Neil Young @ Le Grand Rex (Παρίσι, Γαλλία), 14/02/08
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 20/02/2008 @ 15:05
Μετά από χρόνια προσμονής και ελπίδας για την επίσκεψη του μεγαλύτερου εν ζωή ροκ καλλιτέχνη στην Ελλάδα, πήρα την απόφαση να ξενιτευτώ για να έρθω σε επαφή με τη μαγική (όπως αποδείχτηκε) παρουσία του Neil Young πάνω στη σκηνή.
Η ευρωπαική περιοδεία "Continental Tour 2008", που αποτελεί τη συνέχεια της αμερικανικής του 2007, χαρακτηρίζεται από μια αντι-greatest hits διάθεση του Young με λίγα καινούργια κομμάτια από το "Chrome Dreams 2" και ένα set list μοιρασμένο σε δύο μέρη. Ένα ακουστικό solo μέρος και ένα ηλεκτρικό με τη μπάντα του "CD2". Ιδανική περίπτωση για κάποιον που α) δεν έχει δει ξανά τον καλλιτέχνη, β) έχει την ίδια αγάπη για την folk-country όσο και για τη ροκ πλευρά του καλλιτέχνη και γ) δε νοιάζεται αν θα ακούσει τις τρανταχτές επιτυχίες ή λιγότερο επιτυχημένα εμπορικά κομμάτια. Επειδή προσωπικά πέφτω μέσα και στα τρία, ήμουν προετοιμασμένος για το καλύτερο.
Βρέθηκα λοιπόν στο Παρίσι λίγες μέρες πριν τη 14η Φεβρουαρίου και, αφού πέρασα μερικές ημέρες εξερευνώντας τις ομορφιές της πανέμορφης αυτής πόλης, έφτασα το απόγευμα της συναυλίας να περπατάω γύρω από το Grand Rex, μια αίθουσα - πολυχώρο που φιλοξενεί διαφόρου τύπου εκδηλώσεις και προβολές κινηματογραφικών ταινιών. Μετά από ελάχιστη καθυστέρηση στην ουρά βρέθηκα μέσα στην αίθουσα και συγκεκριμένα στον επάνω εξώστη. Ο κόσμος άρχισε να γεμίζει το χώρο (η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν sold out, όπως και αυτή της επομένης μέρας) και να καταλαμβάνει τις θέσεις του.
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν η πολύ όμορφα στημένη σκηνή, η οποία θύμιζε πολύ αποθήκη θεάτρου με παλιές μαρκίζες, ρούχα και κιβώτια στοιβαγμένα, καθώς και μουσικά όργανα και ενισχυτές. Ανάμεσα στα πράγματα αυτά ένας ζωγράφος με κόκκινο σακάκι, γυρισμένος με πλάτη στο κοινό, ζωγράφιζε πριν και κατά τη διάρκεια του προγράμματος πάνω σε διάφορους καμβάδες. Στο εμπρός μέρος της σκηνής και δεξιά ένας πίνακας με ζωγραφισμένο ένα τεράστιο "P".
Γύρω στις 20:30 (οι πόρτες είχαν ανοίξει λίγο μετα τις 19:20) ξεκινά η Pegi Young (σύζυγος του Neil) να μας χαρίζει μερικές folk και country μελωδίες από το τελευταίο της άλμπουμ. Η μπάντα της απαρτίζεται από δύο μέλη που συνοδεύουν και τον Neil, τους Ben Keith (pedal steel) και Rick Rosas (μπάσο), καθώς και τον Anthony Crawford στο πιάνο. Ιδανικό ζέσταμα το οποίο κράτησε μέχρι τις 21:15. Η Pegi μας ευχαριστεί και από τα μεγάφωνα ανακοινώνεται ότι θα ακολουθήσει ένα 15λεπτο διάλειμμα. Χαράς ευαγγέλια για τους Γάλλους που δε μπορούν να καπνίσουν σε κανένα κλειστό χώρο, με το νέο νόμο Σαρκοζί, και βρήκαν την ευκαιρία να βγουν έξω στο κρύο για ένα τσιγάρο.
