Tardive Dyskinesia, Sun Of Nothing, Universe217, Custom Made Noise @ AN Club, 30/03/12

Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 02/04/2012 @ 14:28
Ερώτηση: Τι γίνεται όταν παίρνεις τρεις από τις καλύτερες μπάντες αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, συν μία ανερχόμενη και τις βάλεις στον ίδιο χώρο για πάνω από πέντε ώρες με μόλις 6 ευρώ το εισιτήριο; Ξεκάθαρη απάντηση δεν υπάρχει. Μερικοί σβέρκοι θα σπάσουν, δάκρυα συγκίνησης θα τρέξουν, άπειρες μπύρες θα καταναλωθούν, γέλια, μπόλικος ιδρώτας... Κάποιοι από εμάς που βρεθήκαμε χθες στο AN Club βιώσαμε κάποια από αυτά, κάποιοι περισσότερα, κάποιοι όλα. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών είναι η πραγματικά καλή μουσική από την αφρόκρεμα της ελληνικής «ακραίας» σκηνής. Η νεοσύστατη μπάντα των Θεσσαλονικιών Custom Made Noise, οι Universe217 και οι Sun Of Nothing μαζεύτηκαν όλοι μαζί παρέα για να τιμήσουν τους Tardive Dyskinesia, με αφορμή την επερχόμενη νέα κυκλοφορία των τελευταίων, στήνοντας ένα άνευ προηγουμένου πάρτι, που τιμήθηκε δεόντως από αρκετό κόσμο.

Custom Made Noise

Το live ξεκίναγε στις 21:00 σύμφωνα με το ευρηματικό δελτίο Τύπου (όπου η κάθε μπάντα «έκραζε» τις άλλες), αλλά λόγω ανωτέρας βίας δεν κατάφερα να παρευρεθώ στο AN μέχρι λίγα λεπτά πριν τις 22:00, με αποτέλεσμα να προλάβω στο τσακ δυο-τρία τραγούδια από τους Custom Made Noise. Τρομερά ορεξάτοι, αρκούντως πωρωτικοί, με death, progressive και math καταβολές, ταρακούνησαν για τα καλά τον αρκετό κόσμο που ήδη είχε μαζευτεί. Στο τελευταίο κομμάτι ανέβηκε και ο Μάνθος από τους Tardive Dyskinesia, για να προσθέσει τη δική του πινελιά στην καφρίλα σε ένα πολύ ωραίο κομμάτι και αποχώρησαν έπειτα εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων.

Universe217

Στη συνέχεια βγήκαν στη σκηνή οι Universe217. Ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Αυτό έγκειται στο γεγονός ότι live ακούγονται περίπου 1000 φορές καλύτεροι απ' ότι στούντιο. Βασικά είναι αδιανόητο αυτό που κάνουν. Παίρνουν τα κομμάτια τους, από τα οποία τα περισσότερα είναι μεταξύ τριών-τεσσάρων λεπτών και live παρουσιάζουν τα περισσότερα με πολύ διαφορετικό τρόπο, τραβώντας τα επιπλέον σε διάρκεια, με το αποτέλεσμα να κρίνεται τουλάχιστον αριστουργηματικό. Συνολικά καθηλωτική εμφάνιση, η τρίχα κάγκελο καθ' όλη τη διάρκεια του set τους, ο Μάνος με «διπλή» κιθάρα να συντονίζει την παράσταση και η Τάνια με την υπέροχη φωνή της να σκλαβώνει τους πάντες. Φινάλε με "Never", που πλέον έχει γίνει το μεγάλο έπος τους το οποίο όμως για να το απολαύσει κανείς πρέπει να παρευρεθεί σε συναυλία τους, και με "Nothing" ελαφρώς παραλλαγμένο, που πήρε κεφάλια με την ισοπεδωτική riffάρα του. Μεγάλη συγκίνηση με αυτή τη μπάντα και παθολογική αγάπη.

