Aephanemer

Έγραφα στην κριτική του "Prokopton" (μία κατά την άποψη μου από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2019) πως: ‘Οι Aephanemer κατάφεραν να μην πέσουν στην παγίδα που θέλει τα δεύτερα άλμπουμ να μην καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις προσδοκίες που γεννάνε τα ελπιδοφόρα ντεμπούτα’. Οχι μόνο αυτόν βέβαια αλλά το "Prokopton" ήταν τόσο καλό που τους ‘τσίμπησε’ η Napalm και πλέον οι Γάλλοι παίζουν Ligue 1 και αναπόφευκτα οι προσδοκίες και ο πήχης έχουν ανέβει αρκετά. Τί καταφέρνει λοιπόν το album νούμερο τρία με το όμορφα ζωγραφισμένο αγριογούρουνο στο εξώφυλλο;

Δεν υπάρχει καταρχάς ουδεμία έκπληξη ως προς τον βασικό κορμό των συνθέσεων και την γενικότερη αισθητική: ταχύ symphonic ,melodic death με growls και άγριες κραυγές από την τραγουδίστρια (και κιθαρίστρια) Marion Bacoul, επικές συνθέσεις που ακουμπάνε με το ένα πόδι στην Σκανδιναβία και με το άλλο στην Αμερικανική σχολή death metal και όλα αυτά πασπαλισμένα με ολίγον folk. Η μεγαλύτερη διαφορά με τον προκάτοχο του θα έλεγα είναι η ‘συμφωνικότητα’ και το πόσο περισσότερο επηρεασμένο είναι αυτόν το album από τη κλασική μουσική. Το ακούς από την εισαγωγή κιόλας ("Land Of Hope"), ένα ήρεμο συμφωνικό πρελούδιο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα με όνομα "Antigone" που συνδυάζει τα μουσικά οπερετικά σημεία με την αγριάδα της Bacoul. Τρομερά solos, blast beats σε ένα βαθύ και περίτεχνα μελωδικό κομμάτι. Και εκεί που νομίζεις ότι θα ακούς μόνο συμφωνικά κομμάτια ορίστε και ένα στακάτο riff με το "Of Volition", ιδανικό για headbanging και που φανερώνει ακόμα ένα όπλο στην φαρέτρα των Γάλλων. Ένα μελωδικό μάθημα Γαλλικής ιστορίας ("Le Radeau de La Méduse) και συγκεκριμένα του ναυαγίου της φρεγάτας "Méduse" το 1816 όπου 151 άντρες επιβιβάστηκαν σε μια αυτοσχέδια σχεδία για να σωθούν και σώθηκαν μόνο 15 και αυτοί επειδή οδηγήθηκαν στον κανιβαλισμό. Οι στίχοι πραγματικά αποδίδουν το δράμα και τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών της ιστορίας και η μουσική είναι ταραγμένη όπως τα κύματα που έδερναν την σχεδία για 13 ημέρες. Η δραματική ιστορία ενός αλόγου εξιστορείται στο "Strider", ένα άρτιο επικό κινηματογραφικό κομμάτι που σε ‘ξεγελάει’ στη μέση του όταν τελειώνει και ξαναρχίζει με το βασικό του θέμα τονίζοντας την ουσία ότι δεν σταματάμε ποτέ την γρήγορη -και αναπόφευκτη- πορεία μας προς το θάνατο. Γιατί τα "Panta Rhei" σε ένα κομμάτι που μάλλον συγκεντρώνει όλα αυτά που θέλανε να περάσουν οι Aephanemer στο δίσκο σαν τα χαρακτηριστικά τους, μια επίδειξη δύναμης τους με τρομερή μελωδία και έντονες μεταβάσεις από την ταχύτητα στην γαλήνη, ωραίες εναλλαγές σε growl και clean φωνητικά και το οποίο ρέει ιδανικά με έντονη την παρουσία των πλήκτρων που ορίζουν τη μελωδία πάνω στην οποία πατάνε οι υπόλοιποι. Και θα έλεγα ότι σε αυτό το album ίσως παραείναι έντονο αυτό το ορχηστρικό στοιχείο της όπερας, της φανφάρας και του epic σε σημείο κάποιες στιγμές να περνάμε στα λιβάδια του power.

Το ομότιτλο κομμάτι "A Dream Of Wilderness" μας αφήνει στο φινάλε μια θετική γεύση αλλά δεν μπορώ να πω ότι ξεχωρίζει για κάτι από το όλο σύνολο. Για το τέλος έχουμε και μια τρομερή metal διασκευή του "Old French Song" (Tchaikovsky) και το "Le Radeau De La Méduse" στα Γαλλικά. Και ενώ για το "Prokopton" μου ήταν πολύ εύκολο να γράψω τα πολλά θετικά και να με παρασύρει με το πόσο τέλειο ήταν, το τρίτο album των Γάλλων ήθελε παραπάνω χρόνο ακρόασης και δεν μπορώ να πω πως τελικά με ενθουσίασε τόσο. Είναι άρτια εκτελεσμένο, οι Γάλλοι τεχνικά και λυρικά δεν παίζονται και είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον έχουμε πολλά ακόμα να δούμε αλλά τώρα χάνουν στα σημεία.