Λίγο πριν την εμφάνιση του Neil Young ακούγεται η παρότρυνση για τη μη χρήση φωτογραφικών μηχανών και εξοπλισμού για ηχογράφηση / μαγνητοσκόπηση, καθώς αυτά δημιουργούν παρεμβολές στα μηχανήματα του συγκροτήματος. Τέλος ζητείται από το κοινό να μην προβεί σε παραγγελιές προς τον Young, αφού το set list είναι προ-αποφασισμένο από τον καλλιτέχνη. Ο κόσμος σε αυτό το σημείο ξεσπά σε χειροκροτήματα.
Στις 21:30 εμφανίζεται ο ζωγράφος, ο οποίος κουβαλάει ένα τεράστιο καμβά με ζωγραφισμένο ένα "N", στο κέντρο της σκηνής. Τοποθετεί τον πίνακα στη θέση του πίνακα με το "P" και τότε αντιλαμβανόμαστε την παρουσία του Neil Young πίσω του. Το κοινό ξεσπά σε τρελά χειροκροτήματα και ο Young μας χαιρετά σηκώνοντας το χέρι.
Τα φώτα χαμηλώνουν και ο Neil ξεκινά με το "From Hank To Hendrix" από το "Harvest Moon". Aπόλυτη ησυχία στο ακροατήριο, ενώ ακούγονται η κιθάρα, η φυσαρμόνικα και η φωνή του Καναδού. Το τραγούδι φτάνει στο τέλος του και ο κόσμος όρθιος ξεσπά σε χειροκροτήματα που παραπέμπουν σε encore και όχι σε εισαγωγή προγράμματος. Ο Young μας ευχαριστεί και συνεχίζει με το υπέροχο "Ambulance Blues" από το "On The Beach". Στο ακροατήριο νεκρική σιγή και, γυρνώντας, το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους απόλυτα προσηλωμένους στη σκηνή. Ούτε πηγαδάκια, ούτε κινητά (δε χτύπησε κανένα καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς) και στο πάνω διάζωμα ο υπογράφων που προσπαθεί να συγκρατήσει δάκρυα συγκίνησης. Ο Young συνεχίζει ακάθεκτος, αλλάζοντας κιθάρες, πιάνα και φυσαρμόνικες ανάλογα με το κομμάτι. Το ακουστικό set τελειώνει μετά από 1 ώρα με το καταπληκτικό "Out On The Weekend" από το "Harvest". Σε αυτά τα 60 λεπτά απολάυσαμε 3 τραγούδια από "Harvest" και μια πολύ καλη ακουστική διασκευή του "Cowgirl In The Sand" από το "Everybody Knows This Is Nowhere". Ανάμεσα στα τραγούδια συγκινητικές αλλά και χιουμοριστικές ιστορίες, όπως η τοποθέτηση του Young πάνω στη μουσική κάντρι: «Στην Αμερική υπάρχει η κάντρι μουσική. Όσοι γράφουμε τέτοια μουσική καταπιανόμαστε με ένα από τα δύο θέματα: To φορτηγό μας ή τη μητέρα μας. Εγώ θα σας πω ένα τραγούδι που έγραψα στο φορτηγό μου ενώ πήγαινα βόλτα με τη μητέρα μου!».
Ακολουθεί ένα 25λεπτο διάλειμμα και γύρω στις 23:00 εμφανίζεται και πάλι o Neil Young, πλαισιωμένος πλέον από τη μπάντα του. Στα ντραμς ο Ralph Molina, μέλος των Crazy Horse και ένας από τους υπεύθυνους για τον πασίγνωστο ήχο της μπάντας που έχει επηρεάσει τη μισή ροκ υφήλιο. Οι Ben Keith (μέλος μεταξύ άλλων της ομάδας που ηχογράφησε το "Harvest") και Rick Rosas συμπληρώνουν τη μπάντα.
