Pain Of Salvation, Von Hertzen Brothers live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 14-15/10/11

Από τους Γιάννη Βόλκα, Χρήστο Καραδημήτρη, 17/10/2011 @ 12:53
15/10/11, Fuzz Club, Αθήνα

Έχω παρευρεθεί σε όλες τις «κανονικές» συναυλίες των Pain Of Salvation στη χώρα μας από την πρώτη τους επίσκεψη στα πλαίσια του "Remedy Lane" και αυτή η εμφάνιση είναι η πιο «περίεργη» από όλες, αφήνοντάς με για πρώτη φορά με ένα περίεργο, ανάμεικτο συναίσθημα στο τέλος. Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή...

Θα ήμουν ψεύτης αν ισχυριζόμουν πως η ισχνή παρουσία κόσμου έξω από το Fuzz μου προκάλεσε έκπληξη. Μπορεί τις προηγούμενες φορές ο κόσμος σχεδόν να κατέκλυζε το εκάστοτε venue, αλλά το γεγονός πως έχουν περάσει 10 μήνες από την τελευταία τους επίσκεψη, το Γενάρη, σε συνδυασμό με το όχι και τόσο fan oriented setlist, αλλά και το μεγάλο αριθμό συναυλιών που λαμβάνουν χώρα αυτή την περίοδο, είχε ως αποτέλεσμα τη μικρότερη σε προσέλευση σε συναυλία των Σουηδών που έχω παρευρεθεί.

Κανονικά, το support group που είχαν αυτή τη φορά (σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες) θα έπρεπε να αποτελεί κι αυτό ένα πόλο έλξης, καθώς οι Von Hertzen Brothers (που ο ίδιος ο Daniel Gildenlow ζήτησε και πήρε μαζί του σε περιοδεία) είναι από τα πιο συζητημένα και ανερχόμενα ονόματα στον progressive rock χώρο. Έχοντας, δε, ένα καταπληκτικό άλμπουμ όπως το "Stars Align" στο ενεργητικό τους, ένα κοινό πιο ανοικτά σκεπτόμενο θα έπρεπε να διακρίνει την ευκαιρία να τους απολαύσει τώρα ζωντανά.



Φυσικά, τα τρία αδέρφια και τα δύο ακόμη μέλη που συνθέτουν τη μπάντα έκαναν αυτό που έπρεπε, λάμποντας με την εξαίρετη απόδοσή τους. Για 50 περίπου λεπτά επέλεξαν τραγούδια κι από τα τέσσερα άλμπουμ τους, με μικρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις τους, για να έχει ενδιαφέρον και για τους ίδιους, όπως χαρακτηριστικά μου ανέφεραν. Ξεκίνησαν με το "Brother" από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Experience", που κυκλοφόρησε 10 χρόνια πριν, για να ακολουθήσει το τρομερό "Gloria" από το φετινό τους άλμπουμ.

Καθώς στη μπάντα τραγουδάνε και τα τρία αδέρφια, η επίτευξη καλού ήχου είναι μια μάλλον πολύπλοκη διαδικασία, με τους ίδιους να κάνουν συνεχώς νοήματα στην κονσόλα, αλλά και αυτόν να βελτιώνεται άμεσα και σταδιακά να εξελίσσεται σε πολύ καλός. Ένα παλιότερο «χιτάκι» όπως το "Thy Will Be Done", από το "Approach", για τη συνέχεια και δύο τραγούδια από το "Love Remains The Same", με το 9λεπτο "Willing Victim" και φυσικά το "Freedom Fighter" το οποίο αφιέρωσαν στον Daniel Gildenlow, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον, ενώ για το τέλος κράτησαν το φοβερό "Miracle", που ανοίγει το "Stars Align", και προς έκπληξή μου το 8λεπτο "I Believe", που το κλείνει, με τις σαφέστατες αναφορές στους Queen, εκτός των άλλων.



Η εμφάνισή τους ήρθε να δώσει επιπλέον επιχειρήματα σε όσους (όπως εγώ) υποστηρίζουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα που ξεχωρίζει από το σωρό και δίνει το κάτι διαφορετικό και συνάμα ποιοτικό. Ευχαριστηθήκαμε vocal harmonies, η μορφάρα που έχουν στα τύμπανα σχεδόν τα έσπασε και κανονικά πρέπει να απέκτησαν πολλούς νέους οπαδούς από το παρευρισκόμενο κοινό. Αυτή ήταν και η αγωνία τους μετά το πέρας του live, αν ένα κατά βάση metal oriented κοινό (όπως παρατήρησαν) εκτίμησε αυτό που πρεσβεύουν. Η απάντησή μου απέναντί τους ήταν ότι κανονικά οφείλει να το έχει κάνει. Μην εκπλαγείτε αν τους δούμε σύντομα ξανά...

