Marilyn Manson, Turbonegro @ Boblingen Sportshalle (Στουτγάρδη), 30/11/07

Παρασκευή βράδυ λοιπόν και ο αέρας και το τυπικό κρύο της γερμανικής πόλης του Νότου δεν εμπόδισαν όλους του γότθους της Στουτγάρδης να κατευθυνθούν προς την απομακρυσμένη από το κέντρο Sportshalle για να απολαύσουν τον άρχοντα του σκότους Marilyn Manson μαζί με τους Turbonegro. Μαζί τους και εγώ, λοιπόν, καθώς είχα χάσει τον εν λόγω κύριο στην Ελλάδα και όταν αντελήφθην ότι περνάει από την πόλη μας (!) δεν ήθελα να κάνω το ίδιο λάθος δεύτερη φορά.

Ο χώρος ήταν ουσιαστικά ένα χαμηλοτάβανο γήπεδο του Βόλεϊ, κομμένο στα δύο, με τη μια κερκίδα ανοιχτή για αυτούς που ήθελαν να καθίσουν. Οι πόρτες ήταν ευρύχωρες, ο έλεγχος κομματάκι τυπικός και η γκαρνταρόμπα (που κόστιζε παρεμπιπτόντως 1 ευρώ μόνο) υπερχρήσιμη, καθώς όλοι είχαν έρθει βαριά ντυμένοι. Ιδανικές συνθήκες λοιπόν για το live που ακολούθησε και οι 6-7 χιλιάδες του κόσμου που παρευρέθηκαν στο Boblingen δε θα μπορούσαν να διαφωνήσουν, έχοντας πληρώσει 40 ευρώ. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ο κόσμος: πέρα από τους παραδοσιακούς μαυροντυμένους γότθους που συναντήσαμε (των οποίων η ακρότητα στις ενδυματολογικές επιλογές είναι πιο έντονη από οτιδήποτε μπορεί να συναντήσει κάποιος στην Ελλάδα), η παρουσία πολλών ατόμων άνω των τριάντα, ακόμα και άνω των σαράντα, απέδειξε πως ο Manson είναι ένας καλλιτέχνης με ευρύ κοινό και πως η κουλτούρα των Ευρωπαίων απέναντι στη rock μουσική είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας...

Τη βραδιά άνοιξαν οι Turbonegro, οι οποίοι είχαν πολλούς και φανατικούς οπαδούς στο κοινό, καθώς επαναδραστηριοποιήθηκαν σχετικά πρόσφατα (2003) και απ' ότι έμαθα είναι πολύ αγαπητοί στους Γερμανούς. Αν και στυλιστικά ήταν τουλάχιστον γελοίοι (ο τραγουδιστής τους βγήκε με μπέρτα, φτερά, corpsepaint και δύο δέρματα «χιαστή» να αγκαλιάζουν την -πιο σάπια και από αυτή του τραγουδιστή των Knut- κοιλιά του, ενώ παράλληλα ο ένας κιθαρίστας ήταν ντυμένος ναύτης και ο άλλος στρατιώτης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου), μουσικά ήταν ένα από τα καλύτερα support που έχω δει, καθώς το punk n roll τους με πολύ Ramones, Stooges και Motorhead με πινελιές Alice Cooper και πρώιμων Guns N' Roses ξεσήκωσε όλη την αρένα. Το βάρος του set τους δόθηκε φυσικά στο φετινό "Retox", αν και οι παλαιότερες επιτυχίες τους έκαναν μεγαλύτερο γκελ στο κοινό. Θα τους ψάξω σαφέστατα...

Μετά τη μια ώρα των Turbonegro και τα 40 λεπτά (!) αναμονής, τα φώτα έσβησαν και το μεγάλο πανό με τα αρχικά του Marilyn Manson έπεσε για να πάρει τη θέση της στη σκηνή η μπάντα των ξωτικών του, ακολουθούμενη από τον ίδιο το σκοτεινό άρχοντα. Οι πρώτες νότες του εναρκτήριου κομματιού του φετινού πολύ καλού του δίσκου "Eat Me, Drink Me" (κριτική εδώ: www.rocking.gr/review1346.php), "If I Was Your Vampire", γέμισαν τον αέρα και ο Manson κρεμάστηκε από το μικρόφωνο για να μας τραγουδήσει μια από τις καταραμένες μπαλάντες του. Το κοινό επευφημούσε και παρακολουθούσε αποσβολωμένο, δίνοντάς μου την εντύπωση του «ξενέρωτου»... Που να φανταζόμουν όμως τι θα επακολουθούσε...