Ο Neil κάνει τη κίνηση ματ και ανοίγει τη μαύρη Gibson του, της οποίας ο παραμορφωμένος ήχος πλημμυρίζει το Grand Rex. Επικρατεί ενθουσιασμός, ενώ η μπάντα ξεκινά μια ηλεκτρισμένη εκτέλεση του "Mr Soul", μια σύνθεση του Young από την εποχή των Buffalo Springfield. Συνέχεια με το "Don't Cry No Tears" από το "Zuma" και το "Dirty Old Man" από το τελευταίο άλμπουμ. Το συγκρότημα αποδίδει υπέροχα και ο ήχος που βγαίνει από τα ηχεία είναι πεντακάθαρος και δυνατός. Πριν από κάθε τραγούδι ο ζωγράφος τοποθετεί εναν πίνακα με τον τίτλο του τραγουδιού και μια σχετική απεικόνιση στο εμπρός και δεξιά μέρος της σκηνής και αντικαθιστά τον αντίστοιχο για το προηγούμενο κομμάτι.
Φτάνοντας προς το τέλος ακούγεται το "Winterlong", το οποίο αφιερώνεται στον Danny Whitten, τον αδικοχαμένο κιθαρίστα των Crazy Horse.
Πριν μας αποχαιρετήσει, η μπάντα μας προσφέρει μια εκπληκτική σε αυτοσχεδιασμό και feeling εκτέλεση του "No Hidden Path" από το "Chrome Dreams 2" και το κοινό πραγματικά παραληρεί, αφού έχει ξεκινήσει να χειροκροτεί 2 με 3 λεπτά πριν τελειώσει το τραγούδι. Το χειροκρότημα παρατείνεται αφού κανείς δεν αφήνει τη θέση του και όλοι ζητούν την επιστροφή της μπάντας.
Πράγματι επιστρέφουν και ο κόσμος όρθιος πια τραγουδά τους στίχους "I wanna live with a Cinnamon Girl, I could be happy the rest of my life with a Cinnamon Girl". Ενώ το τραγούδι τελειώνει, από την οροφή κατεβαίνει κρεμασμένο σε 2 αλυσίδες ένα σετ πλήκτρων, στου οποίου την εμπρός όψη υπάρχουν ζωγραφισμένα φτερά. Σε όσους έχουν δει την ταινία "Rust Never Sleeps", γίνεται αντιληπτό ότι θα ακολουθήσει ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια της ροκ μουσικής. Για τους υπόλοιπους οι πρώτες νότες του "Like A Hurricane" ξεσηκώνουν και τις ...καρέκλες του Grand Rex και τραγουδάμε όλοι μαζί μερικούς από τους ωραιότερους ερωτικούς στίχους που έχουν γραφτεί από τον Neil:
"You are like a hurricane / There's calm in your eye / And I'm getting blown away / To somewhere safer where the feeling stays / I want to love you but I'm getting blown away"
Μέσα σε παραλήρημα, το συγκρότημα μας χαιρετά για τελευταία φορά, ενώ το ρολόι δείχνει μισή ώρα μετά τις 12. Το set list ήταν:
1. From Hank To Hendrix
2. Ambulance Blues
3. Sad Movies
4. A Man Needs A Maid
5. No One Seems To Know
6. Harvest
7. Journey Through The Past
8. Mellow My Mind
9. Love Art Blues
10. Don't Let It Bring You Down
11. Cowgirl In The Sand
12. Out On The Weekend
---
13. Mr. Soul
14. Don’t Cry No Tears
15. Dirty Old Man
16. Spirit Road
17. Bad Fog Of Loneliness
18. Winterlong
19. Oh, Lonesome Me
20. The Believer
21. No Hidden Path
---
22. Cinnamon Girl
23. Like A Hurricane
Δε θα αναλωθώ σε ύμνους για τον καλλιτέχνη, υπάρχουν οι κριτικές μου για τα άλμπουμ του στο site, απλά θα σας μεταφέρω συνοπτικά την προσωπική μου εμπειρία από μια μεγάλη για μένα συναυλία. Παρακολούθησα για 2 ώρες και 30 λεπτά καθαρού χρόνου τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη σε ένα όμορφο χώρο με υπέροχη ακουστική, σε μια καταπληκτική και χωρίς τσιγάρο ατμόσφαιρα. Οι πόρτες του χώρου άνοιξαν στην ώρα τους, το συγκρότημα είχε φοβερή απόδοση, το κοινό είχε πολλή ενέργεια και οι επιλογές των τραγουδιών περιείχαν εκπλήξεις ακόμα και για όσους παρακολουθούν τα set list από το internet (ο Neil αλλάζει αρκετά τραγούδια σε κάθε εμφάνιση). Φεύγοντας ένοιωσα γεμάτος χαρά και ευχαρίστηση.
Αυτό λέγεται για μένα μουσική απόλαυση.
Η ευρωπαική περιοδεία "Continental Tour 2008", που αποτελεί τη συνέχεια της αμερικανικής του 2007, χαρακτηρίζεται από μια αντι-greatest hits διάθεση του Young με λίγα καινούργια κομμάτια από το "Chrome Dreams 2" και ένα set list μοιρασμένο σε δύο μέρη. Ένα ακουστικό solo μέρος και ένα ηλεκτρικό με τη μπάντα του "CD2". Ιδανική περίπτωση για κάποιον που α) δεν έχει δει ξανά τον καλλιτέχνη, β) έχει την ίδια αγάπη για την folk-country όσο και για τη ροκ πλευρά του καλλιτέχνη και γ) δε νοιάζεται αν θα ακούσει τις τρανταχτές επιτυχίες ή λιγότερο επιτυχημένα εμπορικά κομμάτια. Επειδή προσωπικά πέφτω μέσα και στα τρία, ήμουν προετοιμασμένος για το καλύτερο.
Βρέθηκα λοιπόν στο Παρίσι λίγες μέρες πριν τη 14η Φεβρουαρίου και, αφού πέρασα μερικές ημέρες εξερευνώντας τις ομορφιές της πανέμορφης αυτής πόλης, έφτασα το απόγευμα της συναυλίας να περπατάω γύρω από το Grand Rex, μια αίθουσα - πολυχώρο που φιλοξενεί διαφόρου τύπου εκδηλώσεις και προβολές κινηματογραφικών ταινιών. Μετά από ελάχιστη καθυστέρηση στην ουρά βρέθηκα μέσα στην αίθουσα και συγκεκριμένα στον επάνω εξώστη. Ο κόσμος άρχισε να γεμίζει το χώρο (η συγκεκριμένη εμφάνιση ήταν sold out, όπως και αυτή της επομένης μέρας) και να καταλαμβάνει τις θέσεις του.
Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν η πολύ όμορφα στημένη σκηνή, η οποία θύμιζε πολύ αποθήκη θεάτρου με παλιές μαρκίζες, ρούχα και κιβώτια στοιβαγμένα, καθώς και μουσικά όργανα και ενισχυτές. Ανάμεσα στα πράγματα αυτά ένας ζωγράφος με κόκκινο σακάκι, γυρισμένος με πλάτη στο κοινό, ζωγράφιζε πριν και κατά τη διάρκεια του προγράμματος πάνω σε διάφορους καμβάδες. Στο εμπρός μέρος της σκηνής και δεξιά ένας πίνακας με ζωγραφισμένο ένα τεράστιο "P".
Γύρω στις 20:30 (οι πόρτες είχαν ανοίξει λίγο μετα τις 19:20) ξεκινά η Pegi Young (σύζυγος του Neil) να μας χαρίζει μερικές folk και country μελωδίες από το τελευταίο της άλμπουμ. Η μπάντα της απαρτίζεται από δύο μέλη που συνοδεύουν και τον Neil, τους Ben Keith (pedal steel) και Rick Rosas (μπάσο), καθώς και τον Anthony Crawford στο πιάνο. Ιδανικό ζέσταμα το οποίο κράτησε μέχρι τις 21:15. Η Pegi μας ευχαριστεί και από τα μεγάφωνα ανακοινώνεται ότι θα ακολουθήσει ένα 15λεπτο διάλειμμα. Χαράς ευαγγέλια για τους Γάλλους που δε μπορούν να καπνίσουν σε κανένα κλειστό χώρο, με το νέο νόμο Σαρκοζί, και βρήκαν την ευκαιρία να βγουν έξω στο κρύο για ένα τσιγάρο.
Λίγο πριν την εμφάνιση του Neil Young ακούγεται η παρότρυνση για τη μη χρήση φωτογραφικών μηχανών και εξοπλισμού για ηχογράφηση / μαγνητοσκόπηση, καθώς αυτά δημιουργούν παρεμβολές στα μηχανήματα του συγκροτήματος. Τέλος ζητείται από το κοινό να μην προβεί σε παραγγελιές προς τον Young, αφού το set list είναι προ-αποφασισμένο από τον καλλιτέχνη. Ο κόσμος σε αυτό το σημείο ξεσπά σε χειροκροτήματα.
