Monster Magnet, Nebula, The Pilgrim Fathers @ Schlachthof (Wiesbaden, Γερμανία), 31/10/08

Παρασκευή βράδυ και καθώς έψαχνα το μέρος που βρίσκεται το Schlachthof στη μικρή γερμανική πόλη του Βιζμπάντεν, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τους Monster Magnet του 2008. Ένα συγκρότημα-σύμβολο για τη stoner κοινότητα καταστρέφεται μέσα σε ένα βράδυ και λίγοι ήταν εκείνοι που πίστεψαν πως θα επανέλθει. Ο Wyndorf όμως επανέρχεται και, εμφανώς αλλαγμένος, χάνει το επιβλητικό του image. «Πόσο μπορούν να έχουν επηρεάσει όλα αυτά;», σκέφτηκα. Μετά από λίγες ώρες ήξερα.

Περιμένοντας λοιπόν να συναντήσω ακόμα ένα fancy γερμανικό συναυλιακό χώρο, «σκόνταψα» χωρίς όμως να πέσω. Ο χώρος φαινόταν εξωτερικά σαν παλιά αποθήκη, ενώ και εσωτερικά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς όμως αυτό να στενοχωρεί κανένα. Εξάλλου διέθετε τις σχετικές ανέσεις, όπως γκαρνταρόμπα και βεβαίως... bar, παγωμένες μπύρες έρρεαν καθ' όλη τη διάρκεια όπως και ήταν αναμενόμενο! Δύο ηχηρά supports συνοδεύουν τους Monster Magnet σε όλη την ευρωπαϊκή περιοδεία, εκτός από την Αθήνα δυστυχώς.



Γύρω στις 8 εμφανίστηκαν οι Pilgrim Fathers με αέρα headliner και παραλίγο να με κάνουν να ξεχάσω τα άλλα δύο ονόματα. Σοκαριστικοί psychedelic / experimental / post rock ήχοι κυρίευσαν το μέρος, με το Βρετανό frontman να χτυπιέται, να πετάει μικρόφωνα και να πέφτει, προσφέροντας γενικά ένα όμορφα χαοτικό αποτέλεσμα. Τους βγάζω το καπέλο, μακάρι να έπαιζαν πάνω από πέντε κομμάτια και να τους απολάμβανε παραπάνω το γερμανικό κοινό, αν και η αλήθεια είναι πως εκείνη την ώρα ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν στο bar...







Μετά από 15λεπτο διάλειμμα βουτήξαμε στα βαθιά, με τους Nebula να ανεβαίνουν στη σκηνή για ένα άκρως απολαυστικό set. Εκεί κάπου ξεκίνησε η stoneroγιορτή και παρέσυρε τους πάντες για τις επόμενες δυόμιση ώρες. Οι λάτρεις του είδους πίνουν κρασί στ' όνομά τους και όντως κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους, ο μπροστινός χώρος είχε γεμίσει σε ένα μεγάλο ποσοστό.



Με ηγέτη τους τον Eddie Glass, πρώην μέλος των Fu Manchu και ιδρυτή των Nebula, έβαλαν τη σφραγίδα τους στη βραδιά. Ακούστηκαν κομμάτια από το εξαιρετικό φετινό "Heavy Psych", ενώ δεν έλειψαν και παλαιότερες κλασσικές συνθέσεις. Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν και με τις ευχές να δούμε και πάλι στη χώρα μας τους Αμερικανούς που μετρούν ήδη έντεκα χρόνια ύπαρξης.







Το πλήρες setlist ήταν:

Down The Highway / The Dagger / Instant Gravitation / To The Center / Loose Cannon / The Void / Aphrodite / Long Day / Full Throttle / Let It Burn



Η στιγμή του Dave Wyndorf και των space rockers του είχε φτάσει και ο projector χτυπούσε στο μεγάλο πανί, απεικονίζοντας διάφορα αφηρημένα και μη σχέδια. Η είσοδος γίνεται με το "Dopes To Infinity" και τα πρώτα στοιχεία δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Η ένταση του ήχου είχε αυξηθεί σε ενοχλητικό επίπεδο, η ποιότητα είχε πέσει αισθητά και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, ακούστηκαν και τα πρώτα φωνητικά που μας προσγείωσαν ανώμαλα στη γη. Δεν ήταν τόσο η εμφάνιση που με ξάφνιασε αρνητικά (αυτό ήταν γνωστό), όσο τα φωνητικά και η έλλειψη αυτοπεποίθησης από τον Wyndorf. Σε αρκετές στιγμές μάλιστα προσπαθούσε να μαζέψει το σακάκι του για να μη φαίνονται τα κιλά που έχει πάρει και ήταν γενικά πιο ανοιχτός και φιλικός με το κοινό. Για καλή τύχη όλων όμως, το ταξίδι για το διάστημα ξεκινούσε και πάλι σε λίγο...







Η ένταση δεν άργησε να καλυτερεύσει και κάπου εκεί στο τρίτο κατά σειρά κομμάτι τα χίλια περίπου άτομα που είχαν μαζευτεί ένιωσαν τι σημαίνει Monster Magnet. Η φωνή είχε στρώσει εκπληκτικά, ενώ οι πρώτες νότες του "Powertrip" δημιούργησαν ένα μίνι mosh-pit και το ρεφρέν τίναξε την αδρεναλίνη στον αέρα. Οι χαρακτηριστικές κινήσεις παρέμειναν ίδιες και, παρόλο που δεν υπήρχε η ίδια κινητικότητα πάνω στη σκηνή, το κέφι συνέχισε να ανεβαίνει. Ο ήχος τελικά δεν έφτιαξε ποτέ, αλλά ποιος νοιαζόταν άραγε... Τεχνικά, πάντως, ήταν όλοι τους τόσο αψεγάδιαστοι, όσο χρειάζεται για μία τέτοια συναυλία.



Ο Jim 'Jimmy Bags' Baglino φαινόταν αρκετά μέσα στο κλίμα, «κατεβάζοντας» μισό μπουκάλι Jack Daniel's πάνω στη σκηνή, ενώ δεν άργησαν να εμφανιστούν και τα πρώτα τσιγάρα στο, παρακινούμενο από τον Dave, κοινό, παρόλο που στο χώρο δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα. Εντύπωση έκανε το γεγονός ότι δεν ακούστηκε ούτε ένα κομμάτι από το τελευταίο "4-Way Diablo", προτιμώντας να κινηθούν σε επιτυχίες προηγούμενων δισκογραφικών δουλειών. Mε τα "Negasonic Teenage Warhead" "Spacelord" και "Tractor" έγινε βέβαια ο ανάλογος χαμός, ενώ στον επίλογο ακούστηκε το "Spine Of God" με επιπρόσθετους στίχους, δανεισμένους από το "American Pie" του Don McLean.







Σίγουρα τα 14 κομμάτια ήταν λίγα και η προσθήκη των "Silver Future", "Superjudge" και "Atomic Clock" δε θα έβλαπτε (λέω εγώ...), αλλά ακόμα κι έτσι ήξερα φεύγοντας ότι άξιζε πραγματικά τον κόπο. Εύχομαι όσοι πρόκειται να παραβρεθούν στους τελευταίους δύο σταθμούς της περιοδείας να πάνε χωρίς προκαταλήψεις και να περάσουν εξίσου καλά.



Setlist:

Dopes To Infinity / Crop Circle / Powertrip / Twin Earth / Third Alternative / Zodiac Lung / Radiation Day / The Right Stuff / Negasonic Teenage Warhead / Spacelord

Encore: Melt / Cage Around The Sun / Tractor / Spine Of God