Shinedown @ O2 Brixton Academy, Λονδίνο, 27/10/12

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 31/10/2012 @ 12:45
Τη στιγμή που τελείωνε το μισάωρο σετ των Shinedown στο φετινό Download Festival ήξερα πως ήθελα να τους δω σε δικό τους live, σε κλειστό χώρο, με πλήρες σετ. Ήταν τόσο εκθαμβωτικά καλοί, που ήξερα πως απλά έπρεπε να έχω το νου μου για την κατάλληλη ευκαιρία. Όταν ανακοινώθηκε η περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο και η ημερομηνία του Λονδίνου ήταν Σάββατο, τα πράγματα έγιναν προφανή.

O2 Brixton Academy, London

Το πρωί της 27ης Οκτώβρη ήταν προγραμματισμένο να αναχωρήσουμε νωρίς, ώστε να έχουμε άνεση χρόνου για προθέρμανση (βλέπε αγαπημένες Λονδρέζικες pubs), αλλά τρεις ώρες καθυστέρησης στην πτήση και ένα «περιστατικό με το λεωφορείο» που μας άφησε στη μέση του πουθενά, μας ανάγκασε να φτάσουμε με ταξί στο venue και ενώ το support των Redlight King μόλις είχε ξεκινήσει το σετ τους. Πριν προχωρήσω παρακάτω να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον υπέροχο χώρο του Ο2 στο Brixton. Πραγματικά χαζεύαμε με τους τη διαμόρφωσή του όταν μπήκαμε μέσα και μπορώ να πω πως συμπεριλαμβάνεται στους πιο όμορφους κλειστούς χώρους που έχω παρευρεθεί.

Redlight King

Οι Redlight King, λοιπόν, ήταν όπως τους περίμενα. Συμπαθητικό, αξιοπρεπές, αλλά ταυτόχρονα χιλιοπαιγμένο αμερικάνικο μοντέρνο rock, το οποίο πέρασε μάλλον αδιάφορα, ίσως με εξαίρεση το "Bullet In My Hand" που έκλεισε το σετ τους και αποτελεί το breakthrough single τους στις Η.Π.Α.. Το ανησυχητικό σημάδι ήταν ο ήχος και ιδιαίτερα της κιθάρας, αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία, καθώς είμαι συνηθισμένος στον μέτριο ήχο των support συγκροτημάτων.

Με βάση το πρόγραμμα της βραδιάς, στις 21:10 τα φώτα σβήνουν και -όπως συμβαίνει πριν από κάθε ζωντανή εμφάνιση των Shinedown- από τα ηχεία ακούγεται το "99 Problems" του Jay-Z, ο κόσμος τραγουδάει και εμείς απορούμε γιατί έχουν επιλέξει ένα rap τραγούδι να ανοίγει τις συναυλίες τους. Από την άλλη, οι Pearl Jam πριν λίγο καιρό απέδωσαν ζωντανά το τραγούδι με τον Jay-Z, οπότε μάλλον εμείς φταίμε που δεν καταλαβαίνουμε.

Shinedown

Όταν, όμως, η μπάντα εμφανίζεται με το riff του "Sound Of Madness", το Brixton πηγαίνει πάνω κάτω στο groove του και ξεχνάς τα πάντα. Ο ήχος κάτι έχει και ενώ δεν είναι κακός, το μπάσο και η μπότα από τα drums είναι ιδιαίτερα ψηλά στη μίξη, με αποτέλεσμα να μην ακούγεται η φωνή του Smith, όσο δυνατά θα έπρεπε ή θα θέλαμε.

Και λέω «όσο θα θέλαμε», διότι διαθέτει μια από τις καλύτερες φωνές σήμερα στη rock μουσική. Το ξέρω πως αυτά τα θέματα είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικά, αλλά με όση γνώση μου δίνει ο αριθμός των συναυλιών έχω παρευρεθεί, λίγοι τραγουδιστές έχουν τη δύναμη της φωνής και τις δυνατότητές του. Υπήρξαν στιγμές κατά τη διάρκεια της συναυλίας που ήταν καθηλωτικός, ήταν σαγηνευτικός, ήταν περισσότερο καλός από όσο μπορούν να περιγράψουν λέξεις. Κυρίως, στα πιο ήρεμα ή ακουστικά σημεία, όπου η φωνή του γέμιζε όλη την αίθουσα του Brixton Academy.

Shinedown

Όλα τα μέλη της μπάντας ήταν γεμάτα ενέργεια και το stage show που παρουσίασαν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό για κλειστό χώρο, με πολλές φωτιές, πυροτεχνήματα, καπνούς και καταπληκτική δουλειά στον φωτισμό. Μπορεί για πολύ κόσμο αυτά να έχουν δευτερεύουσα σημασία, αλλά δείχνουν ότι ένα συγκρότημα έχει περάσει επαγγελματικά στο επόμενο επίπεδο, όπως έχουν κάνει οι Shinedown.

Ο Zack Myers είχε πάρα πολύ καλό ήχο και παρά τα μικρά λάθη ήταν γενικά πολύ σωστός, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι δεν υπάρχε δεύτερη κιθάρα να γεμίζει τον ήχο, ενώ ο Eric Bass είναι πραγματική μηχανή παίζοντας κατά τη διάρκεια του show ακουστική κιθάρα, πιάνο κι ένα synth, πέραν του μπάσου, ενώ παρείχε σχεδόν το σύνολο των δεύτερων φωνητικών.