Στις 21:30 εμφανίζεται ο ζωγράφος, ο οποίος κουβαλάει ένα τεράστιο καμβά με ζωγραφισμένο ένα "N", στο κέντρο της σκηνής. Τοποθετεί τον πίνακα στη θέση του πίνακα με το "P" και τότε αντιλαμβανόμαστε την παρουσία του Neil Young πίσω του. Το κοινό ξεσπά σε τρελά χειροκροτήματα και ο Young μας χαιρετά σηκώνοντας το χέρι.
Τα φώτα χαμηλώνουν και ο Neil ξεκινά με το "From Hank To Hendrix" από το "Harvest Moon". Aπόλυτη ησυχία στο ακροατήριο, ενώ ακούγονται η κιθάρα, η φυσαρμόνικα και η φωνή του Καναδού. Το τραγούδι φτάνει στο τέλος του και ο κόσμος όρθιος ξεσπά σε χειροκροτήματα που παραπέμπουν σε encore και όχι σε εισαγωγή προγράμματος. Ο Young μας ευχαριστεί και συνεχίζει με το υπέροχο "Ambulance Blues" από το "On The Beach". Στο ακροατήριο νεκρική σιγή και, γυρνώντας, το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους απόλυτα προσηλωμένους στη σκηνή. Ούτε πηγαδάκια, ούτε κινητά (δε χτύπησε κανένα καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς) και στο πάνω διάζωμα ο υπογράφων που προσπαθεί να συγκρατήσει δάκρυα συγκίνησης. Ο Young συνεχίζει ακάθεκτος, αλλάζοντας κιθάρες, πιάνα και φυσαρμόνικες ανάλογα με το κομμάτι. Το ακουστικό set τελειώνει μετά από 1 ώρα με το καταπληκτικό "Out On The Weekend" από το "Harvest". Σε αυτά τα 60 λεπτά απολάυσαμε 3 τραγούδια από "Harvest" και μια πολύ καλη ακουστική διασκευή του "Cowgirl In The Sand" από το "Everybody Knows This Is Nowhere". Ανάμεσα στα τραγούδια συγκινητικές αλλά και χιουμοριστικές ιστορίες, όπως η τοποθέτηση του Young πάνω στη μουσική κάντρι: «Στην Αμερική υπάρχει η κάντρι μουσική. Όσοι γράφουμε τέτοια μουσική καταπιανόμαστε με ένα από τα δύο θέματα: To φορτηγό μας ή τη μητέρα μας. Εγώ θα σας πω ένα τραγούδι που έγραψα στο φορτηγό μου ενώ πήγαινα βόλτα με τη μητέρα μου!».
Ακολουθεί ένα 25λεπτο διάλειμμα και γύρω στις 23:00 εμφανίζεται και πάλι o Neil Young, πλαισιωμένος πλέον από τη μπάντα του. Στα ντραμς ο Ralph Molina, μέλος των Crazy Horse και ένας από τους υπεύθυνους για τον πασίγνωστο ήχο της μπάντας που έχει επηρεάσει τη μισή ροκ υφήλιο. Οι Ben Keith (μέλος μεταξύ άλλων της ομάδας που ηχογράφησε το "Harvest") και Rick Rosas συμπληρώνουν τη μπάντα.
Ο Neil κάνει τη κίνηση ματ και ανοίγει τη μαύρη Gibson του, της οποίας ο παραμορφωμένος ήχος πλημμυρίζει το Grand Rex. Επικρατεί ενθουσιασμός, ενώ η μπάντα ξεκινά μια ηλεκτρισμένη εκτέλεση του "Mr Soul", μια σύνθεση του Young από την εποχή των Buffalo Springfield. Συνέχεια με το "Don't Cry No Tears" από το "Zuma" και το "Dirty Old Man" από το τελευταίο άλμπουμ. Το συγκρότημα αποδίδει υπέροχα και ο ήχος που βγαίνει από τα ηχεία είναι πεντακάθαρος και δυνατός. Πριν από κάθε τραγούδι ο ζωγράφος τοποθετεί εναν πίνακα με τον τίτλο του τραγουδιού και μια σχετική απεικόνιση στο εμπρός και δεξιά μέρος της σκηνής και αντικαθιστά τον αντίστοιχο για το προηγούμενο κομμάτι.
