Steve Harley & Cockney Rebel @ Gagarin 205, 08/04/11

Από τον Κώστα Σακκαλή, 11/04/2011 @ 11:52
Για ένα συγκρότημα που οι δόξες του (αν ποτέ είχε ακριβώς τέτοιες) έχουν περάσει προ πολλού, δεν περίμενα κάτι πολύ καλύτερο από τα περίπου 200 άτομα που επέλεξαν να περάσουν με αυτό τον τρόπο το βράδυ της Παρασκευής. Και φυσικά, όπως συνήθως συμβαίνει στις συναυλίες της Alterground, το συγκρότημα δεν ανέβηκε στη σκηνή πριν το ρολόι δείξει 23:00, δημιουργώντας έναν κάποιον εκνευρισμό στο κοινό. Σε αυτό δε βοήθησε ιδιαίτερα και η λούπα των δέκα τραγουδιών που ακούγαμε ξανά και ξανά όλο το βράδυ - κάποιοι αδαείς, μάλιστα, από τις εννιά που άνοιξαν οι πόρτες... Αν, δε, προσθέσουμε σε αυτό και τον αυξημένο μέσο όρο ηλικίας που με έκανε να νιώθω νέος, καταλαβαίνετε ότι η βραδιά δεν προμηνυόταν και ξέφρενη.



Παραλίγο να διαψευστώ στο προηγούμενο συμπέρασμά μου με την έναρξη της συναυλίας, αφού, μετά ένα εισαγωγικό mid-tempo και ακουστικό κομμάτι, o Steve Harley μάς πήρε και μάς (ξε)σήκωσε με την ενέργειά του και τη χορευτική του διάθεση. Μία σειρά κλασικών και αγαπημένων τραγουδιών έδωσε πολύ ζωντάνια στο κοινό, που βρέθηκε να χορεύει και να τραγουδάει, απορροφώντας το κέφι που χάριζε σύσσωμο το συγκρότημα επί σκηνής, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον Harley. Ομολογουμένως η φωνή του παραμένει εξαιρετική (ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που τραγούδησε τη γνωστότερη εκδοχή του "Phantom Of The Opera") και στο να την απολαύσουμε συνέβαλε και ο πολύ καλός ήχος του Gagarin (για άλλη μία φορά τελευταία - σύμπτωση;). Το εξαιρετικό δέσιμο των μουσικών και ο ογκώδης ήχος που παρήγαγαν, με πρωτοστάτη τον βιολιστή, μου θύμισαν όλους τους λόγους που με έκαναν να βαφτίσω τους Cockney Rebel ως το μπάσταρδο τέκνο του prog με το glam rock.



Υπάρχει λόγος όμως που δεν έγιναν ποτέ πραγματικά μεγάλοι οι Cockney Rebel (ουσιαστικά, δηλαδή, ο Steve Harley) και αυτός είναι ότι απλά δεν είχαν τόσα πολλά πραγματικά καλά τραγούδια ώστε να στηρίξουν μία μεγάλη καριέρα. Αυτό, σε συνδυασμό με το νέο του δίσκο που αντιπροσωπεύθηκε με αρκετά άγνωστα σε εμάς τραγούδια και που ακολουθεί το δρόμο της folk μπαλάντας, έριξε γρήγορα τους τόνους και μαζί και τη ροή της βραδιάς, που ουσιαστικά δεν ξαναβρέθηκε ποτέ.



Μεμονωμένες ωραίες στιγμές υπήρξαν αρκετές και συνήθως όταν το τραγούδι ήταν πραγματικά καλό το συγκρότημα είχε τη δυνατότητα να το υποστηρίξει και να το αναδείξει. Συνολικά, όμως, η συναυλία είχε κοιλιές και σε αυτό δε βοήθησε ούτε το 20λεπτο διάλειμμα, ούτε οι, καποιες φορές, μακροσκελείς διάλογοι του τραγουδιστή με το κοινό (αν και τον κατανοώ απολύτως στην παράκλησή του να μην καπνίζουν οι θεατές για να μπορεί να τραγουδήσει και την επόμενη μέρα, παράκληση που αυτοστιγμεί δεν έγινε -φυσικά- αποδεκτή, από τους ίδιους ανθρώπους που πάντως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ζητάνε επιτακτικά τραγούδια από τον ίδιο).



Προς το τέλος, με την τριάδα των αγαπημένων "Mr. Soft", "Sebastian" και το encore του "Come Up And See Me", η βραδιά ζωντάνεψε και πάλι, αλλά δε μπορώ να πω ότι σώθηκε η γενική εντύπωση μίας συναυλίας με πολύ καλό ξεκίνημα και φινάλε, αλλά με αδυναμίες στη μέση της και μόνο κατά διαστήματα εκλάμψεις έμπνευσης. Προς τιμήν του, στο τέλος ο Steve Harley μας ευχαρίστησε θερμότατα και έκελισε λέγοντας ότι μετά από τόσα χρόνια το μόνο που θέλει είναι να μπορεί να έχει ακόμα κοινό για να τραγουδάει. Ειλικρινής και ευγενέστατος, τίμησε τους θεατές του, τόσο με τα λόγια του, όσο και με τις σχεδόν δύο ώρες καθαρού προγράμματος που παρουσίασε.

Setlist:

Audience With The Man
Here Comes The Sun
Psychomodo
Judy Teen
Sling It
Red Is A Mean Mean Color
(Love) Compared With You
Star For A Week (Dino)
True Love Will Find You In The End
The Best Years Of Our Lives
No Bleeding Hearts
20 λεπτο διάλειμμα
Hideaway
This Old Man
The Last Time I Saw You
Mr. Raffles (Man It Was Mean)
The Lighthouuse + violin solo
Journey’s End
Mr. Soft
Sebastian
----------------------------
Come Up And See Me (Make Me Smile)

Κώστας Σακκαλής

Περισσότερες φωτογραφίες:







  • SHARE
  • TWEET