Various Tapes Vol. 5 (Quiet Storm)
Επίθεση στα hip hop στοιχεία της contemporary R&B
Από τον Πάνο Κατσούρη, 07/08/2013 @ 12:38
Οι ταμπέλες κουράζουν, είναι γνωστό. Άσε που τις περισσότερες φαντάζει ηλίθιο να πετάς τυχάρπαστες λέξεις και να χαλάς την ομορφιά της μουσικής. Όμως ο κύριος λόγος ύπαρξης τους δεν βρίσκεται στην φιγούρα αλλά στο πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν έτσι ώστε να εξηγήσουν με λίγα λόγια το τι είναι αυτό που ακούς.
Από την αρχή αυτής της στήλης (;) είχε γίνει γνωστό πως στόχος της είναι να ασχολείται με μουσικά trends (παρόλο που κάποιες φορές η κουβέντα ξέφυγε). Όμως τα trends δεν δημιουργούνται από κάποια παρθενογένεση, διότι είναι γνωστό πως η μόδα κύκλους κάνει και μόνο η επιστήμη εξελίσσεται πια, ούτε οι τέχνες, ούτε η πολιτική, ούτε τα έθιμα επρόκειτο να γνωρίσουν εξέλιξη.
Αυτή την φορά κάνοντας ένα σύντομο ταξίδι δεκαετιών, ξεκινώντας από τις μέρες μας, θα δούμε πως η Quiet Storm προσπαθεί να μπει ξανά στο παιχνίδι.
Ο Destroyer δείχνει τον δρόμο προς το παρελθόν
Πάνε περίπου 2,5 χρόνια και ήταν αρχές 2011, τότε που ο Destroyer μας χάριζε έναν δίσκο ο οποίος αν είχε κυκλοφορήσει πέντε με δέκα χρόνια νωρίτερα ίσως να είχε δεχθεί τομάτες. Παρόλα αυτά κατά την ταπεινή μου γνώμη το Kaputt τείνει να αποδειχθεί προφητικό και αυτό διότι η αισθητική που επέλεξε ο Destroyer να ντύσει τον ένατο δίσκο του φαίνεται πως όσο περνούν τα χρόνια αποκτά όλο και περισσότερους εκφραστές. Βέβαια τώρα πια έχουν απεταχθεί κάθε λογής κιτς κηλίδες διότι πρέπει να είμαστε και λίγο κυριλέ.
Το χαρακτηριστικό που διακατέχει το Kaputt και άλλους μεταγενέστερους δυνατούς δίσκους αναβίωσης που ακολούθησαν (παρόλο που δεν τους φαίνεται και τόσο), λόγου χάρη τον περσινό της Jessie Ware και τον φετινό των Rhye, είναι πως δίνει την αίσθηση ότι ταιριάζει γάντι σε ενός τύπου μεταμεσονύχτιου ραδιοφωνικού προγράμματος που μεσουρανούσε την δεκαετία του 70 το οποίο έμελλε να καθορίσει το νυχτερινό πρόγραμμα πάμπολλων ραδιοφωνικών σταθμών. Το "Quiet Storm" του Melvin Lindsey το οποίο πήρε το όνομα του από το τραγούδι "A Quiet Storm" του Smokey Robinson. Ένα πρόγραμμα που ξεχείλιζε από αυτό που αποκαλούμε «slow jam», ένας όρος ρητά συνδεδεμένος με την R&B και την Soul.
Ηχητικά, για να σου δώσω να καταλάβεις, μιλάμε για αργούς ρομαντικούς ρυθμούς με επιρροές από R&B και Soul μέχρι Jazz και για να δεις γιατί μεγάλο ποσοστό απήχησης μιλάμε, αναλογίσου πως υπήρχαν φορές που πιο uptempo καλλιτέχνες προσάρμοσαν τα τραγούδια τους σε μπαλοντοειδής φόρμες έτσι ώστε να πάρουν θέση στο πρόγραμμα.