Φτάνοντας προς το τέλος ακούγεται το "Winterlong", το οποίο αφιερώνεται στον Danny Whitten, τον αδικοχαμένο κιθαρίστα των Crazy Horse.
Πριν μας αποχαιρετήσει, η μπάντα μας προσφέρει μια εκπληκτική σε αυτοσχεδιασμό και feeling εκτέλεση του "No Hidden Path" από το "Chrome Dreams 2" και το κοινό πραγματικά παραληρεί, αφού έχει ξεκινήσει να χειροκροτεί 2 με 3 λεπτά πριν τελειώσει το τραγούδι. Το χειροκρότημα παρατείνεται αφού κανείς δεν αφήνει τη θέση του και όλοι ζητούν την επιστροφή της μπάντας.
Πράγματι επιστρέφουν και ο κόσμος όρθιος πια τραγουδά τους στίχους "I wanna live with a Cinnamon Girl, I could be happy the rest of my life with a Cinnamon Girl". Ενώ το τραγούδι τελειώνει, από την οροφή κατεβαίνει κρεμασμένο σε 2 αλυσίδες ένα σετ πλήκτρων, στου οποίου την εμπρός όψη υπάρχουν ζωγραφισμένα φτερά. Σε όσους έχουν δει την ταινία "Rust Never Sleeps", γίνεται αντιληπτό ότι θα ακολουθήσει ένα από τα μεγαλύτερα τραγούδια της ροκ μουσικής. Για τους υπόλοιπους οι πρώτες νότες του "Like A Hurricane" ξεσηκώνουν και τις ...καρέκλες του Grand Rex και τραγουδάμε όλοι μαζί μερικούς από τους ωραιότερους ερωτικούς στίχους που έχουν γραφτεί από τον Neil:
"You are like a hurricane / There's calm in your eye / And I'm getting blown away / To somewhere safer where the feeling stays / I want to love you but I'm getting blown away"
Μέσα σε παραλήρημα, το συγκρότημα μας χαιρετά για τελευταία φορά, ενώ το ρολόι δείχνει μισή ώρα μετά τις 12. Το set list ήταν:
1. From Hank To Hendrix
2. Ambulance Blues
3. Sad Movies
4. A Man Needs A Maid
5. No One Seems To Know
6. Harvest
7. Journey Through The Past
8. Mellow My Mind
9. Love Art Blues
10. Don't Let It Bring You Down
11. Cowgirl In The Sand
12. Out On The Weekend
---
13. Mr. Soul
14. Don’t Cry No Tears
15. Dirty Old Man
16. Spirit Road
17. Bad Fog Of Loneliness
18. Winterlong
19. Oh, Lonesome Me
20. The Believer
21. No Hidden Path
---
22. Cinnamon Girl
23. Like A Hurricane
Δε θα αναλωθώ σε ύμνους για τον καλλιτέχνη, υπάρχουν οι κριτικές μου για τα άλμπουμ του στο site, απλά θα σας μεταφέρω συνοπτικά την προσωπική μου εμπειρία από μια μεγάλη για μένα συναυλία. Παρακολούθησα για 2 ώρες και 30 λεπτά καθαρού χρόνου τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη σε ένα όμορφο χώρο με υπέροχη ακουστική, σε μια καταπληκτική και χωρίς τσιγάρο ατμόσφαιρα. Οι πόρτες του χώρου άνοιξαν στην ώρα τους, το συγκρότημα είχε φοβερή απόδοση, το κοινό είχε πολλή ενέργεια και οι επιλογές των τραγουδιών περιείχαν εκπλήξεις ακόμα και για όσους παρακολουθούν τα set list από το internet (ο Neil αλλάζει αρκετά τραγούδια σε κάθε εμφάνιση). Φεύγοντας ένοιωσα γεμάτος χαρά και ευχαρίστηση.
Αυτό λέγεται για μένα μουσική απόλαυση.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
