UFO & Uli Jon Roth σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 05/03/2004 @ 17:39
28/02/04, Ρόδον, Αθήνα

Μετά από αρκετές μέρες προσμονής και με ελάχιστες ακροάσεις του νέου CD “You Are Ηere” ξεκίνησα για το Ρόδον γύρω στις 20:00. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν (εκτός από την κίνηση στο κέντρο της Αθήνας) το πόση ώρα θα μου έπαιρνε να παρκάρω το αυτοκίνητο στους γύρω δρόμους! Μετά από αρκετή προσπάθεια και καθυστέρηση μπήκα στο χώρο της συναυλίας γύρω στις 21:30 (!) με φυσικό επακόλουθο να χάσω αρκετή ώρα από την εμφάνιση του U. J. Roth.

Μετά από μια σύντομη ενημέρωση για το τι έχασα από τους φίλους που με περίμεναν μέσα, παρακολούθησα μαζί τους την πραγματικά ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ εμφάνιση του Γερμανού κιθαρίστα ο οποίος έχοντας μαζί του για συνοδεία μόνο ένα μουσικό στα keyboards, παρουσίασε ένα μαγικό πρόγραμμα. Φυσικά τον κύριο ρόλο σε αυτό έπαιξε η ηλεκτρική κιθάρα του με αυτή την τόσο ιδιαίτερη και χαρακτηριστική παραμόρφωση που είναι και η σφραγίδατου ηχητικά! Εκτός από τον τελευταίο του δίσκο “Metamorphosis” ακούστηκαν διάφορες συνθέσεις του από το δισκογραφικό του παρελθόν με αποκορύφωμα ένα 15λεπτο medley που εκτός των άλλων περιείχε τα “The Sails Of Charion” και “Virgin Killer” που είχε γράψει ως μέλος των Scorpions! Mε αυτό τον τρόπο διάλεξε να τελειώσει και το show του, κάτι που άρεσε πολύ στον κόσμο ο οποίος τραγουδούσε τους στίχους των αγαπημένων αυτών τραγουδιών με φοβερό ενθουσιασμό και τίμησε τον Roth με ένα παρατεταμένο ζεστό χειροκρότημα στο τέλος! Άξιος μουσικός και πολύ καλός performer ο U. J. Roth, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η καλή ροκ μουσική κρατάει ακόμα τη μαγεία της και την απήχησή της στον κόσμο.

Το διάλειμμα που ακολούθησε δεν κράτησε πολύ ώρα, αλλά φάνηκε πολύ μεγαλύτερο στους περισσότερους από εμάς που περιμέναμε να δούμε από κοντά τους UFO με ανυπομονησία! Περίπου στις 22:20 από τα ηχεία ακούστηκε το “Mannish Boy” του Muddy Waters και μέσα σε χειροκροτήματα οι UFO “προσγειώθηκαν” στη σκηνή του Ρόδον! Μετά από κάποιες σύντομες δοκιμές στον ήχο για τις κιθάρες και τα τύμπανα, το συγκρότημα ξεκίνησε την εμφάνισή του πολύ δυναμικά με το “Midnight Train” από το CD “Covenant” του 2000 και συνέχισε χωρίς διακοπή με μια καταπληκτική εκτέλεση του κλασσικού “Mother Mary” που προσωπικά με άφησε άφωνο και το “When Daylight Goes To Town” από τον τελευταίο τους δίσκο. Πολύ καλή αρχή, η μπάντα φάνηκε σφιχτοδεμένη και με ωραίο ήχο και ο έτσι κόσμος άρχισε να ζεσταίνεται. Η συνέχεια αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη αφού εκτός του ότι ο ηχολήπτης ανέβασε περισσότερο την φωνή του Phil Mogg, ακούστηκαν μαζεμένοι πολλοί ύμνοι της αγαπημένης μας μουσικής όπως το “Let It Roll” (του οποίου το ρεφρέν τραγουδήθηκε από όλο το κοινό) και το “This Kids”!

