Sweden Rock Festival 2008 @ Solvesborg (Σουηδία), 05-07/06/08 - And The Bands Played On

Η ζωή ενός ανθρώπου σχηματίζεται κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τις εμπειρίες που έχει ζήσει και από τον τρόπο που αυτές αντικατοπτρίζονται στην καθημερινότητά του. Μια από τις σπουδαιότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κάποιος είναι η επαφή με κάτι το καινούριο, κάτι το προτόγνωρο, που μόνο αθροιστικά μπορεί να λειτουργήσει στο σύνολο των προσωπικών αυτών εμπειριών.

Ως προτόγνωρο, ως κάτι το καινούριο, λοιπόν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα ταξίδι έξω από τα σύνορα της χώρας μας. Όταν μάλιστα ο σκοπός του ταξιδιού αυτού είναι η ικανοποίηση της μουσικής ασυδωσίας του υπογράφοντος, η εκπλήρωση μιας εκ των μεγαλυτέρων επιθυμιών του, αλλά ασφαλώς και η προσέγγιση σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής και πολιτισμού, τότε η έννοια της εμπειρίας λαμβάνει υπέρμετρες διαστάσεις.

Πέμπτη, 5 Ιουνίου 2008

Sebastian Bach:
Η αρχή της πρώτης ουσιαστικά μέρας του φεστιβάλ δεν άρχισε και με τους καλύτερους οιωνούς. Η προγραμματισμένη εμφάνιση του Sebastian Bach ακυρώθηκε λόγω προβλημάτων της μπάντας με την πτήση της.

Pain Of Salvation:
Ο αγαπητός Daniel Gildenlow έδωσε αρκετές πινελιές από progressive, ενώ ο σουηδικός ήλιος έμοιαζε αμείλικτος πάνω από το Sweden Rock.



Η μπάντα έδειξε να προσπαθεί να παρασύρει τον κόσμο, ο οποίος δεν ήταν και... ιδιαίτερα ενεργητικός, ενώ το "Disco Queen" ήρθε να αποδείξει άλλη μια φορά ότι η μπάντα τολμά να δημιουργήσει και να προκαλέσει με τη μουσική και τους στίχους της.



Ο Gildenlow σε κερδίζει αμέσως με την παρουσία και τη μουσική του παιδεία, που είναι εμφανής σε κάθε ζωντανή του εμφάνιση, ενώ η υπόλοιπη μπάντα δένει πολύ όμορφα γύρω από τον ίδιο και τις συνθέσεις του.

Primal Fear:
Δε θα μπορούσαν παρά να παίζουν την ίδια ημέρα με τους Judas Priest. Η ενεργητικότητα και η metal δυναμική τους εκφράστηκαν μέσα από την Halford-ική φωνή του Ralf Scheepers.



Η παρουσία μάλιστα του Magnus Karlsson στην κιθάρα έχει προσθέσει αρκετά μελωδικά σημεία, που δίνουν μια πολύ όμορφη αισθητική στα live της μπάντας.

Coheed And Cambria:
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του festival. Είχα ακούσει για το πόσο καλοί είναι ζωντανά οι Αμερικανοί, αλλά η εμφάνισή τους στο Sweden Rock έκανε τις φήμες αυτές, που θέλουν τη μπάντα ως μία εκ των σημαντικότερων απογόνων των Rush, να μοιάζουν πολύ επιφανειακές για να περιγράψουν το μεγαλείο της.



Οι Coheed And Cambria ήταν η πρώτη μπάντα που παρακολούθησα στη μεγάλη σκηνή, κάτι το οποίο σημαίνει ότι είχαν και το πλεονέκτημα της προβολής τους και μέσω των τεράστιων video wall. Έτσι λοιπόν είχε ο καθένας τη δυνατότητα να παρατηρήσει ακόμα πιο προσεκτικά τον τρόπο με τον οποίο οι Cambria τιμούν τις επιρροές τους, που είναι καλά ριζωμένες στον Καναδά.



Παρουσίασαν ένα πρόγραμμα μιάμισης ώρας περίπου, στο οποίο έδωσε τέλος ένα progressiv-ικό παραλήρημα, που ήθελε τα μέλη της μπάντας να σολάρουν ακατάπαυστα για 20 λεπτά, κουράζοντας ίσως τον περισσότερο κόσμο.



H εμφάνιση αυτή δε μπορεί παρά να μου δίνει ελπίδες για το μέλλον του progressive και τις μπάντες που το πρεσβεύουν σήμερα, με τους Coheed And Cambria να μοιάζουν σα να οδηγούν τον ήχο σε νέες εποχές.

