Out Of Rock 2012: «Επιλογές»

Η καλή μουσική είναι καλή από όποια σκηνή και αν προέρχεται. Σε μια προσπάθεια να μαζέψουμε ότι πρωτότυπο και αξιόλογο κυκλοφόρησε το 2012 πέρα από τον χώρο της Rock σας παρουσιάζομαι μια λίστα με ιδιαίτερη βαρύτητα στο μοντέρνο. Η επιλογή ήταν δύσκολη λόγο της πλειάδας διαφορετικών ακουσμάτων που μας προσφέρουν οι δυνατότητες της εποχής μας. Από μπασταρδεμένη Reggae, παράξενη Folk, αφηρημένη ψυχεδέλεια, σύγχρονη Jazz, σε κυριλάτη Soul, Pop, Hip Hop, RnB έως Disco, σοφιστικέ ηλεκτρονική αλλά και χορευτική. Αφεθείτε άφοβα και ανακαλύψτε νέα ακούσματα!

Το στέμμα του 2012

Όπως όλα δείχνουν κάθε χρόνο θα έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο κοινής αποδοχής. Ένα περίεργο πράγμα λες και συνεδριάζουν όλα τα μουσικά έντυπα και προχωρούν στην απόφαση προώθησης μιας κυκλοφορίας ως απόλυτη. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι. Το "Channel Orange" ίσως το δικαιούται. Η πρώτη δουλειά του Frank Ocean σε κανονική δισκογραφική τα έχει όλα, από γιγαντώδης αψεγάδιαστη παραγωγή (θρυλικά studio ηχογράφησης, καλοφτιαγμένα videoclips), σωστά επιλεγμένες συνεργασίες (John Mayer, Andre 3000 κ.α.), στοχευμένες pop πινελιές για την νέα γενιά (εισαγωγή playstation, dragonball), βάθος (τίτλος album και στίχοι με ολόκληρη ιστορία από πίσω έχοντας δόσεις επιτηδευμένης ψαγμενιάς) αλλά και ένα τραγούδι ύμνος για το αιδοίο τόσο μα τόσο απολαυστικά φτιαγμένο. Το στέμμα του 2012 μάλλον δικαιωματικά του ανήκει. Είχαμε χρόνια να ακούσουμε τόσο καλή pop!

You wanna be high for this

Ομολογουμένως το «θέλω να σε πηδήσω» τόσο καλαίσθητα δεν έχει ακουστεί πάλι. Η περσινή free download mixtape τριλογία about sex κόντεψε να ρίξει και κανένα σε εμάς, διότι ήταν τρομερό αυτό που δημιούργησε μόνος του ο Weeknd. Φέτος και τα τρία μαζεμένα σε μια remaster version, κάτω από δισκογραφική πια και με τρία νέα τραγούδια έρχονται να πάρουν την επιβράβευση που τους αξίζει. Η r 'n' b δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο αισθησιακή.

Η ομορφιά του αφηρημένου

Παρανοϊκά σαγηνευτική αφηρημένη ψυχεδέλεια. Πιστεύω τα είπα όλα για την μουσική του κύριου Sumach Ecks ο οποίος στο MU.ZZ.LE δίχως τα φιλαράκια του αλλάζει ρότα. Κλεφτές ματιές σε trip-hop, μπόλικη σκοτεινή soul και οι νικελομένες δεκάρες αποκτούν αξία χρυσού. Ο Gonjasufi είναι και θα είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους καλλιτέχνες μέσα αλλά και έξω από την hip hop σκηνή! It's Sufi, he is a genre himself!

Για λίγα μυαλά

Αν έχεις την ιδέα πως μπορείς να φτιάξεις ηλεκτρονική μουσική πατώντας μονάχα ένα κουμπί σε προκαλώ να δεις κάποιο FL studio tutorial του Flying Lotus (όχι πως δημιουργεί έτσι, αλλά θα πάρεις μια γεύση). Το avant garde της φουτουριστικής σοφιστικέ ηλεκτρονικής (jazz, hip hop, soul, trip hop, experimental) σε κάθε νέα του δουλειά είναι ικανό να κάνει το μυαλό σου πουρέ, όμως φέτος σαν να το παράκανε. Το "Until The Quiet Comes" δείχνει πως παρατσιγαρίστηκε διότι τόσο βαρύ δεν τον είχαμε ακούσει πάλι. Λες και θέλει πρωτίστως να τεστάρει τις δυνάμεις του παρά να δημιουργήσει έναν κάπως κατανοητό ήχο του τεχνολογικού μέλλοντος (Cosmogramma - μουσική ασανσέρ διαστημόπλοιου). Τελικό αποτέλεσμα; Ναι έχει τρομακτικές δυνατότητες!