Το Ρόδον πλέον είχε πάρει φωτιά (το ελληνικό κοινό ξέρει να αναγνωρίζει και να τιμά τις δουλεμένες και δυνατές μπάντες του κλασσικού ροκ) και τότε ο Mogg μας ενημέρωσε ότι θα ακολουθήσουν κάποια νέα τραγούδια του σχήματος. Πράγματι αν εξαιρεθεί η διακοπή του “Only You Can Rock Me” τα επόμενα 4 κομμάτια ήταν παρμένα από την 2002-2004 περίοδο της καριέρας τους με το βάρος να πέφτει φυσικά στο πρόσφατο “You Are Here”. Ο κόσμος συνέχισε να είναι ενθουσιώδης και απέναντι στις νέες συνθέσεις του γκρουπ οι οποίες δεν έδειξαν να υστερούν καθόλου μπροστά σε αυτές που προηγήθηκαν. Τις καλύτερες εντυπώσεις άφησαν το “Jello Man” και το “The Wild One” από το νέο CD αλλά και το “Fighting Man” από το “Sharks” του 2002. O Vinnie Moore, αν εξαιρέσουμε κάποιες στιγμές του, έδειξε να παίζει για το σύνολο και έκλεψε την παράσταση με τα πολύ ωραία σόλο του αλλά και τον ήχο του που αν και θύμιζε πολύ τις προσωπικές του δουλειές έδενε πολύ όμορφα με τους υπόλοιπους. Όσον αφορά τον Jason Bonham, είναι ο ιδανικός drummer για τον ήχο των UFO. Η επάνοδος στα κλασσικά μονοπάτια έγινε με τον καλύτερο τρόπο: Ένα φοβερό σε δύναμη “Too Hot To Handle” μας έστειλε αδιάβαστους ενώ στο “Lights Out” γίναμε όλοι ένα κουβάρι που τραγουδούσε και χοροπηδούσε μαζί με τον Pete Way που έδινε το ρυθμό κάνοντας ακριβώς το ίδιο! Τα καλύτερα πάντως μας τα κράτησαν για το τέλος: Οι πρώτες νότες του “Love To Love” ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα και έφεραν πολλά χαμόγελα στα πρόσωπα μας ενώ το συγκρότημα έπαιξε καταπληκτικά αυτό το παραγνωρισμένο στην Ελλάδα από ραδιοφωνικούς σταθμούς και club τραγούδι που ανάμεσα στους οπαδούς του παγκοσμίως ψηφίζεται συνήθως ως το πιο αγαπημένο από όλη τη δισκογραφία τους! Με αυτό τον τρόπο επέλεξαν να μας χαιρετήσουν και να κατευθυνθούν εκτός σκηνής.

Έπειτα από ένα-δύο λεπτά επέστρεψαν για το καθιερωμένο encore: “Rock Bottom” σε μια εκτέλεση οδοστρωτήρα, γύρω στα 13 λεπτά, με τον Moore να δίνει τα ρέστα του στην κιθάρα και τον Way στο μπάσο να τον ακολουθεί! Τέλος, μετά από μια ακόμη “αποχώρηση”, βγήκαν για τελευταία φορά στη σκηνή για να μας αποτελειώσουν: “Doctor Doctor” και πλέον η κατάσταση έφυγε από κάθε έλεγχο. Το τέλος της συναυλίας μας βρήκε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης για μια νύχτα που θα την θυμόμαστε για πολύ καιρό! Για την ιστορία, το πλήρες set list ήταν:

Intro: Mannish Boy (Muddy Waters)
Midnight Train
Mother Mary
When Daylight Goes To Town
Let It Roll
I’m A Loser
This Kids
The Wild One
Fighting Man
Call Me
Only You Can Rock Me
Jello Man
Too Hot To Handle
Lights Out
Love To Love
Encore #1: Rock Bottom
Encore #2: Doctor Doctor

Συνολικά η εμφάνιση των UFO ήταν πάρα πολύ καλή και έδειξε ότι αυτή η σύνθεση έχει μέλλον γιατί εκτός από τις φοβερές τεχνικές δυνατότητες των μελών της ατομικά, φαίνεται να υπάρχει και συνθετική χημεία. Ο καινούργιος δίσκος είναι πολύ αξιόλογος και έχω την αίσθηση ότι θα είναι στα καλύτερα της φετινής χρονιάς.

Σημείωση: Η συναυλία ήταν sold out (όπως και της Θεσσαλονίκης) και πολύς κόσμος που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει εισιτήριο έμεινε απ’ έξω.

Αντώνης Μουστάκας


29/02/04, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη

Η αναμονή ήταν μεγάλη, το ίδιο και οι προσδοκίες, και να που μετά από πολλά χρόνια οι UFO επέστρεψαν μαζί με το θρύλο Uli Jon Roth (για πρώτη φορά στην Ελλάδα). Το συγκρότημα είχε στις τάξεις του εκτός από τα δύο ιδρυτικά μέλη Phil Mogg και Pete Way στα φωνητικά και το μπάσο αντίστοιχα, έναν ακόμα μεγάλο κιθαρίστα (μετά την αποχώρηση του Schenker), το Vinnie Moore. Στα πλήκτρα και ενίοτε στην κιθάρα βρισκόταν ο Paul Raymond και στα drums ο γιός του μεγάλου John Bonham, Jason. Χωρίς αμφιβολία μια μεγάλη βραδιά. Χάρη στους ένδοξους Έλληνες διανομείς, το νέο album των UFO, "You Are Here", παρ' όλο που κυκλοφόρησε πανευρωπαϊκά στις 16 Φεβρουαρίου, στη Θεσσαλονίκη δεν το είδαμε ακόμα. Χωρίς να ξέρουμε λοιπόν τι μας περιμένει, ξεκινήσαμε για την Υδρόγειο. Στα διαφημιστικά αναγραφόταν ώρα έναρξης 21:30 ενώ στο εισιτήριο 21:00. Και ευτυχώς που φτάσαμε νωρίτερα γιατί ο Roth βγήκε στη σκηνή κατά τις 9 παρά τέταρτο!

Σε μια ατμόσφαιρα αποθέωσης από τον κόσμο που είχε ήδη σχεδόν γεμίσει την Υδρόγειο, ο ΚΥΡΙΟΣ Roth εμφανίστηκε με την Sky Guitar του και με το καπέλο του με τα μωβ φτερά, και αφού είπε μερικά καλά λόγια για το κοινό της Αθήνας την προηγούμενη μέρα, ξεκίνησε με μερικά κομμάτια από το τελευταίο του αριστούργημα, "Metamorphosis". Περιττό να αναφέρω πως όλοι παρακολουθούσαν έκθαμβοι το "δάσκαλο" να βάζει τα γυαλιά σε ορισμένους τύπους (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα) που νομίζουν πως παίζουν κιθάρα. Η μουσική του Βιβάλντι ζωντάνεψε μέσα από το μουσικό όργανο που ονομάζεται Sky Guitar, ενώ εγώ δε μπορούσα ακριβώς να ξεχωρίσω που τελείωνε το χέρι του Roth και πού ξεκινούσε η κιθάρα! Σχεδόν δεν μπορούσα να πιστέψω πως οι ήχοι που ακούγαμε έβγαιναν από εκείνο το όργανο. Με τη συνοδεία μόνο πλήκτρων και με τη λάμψη από τα φώτα να καθρεφτίζεται στην κιθάρα και να μας τυφλώνει, αναρωτήθηκα με ένα φίλο μου για ποιο λόγο ήμασταν όρθιοι και δεν καθόμασταν όλοι κάτω να τον απολαύσουμε...