Dare:
Οι ακουστικές κιθάρες και τα mid-tempo τραγούδια έμοιαζαν σαν ένα διάλειμμα για όσους παρακολούθησαν τους Dare πριν τους Testament και τους Disturbed. Ο ήχος πολύ καλός, μου επέτρεψε να χαρώ πραγματικά την πρώτη μου επαφή με ένα group που εκτιμώ πολύ. Αν και σε μια συναυλία αποζητάς κάποιες στιγμές έντασης, οι Dare δε νομίζω ότι το κρίνουν απαραίτητο. Το κλίμα που δημιουργούν όμως είναι ιδανικό για festival, όταν μάλιστα πρόκειται να ακολουθήσουν μπάντες που στηρίζονται σε αυτή την ένταση ακριβώς. Ο κύριος Darren Wharton πίσω από το μικρόφωνο υποστηρίζει κάτι περισσότερο από επαρκώς τις AOR καταβολές του, αλλά δυστυχώς η έλλειψη του έντονου hard rock στοιχείου ίσως να συγκαταλέγεται στα αρνητικά της εμφάνισης.

Electric Light Orchestra:
Η σύνδεση των ELO και ELO Part II μας έδωσε αυτό που είναι οι ELO σήμερα.



To μικρό χρονικό διάστημα που μου δόθηκε η ευκαιρία να τους παρακολουθήσω, μου έδωσε την εντύπωση μιας γερασμένης εμφανισιακά μπάντας, τα μέλη της οποίας έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη μουσική.



Απόλυτα άρτιο το ηχητικό αποτέλεσμα, σε ήχους rock n roll που σε κάνουν να κουνάς ρυθμικά το πόδι σου. Καταπληκτικός ρυθμός και φωνητικά που στάθηκαν -κατ' εμέ- επάξια απέναντι στις καλύτερες εμφάνισεις του φετινού Sweden Rock.

Judas Priest:
Θα μου έκανε πραγματικά μεγάλη εντύπωση αν κάτι πήγαινε στραβά με το live των Judas Priest. Επαγγελματίες στον ύψιστο βαθμό, που σέβονται ταυτόχρονα τις επιθυμίες του κόσμου αλλά και εκτιμούν βαθύτατα τις εκδηλώσεις λατρείας προς αυτούς και τη μουσική τους.



Με ένα νέο, πειραματικό album, κάποια αποσπάσματά του οποίου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ζωντανά πριν ακόμη την κυκλοφορία του, ο κύριος Rob Halford μοιάζει να έχει ξεχάσει την ηλικία που γράφει η ταυτότητά του και είναι έτοιμος να μπει στο «πετσί» του καινούριου του ρόλου, που δεν είναι άλλος από αυτόν του αφηγητή της ιστορίας του «Νοστράδαμου». Ένα μεγάλο στοίχημα για τον Metal God και τη μπάντα, που δυστυχώς δε νομίζω ότι μπορεί να κερδιθεί επί σκηνής.



Οι Judas Priest είναι φτιαγμένοι για να ξεσηκώνουν τον κόσμο με τα riff τους και τα χαρακτηριστικά φωνητικά. Όταν όλα αυτά αντικαθιστώνται από μακρόσυρτα κομμάτια που δε θα έπρεπε να έχουν θέση στα live του group, τότε κυριαρχεί ο προβληματισμός. Ευτυχώς όμως η ενέργεια της μπάντας και το υπόλοιπο setlist είναι απόλυτα ικανά να δημιουργήσουν μια εξαιρετική συνολική εντύπωση. Οι φωνητικές δυνατότητες του Halford έχουν περιοριστεί, αλλά τα "Breaking The Law", "Metal Gods", "Electric Eye" και "Painkiller" επαρκούν ως αποδεικτικά στοιχεία για να βγει η απόφαση.



Οι Judas Priest έδωσαν άλλη μια εμφάνιση πρότυπο που έλαβε τέλος με την «υπόσχεση» που έδωσε ο Halford δίπλα στη Harley: «έρχεται κάτι ακόμα». Άλλη μια φορά που θα τον πιστέψω απόλυτα...

