Paul Di'Anno, Sorrowful Angels, Mahakala, Quadra @ Μικρός Πρίγκιπας, Πάτρα, 28/09/13

Ένα πολύ όμορφο συναυλιακό βράδυ, με τον Paul Di'Anno να εκπλήσσει ευχάριστα

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 30/09/2013 @ 14:24
Η πρώτη στάση της ελληνικής περιοδείας του Paul Di'Anno έμελε να ξεκινήσει από την αχαϊκή πρωτεύουσα, που εδώ και χρόνια αποτελεί ένα μυστήριο για το πόσο θα μπορούσε να παίξει το ρόλο ενός επιπλέον συναυλιακού πόλου, πέραν φυσικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και της πολύ αξιόλογης δουλειάς που πραγματοποιείται στη Λάρισα. Η αλήθεια είναι πως τόσο πληθυσμιακά, όσο δημογραφικά (μεγάλος αριθμός φοιτητών), όσο και χωροταξικά (σχετικά κοντά στην πρωτεύουσα) η πόλη της Πάτρας θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύ αξιόπιστη επιλογή για συναυλίες.

Δυστυχώς, για κάθε συναυλία όπως αυτή των Rotting Christ των 600 ατόμων, υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα τρανταχτών αποτυχιών, όπως παραδείγματος χάριν τα -αν δεν με απατά πολύ η μνήμη μου- 80 εισιτήρια που είχε κόψει ο Paul Di Anno στην προηγούμενη επίσκεψή του. Όμως, η σταθερή δουλειά από αξιόπιστους ανθρώπους που έχουν ενεργοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά και η σωστή υποστήριξη και προβολή των συναυλιών αποδεικνύονται αρκετά, καθώς παρακολουθήσαμε ένα τελείως διαφορετικό show σε σχέση αυτή τη φορά, με 250-300 άτομα να γεμίζουν το venue του Μικρού Πρίγκιπα και να  δίνουν έναν αξιοζήλευτο για επαρχιακά δεδομένα παλμό.

Πριν την εμφάνιση του θρυλικού πρώτου τραγουδιστή των Iron Maiden την βραδιά άνοιξαν οι Quadra, οι Mahakala και οι Sorrowful Angels, με τους τελευταίους να αποτελούν και την μπάντα του Di'Anno επί ελληνικού εδάφους, καθώς είναι γνωστό πως ο Άγγλος τραγουδιστής συνήθως επιλέγει να συνεργάζεται με μουσικούς από την εκάστοτε χώρα που επισκέπτεται. Όπως μας ενημέρωσε, μάλιστα, είχαν προλάβει να κάνουν μόνο μια πρόβα μαζί την προηγούμενη μέρα και ως εκ τούτου υπήρχε λίγο το άγχος της πρώτης εμφάνισης.

Οι συντοπίτες μου Quadra ελπίζω να με συγχωρέσουν αλλά δεν τους πρόλαβα λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, αλλά γνωρίζω καλά πως έχουν μια σταθερά καλή απόδοση και είμαι σίγουρος πως έφεραν εις πέρας τον σκοπό τους με ευκολία. Όταν κατέφτασα, οι Mahakala ήταν ήδη στη σκηνή και εξαρχής μου έκανε εντύπωση ο πολύ καλός ήχος τον οποίο είχαν, κάτι που σίγουρα αποτελει αποτέλεσμα των πάρα πολλών εμφανίσεων που πραγματοποιούν από τη στιγμή της κυκλοφορίας του άλμπουμ τους "Devil's Music" και καλής ηχοληψίας. Το θεωρώ πολύ σημαντικό και μπράβο τους. Από εκεί και πέρα, ήταν δεμένοι και κέρδισαν το κοινό, με το riffάτο heavy rock/metal τους. Θα ήθελα να τους ξαναδώ, έχοντας καλύτερη γνώση της μουσικής τους, κάτι που νομίζω αργά ή γρήγορα θα γίνει, βάσει της ενεργητικότητας που επιδεικνύουν.

Αμέσως μετά, οι Sorrowful Angels ανέβηκαν στη σκηνή για να αποδώσουν ένα σετ από δικά τους τραγούδια. Θυμόμουν το στυλ τους από προηγούμενες φορές που τους είχα δει live, κάπου κοντά στους Sentenced και στους Lake Of Tears σε σημεία, ίσως και λίγο Amorphis αρκετά «Φινλανδικό» σε σημεία. Ήταν κι αυτοί αρκετά δεμένοι, ο ήχος ήταν σχετικά καλός αν και τα φωνητικά είχαν κάποια θέματα, ενώ ίσως και λόγω μουσικού ύφους δεν έχουν ιδιαίτερα έντονη σκηνική παρουσία. Προσωπικά, ποτέ δεν προκρίνω τα προηχοραφημένα μέρη (και δη τα πλήκτρα) ως λύση, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι μεριές φορές είναι αναγκαίο κακό. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από την εμφάνισή τους, αλλά δεν ήταν άσχημοι. Ίσως το μυαλό τους ήταν στην εμφάνιση με τον Di'Anno...

Περίπου 15 λεπτά μετά τις 22:00, ο Di'Anno ανέβηκε στη σκηνή με το "Sanctuary" και όλοι γνωρίζαμε ότι με τον Paul τα πράγματα αποκλείεται να είναι ήρεμα και αδιάφορα. Έτσι, λοιπόν, λόγω ενός προβλήματος με την βάση του μικροφώνου ο Paul άρχισε να τα βάζει με τους άμοιρους τεχνικούς που δέχονταν τα πυρά του, κάτι που κράτησε ως το τέλος της εμφάνισης περίπου 75 λεπτά μετά. Αυτό και μερικές ακόμα γκρίνιες για το μέγεθος της γραμματοσειράς του setlist και ενός πανό μπροστά του που τον ενοχλούσε ήταν οι μόνες του «παραξενιές», που προσωπικά δε με ενόχλησαν καθόλου. Ξέρω ποιος είναι ο Di’Anno όταν πάω να τον δω και προτιμώ έναν ειλικρινή τύπο με τις παραξενιές του, κι όχι κάτι τυποποιημένο με «προβλεπέ» συμπεριφορά. Αλλά ως εδώ με αυτά, γιατί η μουσική άξιζε περισσότερο.