Καθώς τα κομμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο, το συγκρότημα ζεσταινόταν και ο Manson αποκάλυπτε το ταλέντο του μεγάλου performer που έχει και με το παραπάνω. Στην οθόνη πίσω έπαιζαν «προβοκατόρικα» μηνύματα πολιτικού περιεχομένου, όσο οι μουσικοί gremlin του περιδιάβαιναν τη σκηνή με σπασμωδικές κινήσεις, όπως συνηθίζεται βέβαια στις industrial συναυλίες. Φυσικά πάνω από όλους και από όλα και πραγματική αποκάλυψη του live ήταν ο ίδιος ο Manson: αδύνατος, σχεδόν οστέινος, με βαμμένο άσπρο πρόσωπο και μια κόκκινη λωρίδα στη θέση των ματιών, κράτησε το κοινό απορροφημένο τόσο με τα κουστούμια του όσο και με τις δραστηριότητές του επι σκηνής. Ενδεικτικά αναφέρω το lap dance (!) του πάνω σε μια τεράστια καρέκλα (4 μέτρων) που είχε τοποθετηθεί επί σκηνής, το «διάγγελμά» του από άμβωνος, κατά τη διάρκεια του οποίου έκαψε και μια Βίβλο, την ανόρθωσή του σε μεταλλική βάση και τα πάμπολλα κομφετί που πλημμύρισαν το στάδιο σε 4-5 καίρια χρονικά σημεία του live, κάνοντας το κοινό να παραληρεί.

Κάπου εδώ νομίζω πως πρέπει να τονίσω ότι ο κόσμος είχε έρθει για να χορέψει: σε οποιοδήποτε σημείο του live ανέβαινε ο ρυθμός, όλοι οι μαυροφορεμένοι της αρένας άρχιζαν να χορεύουν, πρωτοστατούντων φυσικά των γυναικών. Αν μη τι άλλο, πολύ όμορφα σκηνικά. Στα εντυπωσιακά συμβάντα της συναυλίας φυσικά δε μπορώ να αγνοήσω το σπάσιμο (από την πίεση) του μπροστινού κιγκλιδώματος που υποχρέωσε σε μερική διακοπή το live, όσο και τα πολλά stage diving που είδα, με αποκορύφωμα εκείνο μιας πολύ ελαφρώς ενδεδυμένης δεσποινίδας, η οποία πρέπει να περιφερόταν πάνω από τα κεφάλια όλων μας κανένα τέταρτο, «γνωρίζοντας» καλύτερα πολλούς από αυτούς...

Και εκεί που περνούσαμε πολύ όμορφα και είχαμε ήδη ακούσει ζωντανά πολλά από τα καλύτερα κομμάτια του Manson, μετά από μόλις 80 λεπτά συναυλίας, ο αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης καληνυχτίζει και φεύγει από τη σκηνή χωρίς να κάνει encore, παρ' όλες τις επευφημίες του κόσμου. Τα γυαλιά-καρδούλες των κοριτσιών στο γυρισμό (παρμένα από το ομώνυμο video clip) και το γεγονός ότι ακούσαμε ζωντανά μια από τις καλύτερες διασκευές όλων των εποχών μετρίασαν τη δυσαρέσκειά μας και μας έκαναν να αναλογιστούμε πως το live του Marilyn Manson ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή συναυλιακή εμπειρία.

Μεταξύ άλλων ακουστήκαν τα παρακάτω κομμάτια (ενδεικτική σειρά):

If I Was Your Vampire, The Beautiful People, Sweet Dreams, The Dope Show, The Fight Song, Disposable Teens, mOBSCENE, Putting Holes In The Happiness, Heart Shaped Glasses