Setlist:
Intro: Dawn of Creation
Prophecy
Metal Gods
Eat Me Alive
Between the Hammer And The Anvil
Devil's Child
Breaking the Law
Hell Patrol
Death
Dissident Aggressor
Angel
The Hellion/Electric Eye
Rock Hard, Ride Free
Sinner
Painkiller
---------------
Hell Bent For Leather
The Green Manalishi (With the Two-Pronged Crown)
You've Got Another Thing Coming

Παρασκευή, 6 Ιουνίου 2008

Royal Hunt:
Η πολύ πρωινή εμφάνιση των Royal Hunt δε διέφερε και πολύ από την αντίστοιχη της μπάντας στη χώρας μας πριν λίγο καιρό. Ο Mark Boals πλαισιωμένος από δύο κοπέλες στα φωνητικά έδωσε άλλο ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, ενώ τα κομμάτια του "Paradox ΙΙ" βρήκαν άλλη μια φορά τον τρόπο να συνοδέψουν κλασσικά κομμάτια, όπως τα "Message To The God" και "Last Goodbye".



Πολύ καλή εμφάνιση από το group, που θα περίμενε κανείς ότι θα επηρεαζόταν από την έντονη ζέστη. Επαγγελματικότατη παρουσία από όλους και η αρχηγική μορφή του Andersen δίνει στον Boals όσο χώρο χρειάζεται για να εκφράσει κάθε λεπτομέρεια της μουσικής του προσωπικότητας.

Tesla:
Διακαής πόθος η παρακολούθηση των Tesla. Η πραγματοποίησή του έλαβε χώρα επιτέλους στη μεγάλη σκηνή του Sweden Rock.



Δεν περίμενα πραγματικά ότι το group μπορεί ακόμα να δώσει τόσα πολλά επί σκηνής. Η παρουσία τους μάλιστα αυτή δικαιολογεί απόλυτα την επιλογή τους να κυκλοφορήσουν ένα live dvd από τη φετινή τους εμφάνιση στη Μινεσότα.



O Jeff Keith (φωνή) μοιάζει να νιώθει κάθε στιγμή που περνάει πάνω στη σκηνή, αφού η σκηνική του παρουσία και η πολύ καλή φωνητική του κατάσταση μαρτυρούν ότι η μπάντα περνά μια δεύτερη νιότη.

Joe Satriani:
Ό,τι και να πεις για το μεγάλο αυτόν κιθαρίστα τον αδικεί σε σχέση με τη ζωντανή παρακολούθηση του τεράστιου μουσικού, πρωτίστως, και κατόπιν κιθαρίστα, όπως είναι ο Satriani. Με ένα νέο δίσκο στις αποσκευές του, έκανε την παρουσία του στο φετινό Sweden Rock κάτι παραπάνω από αξιοπρόσεκτη.

Μελωδικές γραμμές δανείζονται στοιχεία από κάθε είδος μουσικής που περνά από το μυαλό σου και αυτό από μόνο του δε θα έλεγε και πολλά αν ο Satriani δε γνώριζε πώς να παρουσιάσει τις συνθέσεις του. Μια μπάντα που έχει επιλεχθεί με πολλή προσοχή και το αποτέλεσμα μας δίνει ένα ηχητικό σύνολο που ξεχειλίζει από μουσική έμπνευση και τεχνικές δυνατότητες. Πολύ ιδιαίτερη το "Always With Me, Always With You", το οποίο μου απέδειξε περίτρανα ότι πολλές φορές η μουσική δεν έχει ανάγκη τους στίχους για να σου μεταφέρει εικόνες, συναισθήματα αλλά και τις σκέψεις του συνθέτη. O Satriani με την εκφραστικότητά του και ασφαλώς την υπέρμετρη δεξιοτεχνία του δε μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανένα στο κοινό που τον παρακολουθεί.

Team Cans:
Ο Joacim Cans (Hammerfall, Warlord) και η χορωδία του αποτέλεσαν το 'happening' του festival. Η χορωδιακή εκτέλεση του "We Will Rock You" και η απόδοση φόρου τιμής στους headliners της ημέρας, Def Leppard, με το "Pour Some Sugar On Me" ήρθαν να δημιουργήσουν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Η παρουσία του Cans και της ομάδας του είχε σα βασικό σκοπό την εκτέλεση του εθνικού ύμνου της Σουηδίας, καθώς η 6η Ιουνίου είναι για τους Σουηδούς ημέρα εθνικής εορτής. Το παράξενο της υπόθεσης βέβαια είναι το γεγονός ότι κανείς Σουηδός δε γνώριζε τι ακριβώς γιορτάζουν τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Η εικόνα μάλιστα του Cans, με πουκάμισο που έφερε πάνω του με τεράστια γράμματα τον αριθμό που εκτόξευσε την καριέρα των Maiden, σε ρόλο μαέστρου, να δίνει το ρυθμό στο "O Fortuna" που έκλεισε και το mini set, αποτελεί σαφώς ένα από τα highlight του φετινού Sweden Rock.

