Pavlov’s Dog @ Κύτταρο, 28/05/16

Θυμάστε την εποχή που γίνονταν classic rock συναυλίες στην Ελλάδα; Θυμάστε την εποχή που οι συναυλίες αυτές μάζευαν κοινό όλων των ηλικιών; Ε, ξεχάστε την, όχι μόνο πλέον είναι αραιές και σπάνιες, αλλά και ο κόσμος που τις τιμάει έχει έναν αυξημένο μέσο όρο, ίσως τέτοιο που να του επιτρέπει να τις έχει συνδυάσει με εμπειρίες και αναμνήσεις από τις ημέρες που αυτή η μουσική παιζόταν στο ραδιόφωνο. (Εδώ ανοίγει άλλο κεφάλαιο «θυμάστε την εποχή που το ραδιόφωνο έπαιζε classic rock;» αλλά αυτό είναι άλλο, πιο πολύπλοκο θέμα). Κατά συνέπεια η συναυλία των Pavlov’s Dog δεν μπορούσε παρά να ήταν μία ευκαιρία γι' αυτόν τον κόσμο να βρεθεί και πάλι σε μία συναυλία και όντως οι φάτσες που μαζεύτηκαν ήταν είτε νέες, είτε ξεχασμένες.

Κάπου τετρακόσια με πεντακόσια άτομα δημιούργησαν μία ζεστή ατμόσφαιρα στο Κύτταρο και έπεφταν στοιχήματα αν έστω και δέκα από αυτούς δεν ήταν και σε κάποια από τις προηγούμενες εμφανίσεις των Αμερικανών. Χωρίς support συγκρότημα και στις 22:00 ακριβώς, η επτάδα ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε με τον David Surkamp κοντοκουρεμένο πλέον και με μία κοιλιά κάπως πιο μεγάλη, αλλά ενεργητικό κι επικοινωνιακό όπως πάντα. Ευφυώς, καθώς τίποτα πιο πριν δεν είχε ζεστάνει τον κόσμο, ξεκίνησαν μετά από ένα μικρό πέρασμα από τον τελευταίο στούντιο δίσκο τους, με δύο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια ώστε να χτίσουν έναν ενθουσιασμό. Ενθουσιασμό τον οποίο, πάντως, σταδιακά έχασαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας, όταν από εκεί και μετά επέλεξαν μία σειρά από εντελώς άγνωστα έως γνώριμα, αλλά όχι τόσο αγαπημένα τραγούδια (δε βοήθησε και το ότι «έφαγαν» το "Gold Nuggets" από το setlist). Μέσα σε αυτά ένα ακυκλοφόρητο, ένα που ηχογράφησε ο φίλος του Kim Simmonds με τους Savoy Brown και ένα με τον έτερο φίλο του, Ian Matthews των Fairport Convention.

Η κοιλιά αυτή, αν μπορεί κανείς να τη χαρακτηρίσει έτσι, δεν σημαίνει ότι δεν είχαν την προσοχή των θεατών. Η ενέργειά τους ακόμα και σε (ή κυρίως σε) πιο απλές φόρμες μουσικής ήταν αρκετή εγγύηση σε αυτό. Το συγκεκριμένο συγκρότημα στη συγκεκριμένη φάση είναι ικανό να βγάλει την απαραίτητη ζωντάνια, ακόμα κι αν δεν έχει μεγάλη σχέση ο χώρος που κινούνται τα νεότερα τραγούδια με αυτόν που οι περισσότεροι γνωρίζουν. Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι μία έτσι κι αλλιώς υποφώσκουσα επιρροή από τους (καλούς) Jefferson Airplane και κυρίως τον Marty Balin γίνεται συχνά πολύ φανερή. Φυσικά, είναι οι πιο prog στιγμές τους που όλοι περίμεναν και αυτές ήρθαν μαζεμένες στο τέλος.

Θυμηθήκαμε την πιο πολύπλοκη πλευρά τους με τραγούδια όπως το "Did You See Him Cry?" αν και, παρά τις φιλοφρονήσεις του Surkamp προς το συγκρότημα, ήταν εμφανές ότι τουλάχιστον ο ντράμερ ακολουθούσε παρά ηγούταν της μουσικής. Κατά τα άλλα, οι υπόλοιποι μουσικοί στάθηκαν άξιοι των περιστάσεων με την χάρμα οφθαλμών βιολίστρια και την λίγο άχρωμη, αλλά ικανότατη τεχνικά, κιθαρίστρια να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος. Στο "Song Dance" έγινε ο απαραίτητος σαματάς ενώ στο τέλος του "Valkerie" έμεινε η σύζυγος και δεύτερη τραγουδίστρια να κρατήσει το μετρίως επιτυχημένο sing-along.

Το αναμενόμενο encore είχε μία έκπληξη όταν ένα από τα λογύδρια του Surkamp πριν από κάθε τραγούδι (πιο μαζεμένα από παλιά πάντως) κατέληξε σε μία εντελώς αυτοσχέδια και απροβάριστη ερμηνεία του "Whiter Shade Of Pale" των Procol Harum μόνο με τον ίδιο στην κιθάρα και τη φωνή. Φυσικά, το τελευταίο τραγούδι ήταν το "Julia" όπου ο επιπλέον δραματικός τόνος που προσπάθησε ο «τραγουδιστής με τη γυναικεία φωνή» να δώσει μάλλον χάλασε παρά έφτιαξε την ατμόσφαιρα της εκτέλεσης που γνωρίζαμε.

Σε κάθε περίπτωση η αγάπη που φαίνεται να έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους Pavlov’s Dog και το ελληνικό κοινό επιβεβαιώθηκε και ενισχύθηκε από τη συναυλία αυτή. Το συγκρότημα παρότι ελέω νέων μουσικών υπολείπεται αυθεντικότητας, καταφέρνει οι μέτριες στιγμές του να είναι στην πραγματικότητα αρκετά καλές και φυσικά οι καλές του αρκετά εντυπωσιακές. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν σε μερικά χρόνια οι ίδιοι θεατές τους ξανατιμήσουμε αν μας έρθουν. Με μερικά χρονάκια στην πλάτη μας μόνο, για όλους μας, και πιθανότατα χωρίς νεότερο κόσμο να ανανεώνει το κοινό.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά