Roxette @ TerraVibe Park, 27/05/11

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 31/05/2011 @ 11:16
Ήταν 1991 όταν η αδελφή μου έπαιζε συνεχώς στο στερεοφωνικό του σαλονιού (AIWA, αν θυμάμαι καλά) μία κασέτα που της είχε γράψει κάποιος συμμαθητής ή συμμαθήτριά της (άντε, καλά: συμμαθήτρια). Η κασέτα είχε στην ετικέτα γραμμένες μονάχα δύο λέξεις: «Roxette» και «Joyride». Η προτροπή των ίδιων των Roxette «don't bore us, get to the chorus», που βρίσκεται στο artwork του δίσκου, πέτυχε από τότε απόλυτα το σκοπό της και τα ευκολομνημόνευτα, κολλητικά -έστω και ενίοτε αφελή- αυτά refrain με οδήγησαν πολλά χρόνια αργότερα στο να δηλώνω πως οι Roxette αποτελούν την αγαπημένη μου «ένοχη» απόλαυση στη μουσική. Κρίνοντας βέβαια από τα χαμόγελα της παρέας μου, αλλά και γενικότερα όσων ήταν την Παρασκευή στο Terra Vibe, μετά το τέλος της πρώτης συναυλίας των Σουηδών στη χώρα μας, υποθέτω πως το «ένοχη» είναι εν τέλει περιττό.

Φαντάζομαι πως για ένα συγκρότημα που μεσουράνησε τη δεκαετία του '90, αλλά από τότε για διάφορους λόγους, μουσικούς και μη, χάθηκε από το προσκήνιο, η πλειονότητα του κοινού θα είχε κάποιον αντίστοιχο νοσταλγικό κατά βάση λόγο για να πάρει την Εθνική μέχρι τη Μαλακάσα: Στον ένα οι Roxette θα θύμιζαν το Γυμνάσιο, στην άλλη την πρώτη της σχέση και ούτω καθεξής. Η νοσταλγία όμως είναι «άτιμο» συναίσθημα και οι καλλιτέχνες που βασίζονται αποκλειστικά πλέον σε αυτήν σπανίως καταφέρνουν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω, καταντώντας συχνά... γραφικοί. Η διαφορά των Roxette από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της «γενιάς» και του «ήχου» τους είναι πως ανέκαθεν είχαν μία πιο rock προσέγγιση στα κομμάτια τους αλλά και στις εμφανίσεις τους. Και είναι η δυναμική της προσέγγισης αυτής που έκανε τη συναυλία της Παρασκευής να μην είναι άλλη μία στημένη, τυπική και -κακώς εννοούμενη- επαγγελματική παράσταση ξεχασμένου συγκροτήματος.



Οι Roxette βγήκαν στη σκηνή με σκοπό να κερδίσουν ένα άγνωστο για αυτούς κοινό και το κατάφεραν, όχι μόνο λόγω των έτσι κι αλλιώς αγαπημένων από πολλούς τραγουδιών τους, αλλά κυρίως λόγω της ειλικρινούς διάθεσης που έδειξαν και της θέλησής τους να αλληλεπιδράσουν με τους θεατές και να μεταδώσουν πλήρως το γενικότερο «feeling good» συναίσθημα των κομματιών τους.

Και μπορεί οι πρώτες αντιδράσεις στο εναρκτήριο "Dressed For Success" να ήταν κάπως μαζεμένες, όμως ο ενθουσιασμός από το "Sleeping In My Car" και μετά άρχισε σταδιακά να αυξάνεται.



Στo "Wish I Could Fly" -ουσιαστικά το τελευταίο μεγάλο hit τους- η φωνή της Marie άρχισε να μαγεύει, αλλά χρειάστηκε να έρθει το "Perfect Day" για να ξεδιπλώσει το χάρισμά της σε όλο του το μεγαλείο. Με τη συνοδεία πιάνου και slide κιθάρας, η Marie έδειξε πως, αν και τα χρόνια, σε συνδυασμό με την αρρώστιά της, άφησαν κάποια εμφανή σημάδια, η δύναμη των φωνητικών της χορδών παραμένει αξιοθαύμαστη. Το "Things Will Never Be The Same" επιβεβαίωσε τα παραπάνω, ενώ ο κύκλος των μπαλαντών έκλεισε προσωρινά -και μέχρι το πρώτο encore- με το "It Must Have Been Love". Η αντίφαση στο όλο σκηνικό πάρτυ είναι πως οι πιο έντονες στιγμές από πλευράς κοινού ανήκαν στις περίφημες αυτές μπαλάντες των Roxette, και δη στο "It Must Have Been Love", γιατί εντάξει... Έλληνες είμαστε. Οι ίδιοι οι Roxette, γνωρίζοντας την αδυναμία πολλών σε αυτά τα κομμάτια, άφηναν αρκετό «χώρο» στους θεατές ώστε να... δείξουν το «ταλέντο» τους στο τραγούδι!