Ace Frehley:
Η παρουσία του Frehley στο Sweden Rock συμπλήρωσε το παζλ της προ ολίγων ημερών παρακολούθησης των Kiss. Τα "Deuce", "Shout It Out Loud" και "Love Gun" μάλιστα έκαναν παρέα με άλλα τραγούδια από την ιστορία που έγραψε ο Frehley με τους Stanley, Simmons και Criss, ενώ ασφαλώς δε θα μπορούσε παρά να δοθεί χρόνος και στην προσωπική καριέρα του.

Setlist:
Intro
Rip it out
Parasite
Snowblind - I want you
Rock soldiers
Breakout
Into the void
Strangeways
Shout it out loud
New york groove
2000 man
Shock me
Ace solo
Rocket ride
---------------------
Deuce
Love gun
Cold gin (w/Black diamond ending)

The Poodles:
Η ακρόαση και μόνο του "Flesh & Blood" που άνοιξε το live ήταν τουλάχιστον αποκαρδιωτική. Ο ήχος διάχυτος στο χώρο, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, και η μπάντα πολύ ασύνδετη και εκτός ρυθμού, ενώ ο frontman της μπάντας, Jakob Samuel, μάταια προσπαθούσε να πετύχει καμία νότα. Ως εκ θαύματος όμως, η συνέχεια ήταν σαφέστατα πολύ καλύτερη, με την eurovision-ική και glam αισθητική της μπάντας να διασκεδάζει σαφώς τον θεατή / ακροατή. Η ολοκλήρωση του setlist με το "Seven Seas" βρήκε τη διάθεσή μου ιδιαίτερα ανεβασμένη εν όψει της συνέχειας.

Hanoi Rocks:
Δυστυχώς, η επιβεβλημένη παρουσία μου στην press conference των Triumph μου επέτρεψε να παραβρεθώ μόνο σε ένα τραγούδι της μπάντας, της οποίας ο Axl Rose δηλώνει μεγάλος οπαδός.



Από τα λίγα και μόνο λεπτά που παρακολούθησα μπορώ να συμπεράνω ότι οι Hanoi Rocks, όσο κι αν μοιάζουν κολλημένοι εμφανισιακά στη δεκαετία που αναδείχτηκαν, δεν παύουν να υπηρετούν σε πολύ υψηλά, ακόμα, επίπεδα το χώρο του glam rock.



Αν και μου μοιάζουν λίγο υπερβολικοί επί σκηνής, αντιλαμβάνομαι εν μέρει τα λόγια του Joe Elliot των Def Leppard, που θέλει τους Hanoi Rocks ως την πιο original μπάντα που έβγαλαν τα '80s.

Whitesnake:
Όταν στη σκηνή εμφανίζεται η φιγούρα του αγέραστου Coverdale, ο ενθουσιασμός του κοινού που είχε ήδη μαζευτεί στη Festival Stage είναι τόσο έκδυλος, που το "Best Years", το οποίο άνοιξε τη συναυλία, έμοιαζε ως ηχηρή πραγματικότητα για τον David και την παρέα του. Oι Aldrich και Beach αποτελούν ένα πολύ δεμένο δίδυμο στις κιθάρες και καλύπτουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις εμφανείς, κατά τα άλλα, αδυναμίες του «αρχηγού» και εργοδότη τους.



Η αγωνία μου για τη live απόδοση των νέων κομματιών δεν είχε και μεγάλη βάση όπως αποδείχτηκε, καθώς η παρουσία τους ανάμεσα σε κλασσικά κομμάτια, όπως τα "Fool For Your Loving", "Here I Go Again" και "Is This Love", αποδεικνύει ότι οι Whitesnake ακόμα και μετά από τόσα χρόνια ύπαρξης αλλά και έντονης κριτικής την οποία υπέστησαν είναι μια μπάντα που πρεσβεύει την έννοια του hard rock με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προσφέροντας στο κοινό νέο υλικό μετά από πάρα πολλά χρόνια.



Αυτό το γεγονός μάλιστα σχολίασε και ο ίδιος ο Coverdale επί σκηνής, τονίζοντας ότι οι Whitesnake βρίσκονται επιτέλους στο «δρόμο» με νέα κομμάτια. Κι όταν αυτά μάλιστα είναι άκρως συναυλιακά, όπως τα "Lay Down Your Love" και "Can You Hear The Wind Blow", τότε η έκρηξη που δημιουργείται ανάμεσα σε κοινό και μπάντα είναι τόσο έντονη, όσο η επιθυμία μου να τους δω ξανά επί ελληνικού εδάφους.

Saxon:
Η επιλογή να βρεθούν οι Saxon στη σκηνή που βρισκόταν απέναντι από αυτή που θα εμφανίζονταν οι headliners της ημέρας, Def Leppard, ήταν ένας από τους λόγους που ήθελε τους Saxon να παίζουν μπροστά σε ένα κοινό που ξεπερνούσε τις 15.000.



Ο Biff Byford μάλιστα δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει το γεγονός ότι το Sweden Rock έσπασε τη συγκεκριμένη ημέρα κάθε ρεκόρ προσέλευσης, ξεπερνώντας τις 40.000 κόσμου.

Όποιος έχει παρακολουθήσει ζωντανά τη βρετανική μπάντα γνωρίζει ακριβώς τι να περιμένει από εκείνη. Οι εκπλήξεις στο setlist και την εμφάνισή τους ασφαλώς δεν τους απασχολούν ιδιαίτερα, αλλά η απόδοση του Byford και της μπάντας διατηρείται πάντα σε υψηλά επίπεδα, χαρίζοντας απλόχερα πάντα ύμνους του NWOBHM, όπως τα "Princess Of The Night" και "Crusader".

Οι Saxon είναι μια μπάντα που της ταιριάζει πολύ το πνεύμα ενός festival.


Def Leppard:
Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω ζωντανά μερικές από τις μπάντες που μεγάλωσα πάνω στις αρμονικές τους διαθέσεις και κάθε τραγούδι τους έχει αφήσει τα ίχνη του στην εξέλιξή μου ως ανθρώπου.



Μετά τους Kiss και τους Bon Jovi, λοιπόν, ήρθε η ώρα να βρεθώ μερικά λεπτά πριν τη στιγμή που οι Def Leppard θα βρίσκονταν πάνω στη σκηνή του Sweden Rock. Τι κι αν τα χρόνια περνάν δρώντας αμείλικτα πάνω στους ανθρώπους, και ιδιαίτερα στους μουσικούς. Τι κι αν οι Def Leppard εδώ και πολλά χρόνια ουσιαστικά σιωπούσαν ή μάλλον ψιθύριζαν καλλιτεχνικά. Το μόνο που περνούσε από το μυαλό μου ήταν η εφηβεία μου και ο τρόπος που συνδέεται με το σήμερα. Αυτή η σύνδεση φέρει μάλιστα τα χρώματα του "Songs From The Sparkle Lounge".

Δυστυχώς όμως, τα γεγονότα που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, πολύ σπάνια παίρνουν την τροπή που είχαμε φανταστεί για αυτά. Οι Def Leppard είχαν ένα καταπληκτικό setlist, η σκηνική τους παρουσία ήταν ιδιαίτερα ενεργητική, βασισμένη στις ατελείωτες ώρες που περνά στο γυμναστήριο ο Collen και ο Campell, και ο Joe Elliott κινούταν σα να του ανήκει κάθε εκατοστό από τη σκηνή και όχι μόνο. Όταν όμως δε βρίσκεσαι και στην καλύτερη μέρα της καλλιτεχνικής σου πορείας, αυτό δε μπορεί παρά να είναι εμφανές στο κοινό, που γνωρίζει πολύ καλά τι μπορείς να του προσφέρεις. Και αυτό συνέβη ακριβώς. Οι Def Leppard δεν ήταν σε καλή ημέρα, καθώς η εικόνα δε συμβάδιζε απόλυτα με τον ήχο.

Αν έπρεπε να χαρακτήριζα κάπως το live, θα χρησιμοποιούσα λέξεις όπως «άνευρο» και «άκρως επαγγελματικό», αλλά με την έννοια της υπεροψίας. Δε θα μπορούσε τίποτα όμως από αυτά να καλύψει τον ενθουσιασμό του ασφυκτικά γεμάτου χώρου, και πώς να συμβεί αυτό όταν τα "Bringin' On The Heartbreak", "Armaggedon It", "Pour Some Sugar On Me" οδηγούν μεθοδικά στην ολοκλήρωση του setlist, με τη μόνιμη παράκληση των Leppard που αντηχεί στο κεφάλι των απανταχού rockers... "Let's Get Rocked"!.