Μετά ο Roth έφυγε ξαφνικά και έμεινε ο καταπληκτικός πληκτράς να παίζει κλασικά κομμάτια από Queen, Deep Purple κλπ., σαν ένα διάλειμμα μέχρι να επιστρέψει ο Uli Jon Roth με το "Sails of Charon", ένα κομμάτι που είχε γράψει όταν έπαιζε στους Scorpions. Συνέχισε παίζοντας μερικά ακόμα rock αποσπάσματα (νομίζω πως ξεχώρισα το "Virgin Killer") ώσπου να κορυφώσει με το "Fly to the Rainbow", απαγγέλοντας ταυτόχρονα τους στίχους του. Έκλεισε με ένα ακόμα κομμάτι από το "Metamorphosis", το οποίο αφιέρωσε στην ειρήνη, με το κοινό να παραληρεί και να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Το κορυφαίο είναι πως κάποια στιγμή του έπεσε η πένα, και μέχρι να του τη φέρουν συνέχισε με τα δάχτυλα! Τι να πει κανείς... Κι έτσι, για 45 περίπου λεπτά, είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουμε, να απολαύσουμε και να διδαχθούμε από το μεγαλύτερο ίσως εν ζωή κιθαρίστα. Η ηρεμία με την οποία έπαιζε και ο τρόπος με τον οποίο έδειχνε πως απολάμβανε αυτό που έκανε, είναι πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Και τώρα ήμασταν έτοιμοι να δούμε τους UFO. Μετά από μια κουραστική αναμονή περίπου μισής ώρας, που εν μέρει μας έριξε τη διάθεση, η παρέα του Mogg ανέβηκε στη σκηνή. Για κάτι λιγότερο από δύο ώρες ξεσήκωσαν τη γεμάτη πλέον Yδρόγειο με τους hard rock ρυθμούς τους. Δε θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες, θα αναφέρω απλά τις παρατηρήσεις μου.
Πρώτον, ο Vinnie Moore. Ήταν με μια λέξη απίθανος! Απέδειξε πως όλα όσα είχαμε ακούσει δεν ήταν μύθος. Χωρις το παραμικρό λάθος (εκτός από το "Rock Bottom" στο οποίο θα αναφερθώ μετά) έκανε ό,τι ακριβώς θα περίμενε κανείς από έναν τέτοιο κιθαρίστα. Ξετρέλανε τον κόσμο! Έδειξε το ταλέντο και την τεχνική του σε παλιά και νέα τραγούδια.
Δεύτερον, ο Phil Mogg. Δυστυχώς έμεινα με την αίσθηση πως ήταν το αδύνατο σημείο των UFO. Φαινόταν κουρασμένος και μερικά τραγούδια δεν ακούστηκαν όπως θα έπρεπε. Όταν μιλούσε δε, λίγοι και πολύ δύσκολα καταλάβαιναν τι έλεγε. Υπήρξε και πρόβλημα με το μικρόφωνο και κάποια στιγμή πρέπει να το άλλαξαν, αλλά και στο επόμενο τραγούδι σε ορισμένα σημεία ο Mogg ακουγόταν με μικροδιακοπές.
Τρίτον, ο Way και ο Raymond. Τα άλλα δύο παλιά μέλη θα έλεγα πως ικανοποίησαν. ο Way έπαιζε φοβερούς ρυθμούς στο μπάσο του (το οποίο θα μπορούσε να ακούγεται λίγο πιο δυνατά), και ο Raymond εναλλάσσοντας κιθάρα και πλήκτρα συνόδεψε άψογα τα τραγούδια.

Ο Jason Bonham ήταν η ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μπορώ να πω ότι ήταν ο πιο τρελλαμένος του γκρουπ! Συνεχώς ενθάρρυνε το κοινό να χτυπάει ρυθμικά τα χέρια του και στο τέλος ήταν ο τελευταίος που έφυγε από τη σκηνή. Η εμφάνισή του δεν ήταν όπως τη φανταζόμουν βέβαια (ξυρισμένο κεφάλι και μια όχι-και-τόσο-μικρή κοιλίτσα), αλλά το παίξιμό του ήταν σωστό και δυνατό. Ας πούμε (και ας ελπίσουμε πως δε θα πέσει κεραυνός να με κάψει) ότι θύμισε τον πατέρα του στη δύναμη με την οποία χτυπούσε τα drums. Το παράπονό μου είναι πως δεν τον ακούσαμε να δίνει solo.