Παρόλα αυτά δεν είχαμε να κάνουμε με κάτι συμμαζεμένο. Πιο συγκεκριμένα η Quiet Storm εμφανιζόταν σε μεμονωμένα τραγούδια (από Marvin Gaye μέχρι Prince) και ποτέ σε κάποιο δίσκο στην ολότητα του. Όμως ως όρος έμεινε, αγαπήθηκε και θεωρήθηκε ως απάντηση της R&B στην Rock για την Soft Rock.
Τα hip hop στοιχεία και η αναγέννηση της Quiet Storm
Όλα κύλησαν σχεδόν ομαλά ώσπου φτάσαμε στις αρχές των 90s. Και εγώ θα σου κάνω μια ερώτηση. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου ποια είναι η ιδέα της πλειοψηφίας του κόσμου για τον όρο R&B; Σωστά κατάλαβες, καμία σχέση με την Rhythm and Blues.
Ήταν η disco των 80s που για αρχή μπέρδεψε τον όρο, για να έρθει στην συνέχεια η έκρηξη της Hip Hop και να μπει για τα καλά στην R&B και να χωθεί στο υποσυνείδητο του κόσμου ως αυτό που κατέληξε να είναι στα 90s. Αυτό έγινε διότι καλλιτέχνες όπως Michael Jackson, Mary J. Blige, R. Kelly, Outkast κ.α. εκτόξευσαν το status της R&B και την έκαναν γνωστή όντας μπολιασμένη με περισσότερη pop και hip hop εν αντιθέσει με soul και funk, κάτι το οποίο την προηγούμενη δεκαετία την κρατούσε σε πιο ταπεινά επίπεδα. Τώρα όσον αφορά τα 00s φυσικά όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι πια, οι πιο γνωστοί εκφραστές αυτού του είδους.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με την Quiet Storm;
Πολύ απλά η άνοδος της Hip Hop και η εισχώρηση της στην R&B είχε ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση της Quiet Storm σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κόντεψε να την εξαφανίσει. Την δεκαετία που διανύουμε όμως βλέπουμε πως αναγεννάτε. Παρόλα αυτά είναι λογικό η ίδια της η φύση να βάζει όρια, διότι είναι σίγουρο πως σε mainstream επίπεδα δεν επρόκειτο να την δούμε να φτάνει ποτέ, κοίταξε όμως που τώρα όπως προείπα και στην αρχή δείχνει κάτι θετικά διαφορετικό σε σχέση με τον παρελθόν της. Παρουσιάζεται στην ολότητα δίσκων και μεμονωμένα χτυπά από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Αν προσέξεις, στα μοδάτα και ανερχόμενα cold-wave, love-wave, μπλαμπλα-wave, ντεμί ηλεκτρονικής singer songwriters είναι κάπου κρυμμένη με την βοήθεια της soul, χωρίς να το ξέρει κανείς. Για να δούμε... μέχρι που θα φτάσει άραγε;
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που άκουσα τον μήνα που πέρασε και είχαν κάτι να πουν.
Joey Bada$$ - Summer Knights
(Self Released)
Νέο αίμα στην Hip Hop, ο Jo-Vaughn Virginie Scott έρχεται με περίσσιο σούσουρο γύρω από το όνομα του και με έναν αέρα σπρωξίματος από την underground κοινότητα έχοντας στο πλάι του βαριά ονόματα όπως MF Doom και J Dilla. Το αφηρημένο flow του πατά πάνω σε jazzy και chillάτα beats, δίνει φρέσκο χρώμα στο Brooklyn και η δεύτερη δουλειά του τάσσεται και αυτή στον μοντέρνο τρόπο κυκλοφορίας «free download mixtape τριλογία».
Romare - Love Songs, Pt. 1 (EP)
(Ninja Tune)
Αχ, αυτή η Ninja Tune. Την έχουμε από κοντά για να μας ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά με καλλιτέχνες που έχει στην οικογένεια της. Το φετινό EP του Romare είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες που μας έχει χαρίσει για φέτος αυτή η τίμια δισκογραφική. Ο ήχος του; Απροσδιόριστος. Μια πεντανόστιμη afro φρουτοσαλάτα που δεν έχουμε γευτεί πάλι. Εκτεταμένα τύμπανα, handclaps, house στρώσεις και τσαχπίνικα πειραγμένα φωνητικά υποκλίνονται στις ένδοξες μαύρες ρίζες της μουσικής.
