Stephen O'Malley, Aluk Todolo, Omega Monolith, Holt @ Fuzz Club, 31/01/15

Για τη συγκεκριμένη συναυλία είχα ψηθεί πολύ από πριν την ανακοίνωση του O'Malley, όταν η νεοσύστατη και τιμιότατη 3 Shades Of Black πρωτοανακοίνωσε τους Γάλλους ακραίους kraut-άδες, Aluk Todolo. Η προσθήκη του O'Malley ήταν καλοδεχούμενη αλλά δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα κιόλας, αφού βλέποντάς τον πριν δύο χρόνια ακριβώς, όταν και μας είχε επισκεφτεί ξανά με τον Attila Csihar, μου είχε αφήσει μετριότατες εντυπώσεις. Εκτός από τους προαναφερθέντες, τη βραδιά άνοιγαν δύο νέες ελληνικές μπάντες, οι Holt και Omega Monolith, οι πρώτοι στην πρώτη τους εμφάνιση και οι δεύτεροι με μόλις δυο χρόνια ζωής αλλά πολλά χρόνια στο κουρμπέτι γενικότερα.

Την βραδιά άνοιξαν οι Holt σε ένα σχεδόν άδειο Fuzz. Νεοσύστατη μπάντα στην πρώτη της live εμφάνιση που αποτελείται από δύο άτομα, που απ' ότι καταλαβαίνω θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους, φορώντας κουκούλες. Ο ένας τσίριζε σαν πληγωμένο ζώο, διεστραμμένες ψαλμωδίες, ενώ ο άλλος εκμεταλλευόταν κάθε πτυχή του ηλεκτρικού κοντραμπάσου του με κάθε πιθανό τρόπο ώστε να προκαλέσει τον θορυβώδη τρόμο που απαιτείτο.

Ηχητικά η μουσική τους είναι ακραία πειραματική και δυσβάσταχτη, θυμίζοντας κάτι από Gnaw Their Tongues. Είναι η φύση της τέτοια που καθίσταται σχεδόν αδύνατο να αφοσιωθείς σε αυτήν. Όπως συμβαίνει όμως στην πλειονότητα παρόμοιου ύφους καλλιτεχνών της drone / noise, η μουσική τους στοχεύει στα συναισθήματα με απώτερο στόχο να προκληθεί τρόμος. Έτσι και στην περίπτωση των Holt αν και συνολικά δεν μου είπαν και πολλά πράγματα, υπήρξαν σκόρπια σημεία που με ιντρίγκαραν και τα βρήκα ενδιαφέροντα.

Η 3 Shades Of Black είχε προαναγγείλει ότι οι Omega Monolith θα έπαιζαν αποκλειστικά και μόνο από τον επερχόμενο νέο δίσκο τους, "Fungus" (που όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο Άλεξ, αναμένεται να κυκλοφορήσει κατά τον Μάρτιο-Απρίλιο). Οι Omega Monolith αποτελούν τη συνέχεια των σπουδαίων Tenderness Of Wolves (τους αγαπάς και μόνο από τις αναφορές τους σε Coil και Fleshpress), αποτελούνται από δύο άτομα, τον Τάκη στην κιθάρα και τον Άλεξ στα τύμπανα και επιδίδονται σε ένα πειραματικού τύπου ψυχεδελο-post-sludge.



Αυτή τη φορά, αφήσαν στην άκρη το πολύ γαμάτο ντεμπούτο τους, "Black Campaign", και μας παρουσίασαν ολόκληρο (;) τον νέο τους δίσκο, "Fungus", και σας λέω το εξής: Αν ο δίσκος είναι έστω και στο μισό αυτού που ζήσαμε στη συναυλία, μιλάμε από τώρα για ελληνικό δίσκο της χρονιάς και απλά περιμένουμε να δούμε πόσο ακόμα ψηλότερα μένει να πάει. Η παράσταση που έδωσαν οι Omega Monolith ήταν κάτι το αδιανόητο. Το νέο τους υλικό είναι δέκα φορές καλύτερο από το ντεμπούτο (και αυτό το λέω εγώ που λάτρεψα το ντεμπούτο).



Πιο συγχρονισμένο από ποτέ, το ντουέτο έχτιζε ευλαβικά τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια του, με τον Τάκη να περνάει δεκάδες λούπες με την διαφανή κιθάρα του και τον Άλεξ να κρατάει άλλοτε στιβαρά τον ρυθμό, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπαθώσουν, περνώντας μέσα από έκρυθμα περάσματα υπερβατικού ηχητικού όγκου (όχι τόσο από θέμα εκκωφαντικότητας αλλά από περισσότερο σαν πολυεπίπεδη προσέγγιση), δημιουργώντας τελικά ένα ωστικό κύμα που μας παρέσερνε όλους. Απίθανη εμφάνιση, με διαφορά η καλύτερη της βραδιάς, διαρκείς ανατριχίλες (δεν νομίζω ότι έχω ξανά ανατριχιάσει έτσι ακούγοντας ακυκλοφόρητη μουσική) και εν τέλει, μια μυσταγωγία που μας συνέθλιψε.