Τα παλιά τραγούδια ακούστηκαν πολύ ωραία, με το Vinnie Moore να βάζει το ιδιαίτερό του στοιχείο σε αυτά, αλλά όπως είπα και πρίν, ο Mogg δεν τα κατάφερε και πολύ καλά. Το συγκρότημα έπαιξε μεταξύ άλλων τα "I'm a Loser", "Too Hot to Handle", "Only You Can Rock Me", "Let it Roll" και "Love to Love". Κατά τη γνώμη μου, το τελευταίο ήταν από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς. Για το κλείσιμο άφησαν το "Rock Bottom" στο οποίο ο Moore έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ στα solos, αλλά το κομμάτι το "έχασαν" λίγο πρίν το κλείσιμο, γιατί ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ ξεσηκωτικό, το πήγαν πιο μονότονα απ' ό,τι εγώ θεωρώ πως έπρεπε.

Η προτροπή του κόσμου έφερε αποτέλεσμα (σιγά που δε θα έφερνε) και οι UFO επέστρεψαν για να παίξουν το "Doctor, Doctor". Με εξαίρεση την εισαγωγή, από την οποία έλειπε ο Schenker και ο χαρακτηριστικός του ήχος, το κομμάτι ακούστηκε υπέροχα. Μας ξανα-καληνύχτησαν και ξανα-ήρθαν με την πιό ευχάριστη έκπληξη, το "Shoot Shoot", που (όπως είπαν, κι αν θέλουμε τους πιστεύουμε) δεν το είχαν προετοιμάσει. Κατα τη διάρκεια του live ακούσαμε και 4-5 καινούρια τραγούδια από το νέο δίσκο. Εμένα δεν μου άρεσαν, με εξαίρεση το πρώτο που έπαιξαν, παρ' όλα αυτά τεχνικά ήταν άψογοι. Τα riffάκια ήταν δυνατά και τα κομμάτια αρκετά γρήγορα, δεν ικανοποιήθηκα όμως γιατί έτειναν υπερβολικά προς το heavy metal. Βέβαια απόψεις και γούστα είναι αυτά και είναι μια μεγάλη συζήτηση αν πρέπει τέτοια συγκροτήματα να επιμένουν στον ήχο τους ή να εξελίσσονται προς άλλες μουσικές κατευθύνσεις.

Σε γενικές γραμμές η συναυλία ήταν καλή όμως. Έγινε πάρτυ μέσα στην Yδρόγειο, καθώς πολλοί άνθρωποι από διάφορες ηλικίες βρέθηκαν εκεί για να δουν μια ιστορική μπάντα και ένα μουσικό γίγαντα. Αν και περίμενα να δω περισσότερο κόσμο πιο μεγάλης ηλικίας, ήταν ευχάριστο πως είδα πολλούς νέους, ακόμα και μαθητές λυκείου μέσα στην Υδρόγειο. Παραβλέποντας το γενονός πως έμεινα με τη μάταιη ελπίδα να δω τον Uli Jon Roth και το Vinnie Moore μαζί στη σκηνή, και ότι δεν έπαιξαν τα "Belladona", "Try Me" και "Blinded by a Lie", ήταν μια συναυλία που πραγματικά άξιζε να πάει κανείς.

Υ.Γ.: Δε θα έβλαπτε λίγη περισσότερη ευγένεια στην πόρτα. Οταν πήγα να ρωτήσω από πού παίρνουμε τις προσκλήσεις, ο ένας από τα παιδιά στην είσοδο μόνο που δε με έδειρε, σαν να όφειλα να γνωρίζω πού βρίσκεται το παράθυρο για το οποίο μιλούσε. Δεν ήταν τόσο απότομος όταν του έδειξα μετά από λίγο το πάσο. Δεν έγινε και τίποτα βέβαια, αλλά δεν είναι κακό να προσέχουμε λίγο.

Γιώργος Τράκας

  • SHARE
  • TWEET