Fuck Buttons - Slow Focus
(ATP)
Το πειραματικό ηλεκτρονικό ντουέτο από την Αγγλία επιστρέφει για δώσει συνέχεια στο σερί. Το Slow Focus δεν αλλάζει τον ήχο του εγκωμιαστικού και όχι μόνο από πλευράς κριτικών Tarot Sport, όμως ίσως να τον πηγαίνει παραπέρα. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια φαύλη γιγάντωση, τώρα πια ξέρουν πως να τελειοποιήσουν τα δημιουργήματα τους και να τα φτάσουν στην τελική μορφή ενός τερατουργήματος. Όμορφος ανηλεής θόρυβος.
El-P And Killer Mike - Run The Jewels
(Fools Gold)
Δυο από τα μεγάλα χαρτιά (heavyweights που λεν και στο χωριό μου) της Rap σκηνής, με έναν γιγάντιο πρόσφατο δίσκο ο καθένας στο ιστορικό του, ενώνουν τις underground-πολιτικές αύρες τους και μας χαρίζουν έναν free-download 33-λεπτο σκληρό ήχο έχοντας ως highlight στίχους όπως «There will be no respect for The Thrones / niggas will perish in Paris». Πιστεύω να καταλάβατε προς τα που πάει το θέμα. Αντρίκια ντυμένη, αρχιδάτη Rap. Η mixtape αισθητική δεν μας χαλάει καθόλου.
Στα νέα τώρα, ξεκινόντας από τα κουτσομπολίστικα, ο Kanye West τσακώθηκε με κανά δυό paparazzi. Καλά ντάξει στο video έκανε μπαμ πως ο φωτογράφος ψαχνόταν για να βγάλει θέμα και ο Kanye ψοφούσε να κάνει σαματά, αλλά πολύ τον έχω από κοντά τον τελευταίο καιρό και σας έχω πρήξει με δαύτον οπότε σταματάω.
Στα άλλα. Η λογοδιάρροια της Grimes στο twitter μας απέδειξε για ακόμη μια φορά πως είναι από ένα από τα πιο αξιαγάπητα και ταυτόχρονα παράξενα πλάσματα που υπάρχουν στην μουσική σκηνή γενικότερα στις μέρες μας (περιμένουμε πως και πως τον νέο της δίσκο).
Ο Flying Lotus μάς χάρισε ένα remix του, πάνω στους Massive Attack, αλλά ρε FlyLo αγόρι μου, ναι σε λατρεύουμε, γουστάρουμε κάργα την πειραματικότητα και την πολυπλοκότητα σου αλλά αυτό ήταν μια μπούρδα.
Και ακούσαμε το συμπαθέστατο πρώτο τραγούδι από τον απερχόμενο δίσκο συνεργασίας Roots με Elvis Costello και όπως πολύ σωστά επισημαίνουν κάτω από το video τα σχόλια, περιμένουμε να ακούσουμε τον Black Thought να χώνει πάνω σε κάποια ομορφιά.
Όμως τα δύο σημαντικότερα που πήρε το μάτι μου αφορούσαν συνεντεύξεις. Η μια έχει να κάνει με ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια και η άλλη περιστρέφεται γύρω από μια ενδιαφέρουσα κουβέντα κοινωνικοπολιτικής φύσεως που σκάβει βαθιά στο παρασκήνιο της μουσικής βιομηχανίας.
Για αρχή λοιπόν, ο Weeknd έδωσε την πρώτη του συνέντευξη, στο Complex του τεύχους Αυγούστου / Σεπτεμβρίου. Και επειδή είμαι σίγουρος πως δεν έχεις ιδέα ποιος είναι (τον είχα αποθεώσει και εδώ) θα σου επισημάνω πως στα 20 του πριν περίπου δυο χρόνια μέσω της τριπλής κυκλοφορίας του μέσα σε έναν χρόνο, δεν κατάφερε απλά να δώσει νέο αέρα στην Contemporary R&B φτιάχνοντας την πιο sexy μουσική που έχουμε ακούσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε κάτι το τόσο ιδιαίτερο που η μοναδικότητα αστράφτει.