Setlist:
Sparkle Lounge Intro
Rocket
Animal
C’mon C’mon
Foolin’
Mirror Mirror (Look Into My Eyes)
Nine Lives
Love Bites
Rick Savage Bass Solo
Rock On
Bringin’ On The Heartbreak
Switch 625
Hysteria
Armaggedon It
Photograph
Pour Some Sugar On Me
Rock Of Ages
-------------------
Let's Get Rocked

Σάββατο, 7 Ιουνίου 2008

Stormwarrior / Kai Hansen:
Η πολύ έντονη ζέστη δε λειτούργησε αποτρεπτικά για τον περιορισμένο σίγουρα κόσμο που βρέθηκε να παρακολουθεί μια ανερχόμενη μπάντα όπως είναι οι Stormwarrior. Οι power καταβολές τους δε θα μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο τον Kai Hansen, που τους συνοδεύει συχνά, ενώ τα "Judas", "Heavy Metal (Is The Law)" και "I Want Out" ήταν η καλύτερη εισαγωγή για την τελευταία μέρα του festival, με τη μπάντα να δείχνει μια εξαιρετική παρουσία που ταιριάζει απόλυτα στη φήμη που την ακολουθεί για τις εξαιρετικές της ζωντανές εμφανίσεις.

Setlist:
Heading Northe
Metal Legacy
Signe Of The Warlorde
Odinns Warriors
Iron Prayers
Thunderer
Ride The Sky *
Murderer *
Victim Of Fate *
Judas *
Heavy Metal (is the law) *
I Want Out *
Into The Battle

* με τον Kai Hansen

Gotthard:
Όσο κι αν ταλαιπωρώ το μυαλό μου, δε μπορώ να βρω άλλη μπάντα που να με έχει ενθουσιάσει τόσο τα τελευταία χρόνια. Οι Gotthard, βασικότεροι πρεσβευτές της χώρας τους, Ελβετίας, στο χώρο της μουσικής, δεν άφησαν την ευκαιρία να ξεσηκώσουν το Sweden Rock.



Οι Gotthard αξίζει να σημειωθεί ότι έπαιξαν στην κεντρική σκηνή, γεγονός που αποδεικνύει ότι η αναγνώρισή τους πλέον είναι σαφώς ευρύτερη, μετά την τεράστια επιτυχία του "Lipservice". Ο Steve Lee βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση, παρόλο που η μπάντα βρίσκεται σε tour εδώ και καιρό, ενώ κάθε του κίνηση παραπέμπει στο μεγάλο του είδωλο που είναι ο Coverdale. Αυτές οι επιρροές μάλιστα είναι εμφανείς και στα φωνητικά του και χάρισαν στο κοινό μιάμιση ώρα γεμάτη από υπέροχα hard rock κομμάτια, με ιδιαίτερο βάρος στα δύο τελευταία albums του group ("Lipservice", "Domino Effect").



Setlist:
Master of Illusion
Gone Too Far
Top of The World
The Call
Freddy Scherer guitar solo
Hush
I Wonder
Leo Leoni guitar solo
Sister Moon
Anytime, Anywhere
Let It Be
Mountain Mama
The Oscar Goes To You
Lift U Up
All We Are

Glyder:
Τα δύο κομμάτια που πρόλαβα να παρακολουθήσω από το live των Ιρλανδών λειτούργησαν ενισχυτικά στις απόψεις που είχα σχηματίσει για το group από τη δισκογραφία του.



Μια εξαιρετική μπάντα που μοιάζει να τιμά τις ρίζες της, που δεν είναι άλλες από τον συμπατριώτη τους Phil Lynott και τους Thin Lizzy.



Τα παιδιά διψούν για αναγνώριση και μια σκηνή όπως ήταν αυτή που έπαιξαν στο Sweden Rock (Gibson Stage) δε νομίζω ότι μπορεί να χωρέσει το ταλέντο και την αγάπη τους για τη μουσική.

Apocalyptica:
Η παρουσία τους σε festival μάλλον σα ρίσκο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ένα ρίσκο που δεν ξέρω αν θα μπορούσε να εκληφθεί σαν κερδισμένο, καθώς η συνεχόμενη παρακολούθηση συγκροτημάτων και ο παράγοντας κούραση λειτούργησαν αποτρεπτικά για το περισσότερο κοινό, όσον αφορά στον ιδιαίτερο ήχο των Apocalyptica. Η απουσία των φωνητικών είναι ίσως και ο βασικότερος λόγος που όσοι επέλεξαν να βρεθούν στη σκηνή αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδεις. Σε πλήρη αντίθεση της εικόνας αυτής, η μπάντα στη σκηνή φάνηκε ιδιαίτερα ενεργητική και προσπαθούσε με τον τρόπο της να δώσει κάτι στον κόσμο.