Ο αεικίνητος Per (υπεύθυνος για το 99% των συνθέσεων των Roxette) ανέλαβε τα ηνία στη συνέχεια για το φευγάτο "Opportunity Nox" αλλά και μία rock εκτέλεση του "7twenty7", αισθητά ανώτερη από τη στεγνή original μορφή του.

Πέραν του διπόλου της Marie και του Per, που δικαιωματικά κέντρισε το ενδιαφέρον, ο συμπαραγωγός των Roxette, Christoffer Lundquist, έδειξε να το διασκεδάζει περισσότερο από όλους, στολίζοντας την πλειονότητα των κομματιών με σόλο στην κιθάρα, που επίσης δεν υπάρχουν στις αυθεντικές εκτελέσεις (και ξανά το rock στοιχείο που λέγαμε). Εξίσου ευχάριστη παρουσία και αυτή της Helena Josefsson (ή αλλιώς... η Τάνια Τσανακλίδου στο πιο σουηδικό, όπως έλεγε και κάποιος δίπλα μου), στο ρόλο των δεύτερων φωνητικών, που δε σταμάτησε να μοιράζει χαμόγελα και να χοροπηδάει με την πρώτη ευκαιρία. Παρεμπιπτόντως, η Helena ακολουθεί τον Per σε κάθε του δίσκο και περιοδεία, από το 2003 και μετά.

Με εξαίρεση το αναιμικό και γλυκανάλατο "Stars", που ποτέ δε συμπάθησα, αν και αντίστοιχα με το "7twenty7" ζωντανά ακούγεται εμφανώς βελτιωμένο, το κανονικό set έκλεισε ιδανικά με το υπέροχο και αγαπημένο μου "Fading Like A Flower", η εισαγωγή στο πιάνο του οποίου αποτελεί πιστεύω μία από τις κορυφαίες στιγμές στη δισκογραφία τους, ένα medley των πιο «σκερτσόζων» "How Do You Do!" και "Dangerous", καθώς και με το ξεσηκωτικό "Joyride", το οποίο ο Lundquist, κατά τη διάρκεια άλλου ενός σόλο, διάνθισε και με ολίγο... Συρτάκι.

Το πρώτο encore ξεκίνησε με ένα από τα πιο όμορφα slow κομμάτια που έγραψε ποτέ ο Gessle, το "Watercolors In The Rain", και συνεχίστηκε με τους 4.000 παρευρισκόμενους να τραγουδούν στίχο προς στίχο το τόσο μελαγχολικό "Spending My Time". Το εισαγωγικό riff του "The Look", του κομματιού που έκανε τους Roxette γνωστούς παγκοσμίως, και τα κλασσικά «na na na na» επανέφεραν το κλίμα πάρτυ, όχι όμως για πολύ. Ο Per και η Marie μας καληνύχτισαν για δεύτερη φορά, αλλά το κερασάκι δεν είχε ακόμα μπει στην τούρτα.

Άλλη μία υπερ-κλασική μπαλάντα, αυτή τη φορά το "Listen To Your Heart", ένωσε εκ νέου τις φωνές του κοινού, ενώ η ακουστική εκτέλεση του "Church Of Your Heart", με όλη την μπάντα παρατεταγμένη στη σειρά, έκλεισε μία πραγματικά «Perfect Day».

Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή, τα χαμόγελα και η ικανοποίηση όσων ήταν την Παρασκευή στη Μαλακάσα είναι εν τέλει η μεγαλύτερη επιτυχία των Σουηδών. Πέραν από 1-2 «παραγγελιές» που δεν ικανοποιήθηκαν, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να παραπονεθεί για κάτι. Εξαιρετικό setlist, υπέροχη απόδοση, κέφι, τραγούδι, ακόμα και χορός. Ό,τι δηλαδή θα μπορούσε να ζητήσει κανείς από μία τέτοιου είδους συναυλία. Είναι πραγματικά κρίμα που η απογευματινή βροχή απέτρεψε πολύ κόσμο από το να ανηφορίσει προς το Terra Vibe. Αναμφίβολα μία από τις πιο ευχάριστες αλλά και τίμιες συναυλίες των τελευταίων ετών.

Rox rocks!



Υ.Γ.: Δεν ξέρω ποιος / ποια είσαι εσύ που έγραψες στην αδελφή μου εκείνη την κασέτα, αλλά όπως και να 'χει: Ευχαριστώ!

Setlist:

Dressed For Success
Sleeping In My Car
The Big L.
Wish I Could Fly
Only When I Dream
She’s Got Nothing On (But The Radio)
Perfect Day
Things Will Never Be The Same
It Must Have Been Love
Opportunity Nox
7twenty7
Fading Like A Flower
Stars
How Do You Do!
Dangerous
Joyride
----------------
Watercolors In The Rain
Spending My Time
The Look
-----------------
Listen To Your Heart
Church Of Your Heart

Κωστής Αγραφιώτης

Περισσότερες φωτογραφίες:











  • SHARE
  • TWEET