GÅS

Όταν άκουσα το "Epitaph" πριν από σχεδόν τρία χρόνια, είχα μουρλαθεί από τη χαρά μου. Μετά συνειδητοποίησα τη φάση της μπάντας και ξενέρωσα λίγο, μιας και η μυστικοπάθεια και το πέπλο κάλυψης γύρω από τους Σουηδούς δεν έδινε ενθαρρυντικά δείγματα για μια πιο άμεση κυκλοφορία δίσκου.

Μια one man band μου πέρασε από το μυαλό, τώρα όμως είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως έχουμε κάτι αντίστοιχο με τους Goat. Και όσον αφορά τη σύνθεση του συγκροτήματος και όσο έχει να κάνει με τη μουσική κατεύθυνση. Αν μου πει κάποιος πως απαρτίζεται από μέλη αυτών και των Hills δεν θα εκπλαγώ καθόλου.

Υπάρχουν όμως μερικά red flags περί τούτου. Το εξώφυλλο για παράδειγμα και η σαφής κοινωνικοπολιτική θέση της μπάντας. Με εναρκτήριο τραγούδι να τιτλοφορείται "Join the Resistance" τα περιθώρια παρερμηνείας είναι μηδαμινά. Και ο αφρικάνικος ρυθμός επίσης. Σε αντίθεση με τους Goat, εδώ αντικαθίσταται από σχεδόν ανατολίτικες μελωδίες.

Μια κοινή συνισταμένη, και μάλιστα ισχυρή, υπάρχει εδώ. Η σκανδιναβική ψυχεδέλεια στο μεταίχμιο ‘60s & ‘70s. Αδιαμφισβήτητη. Αναντίρρητα όμορφη. Κι αυτή η μπασογραμμή του "Distance" σε προϊδεάζει για την επιληπτική κι επαναλαμβανόμενη συνέχεια. Ακούω και λίγο Dax Riggs εδώ μέσα. Τρισευτυχυχισμένος fuzz-αίος.

Πως το γράφει το πλακάτ στο εξώφυλλο; Drop Acid, Not Bombs. Α γεια σου. Μια χίπικη ατμόσφαιρα, τόσο όσο. Διακριτική, που ταυτόχρονα έχει τα εχέγγυα για soundtrack στο Midsommar. Ειδικά η δεύτερη πλευρά του "Vol. 1" που έχει και λίγη folk και τη σουηδική γλώσσα σε αποκλειστικό πλάνο, σε αντίθεση με τα αγγλικά της πρώτης.

Είναι και η τσαχπινιά που έκαναν με τη σειρά των τραγουδιών. Ξεκινάνε και κλείνουν με τα μεγάλα, τα 14λεπτα. Κι ενδιάμεσα τα μικρά. Τέσσερις συνθέσεις είναι όλες κι όλες, που παραδόξως δεν μ’ έκαναν να βροντοφωνάξω που ΄ναι το "Epitaph" ρε κατσαπλιάδες; Όχι πως θα με χάλαγε, απλά η γαλήνια φύση του φινάλε έδιωξε οποιαδήποτε πρόθεση γκρίνιας εκ μέρους μου.

Είναι πανέμορφο το άτιμο.

Spotify
Bandcamp