Setlist:
Brother / Gloria / Thy Will Be Done / Willing Victim / Freedom Fighter / Miracle / I Believe

Λίγα λεπτά μετά τις 22:30 και ενώ στη σκηνή έχουν τοποθετηθεί αρκετά φώτα και κάποια stands με φωτογραφίες από το inlay των δύο "Road Salt" άλμπουμ, τα φώτα χαμηλώνουν, η γνωστή σουηδική σύνθεση που προλογίζει τις εμφανίσεις ακούγεται και υπό τους ήχους του "Road Salt Theme" τα μέλη των Pain Of Salvation παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή. Δε χρειάστηκαν ούτε δευτερόλεπτο, καθώς από το "Softly She Cries" ο ήχος του συγκροτήματος είναι εκπληκτικός και οι Pain Of Salvation εμφανίζονται ακόμα πιο δεμένοι ως μπάντα. Με το refrain να αναλαμβάνουν ο Hallgren με τον Margarit και τη φωνή του Daniel «καμπάνα», καταλάβαμε πως η μπάντα βρίσκεται σε top level απόδοσης.



Για την επόμενη μια ώρα (και κάτι) το live δεν είχε κορυφώσεις. Ήταν μια κορύφωση από όλες τις απόψεις. Τέλειος ήχος, τρομερό δέσιμο και απόδοση ενός συγκροτήματος που εκείνη τη στιγμή ευχόσουν να το βλέπει περισσότερος κόσμος για να καταλάβει γιατί κάποιοι υπερβάλουμε για αυτό. Ο Daniel, σε σχέση με το παρελθόν, ήταν αισθητά λιγότερο επικοινωνιακός και ομιλητικός, αλλά όταν δίνει ερμηνείες όπως αυτές στο "Diffidentia" ή στο "Kingdom Of Loss" τι μπορείς να πεις; Ήταν όμως το υλικό από τα "Road Salt" που έλαμψε κυριολεκτικά, από το "Linoleum" και το "Now Way" του πρώτου μέρους στα "1979", "To The Shoreline" και "Conditioned" του δεύτερου. Τα τρία τελευταία, δε, παίχτηκαν σερί και ήταν οι στιγμές που απήλαυσα περισσότερο σε όλο το live, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο την ομορφιά του τελευταίου τους αριστουργήματος.



Τα "People Passing By" και "Fandango" μάς υπενθύμισαν ποια είναι η μπάντα που έχουμε αγαπήσει εδώ και πάνω από μια δεκαετία, όντας πολύπλοκα, απαιτητικά και καθαρά progressive metal άσματα, με τον κόσμο να απορεί πώς γίνεται να τραγουδάει κάποιος τις φωνητικές γραμμές του τελευταίου, ενώ παράλληλα παίζει τα περίεργα μέτρα του και εν τέλει ακούγεται τόσο καλά. Τα φωνητικά που αποδίδει το συγκρότημα έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο, ενώ ούτε οι μικρές τεχνικές ατυχίες, όπως το σπάσιμο της χορδής του Daniel στο "No Way" ή το wireless του Johan που χάλασε στο "Ashes", τούς απέτρεψαν από το να συνεχίσουν να παίζουν, χωρίς να επηρεαστεί ο ήχος τους.



Εκεί λοιπόν μετά από 75 περίπου λεπτά ο Daniel και η παρέα τους βάλθηκαν να μας τα χαλάσουν όλα. Αφού, αρχικά, αποχωρούν πρόωρα, μην έχοντας παίξει δυο-τρία τραγούδια που έπαιζαν σε όλους τους προορισμούς που προηγήθηκαν της χώρας μας, αφήνουν τα χειρότερα για μετά. Η μπάντα ανεβαίνει για encore και έχουν αλλάξει όργανα -όπως συνηθίζουν να κάνουν όταν τζαμάρουν- ενώ μαζί τους ανεβαίνει ένας τύπος με μπουφάν και παρουσιαστικό καθηγητή σε γυμνάσιο, κρατώντας ένα iphone και ξεκινάει να μας σπάει τα νεύρα, χρησιμοποιώντας το ως theremin χωρίς, κανένα λόγο, καμία συνοχή και ουσία. Κάποια στιγμή από πίσω οι υπόλοιποι αρχίζουν να παίζουν κάτι άσχετο και εκτός χρόνου, ενώ αυτή η μαλακία (συγχωρέστε με) συνεχίζεται για περίπου δέκα λεπτά, ξενερώνοντας όλο τον κόσμο. Μα καλά, παίζεις που παίζεις ελλιπές set, κόβεις τραγούδια και κάθεσαι και σπαταλάς το χρόνο σου με αυτή την αηδία; Δεν ξέρω αν είχε δόση χιούμορ ή οτιδήποτε, αλλά είναι η μεγαλύτερη fail στιγμή που έχω δει από το συγκρότημα. Απαράδεκτο...