Sun Of Nothing

Σειρά είχαν οι πολύ αγαπημένοι μου Sun Of Nothing. Έναν χρόνο μετά, και το αριστουργηματικό "The Guilt Of Feeling Alive" ακόμα με κάνει να βουρκώνω σε κάθε ακρόαση, οπότε ναι, αυτό είναι το συγκρότημα που περίμενα να δω πώς και πώς την Παρασκευή. Οι φοβίες μου για μην τυχόν και έχουν προβλήματα με τον ήχο (όπου συνήθως «θάβεται» η κιθάρα) δεν επιβεβαιώθηκαν, πραγματοποιώντας μια συγκλονιστική εμφάνιση, παίζοντας ολόκληρο το "The Guilt Of Feeling Alive" συν δύο κομμάτια από τους προηγούμενους δίσκους τους ("Impact" και "The Prisons You Create"). Ο Ηλίας, λιγότερο ομιλιτικός από άλλες φορές, έδωσε ακόμη μία φανταστική ερμηνεία με τα εκπληκτικά ακραία φωνητικά του, ενώ και οι υπόλοιποι συντέλεσαν σε αυτή την ανηλεή επίθεση που προκαλεί η μουσική τους. Στο "Hearthealer" προκλήθηκε μαζικός πανικός με τον Ηλία να συντονίζει σαν μαέστρος το μεγαλοπρεπέστατο mosh pit που δημιουργήθηκε, κάτι που αποδεικνύει ότι πρόκειται για ένα μελοποιημένο μεγαλείο που πλέον είναι κλασικό. Εν κατακλείδι, ισοπεδωτική εμφάνιση, η καλύτερή τους που έχω παρακολουθήσει, προκάλεσαν απανωτά αυχενικά, το setlist ονειρικό και πάντα τέτοια. Το κακό είναι ότι πλέον υποφέρω από σύνδρομο στέρησης αλλά ας είναι.

Tardive Dyskinesia

Φυσικά, αν και το live θα μπορούσε να είχε λάβει τέλος πολύ πετυχημένα, μετά την εμφάνιση των Sun Of Nothing, είχαν μείνει οι οικοδεσπότες Tardive Dyskinesia. Βλέποντάς τους και ακούγοντάς τους για πρώτη φορά (δηλώνω μετανοιωμένος, μη βαράτε), δεν ήξερα τι να περιμένω. Εντάξει, είχα ακούσει κάποια κομμάτια αριστερά και δεξιά, αλλά δεν είχα ψαχτεί περισσότερο, αφού αυτό το math σφυροκόπημα δεν είναι ακριβώς του στιλ μου. Ένα live, όμως, είναι αρκετό για να αλλάξει τα πάντα. Και πώς να μην είναι, όταν για σχεδόν μία ώρα κατακεραυνώνουν ολόκληρο το AN, κάνοντάς το να δονείται από τα ισοπεδωτικά beatdowns, τις ανελέητες κιθάρες και τον θηριώδη όγκο τους; Το mosh pit ξεκίνησε στο πρώτο δευτερόλεπτο του set τους και δεν σταμάτησε μέχρι να αποχωρήσει η μπάντα. Τα καινούρια κομμάτια (από τον ακόμα ακυκλοφόρητο νέο δίσκο τους), έτυχαν θερμότατης υποδοχής από τον κόσμο, ενώ τα παλιά έκαναν τις τεκτονικές πλάκες να χορεύουν στον ρυθμό της θηριώδους μουσικής τους. Καταπληκτική εμφάνιση που κέρδισε ένα ακόμα φαν.

Tardive Dyskinesia

Τόση μαζική ποιότητα δύσκολα συναντάει πλέον κανείς σε συναυλίες. Αυτή η ποιότητα δεν προέρχεται από τα ξένα αλλά είναι δική μας. Ελληνικότατη. Είναι κρίμα τέτοια live να γίνονται στο AN και μετά βίας να το γεμίζουν. Η ελληνική «ακραία» σκηνή ασφυκτιά από ποιότητα, όρεξη και πάθος και θα έπρεπε να χαίρει ακόμα μαζικότερης προβολής και υποδοχής. Ελπίζω την επόμενη φορά που θα πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο event να γίνει σε κάνα Gagarin ή Fuzz και ο κόσμος να έχει πολλαπλασιαστεί και να κρέμεται από τους εξώστες. Αυτά και ακόμα περισσότερα αξίζουν σε αυτές τις μπάντες. Συγχαρητήρια και ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET