι η εκκωφαντική απάντηση! Από το "Shed My Skin" καταλαβαίνεις ότι οι τύποι αυτοί ήρθαν με άγριες διαθέσεις για καλό metalcore και σε όποιον αρέσει. Και αν κρίνουμε από τα πόσα streams έχουν τα EP που κυκλοφόρησαν στο Spotify μάλλον ο κόσμος βρίσκει θετική αυτή τη προσπάθεια τους να παντρέψουν παραδοσιακούς heavy ήχους με ένα φρέσκο groove-άτο metalcore και clean φωνητικά που ηχούν όμορφα στα αυτιά κάτι που πολλές φορές ενοχλεί σε αντίστοιχα groups του είδους όπου η όμορφη μελωδία κρύβεται πίσω από κραυγές χωρίς νόημα. Σχεδόν αγγίζει το ροκ το "The Faceless" με το όμορφο ρεφραίν και το υπέροχο σόλο του Whelan. Οι Kill The Lights συνειδητά πατάνε σε απλές συναυλιακές κλίμακες για να κερδίσουν γρήγορα τη fan base τους και μάλλον δείχνουν να τα καταφέρνουν, τουλάχιστον στην έδρα τους (UK). H ‘μπαλάντα’ με έμφαση περισσότερο στο συναίσθημα παρά στο μαλακό του ήχου "Through The Night" στιχουργικά αγγίζει θέματα που πολύ αντιμετωπίζουν ειδικά τελευταία και το μοτίβο που χτίζει από την αρχή μέχρι τη κλιμάκωση στο τέλος είναι μια συνταγή γνωστή που δουλεύει κάθε φορά. Δεν θέλουν να δείξουν πειραματισμούς ή κάτι καινοτόμο απλά καλοδουλεμένο metalcore και να κερδίσουν το κόσμο που τους αναλογεί. Θέλετε κάτι πιό heavy, ε τότε ο κομμάταρος "Plagues" θα κερδίσει και τον κάθε δύσπιστο σε ένα κομμάτι σχεδιασμένο για να βασανίζει σβέρκους και να ανοίγει τα circle pits σε συναυλίες.

Δύσκολα θα βρείς κομμάτι που δεν θα σου αρέσει έστω και λίγο. Ακόμα και το ελαφρύ "Tear Me Apart" έχει κάτι το ελκυστικό με το τρόπο που σε μαγνητίζει το ρεφραίν. Το α-λα-Trivium "Sober" αναδεικνύει ιδανικά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του "Moose" πίσω από τα τύμπανα σε ένα album που με μικρή διάρκεια είναι χορταστικό, γεμάτο, γρήγορο, εύκολο και όπως και το φινάλε στο "Unmoved" θέλει να γίνει συναυλιακό. Οι Kill The Lights πολύ έξυπνα έπαιξαν τα χαρτιά τους με μαεστρία και έβγαλαν ένα album που επιτυγχάνει 100% το στόχο του, δηλαδή να κερδίσει πολλούς νεαρούς οπαδούς, πολύ γρήγορα και με ένα album που αντικατοπτρίζει πλήρως την ποιότητα και εμπειρία των μελών του. Το μέλλον θα δείξει αν θα μπορέσουν να εμβαθύνουν λίγο περισσότερο και να χωθούν κάτω από την λουστραρισμένη επιφάνεια που με επιτυχία έξυσαν.