...σε βαθμό που δυσκολεύτηκα να ευχαριστηθώ τόσο το "Used" (που αποδόθηκε όμως πολύ καλά), όσο και την ακουστική εκδοχή του "Hallelujah", που κράτησε επίσης περίπου 10 λεπτά και προσπάθησε να μας αποζημιώσει, μάταια όμως, καθώς προσωπικά με είχαν ήδη χάσει, λόγω των όσων ανέφερα παραπάνω.



Τι να κρατήσω λοιπόν από αυτό το βράδυ; Το ότι όσο έπαιξαν ήταν ίσως εντυπωσιακότεροι από ποτέ, ότι ο ήχος είναι ο καλύτερος που έχω ακούσει ποτέ στο Fuzz, ότι τα νέα τραγούδα αποδίδονται εντυπωσιακά live και ότι η μπάντα φαίνεται να έχει ανέβει παικτικά σε άλλο επίπεδο πλέον; Ή μήπως τη χαμηλή προσέλευση, τις χλιαρότερες από ποτέ αντιδράσεις, το ελλιπές set, το ότι έκοψαν τραγούδια και το χάσιμο χρόνου στο encore;

Όπως ήμουν όλες τις προηγούμενες φορές, έτσι θα είμαι και τις επόμενες παρών στις συναυλίες των Pain Of Salvation. Σε επίπεδο απόδοσης δίνουν το κάτι παραπάνω και αξίζει να τους βλέπεις κάθε φορά, αλλά πλέον θα πρέπει να δώσουν και μεγαλύτερη έμφαση στο μεγάλο πλούτο που περιέχει το σύνολο της δισκογραφίας τους, παρουσιάζοντας περισσότερα τραγούδια και προσφέροντας το κάτι επιπλέον, αλλιώς ο κόσμος ίσως είναι ακόμα λιγότερος στο μέλλον, κάτι που θα είναι μεγάλο κρίμα. Respect, λοιπόν, για άλλη μια φορά στον Daniel και την μπάντα του, αλλά αν σε αυτή τη συναυλία, με αυτή την απόδοση και αυτό τον ήχο έπαιζαν ένα πραγματικά γεμάτο και μεστό set, θεωρώ πως θα είχε τα φόντα να είναι στις (πολύ) καλύτερες που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Μόνο που με τα αν...

Setlist:

Road Salt Theme (ηχεία)
Softly She Cries
Diffidentia
Linoleum
1979
To The Shoreline
Conditioned
Kingdom Of Loss
People Passing By
Fandango
No Way
Ashes
----------------------------
Jam
Used
Hallelujah

Χρήστος Καραδημήτρης

14/10/11, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη

Μια βδομάδα μετά την εμφανίση των Anathema, το Principal είχε την τιμή να φιλοξενήσει για άλλη μια φορά μια ακόμα πολυαγαπημένη μπάντα, την οποία το ελληνικό κοινό στήριζε και στηρίζει από τις αρχές της καριέρας της. Όσο προφανής και «σίγουρη» λύση φαντάζει στη χώρα μας μια συναυλία των Pain Of Salvation, κανείς δε θα μπορούσε να κατηγορήσει τους διοργανωτές, αφού τα δύο "Road Salt" άλμπουμ αποτελούσαν ιδανική ευκαιρία για την επόμενη επίσκεψη των Σουηδών.

Προς μεγάλη μας έκπληξη κατά την είσοδο στο venue, λίγο πριν τις 22:00, αντικρύσαμε μια απολύτως άδεια σκηνή. Η μεγάλη καθυστέρηση συγκροτήματος και εξοπλισμού από την γειτονική Τουρκία είχε ως αποτέλεσμα να παραταθεί κατά πολύ η έναρξη της βραδιάς, με το κοινό να περιμένει υπομονετικά. Προς τιμή των διοργανωτών, οι πόρτες άνοιξαν παρ' όλα αυτά και έτσι ο κόσμος δεν υποχρεώθηκε να ταλαιπωρηθεί από τη βροχή του Σαββάτου.



Θα ήταν κρίμα η εν λόγω καθυστέρηση να μας στερήσει την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το συγκρότημα που ακολουθεί τους Pain Of Salvation στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Οι Von Hertzen Brothers από τη Φινλανδία, με τέσσερα άλμπουμ στο ενεργητικό τους, αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη μετά από διάφορα μέτρια ως αδιάφορα support bands που απέκτησαν την ευκαιρία να ανοίξουν για μεγάλα συγκροτήματα. Και μόνο το γεγονός ότι τα τρία αδέρφια αποτελούσαν προσωπική επιλογή του Daniel Gildenlow πρόσθετε πόντους σε ένα από τα συγκροτήματα που αποτελούν ανερχόμενη δύναμη στην ευρωπαϊκή progressive rock σκηνή.