Α και μην το ξεχάσω, τρέξε να δεις το video του Putty Boy Strut δια χειρός Cyriak.

Alice in drug-land

Μας αρέσει ο ήχος μας και δεν πρόκειται να τον αλλάξουμε.. τελικά θέλουμε να δοκιμάσουμε κάτι νέο. Όμως πραγματικά, όπως και αν ακούγονται οι Crystal Castles πάντα θα είναι εκρηκτικοί. Ακόμα και στο μπάχαλο του (ΙΙΙ) η μοντέρνα πειραματική rave τους είναι ικανή να γεμίσει στάδια τόσο εύκολα όσο γεμίζει clubs. Ανάθεμα τι νέα ναρκωτικά δοκίμασαν πάλι.

Βαριά βιομηχανία made in Greece

Περίεργο τέρας οι Mechanimal, αλλά μην το ψάχνεις, δεν θα βρεις κάτι αντίστοιχο στην εγχώρια αγορά. Θέλουμε τέτοιους καλλιτέχνες στην ελληνική σκηνή, χρειαζόμαστε τέτοιους δίσκους, για τον απλούστατο λόγο να ελπίζουμε πως υπάρχει ελπίδα αλλαγής, μια καλλιτεχνική αλλαγή που φαίνεται εντονότερα να έρχεται τα τελευταία χρόνια.

Ο κλασικός του μέλλοντος

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Ότι και αν αναφέρεις είναι λίγο μπροστά στο μεγαλείο του. Η όλο αυξανόμενη ανεξαρτήτου είδους internetική underground κοινότητα (από κριτικούς μέχρι fans) έδειχνε τα τελευταία χρόνια πως από κάπου ήθελε να πιαστεί και επιθυμούσε διακαώς να χρίσει κάποιον μπροστάρη της. Από ότι φαίνεται το βρήκε στο πρόσωπο του William Bevan ο οποίος τα τελευταία δύο χρόνια φαίνεται έτοιμος να εκραγεί με αποκορύφωμα την φετινή χρονιά και το "Kindred". Ο Burial δεν σου ζητά να καταλάβεις, σου ζητά απλά να ακούσεις και να χτίσεις τον δικό σου συναισθηματικό κόσμο γύρω από την μουσική του.

Καλώς την κυράτσα

Περίπου στα μέσα της περασμένης δεκαετίας ο πολυθεσίτης Mark Ronson αποφάσισε να πάρει στα χέρια του παραγωγές νεαρών Βρετανών στην πλειοψηφία κορασίδων και δίνοντας τους μια μοντέρνα soul και r&b κατεύθυνση κατάφερε να δημιουργήσει μια μόδα που έμελλε κάθε χρόνο να μας παραδίδει έναν δίσκο κυριλάτης αναβίωσης. Φέτος τα φώτα στράφηκαν πάνω στο bass-heavy Devotion της Jessie Ware και τραγούδια της όπως το "Wildest Moments" εμφανίστηκαν από ταινίες μέχρι διαφημίσεις και από rock ραδιοφωνικούς σταθμούς μέχρι φραγκάτα bar.

Κάτω απ' την στοά

Πώς θα είναι η μουσική στο μέλλον; Κατά πόσο θα έχουν επηρεαστεί τα γνωστά κλασσικά είδη από τα νέα δεδομένα; Το δαιδαλώδης ομότιτλο τρίτο άλμπουμ των Portico Quartet μας δείχνει πως βλέπει η νέα γενιά μουσικών την jazz ή απλά δίνει μια απάντηση στο πως μπορεί να ακούγεται σε λίγα χρόνια. Όντας δύσκολο στο αυτί, η πολυπλοκότητα του σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και όταν πια καταφέρει να σε κερδίσει τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στο ταξίδι σκέψεων που σου προσφέρει.