Από αυτά που ήρθαν στο φως διαβάσαμε πως ότι έχει να κάνει με την R&B γύρω από αυτόν αφορά μόνο τα φωνητικά τα οποία είναι επηρεασμένα από MJ, R. Kelly και Prince και ο νέος του δίσκος θα έχει μια πιο cinematic άποψη και πατάει πάνω σε Stevie Nicks, Genesis και Phil Collins. Χμμ, άντε να σε δούμε σε υψηλότερα επίπεδα τι μπορεί να αποδείξει. Πάντως, για την χρήση του sample του "Machine Gun" των Portishead στο πρόσφατο παρακάτω single του "Belong To The World" πολύ το μπέρδεμα με τα δικαιώματα.
Η άλλη ενδιαφέρουσα συνέντευξη τώρα, η οποία ακροβατεί μεταξύ δυσκολόπιστης υπερβολής και σοβαροφανής αλήθειας έγινε ανάμεσα στον γνωστό δημοσιογράφο Alex Jones του Αμερικάνικου InfoWar και του Professor Griff των θρυλικών Public Enemy. Συνωμοσίες να υπάρχουν, να τις ακούμε να γουστάρουμε βρε αδερφέ!
Βέβαια, είναι γνωστό πως η μουσική αποτελεί δυνατό όπλο στα χέρια των «μεγάλων» για την χειραγώγηση της μάζας όπως αυτοί επιθυμούν. Όμως γενικά ο Alex Jones ίσως να το παρατραβά κάποιες φορές με τις εμμονές του οι οποίες έχουν να κάνουν το New World Order και τους Illuminati. Άσε που με τέτοια ακροαματικότητα και ελευθερία λόγου μπορείς κάλλιστα να πονηρευτείς για στοχευμένη δημοσιογραφία.
Πάντως όπως και αν έχει, ακούστηκαν ενδιαφέροντα πράγματα που ανάγονταν στους hip hop - rap star που έχουν μπει στον λευκό οίκο αλλά και την mainstream μουσική κοινότητα, που όπως και να το κάνεις όταν ανοίγουν τόσο σημαντικά στόματα σαν του Professor Griff ακούς με σεβασμό. Η συνέντευξη εδώ.
Τα λέμε την επόμενη!
Από την αρχή αυτής της στήλης (;) είχε γίνει γνωστό πως στόχος της είναι να ασχολείται με μουσικά trends (παρόλο που κάποιες φορές η κουβέντα ξέφυγε). Όμως τα trends δεν δημιουργούνται από κάποια παρθενογένεση, διότι είναι γνωστό πως η μόδα κύκλους κάνει και μόνο η επιστήμη εξελίσσεται πια, ούτε οι τέχνες, ούτε η πολιτική, ούτε τα έθιμα επρόκειτο να γνωρίσουν εξέλιξη.
Αυτή την φορά κάνοντας ένα σύντομο ταξίδι δεκαετιών, ξεκινώντας από τις μέρες μας, θα δούμε πως η Quiet Storm προσπαθεί να μπει ξανά στο παιχνίδι.
Ο Destroyer δείχνει τον δρόμο προς το παρελθόν
Πάνε περίπου 2,5 χρόνια και ήταν αρχές 2011, τότε που ο Destroyer μας χάριζε έναν δίσκο ο οποίος αν είχε κυκλοφορήσει πέντε με δέκα χρόνια νωρίτερα ίσως να είχε δεχθεί τομάτες. Παρόλα αυτά κατά την ταπεινή μου γνώμη το Kaputt τείνει να αποδειχθεί προφητικό και αυτό διότι η αισθητική που επέλεξε ο Destroyer να ντύσει τον ένατο δίσκο του φαίνεται πως όσο περνούν τα χρόνια αποκτά όλο και περισσότερους εκφραστές. Βέβαια τώρα πια έχουν απεταχθεί κάθε λογής κιτς κηλίδες διότι πρέπει να είμαστε και λίγο κυριλέ.