Setlist:
Refuse/Resist
Grace
I'm Not Jesus
Somewhere Around Nothing
Fight Fire With Fire
Helden
Creeping Death
Betrayal/Forgiveness
Bittersweet
Last Hope
Life Burns!
Seek And Destroy
Inquisition Symphony
Hall of The Mountain King
Nothing Else Matters
Enter Sandman

Blue Oyster Cult:
Σε καμία περίπτωση δε θα επέλεγα να δω τους Blue Oyster Cult στα πλαίσια ενός festival.



Αφού όμως η εμφάνισή τους στη χώρα μας συνέπεσε χρονικά με το Sweden Rock, το περιθώριο της επιλογής αυτής εξαλείφθηκε. Η μπάντα έδωσε σημάδια τεράστιας μουσικής παιδείας, με τα μέλη να εναλλάσσονται στα μουσικά όργανα.



Οι μεγάλες επιτυχίες του group, όπως τα "Godzilla", "Burning For You" και ασφαλώς το "Don't Fear The Reaper" ζέσταιναν κάθε τόσο την ψυχρή αντιμετώπιση που λάμβανε το ιστορικό συγκρότημα.

Hensley / Lawton & Live Fire:
Η ακρόαση του "July Morning" με οδήγησε στη σκηνή όπου εμφανιζόταν ο μέγιστος Ken Hensley, που έχει συνδέσει το όνομά του με τους Uriah Heep.



Γνωρίζοντάς το, ασφαλώς στηρίζει όλο του το πρόγραμμα σε κομμάτια των Heep, ενώ παρέα πλέον με τον John Lawton, που έκανε κι αυτός τη θητεία του στο group, προκάλεσαν το κοινό να τραγουδήσει με το "Free Me", έδωσαν το στίγμα του Hensley σήμερα με τα προσωπικά του κομμάτια, ενώ το "Gypsy" ζωντάνεψε μια ολόκληρη δεκαετία...



Ratt:
Η επιλογή να βρεθώ την περισσότερη ώρα από αυτή που έπαιζαν οι Ratt στη σκηνή που εμφανιζόταν ο Hensley, δε μου επιτρέπει να βγάλω και πολλά συμπεράσματα για το live τους. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι μου φάνηκαν λίγο κουραστικοί και επιτηδευμένα «κακοί» πάνω στη σκηνή. To '80s feeling όμως απλωνόταν διάχυτο, με το "Round And Round" να με αφήνει προβληματισμένο με σκέψεις περί αναβίωσης ή όχι του είδους μουσικής που πρεσβεύουν groups όπως οι Ratt. Ευτυχώς όμως ο προβληματισμός αυτός δεν κράτησε παρά μόνο μερικές ώρες και το αποστομοτικό live των Poison.

Setlist:
Tell The World
Sweet Cheater
Walkin' The Dog
U Got It
You Think You're Tough
The Morning After
Back For More
Wanted Man
I'm Insane
Lack of Communication
Lay It Down
You're In Love
Slip of The Lip
Dangerous But Worth The Risk
Nobody Rides For Free
Way Cool Jr.
City To City
Lovin' You's A Dirty Job
Bodytalk
--------------
Giving Yourself Away
Round And Round

Triumph:
Η ανακοίνωση της επανένωσης των Triumph και μάλιστα η «αποκλειστική» εμφάνισή τους επί σουηδικού εδάφους ενθουσίασε πολύ κόσμο, όπως αποδείχτηκε και από την ανάλογη παρουσία κατά τη διάρκεια της εμφάνισής τους.



Οι Καναδοί έμοιαζαν ιδιαίτερα σφιγμένοι αρχικά, αλλά όσο περνούσε η ώρα η μουσική τους παιδεία και η τεχνική τους γκρέμισαν οποιοδήποτε τείχος μπορεί να είχε δημιουργήσει η πολύχρονη απουσία τους ανάμεσα σε αυτούς και τους οπαδούς τους.



Επανένωση που από μόνη της αποτελεί πρωτοσέλιδο και μια εμφάνιση αντάξια του μεγάλου ονόματος που φέρουν.