Στους δρόμους της Αγγλίας

Από την grime που ξεκίνησε, στην soul και την r&b που τον έκαναν γνωστό πριν δυο χρόνια, στροφή στα παλιά για φέτος. Ο Ben Drew (γνωστός ως Plan B) δείχνει τις ικανότητες του επιστρέφοντας στην κοινωνικοπολιτική hip-hop σκηνοθετώντας και γράφοντας σενάριο για το urban Ill Manors, δημιουργώντας ένα αφηγηματικό soundtrack των δραματικών ιστοριών της ταινίας. Απλά υπερταλαντούχος.

Φωτα; Μοτερ; Παμε!

Θες να έχεις κάτι ως background να γεμίζει τον χώρο, να φτιάχνει χρώματα, να φιλτράρει εικόνες και να σου δίνει μια CinemaScope 50s 60s αίσθηση; Από την τρομερή διασκευή του "In To The Black" (Neil Young), στο εθιστικό autotune του "These Streets Will Never Look The Same", μέχρι το τραγούδι της χρονιάς; Lady, οι Chromatics σε προσκαλούν να αφεθείς στο "Kill For Love" με μοναδικό αντάλλαγμα να γίνουν soundtrack των κινηματογραφικών σου σκέψεων. Πάρε το αμάξι για μια βραδινή βόλτα στην πόλη και θα δεις.

For your hipster ears only

Η καναδική μουσική εκσπερμάτωση καλά κρατεί τα τελευταία χρόνια. Ήταν όμως καιρός να χτυπήσει δυνατά και την πόρτα της υποκολτούρας των hipster, τόσο δυνατά μάλιστα που αυτή θα φοβηθεί να ανοίξει για να δεχθεί την more than a weird america περσόνα της Bucher. Το Visions της Grimes σε προσκαλεί για χορό κάτω από το ντυμένο με κλαμποειδής μπάσο falsetto της στο "Βe A Body" ή στην ελάχιστη σε αναγκάζει να κουνήσεις ντροπαλά το κεφάλι σου υπό τους ήχους του ψευδού κάπως σαν j-pop "Οblivion".

Η παραγωγή δωματίου της χρονιάς

Πόσοι παλαίουρες έχουν παραπονεθεί πως με την χρήση των σημερινών τεχνολογικών μέσων μπορεί ο καθένας από το δωμάτιο του με μεγάλη ευκολία να κάνει παπάδες. Ε, ας δούμε ένα παράδειγμα γιατί τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Marcel Everett (ΧΧΥΥΧΧ) στα 16 του, από το κρεβάτι του, μας παραδίδει έναν chillwave δίσκο με minimal καταβολές που αναγκάζει επαγγελματίες να ντραπούν και φέρελπις νέους να αισθανθούν ατάλαντοι.

Όταν η house έσπασε τα στεγανά

Ερχόμενος φουριόζος από Βαρκελώνη στην πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά ενθουσιάζει τα πλήθη και αποθεώνεται. Άξιο Ισπανικό τέκνο ξέρει να ντύνει τα τραγούδια του με balearic beats, τόσο εκλεπτυσμένα μάλιστα που κάνουν τους Airplane να φαίνονται κιτς! Ας αναλογιστούμε όμως, πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας house dj/παραγωγός έσπασε με τόση ευκολία τα σύνορα αυτού του τόσο παρεξηγημένου είδους και είπε δυο όμορφα λογάκια στα αυτιά οπαδών τόσο διαφορετικών ήχων. Ίσως η επιτυχία του ƒIN βρίσκεται στις μουσικές επιρροές του δημιουργού του οι οποίες αντλούνται από παραδοσιακούς ήχους όλου του κόσμου. Σε έναν δίκαιο κόσμο το "Last Land" θα ήταν το Organ Donor της House. Εδώ θα είμαστε John Talabot και θα έχουμε τα μάτια μας στραμμένα πάνω σου στο μέλλον.