Το χαρακτηριστικό που διακατέχει το Kaputt και άλλους μεταγενέστερους δυνατούς δίσκους αναβίωσης που ακολούθησαν (παρόλο που δεν τους φαίνεται και τόσο), λόγου χάρη τον περσινό της Jessie Ware και τον φετινό των Rhye, είναι πως δίνει την αίσθηση ότι ταιριάζει γάντι σε ενός τύπου μεταμεσονύχτιου ραδιοφωνικού προγράμματος που μεσουρανούσε την δεκαετία του 70 το οποίο έμελλε να καθορίσει το νυχτερινό πρόγραμμα πάμπολλων ραδιοφωνικών σταθμών. Το "Quiet Storm" του Melvin Lindsey το οποίο πήρε το όνομα του από το τραγούδι "A Quiet Storm" του Smokey Robinson. Ένα πρόγραμμα που ξεχείλιζε από αυτό που αποκαλούμε «slow jam», ένας όρος ρητά συνδεδεμένος με την R&B και την Soul.Ηχητικά, για να σου δώσω να καταλάβεις, μιλάμε για αργούς ρομαντικούς ρυθμούς με επιρροές από R&B και Soul μέχρι Jazz και για να δεις γιατί μεγάλο ποσοστό απήχησης μιλάμε, αναλογίσου πως υπήρχαν φορές που πιο uptempo καλλιτέχνες προσάρμοσαν τα τραγούδια τους σε μπαλοντοειδής φόρμες έτσι ώστε να πάρουν θέση στο πρόγραμμα.
Παρόλα αυτά δεν είχαμε να κάνουμε με κάτι συμμαζεμένο. Πιο συγκεκριμένα η Quiet Storm εμφανιζόταν σε μεμονωμένα τραγούδια (από Marvin Gaye μέχρι Prince) και ποτέ σε κάποιο δίσκο στην ολότητα του. Όμως ως όρος έμεινε, αγαπήθηκε και θεωρήθηκε ως απάντηση της R&B στην Rock για την Soft Rock.
Τα hip hop στοιχεία και η αναγέννηση της Quiet Storm
Όλα κύλησαν σχεδόν ομαλά ώσπου φτάσαμε στις αρχές των 90s. Και εγώ θα σου κάνω μια ερώτηση. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου ποια είναι η ιδέα της πλειοψηφίας του κόσμου για τον όρο R&B; Σωστά κατάλαβες, καμία σχέση με την Rhythm and Blues.
Ήταν η disco των 80s που για αρχή μπέρδεψε τον όρο, για να έρθει στην συνέχεια η έκρηξη της Hip Hop και να μπει για τα καλά στην R&B και να χωθεί στο υποσυνείδητο του κόσμου ως αυτό που κατέληξε να είναι στα 90s. Αυτό έγινε διότι καλλιτέχνες όπως Michael Jackson, Mary J. Blige, R. Kelly, Outkast κ.α. εκτόξευσαν το status της R&B και την έκαναν γνωστή όντας μπολιασμένη με περισσότερη pop και hip hop εν αντιθέσει με soul και funk, κάτι το οποίο την προηγούμενη δεκαετία την κρατούσε σε πιο ταπεινά επίπεδα. Τώρα όσον αφορά τα 00s φυσικά όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι πια, οι πιο γνωστοί εκφραστές αυτού του είδους.Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με την Quiet Storm;
Πολύ απλά η άνοδος της Hip Hop και η εισχώρηση της στην R&B είχε ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση της Quiet Storm σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κόντεψε να την εξαφανίσει. Την δεκαετία που διανύουμε όμως βλέπουμε πως αναγεννάτε. Παρόλα αυτά είναι λογικό η ίδια της η φύση να βάζει όρια, διότι είναι σίγουρο πως σε mainstream επίπεδα δεν επρόκειτο να την δούμε να φτάνει ποτέ, κοίταξε όμως που τώρα όπως προείπα και στην αρχή δείχνει κάτι θετικά διαφορετικό σε σχέση με τον παρελθόν της. Παρουσιάζεται στην ολότητα δίσκων και μεμονωμένα χτυπά από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Αν προσέξεις, στα μοδάτα και ανερχόμενα cold-wave, love-wave, μπλαμπλα-wave, ντεμί ηλεκτρονικής singer songwriters είναι κάπου κρυμμένη με την βοήθεια της soul, χωρίς να το ξέρει κανείς. Για να δούμε... μέχρι που θα φτάσει άραγε;
VIDEO
Ακολουθούν δίσκοι από τον σωρό που άκουσα τον μήνα που πέρασε και είχαν κάτι να πουν.