Ένα ενδιαφέρον 40λεπτο set με instrumental '70s rock στοιχεία αλλά και δυναμικά ξεσπάσματα που ξεκινούσαν από τον θηριώδη drummer. Ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία, με επιρροές από τη hard rock, έντονη ζωντάνια καθώς και αρκετά a cappela φωνητικά γέμισαν την εμφάνιση των αδερφών Von Hertzen, οι οποίοι έδειξαν να ευχαριστιούνται ιδιαίτερα την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας. Δε μπορώ να δηλώσω με σιγουριά ότι κέρδισαν αρκετούς νέους οπαδούς, αφού το κοινό παρέμενε ακόμα «ψυχρό» από τη μεγάλη προαναφερθείσα καθυστέρηση.

Με αυτά και αυτά φτάσαμε αισίως στις 00:30 για να λάβουν τις θέσεις τους στη σκηνή οι Pain Of Salvation. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα προβλήματα των προηγούμενων ωρών εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και όλα έδειχναν εξαρχής ότι οι Σουηδοί θα μας άφηναν για άλλη μια φορά με ανοιχτό το στόμα.



Ήταν γνωστό και λογικό ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση θα βασιζόταν στα δύο "Road Salt", γεγονός που γινόταν φανερό και από το artwork που διακοσμούσε τα άκρα της σκηνής. Τα νέα κομμάτια, λοιπόν, ακούγονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα ζωντανά, μοιάζοντας ως φυσική εξέλιξη της μακράς πλέον πορείας του συγκροτήματος. Ο Daniel Gildenlow, αναμφισβήτητος ηγέτης, βρίσκεται στην καλύτερη φόρμα, με τη φωνή του να βελτιώνεται με το πέρασμα των χρόνων (αν και δε θυμάμαι κανείς να είχε ποτέ παράπονο στο παρελθόν). Θεατρικός αλλά και συναισθηματικός παράλληλα, πείθει και τον πιο δύσπιστο ότι αποτελεί έναν από τους κορυφαίους frontmen της γενιάς του, χωρίς όμως να να στερείται τίποτα από τις μεγάλες μορφές του παρελθόντος.

Οι συνοδοιπόροι του, παλιοί και νέοι, έχουν δημιουργήσει ένα δυνατότατο σύνολο με ακριβές παίξιμο αλλά και δυναμική σκηνική παρουσία. Από όλους τους αυτός που ξεχωρίζει εύκολα είναι φυσικά ο Johan Hallgren στην κιθάρα, ο οποίος αναλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στα δεύτερα φωνητικά. Η απόδοση των πρόσφατων κομματιών με έκανε να ονειρεύομαι ένα project το οποίο θα περιλαμβάνει ζωντανά ολόκληρα τα δυο τελευταία άλμπουμ. Από την άλλη πλευρά, φυσικά και έλειψαν οι μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Κάτι από το "Remedy Lane", κάτι, πέρα από τα συνηθισμένα, από το "The Perfect Element Part I" ή γιατί όχι κάτι ακόμα παλιότερο. Μοναδική έκπληξη το "People Passing By", στιγμή που οι Σουηδοί μας θύμισαν την αρχή της καριέρας τους με το πιο ξεκάθαρο progressive metal ύφος.

To encore άφησε ανάμεικτα συναισθήματα κατά την έναρξή του, με έναν, κατά πάσα πιθανότητα, συμπατριώτη τους να χρησιμοποιεί ένα iphone σαν theremin. Όσο και αν είμαι υπέρ κάθε πειραματισμού στη μουσική, αναμφίβολα θα ήταν προτιμότερο να είχαν επιλεχθεί ένα-δυο κομμάτια παραπάνω από κάτι που θεωρήθηκε από τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινό ως χάσιμο χρόνου. Το "Used" αλλά και το άκρως συναισθηματικό "Hallelujah" του Leonard Cohen, με συγκρότημα και κοινό να κάθονται, έκλεισαν τη βραδιά λίγο μετά τις 2:00.

Οι Pain Of Salvation για άλλη μια φορά απέδειξαν ότι συνεχίζουν την ανοδική τους πορεία στις ζωντανές εμφανίσεις, ενώ συνθετικά διατηρούν το υψηλό επίπεδο που τους χαρακτηρίζει εδώ και μιάμιση δεκαετία.

Setlist:

Road Salt Theme
Softly She Cries
Diffidentia
Linoleum
1979
To The Shoreline
Conditioned
Kingdom Of Loss
People Passing By
No Way
Ashes
Through The Distance
Iphone jam
Used
Hallelujah (Leonard Cohen cover)

Γιάννης Βόλκας
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν

  • SHARE
  • TWEET