Setlist:
When The Lights Go Down
Lay It On The Line
Allied Forces
Never Surrender
I Live For The Weekend
Blinding Light Show
Rocky Mountain Way
Magic Power
Rock And Roll Machine
Fight The Good Fight

Avantasia:
Δεν έχεις την ευκαιρία πολύ συχνά να παρακολουθείς μερικά από τα αγαπημένα σου ονόματα στο χώρο της μουσικής να συμπράττουν καλλιτεχνικά και μάλιστα να συνυπάρχουν επί σκηνής. Υπεύθυνος για το εγχείρημα, ο κύριος Tobias Sammet, που αποφάσισε να βγάλει τους Avantasia στο «δρόμο».



Πλαισιωμένος λοιπόν με μερικές από τις σπουδαιότερες φωνές του σήμερα, όπως είναι οι Andre Matos (ex-Angra), Jorn Lande (ex-Masterplan), Bob Catley (Magnum) και Amanda Sommerville (Aina), μας χάρισε μερικές από τις ομορφότερες εμπειρίες που ζήσαμε στο festival. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει ασφαλώς και στην παρουσία του Sascha Paeth (Heaven's Gate), που αφήνει την καρέκλα του παραγωγού και μαζί με τους υπόλοιπους ζωντανεύουν επί σκηνής την ιστορία των τριών albums των Avantasia.



Υπέροχες και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που έκαναν τα αρκετά λάθη να φαίνονται αδιάφορα ψήγματα, ενώ η ολοκλήρωση του live με τα "Sign Of The Cross" και "The Seven Angels" μάλλον διεκδικεί επάξια τον άτυπο τίτλο της πιο σπουδαίας στιγμής του φετινού Sweden Rock.

Setlist:
Twisted Mind
The Scarecrow
Another Angel Down
Prelude
Reach Out For The Light
Inside
No Return
The Story Ain't Over
Shelter From The Rain
Lost In Space
I Don't Believe In Your Love
Avantasia
Serpents In Paradise
Promised Land
The Toy Master
Farewell
Sign Of The Cross / The Seven Angels

Poison:
Ανέκαθεν το Sweden Rock Festival είχε ένα χρώμα που ταίριαζε απόλυτα σε μπάντες όπως οι Poison. Δε θα μπορούσα να διανοηθώ τους Poison ως headliners σε κάποιο άλλο festival, πόσο μάλιστα σε κάποιο ελληνικό. Κι όμως, η παρουσία τους στο Sweden Rock δικαιολόγησε απόλυτα την ιδιότητά τους αυτή. Η σύγκριση με αντίστοιχες μπάντες που αποτέλεσαν μέρος του festival μπορώ να πω ότι βρίσκει τους Poison να ξεχωρίζουν χαρακτηριστικά.



Η γραφικότητα στις κινήσεις και την εμφάνιση μάλλον έχει δώσει τη θέση της σε μια πιο ώριμη αντιμετώπιση της μουσικής, καθώς τα χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. O Brett Michaels (φωνή) μοιάζει ακόμα να αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και η υπόλοιπη μπάντα δεν υστερεί στο συγκεκριμένο τομέα. Κάθε ζωντανή εμφάνιση των Poison είναι ακόμα ένα βήμα προς την αναβίωση του glam rock / metal. Refrain που δε σταματάς να τραγουδάς και μια εικόνα των rock stars του παρελθόντος που έμαθαν να ζουν μια ζωή στα όρια, μέσα από τις καταχρήσεις και την ολοκληρωτική απαξίωση κάθε ευθύνης και προβλημάτων που μπορεί να αντιμετωπίζει ο μέσος καθημερινός άνθρωπος.



Αυτό που πάντα είχε σημασία είναι να περνάς καλά, κάτι το οποίο περνούν οι Poison πάνω στη σκηνή με κομμάτια όπως το "Fallen Angel" και ασφαλώς το "Nothing But A Good Time", που αποτελεί και το βασικό slogan της μπάντας. Ανέλπιστα εξαιρετικοί, με ανεβασμένη διάθεση, η οποία ανανεωνόταν διαρκώς με ηχητική υπόκρουση τις «τσιρίδες» των καλλίγραμμων νεαρών -και όχι μόνο- γυναικών από την πολύ όμορφη χώρα της Βόρειας Ευρώπης που μας φιλοξένησε.

Setlist:
Look what the cat dragged in
I want action
Ride the wind
I won't forget you
That's what I like about you
Guitar solo
Cry tough
Something to believe in
Your mama don't dance
I need to know
Drum solo
Unskinny bop
Every rose has its thorn
Fallen angel
Talk dirty to me
Nothing but a good time