Joey Bada$$ - Summer Knights(Self Released)
Νέο αίμα στην Hip Hop, ο Jo-Vaughn Virginie Scott έρχεται με περίσσιο σούσουρο γύρω από το όνομα του και με έναν αέρα σπρωξίματος από την underground κοινότητα έχοντας στο πλάι του βαριά ονόματα όπως MF Doom και J Dilla. Το αφηρημένο flow του πατά πάνω σε jazzy και chillάτα beats, δίνει φρέσκο χρώμα στο Brooklyn και η δεύτερη δουλειά του τάσσεται και αυτή στον μοντέρνο τρόπο κυκλοφορίας «free download mixtape τριλογία».
VIDEO
Romare - Love Songs, Pt. 1 (EP)(Ninja Tune)
Αχ, αυτή η Ninja Tune. Την έχουμε από κοντά για να μας ανοίγει τα μάτια και τα αυτιά με καλλιτέχνες που έχει στην οικογένεια της. Το φετινό EP του Romare είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες που μας έχει χαρίσει για φέτος αυτή η τίμια δισκογραφική. Ο ήχος του; Απροσδιόριστος. Μια πεντανόστιμη afro φρουτοσαλάτα που δεν έχουμε γευτεί πάλι. Εκτεταμένα τύμπανα, handclaps, house στρώσεις και τσαχπίνικα πειραγμένα φωνητικά υποκλίνονται στις ένδοξες μαύρες ρίζες της μουσικής.
Fuck Buttons - Slow Focus(ATP)
Το πειραματικό ηλεκτρονικό ντουέτο από την Αγγλία επιστρέφει για δώσει συνέχεια στο σερί. Το Slow Focus δεν αλλάζει τον ήχο του εγκωμιαστικού και όχι μόνο από πλευράς κριτικών Tarot Sport, όμως ίσως να τον πηγαίνει παραπέρα. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια φαύλη γιγάντωση, τώρα πια ξέρουν πως να τελειοποιήσουν τα δημιουργήματα τους και να τα φτάσουν στην τελική μορφή ενός τερατουργήματος. Όμορφος ανηλεής θόρυβος.
VIDEO
El-P And Killer Mike - Run The Jewels(Fools Gold)
Δυο από τα μεγάλα χαρτιά (heavyweights που λεν και στο χωριό μου) της Rap σκηνής, με έναν γιγάντιο πρόσφατο δίσκο ο καθένας στο ιστορικό του, ενώνουν τις underground-πολιτικές αύρες τους και μας χαρίζουν έναν free-download 33-λεπτο σκληρό ήχο έχοντας ως highlight στίχους όπως «There will be no respect for The Thrones / niggas will perish in Paris». Πιστεύω να καταλάβατε προς τα που πάει το θέμα. Αντρίκια ντυμένη, αρχιδάτη Rap. Η mixtape αισθητική δεν μας χαλάει καθόλου.
Στα νέα τώρα, ξεκινόντας από τα κουτσομπολίστικα, ο Kanye West τσακώθηκε με κανά δυό paparazzi. Καλά ντάξει στο video έκανε μπαμ πως ο φωτογράφος ψαχνόταν για να βγάλει θέμα και ο Kanye ψοφούσε να κάνει σαματά, αλλά πολύ τον έχω από κοντά τον τελευταίο καιρό και σας έχω πρήξει με δαύτον οπότε σταματάω.Στα άλλα. Η λογοδιάρροια της Grimes στο twitter μας απέδειξε για ακόμη μια φορά πως είναι από ένα από τα πιο αξιαγάπητα και ταυτόχρονα παράξενα πλάσματα που υπάρχουν στην μουσική σκηνή γενικότερα στις μέρες μας (περιμένουμε πως και πως τον νέο της δίσκο).