Paul Di'Anno

Αν και μετά από ένα σημείο έδειχνε να κουράζεται η φωνή του, ομολογώ πως από τις φορές που τον έχω δει ο Di'Anno ήταν καλύτερος φωνητικά και γενικά πιο κεφάτος, αποδίδοντας τραγούδια της προσωπικής του καριέρας, αλλά φυσικά κι από τα δύο πρώτα άλμπουμ των Iron Maiden με πάθος και προς τιμήν του προσπαθώντας να βγάλει όλες τις ψηλές νότες ή τις κραυγές, όπως 30 και πλέον χρόνια πριν. Από τις αντιδράσεις και μόνο του κοινού καταλάβαινες ότι πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό και πολύ καλύτερο live του Di’Anno σε σχέση με προηγούμενες φορές, κάνοντας μέχρι και τα προσωπικά του τραγούδια να ακούγονται σχετικά πιο ενδιαφέροντα.

Paul Di'Anno

Φυσικά, υπάρχουν highlights, όπως το αυθόρμητο sing along του κοινού στη μελωδία του "Prowler", το πάντα αγαπημένο "Purgatory", η αφιέρωση του "Charlotte The Harlot" σε μια 85-χρονη κυρία στην Αγγλία η οποία έμαθε πολλά στα μέλη των Iron Maiden και κυρίως η συναισθηματική φόρτιση του ίδιου όταν ανέφερε πως εφεξής θα αφιερώνει πάντα το "Remember Tomorrow" σε έναν από τους καλύτερους φίλους που είχε σε αυτή τη ζωή, τον Clive Burr. Ο κόμπος της φωνής του στην κατ' ιδίαν συζήτηση που είχαμε το επόμενο πρωί γύρω από το θέμα και η συναισθηματική του φόρτιση δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ότι αυτά που λέει τα εννοεί.

Paul Di'Anno

Ως backing band οι Sorrowful Angels αποδίδουν καλά και πιστά τα τραγούδια των Iron Maiden, ενώ έχουν την ευκαιρία να τραβήξουν περισσότερα φώτα πάνω τους σε στιγμές όπως το "Transylvania". Βέβαια, ας μου επιτρέψουν να πω πως η σχετική στατικότητα των μελών τους, κυρίως του ενός κιθαρίστα, είναι λίγο παράταιρη στο μάτι, ειδικά όταν ανφερόμαστε ένα live που θα έπρεπε επί σκηνής να επιδεικνύουν ενέργεια και αδρεναλίνη τουλάχιστον ανάλογη με αυτή που επικρατεί στις πρώτες σειρές του κοινού. Ανεξαρτήτως αυτού, πάντως, η βασική προτεραιότητα είναι η σωστή μουσική απόδοση των τραγουδιών, κάτι το οποίο έφεραν εις πέρας αξιοπρεπέστατα, με τον ίδιο τον Di’Anno να δείχνει επίσης πολύ ικανοποιημένος.

Paul Di'Anno

Η αλήθεια είναι πως δεν ακούστηκε όλο το πρώτο άλμπουμ, όπως είχε ανακοινωθεί, κάτι που ξένισε μέρος του κοινού, που ειδικότερα συζήτησε την απουσία του ομώνυμου τραγουδιού ή του "Wrathchild". Επίσης, στο τέλος του κανονικού σετ, πιθανότατα λόγω του θέματος με τη βάση του μικροφώνου και θέλοντας να βρεθεί κοντά στο κοινό ο Di'Anno κατέβηκε από τη σκηνή και τραγούδησε (σχετικά λειψά) το "Phantom Of The Opera", το οποίο έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό. Η διασκευή στο κλασικό "Blitzkrieg Bop" της αγαπημένης μπάντας του Paul έκλεισε και το encore σε ένα live που συνολικά ήταν αρτιότατο από πλευράς διοργάνωσης και άφησε ικανοποιημένο σχεδόν το σύνολο των παρευρισκομένων.

Paul Di'Anno

Σε γενικές γραμμές η βραδιά κινήθηκε σε επίπεδο που δημιουργεί αισιοδοξία πως, εν μέσω δύσκολων περιόδων, ίσως φέτος η Πάτρα δει μια σαφώς αναβαθμισμένη συναυλιακή σεζόν. Ο δε Di'Anno παρουσιάστηκε σε πολύ καλή φόρμα για τα δεδομένα του, είχε αρκετά δυνατή μουσική υποστήριξη και να σας πω την αλήθεια μου, αν ξανάρθει θα ξαναπάω έστω και σε μια «farewell pt.2» περιοδεία.

*Το setlist με επιφύλαξη για τα τραγούδια της προσωπικής του καριέρας καθώς και για την ακριβή σειρά των τραγουδιών.

Οι φωτογραφίες είναι ευγενική προσφορά του patrasevents.gr.
SETLIST

Sanctuary
Purgatory
Marshall Lockjaw
Murders In The Rue Morgue
Prowler
You've Been Kissed By The Wings Of An Angel Of Death
Children Of Madness
Running Free
Genghis Khan
Remember Tomorrow
Charlotte The Harlot
Killers
Phantom Of The Opera

Encore:
Transylvania
Blitzkrieg Bop
  • SHARE
  • TWEET