Headphones album of the year

Αν υπήρχαν μπουντρούμια βασανιστηρίων στις μέρες μας τότε το Luxury Problems θα ήταν ένας από τους υποψήφιους σύγχρονους ήχους για να γεμίσει τον χώρο έτσι ώστε να κάνει την κατάσταση πιο φρικαλέα. Για να νιώσεις την δυναμική του Andy Stott πρέπει να κουμπώσεις στα αυτιά σου ένα καλό ζευγάρι ακουστικά και να αφήσεις τραγούδια όπως το "Sleepless" να παίξουν με τους εγκεφαλικούς σου νευρώνες. Όλα αυτά σε συνένωση με τα φωνητικά της δασκάλας πιάνου που είχε στην παιδική του ηλικία δίνουν στο όλο techno dub θέμα μια αίσθηση εσχατολογίας.

Epic Woodkid is Epic!

Για να μην αρχίσω να αραδιάζω ένα μάτσο τίτλους από videoclips θα το ξεκινήσω αλλιώς. Πόσοι από εσάς έχετε δει το διαφημιστικό για το ασφαλές sex "Aides Graffiti"; Αρκετοί φαντάζομαι. Σίγουρα ακόμα περισσότεροι είστε εσείς που έχετε δει το βίντεο του "Iron". Ε, η πλειοψηφία μας τώρα είναι γνωστό πως έχει εκθειάσει το videoclip της χρονιάς του "Run Boy Run". O σκηνοθέτης Yoann Lemoine πίσω από το μουσικό ψευδώνυμο Woodkid κερδίζει άνετα το οπτικό βραβείο στον χώρο της μουσικής για το 2012 και ο αρκετά συμπαθητικός ήχος του μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Τα ηχεία στο τέρμα

Bounce, bounce! Αυτή η instrumental hip hop μπολιασμένη με περίσσια electro, αυτό το παράξενο δεν ξέρω τι, αυτή η μουσική επένδυση καγκουρίλας δίχως την επίδειξη καλοζωίας και ψευτομαγκιάς είναι αν μη τι άλλο ξεσηκωτική. Η συνεργασία δύο ιδιαίτερων παραγωγών κάτω από το όνομα TNGHT μας δίνει ένα πραγματικά ότιναναι εκρηκτικό 15λεπτο!

Sex-Weed-Alcohol-Girls

Λίγο πιο πέρα από τα πολλά φώτα (χωρίς λόγο;) που έπεσαν στον Kendrick Lamar, κάποιος από το crew του, στον δεύτερο δίσκο του, μας δίνει έναν δυνατό rap δίσκο που αξίζει περισσότερη αναγνώριση. Το λες και βγήκε από cannabis friendly tumblr βίντεο του "Hands On The Wheel" το οποίο σου φέρνει στο μυαλό την γελοία πια λεξούλα ή το εμψυχωτικό με τρομερό ρυθμό "Blessed" που σε ωθεί ακόμη και όντας λευκός να φωνάξεις ένα «Yes my nigga!» καθώς το ακούς, είναι λίγα από τα διαπιστευτήρια αξίας του Habits & Contradictions του Schoolboy Q.

Bedtime fairy tale record

Σκονισμένα βινύλια, ξεχασμένες παρτιτούρες, επανασυναρμολογημένα όργανα και μια ατμόσφαιρα βγαλμένη από θρυλικά αφηγηματικά animation μας δίνουν από το πουθενά τον concept δίσκο της χρονιάς. Και που να το περίμενες πως θα ερχόταν από τον μάγο της trip hop, hip hop, downtempo Wax Tailor. Τι να ανοίγεις βιβλίο τι να πατάς το play στο "Dusty Rainbow From The Dark".

Στέλιος Παρόβας

Έλα, κακά τα ψέμματα, είναι μοναδικός ο ήχος του και είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει, παραδέξου το. Το ότι στην Ελλάδα τον ξέρει και η κουτσή Μαρία «που δεν ακούει συστηματικά μουσική» και στον πλασάρει ως ψαγμένο άκουσμα δεν πρέπει να σε τσιτώνει. Η μουσική του χορεύεται, ακούγεται εν ώρα καφέ αλλά μπορεί ακόμα και να σε συνοδεύσει σε κάποιο χαλαρό ποτό. Με full μπάντα στις πλάτες του στο προ τριετίας Coco εφτασε στο pick του και με το φετινό Princess δείχνει να συντηρείται με ευκολία εκεί. Έλα σου λέω ξεκόλα, αφού μας αγαπάει ο Parov Stelar και κατά γενική ομολογία υπάρχει ανταπόκριση.

We're not human at all, we have no heart

Αυτός ο παράξενος συνδυασμός drum machine, πιάνου και κιθάρας, ψηφιακά πειραγμένα από τα χέρια του Brian Batz είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, αλλά ποιος νοιάζεται; Το project Sleep Party People εκ Σκανδιναβίας παράγει μια από τις πιο μελαγχολικές και συνάμα ονειρικές ambient που έχουμε ακούσει ποτέ μας. Ο τίτλος "We Were Drifting On A Sad Song" τα λέει όλα.

Ethereal music

Στο παρελθόν δεν είχα καταλάβει τι παίζει με το hype γύρω από το όνομα του Tom Krell μέχρι που άκουσα το Lover's Start, φέτος δεν είχα πάρει χαμπάρι πόσο καλός είναι ο νέος δίσκος του μέχρι που άκουσα το λες και ξεπήδησε από τα r'n'b 90s Running Back. Η φρέσκια συναισθηματική coldwave lo-fi του How To Dress Well είναι μια ακόμη εξήγηση γιατί το μοντέρνο μουσικό κίνημα μινιμαλισμού είναι της μοδός.

Ο ξεχωριστός κύριος Shlohmo

Τα τελευταία χρόνια στον underground ηλεκτρονικό χώρο και κυρίως στο πειραματικό παρακλάδι του έχει παρατηρηθεί κάποιο τύπου μουσική αναγέννηση (λίγο υπερβολικό). Νεαροί από όλο τον κόσμο βασιζόμενοι σε ανεξάρτητες solo παραγωγές δίχως να έχουν κανέναν πάνω από το κεφάλι τους φτιάχνουν μουσική όπως ακριβώς τους αρέσει. Μέσω internet γνωρίζονται, αποκτούν νέες μουσικές επιρροές και προωθούν τον εαυτό τους. Μεγάλο μερίδιο εκπροσώπησης έχει το L.A. και ένα από τα παιδιά του είναι ο Shlohmo με τα εθιστικά ψυχεδελικά lo-fi beats του. Το μικρό φετινό του EP είναι αρκετά καλό όμως δεν πρέπει να σταθείς εκεί διότι το χρυσό άγγιγμα του Nicolas Jaar στο "Rained The Whole Time" μας δίνει το remix της χρονιάς.

Υ.Γ.  Άκου και το remix του Shlohmo στο "Crew Love" του Weeknd.

Folk δίχως μούσια

Μια άλλη folk, βγαλμένη από σκηνές του παρελθόντος, της τεχνικής, δυσνόητη, λες και παίχτηκε στα 60s, προοδευτική και avant-garde. Jazz, ψυχεδέλεια, synth και μια ατμόσφαιρα τροφή για το μυαλό. Η πραγματική ουσία του Dispossession του Mike Wexler βρίσκεται στην ένταση να δημιουργεί αρμονία μεταξύ πολυπλοκότητας και ειλικρινής pop.

Από την Νέα Ζηλανδία με αγάπη

Ναι βεβαίως, συμφωνώ μαζί σου... οι Black Seeds δεν παίζουν εξ' ολοκλήρου τούτο το είδος όμως διαβάζοντας μηνύματα αγάπης στο διαδίκτυο προς το πρόσωπο τους τα οποία έρχονται από Jamaica μέρη τότε καταλαβαίνεις πως μιλούν σωστά στις καρδιές που χτυπούν σε αυτούς τους ρυθμούς. Είναι μουσικοί με έντονες καλλιτεχνικές ανησυχίες και έτσι ντύνουν την reggae τους όμορφα με dub, funk, soul κάνοντας την σε ορισμένες περιπτώσεις να θυμίζει trip-hop από Ουάσιγκτον μεριά. Το Dust and Dirt είναι ίσως ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις από αυτό το αγαπημένο καλοκαιρινό είδος για φέτος.