Ο Flying Lotus μάς χάρισε ένα remix του, πάνω στους Massive Attack, αλλά ρε FlyLo αγόρι μου, ναι σε λατρεύουμε, γουστάρουμε κάργα την πειραματικότητα και την πολυπλοκότητα σου αλλά αυτό ήταν μια μπούρδα.
Και ακούσαμε το συμπαθέστατο πρώτο τραγούδι από τον απερχόμενο δίσκο συνεργασίας Roots με Elvis Costello και όπως πολύ σωστά επισημαίνουν κάτω από το video τα σχόλια, περιμένουμε να ακούσουμε τον Black Thought να χώνει πάνω σε κάποια ομορφιά.
VIDEO
Όμως τα δύο σημαντικότερα που πήρε το μάτι μου αφορούσαν συνεντεύξεις. Η μια έχει να κάνει με ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχουν αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια και η άλλη περιστρέφεται γύρω από μια ενδιαφέρουσα κουβέντα κοινωνικοπολιτικής φύσεως που σκάβει βαθιά στο παρασκήνιο της μουσικής βιομηχανίας.
Για αρχή λοιπόν, ο Weeknd έδωσε την πρώτη του συνέντευξη, στο Complex του τεύχους Αυγούστου / Σεπτεμβρίου. Και επειδή είμαι σίγουρος πως δεν έχεις ιδέα ποιος είναι (τον είχα αποθεώσει και εδώ) θα σου επισημάνω πως στα 20 του πριν περίπου δυο χρόνια μέσω της τριπλής κυκλοφορίας του μέσα σε έναν χρόνο, δεν κατάφερε απλά να δώσει νέο αέρα στην Contemporary R&B φτιάχνοντας την πιο sexy μουσική που έχουμε ακούσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε κάτι το τόσο ιδιαίτερο που η μοναδικότητα αστράφτει.
Από αυτά που ήρθαν στο φως διαβάσαμε πως ότι έχει να κάνει με την R&B γύρω από αυτόν αφορά μόνο τα φωνητικά τα οποία είναι επηρεασμένα από MJ, R. Kelly και Prince και ο νέος του δίσκος θα έχει μια πιο cinematic άποψη και πατάει πάνω σε Stevie Nicks, Genesis και Phil Collins. Χμμ, άντε να σε δούμε σε υψηλότερα επίπεδα τι μπορεί να αποδείξει. Πάντως, για την χρήση του sample του "Machine Gun" των Portishead στο πρόσφατο παρακάτω single του "Belong To The World" πολύ το μπέρδεμα με τα δικαιώματα.
VIDEO
Η άλλη ενδιαφέρουσα συνέντευξη τώρα, η οποία ακροβατεί μεταξύ δυσκολόπιστης υπερβολής και σοβαροφανής αλήθειας έγινε ανάμεσα στον γνωστό δημοσιογράφο Alex Jones του Αμερικάνικου InfoWar και του Professor Griff των θρυλικών Public Enemy. Συνωμοσίες να υπάρχουν, να τις ακούμε να γουστάρουμε βρε αδερφέ!
Βέβαια, είναι γνωστό πως η μουσική αποτελεί δυνατό όπλο στα χέρια των «μεγάλων» για την χειραγώγηση της μάζας όπως αυτοί επιθυμούν. Όμως γενικά ο Alex Jones ίσως να το παρατραβά κάποιες φορές με τις εμμονές του οι οποίες έχουν να κάνουν το New World Order και τους Illuminati. Άσε που με τέτοια ακροαματικότητα και ελευθερία λόγου μπορείς κάλλιστα να πονηρευτείς για στοχευμένη δημοσιογραφία.
Πάντως όπως και αν έχει, ακούστηκαν ενδιαφέροντα πράγματα που ανάγονταν στους hip hop - rap star που έχουν μπει στον λευκό οίκο αλλά και την mainstream μουσική κοινότητα, που όπως και να το κάνεις όταν ανοίγουν τόσο σημαντικά στόματα σαν του Professor Griff ακούς με σεβασμό. Η συνέντευξη εδώ.
Τα λέμε την επόμενη!
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