Shinedown

Το σετ περιείχε μόνο επιτυχίες της μπάντας, που δεν είναι και λίγες. Από το "Diamond Eyes", στο "Enemies" που όλη η αρένα του χώρου χοροπήδαγε και από εκεί σε πιο ήρεμες συνθέσεις (με πολύ sing-along), όπως το αγαπημένο μου "The Crow & The Butterfly" και το "If You Only Knew", αμφότερα από το κορυφαίο "The Sound Of Madness". Η πρώτη ματιά στο παρελθόν ήρθε με το "Fly From The Inside" που αποδόθηκε εντυωσιακά, για να το διαδεχθεί μια από τις αγαπημένες μου φετινές συνθέσεις, το ομώνυμο τραγούδι από το "Amaryllis". Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα του να τραγουδάει όλος ο κόσμος το refrain, ενώ εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως το venue ήταν γεμάτο από οπαδούς των Shinedown, με μεγάλο ποσοστό αυτών να φοράει t-shirt της μπάντας.

Shinedown

Στη συνέχεια ο Smith μας ρώτησε ποιοι έχουμε πάει στη συναυλία με κάποιον αδελφικό φίλο, αναφέροντας πως το επόμενο τραγούδι έχει να κάνει με την πραγματική φιλία. Δεν ξέρω αν ήταν το γεγονός πως άνηκα σε αυτή την ομάδα του κόσμου ή ο εξωπραγματικός συνδυασμός της φωνής του με το πιάνο, αλλά για μένα το "I'll Follow You" αποτέλεσε μια από τις κορυφώσεις της συναυλίας. Το δε "Unity" που ακολούθησε ξεσήκωσε τον κόσμο που σήκωνε τα χέρια στον αέρα, αλλά αδικήθηκε από τον κακό ήχο, ενώ το κλείσιμο του κανονικού σετ με το "45" ήταν συναισθηματικό και ταυτόχρονα δυναμικό, όπως και η ίδια η σύνθεση από μόνη της.

Χωρίς πολλή καθυστέρηση ο Myers ανέβηκε στη σκηνή με μια ακουστική κιθάρα και ξεκίνησε να παίζει το "Simple Man" για να συνοδεύσει μόνος του τον Smith σε μια ακόμα τεράστια ερμηνεία. Καμία, μα καμία, μπάντα σήμερα δεν αποδίδει το "Simple Man" τόσο καλά, όσο οι Shinedown. Τέλος. Το "Second Chance" που ακολούθησε αποδόθηκε άψογα και ανήκει στις καλύτερες στιγμές της συναυλίας, αλλά στο "Bully" που έκλεισε τη συναυλία ο ήχος για μια ακόμα φορά μετρίασε τη δύναμη που έβγαζε η μπάντα επί σκηνής.

Shinedown

Έχω αναφέρει πολλές φορές πως θεωρώ τους Shinedown μέσα στις πολύ καλύτερες rock μπάντες του σήμερα και πιστεύω πως θα φτάσουν ακόμα ψηλότερα στο άμεσο μέλλον. Όμως, με βάση αυτά που είδα θεωρώ πως μπορούν να βελτιώσουν κάποια πράγματα για να το καταφέρουν. Αρχικά, οφείλουν να μεγαλώσουν το set τους να εστιάσουν περισσότερο στο ότι είναι μια ζωντανή συναυλία, παρά ένα προκαθορισμένο show. Δεκατέσσερα τραγούδια μιάμισης ώρας και σχεδόν μόνο hits δεν είναι αρκετά αν θέλουν να πάνε πιο ψηλά. Εκτός από προφανείς επιλογές όπως τα "Save Me" ή "I Dare You", υπάρχουν τραγούδια από το άλμπουμ για το οποίο περιοδεύουν, όπως το "For My Sake" ή το "My Name (Wearing Me Out)", που αν δεν τα παίξεις τώρα, τότε πότε;

Αυτή η έλλειψη του κάτι παραπάνω, μαζί με τον γενικά μέτριο ήχο (σε ένα μέρος του show) αποτελούν τους λόγους που μετριάζουν την τελική εικόνα. Η μπάντα είχε τόση ενέργεια, η φωνή του Smith ήταν σε τόσο καλό επίπεδο και το show ήταν τόσο καλά δουλεμένο, που με καλύτερο ήχο και μερικά ακόμα τραγούδια θα μιλάγαμε για εμπειρία ζωής. Ακόμα κι έτσι όμως, άξιζαν και με το παραπάνω.

Shinedown

Είμαι σίγουρος πως θα υπάρξει και επόμενο στάδιο προώθησης στην Ευρώπη, πριν ξαναμπούν στο στούντιο κι αν μου δοθεί η δυνατότητα θα τους ξαναδώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Πιστεύω τόσο πολύ σε αυτή την μπάντα που κάτι μου λέει πως σε αρκετά χρόνια από τώρα θα μπορώ να λέω σε νεότερους ότι «τους είδα στην περιοδεία του "Amaryllis"», όπως μου λένε εμένα τώρα ότι είδαν τους Soundgarden στην περιοδεία του "Superunknown" ή τους Pearl Jam στην περιοδεία του "Vitalogy".

Υ.Γ.: Για μια ακόμα φορά, ένα ευχαριστώ στην Warner Greece.

ShinedownSetlist:

Sound of Madness
Diamond Eyes (Boom-Lay Boom-Lay Boom)
Enemies
The Crow & The Butterfly
If You Only Knew
Fly From The Inside
Amaryllis
I'll Follow You
Unity
45
--------------
Devour
Simple Man (Lynyrd Skynyrd cover)
Second Chance
Bully

Χρήστος Καραδημήτρης

Φωτογραφίες: Κώστας Πολύζος

  • SHARE
  • TWEET