Το σοκ που προσέφεραν οι Omega Monolith ήταν τέτοιο που έσβησε κάθε αδημονία για τη συνέχεια της βραδιάς. Ακόμα και οι Aluk Todolo, που ήταν ο βασικός λόγος που παρευρέθηκα στη συναυλία, δεν κατάφεραν ούτε κατά διάνοια να ακουμπήσουν το μεγαλείο των προηγούμενων. Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και το γεγονός ότι και αυτοί έπαιξαν αποκλειστικά νέο υλικό, το οποίο μάλιστα δεν έχουν καν ηχογραφήσει ακόμα!



Το "Occult Rock" το ανακάλυψα στα μεθεόρτια του 2012 (όταν και κυκλοφόρησε) και από τότε είναι από τους λίγους σχετικά δίσκους που βάζω και ξαναβάζω. Το ακυκλοφόρητο υλικό που μας παρουσίασαν αν και δεν ξεφεύγει από τον ακραία ψυχεδελικό χαρακτήρα του "Occult Rock", τελικά διαφοροποιείται σημαντικά αυτού, κυρίως γιατί ενώ στο προηγούμενο επιδείκνυαν έναν σφιχτοδεμένο χαρακτήρα, τώρα προτίμησαν μια πιο χαοτική προσέγγιση. Το αποτέλεσμα ήταν να τριπάρουμε πολύ αλλά κάτι έλειπε και αυτό ήταν η αίγλη του "Occult Rock".



Η αισθητική τους, παρόλα αυτά, ήταν μοναδική. Με ελλιπέστατό φωτισμό που περιοριζόταν αποκλειστικά στη χρήση μιας λάμπας στο κέντρο της σκηνής, η οποία ήταν συνδεδεμένη με την κιθάρα, τρομόπαιζε ανάλογα με την δομή του εκάστοτε κομματιού, αποπνέοντας μια απόλυτα αποκρυφιστική, black ατμόσφαιρα. Στη μία ώρα που διήρκησε περίπου το σετ τους, ο χαοτικός χαρακτήρας των συνθέσεων τους, δεν κατάφερε να με καθηλώσει αλλά ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικός.

Τελευταίος ανέβηκε στη σκηνή ο O'Malley. Όντας αρνητικά προκατειλημμένος μετά την μέτρια εμφάνισή του στην Αθήνα πριν δυο χρόνια, δεν περίμενα κάτι φοβερό αλλά ήθελα να δω την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα και το αν το σετ του θα διαφοροποιούντας καθόλου από το αντίστοιχο της προηγούμενης φοράς που μας επισκέφθηκε.



Αυτή τη φορά Attila δεν έχουμε αλλά έχουμε δύο κορυφαίους εικαστικούς να συνεργάζονται μαζί του και να «ντύνουν» οπτικά το εκκωφαντικό, ηχητικό υλικό του. Αυτή ήταν η μόνη διαφορά. Μπροστά από ένα τείχος από ενισχυτές και με μηδαμινό φωτισμό, ο O'Malley ξεκίνησε να βαράει την κιθάρα του στεκόμενος στα δεξιά όπως βλέπουμε τη σκηνή, πλαισιώνοντας με βασανιστικά αργούς ρυθμούς τα φανταστικά, τίγκα ψυχεδελικά πράγματα που βλέπαμε στο video wall.



Το χτίσιμο με τα drone layers στο οποίο προέβει, ήταν παντελώς αδιάφορο αλλά σε συνδυασμό με το βίντεο και θέτοντας υποσυνείδητα τη μουσική του στο background σαν μουσική υπόκρουση του βίντεο, το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται τουλάχιστον ενδιαφέρον. Η ένταση του ήχου του ήταν εκκωφαντική αλλά δεν είχε τον αποκρουστικό και επικίνδυνο χαρακτήρα που είχε όταν έπαιζε στο An. Ο χώρος του Fuzz κατέστη ιδανικός για μια τέτοιου είδους συναυλία αφού ο ήχος απλωνόταν στον μεγάλο χώρο χωρίς να καταστρέφει τα τύμπανα μας.



Προς το τέλος του σετ του, το βίντεο τελείωσε και συνέχισε για μερικά λεπτά χωρίς την μαγευτική οπτική συνοδεία του, κλείνοντας με ένα μεγάλο σε διάρκεια, εντυπωσιακό fade out, δίνοντας το τέλος σε ένα ακραία πειραματικό live, που όμοιο του σπάνια βλέπουμε στην Ελλάδα. Όπως προείπα, κρατάμε την εξοχότατη εμφάνιση των δικών μας Omega Monolith που έσβησε για πλάκα όλους τους άλλους και περιμένουμε τον νέο δίσκο.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com