Phantogram, Someone Who Isn’t Me @ Fuzz, 01/04/17

Άλλοτε σκοτεινά, άλλοτε αισιόδοξα vibes, χορευτικοί ρυθμοί, ραδιοφωνικές ομορφιές και μια Sarah Barthel να κλέβει την παράσταση

Από τον Μάνο Πατεράκη, 03/04/2017 @ 13:46

Πρώτη εμφάνιση στη χώρα μας για το νεοϋορκέζικο electro pop ντουέτο των Phantogram... Και πολύ άργησαν, αν αναλογιστεί κανείς ότι στα μουσικά μονοπάτια που κινούνται είναι από τα σχήματα που αγαπάει ιδιαίτερα το εγχώριο κοινό, τηρουμένων των αναλογιών πάντα. Μια αγάπη που δεν αποτυπώθηκε και τόσο πολύ στην εικόνα που αντίκρυζες στο σχεδόν άδειο Fuzz λίγο πριν ξεκινήσει το live... Ωστόσο, στη συνέχεια ο κάτω χώρος γέμισε με πολύ κόσμο που αποφάσισε να περάσει το Σαββατιάτικο Πρωταπριλιάτικο βράδυ του υπό τους streat beat/psych pop (όπως αυτοαποκαλούνται) ήχους τους, με αποτέλεσμα να ανοίξουν εν τέλει και τον εξώστη για να αποσυμφοριστεί η κατάσταση.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Έλληνες Someone Who Isn’t Me, οι οποίοι στα δελτία τύπου μας συστήθηκαν με την εντυπωσιακή γραμμή βιογραφικού ότι έρχονταν κατευθείαν μετά από εμφάνισή τους στο πασίγνωστο και σημαντικότατο φεστιβάλ SXSW στο Austin του Texas! Με ηχητικά συγγενή ήχο ως προς αυτόν των Phantogram, κρίνονται σίγουρα ως ταιριαστή επιλογή.

Someone Who Isn't Me

Άλλοτε σε synthpop μονοπάτια, άλλοτε πιο βιομηχανικοί και σε στιγμές αγγίζοντας τη μοδάτη synthwave εητίλα που έχει τόση πολλή πέραση στις μέρες μας, έπαιξαν ένα set - προθέρμανση, μα ως εκεί. Κάποια τεχνικά προβλήματα, κάτι ο «ξερός» ήχος, κάτι το γεγονός πως οι συνθέσεις έχαναν σε live feeling ώστε να επιβληθούν στο ακροατήριο, το κοινό δεν έδειξε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα γι' αυτό που είχαν να προσφέρουν.

Λίγο αργότερα, οι Phantogram βγήκαν στη σκηνή εν μέσω ζωηρών επευφημιών. Το ντουέτο των Sarah Barthel και Josh Carter, με τη live μπάντα του, κατάφερε να κερδίσει όλους τους παρευρισκομένους. Η εμφάνισή τους έσφυζε από ενέργεια και έδινε ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν για να περάσουμε καλά: Ατμόσφαιρικά περάσματα, χορευτικούς ρυθμούς, άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε αισιόδοξα ηχοκύματα.

Phantogram

Με εξέχουσα παρουσία την Barthel, στον ηγετικό ρόλο της frontwoman, όλες οι συνθέσεις παρουσιάστηκαν καλύτερες απ’ ό,τι τις θυμόμασταν. Πώς να γκρινιάξουμε, λοιπόν, ακόμα και αν το setlist αποτελείτο από σχεδόν όλο το περσινό τους άλμπουμ "Three" (που δεν είναι και το καλύτερό τους εδώ που τα λέμε), ακόμα και αν σχεδόν αγνοήθηκε το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, "Eyelid Moves".

Το ξεκίνημα έγινε με το συμπαθητικό χιτάκι "You’re Mine" στον άχαρο ρόλο του ορεκτικού για να ακολουθήσει το "Same Old Blues", μία από τις πιο κολλητικές και αξιομνημόνευτες στιγμές του περσινού "Three", δίσκος που -για όσους δεν το ξέρουν- επηρεάστηκε από τον θάνατο της αδερφής της Barthel ενώ γραφόταν. 

Phantogram

Ενώ προχωρούσε, το live ανέβαζε στροφές. Λίγο αργότερα, έφτασε σε ένα ζενίθ, όπου και στρογγυλοκάθισε για κάμποσα τραγούδια προς τέρψην όλων. Αρχής γενομένης με το ανεβαστικό "Black Out Days", το κοινό ξεσηκώθηκε για τα καλά. Οι ρυθμοί έμειναν ψηλά με το "Run Run Blood", ένα από τα πιο χορευτικά κομμάτια του "Three", για να συνεχίσουμε με το φοβερό "Mouthful Of Diamonds", την καλύτερη σύνθεση της καριέρας των Phantogram και ένα από τα δύο κομμάτια του ντεμπούτου που ακούσαμε εκείνο το βράδυ. Συν τοις άλλοις, θυμηθήκαμε τις εποχές που η glitch pop υπήρξε κυριάρχο στοιχείο της μουσικής τους.

Phantogram

Η κορυφή του live συνεχίστηκε με το μπαλαντοειδές "Answer" και έκλεισε με το ραδιοφωνικό "Destroyer", που θα μπορούσε άνετα να ανήκει στις πιο ποιοτικές στιγμές playlist mainstream σταθμού των ελληνικών FM. Το προαναφερθέν εξαιρετικό σερί ήταν ικανό για να αποζημιώσει ένα ολόκληρο live και να σχηματίσει χαμόγελα όπου τριγύρω σου κοιτούσες.

Έπειτα πέσαμε λίγο (οι επιλογές του setlist που λέγαμε), αλλά κανείς δεν πτοήθηκε. Το κανονικό μέρος του set έκλεισε το μεγάλο τους hit, "When I’m Small" και όλοι χοροπηδούσαν. Έπειτα encore με το "Barking Dog" και τον Josh Carter να παίρνει τα πρωτεία, αν και η «βιωματική» του ερμηνεία έφτασε κάπως στα όρια του επιτηδευμένου. Για να κλείσει η όμορφη βραδιά ακολούθησε το "Cruel World" και το κομμάτι στο οποίο βασίστηκε ολόκληρος ο περσινός τους δίσκος, "You Don’t Get Me High Anymore".

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com, Διονύσης Παρθενιάδης

SETLIST

You're Mine
Same Old Blues
Turning Into Stone
Don't Move
Black Out Days
Run Run Blood
Mouthful Of Diamonds
Answer
Destroyer
Bad Dreams
Calling All
Howling At The Moon
Fall In Love
When I'm Small

Encore:

Barking Dog
Cruel World
You Don't Get Me High Anymore

  • SHARE
  • TWEET