Lynyrd Skynyrd @ Brixton Academy (Λονδίνο, Αγγλία), 31/05/09

08/08/2009 @ 15:17
Υπάρχουν μερικά συγκροτήματα που απλά δεν περιμένεις ποτέ να τα δεις live. Μένουν στο μυαλό σου σαν ένα όνειρο που πιστεύεις ότι θα παραμείνει ανεκπλήρωτο και ελπίζεις ότι ίσως κάποια στιγμή το φέρουν οι συγκυρίες και θα βρεθείς μπροστά σε αυτό που κάποτε έμοιαζε άπιαστο. Όταν έμαθα, το Νοέμβριο του 2008, ότι οι Lynyrd Skynyrd θα επισκέπτονταν την Ευρώπη για κάποιες επιλεγμένες συναυλίες το επόμενο καλοκαίρι, ήξερα ήδη ότι θα είμαι σε μία από αυτές πάση θυσία. Εδώ και μερικά χρόνια είχα όνειρο να δω σε μία συναυλία τους Skynyrd μαζί με τα διασημότερα μούσια της υφηλίου, τους ZZ Top. Μπορεί να μην πραγματοποιήθηκε σε μία μέρα, αλλά με τέσσερις μέρες διαφορά, όμως έγινε. Και αφού το part 2 (βλέπε ZZ Top) είναι μία άλλη ιστορία, πάμε για το part 1.

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο Λονδίνο (σπάνιο θα έλεγα) μας βρίσκει έξω από το Brixton Academy, περιμένοντας να γίνουμε μάρτυρες της ιστορίας. Γιατί μπορεί στους Lynyrd Skynyrd να βρίσκεται μόνο ένα αυθεντικό μέλος, ο μεγάλος Gary Rossington, αλλά οι αναποδιές που έχει περάσει αυτό το συγκρότημα και η κατάρα που το κυνηγάει, με τελευταίο θύμα τον Billy Powell (keyboards), μόνο απαρατήρητα δε μπορούν να περάσουν. Και σας λέω μετά και από προσωπική εμπειρία ότι τα μέλη που αντικατέστησαν τα αυθεντικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, καθώς κρατούν το όνομα Lynyrd Skynyrd επάξια, ψηλά και πολύ τίμια.

Τη συναυλία ανοίγουν οι Aynsley Lister, ένα αγγλικό συγκρότημα που ούτε καν το είχα ακουστά. Παίζουν ένα blues-rock είδος, καλό θα έλεγα, αλλά όχι αρκετό για να τραβήξει την προσοχή του πολύ κόσμου, ο οποίος έχει επικεντρωθεί στην κατανάλωση μπύρας και στο merchandise της συναυλίας. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν αρκετά υψηλός, πράγμα λογικό, αλλά υπήρχαν και κάποιοι νεότεροι, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί δείχνει ότι οι Skynyrd δεν απευθύνονται μόνο στο μεσήλικο κοινό.



Περίπου στις 21.15 τα φώτα σβήνουν και γνώριμες φιγούρες προκαλούν ανατριχίλα με την εμφάνισή τους στη σκηνή του Brixton. Η έναρξη με το "Workin' For MCA" κάνει τον κόσμο να τραγουδά από το πρώτο δευτερόλεπτο και όλη την αρένα να έχει μπει σε southern ρυθμούς. Κάποια στιγμή παρατηρούμε ότι στο jacket που φοράει ο Johnnie Van Zant (αδερφός του αδικοχαμένου Ronnie) υπάρχει και η ελληνική σημαία και, σε συνάρτηση με το σχόλιό του αργότερα ότι το jacket φτιάχτηκε για το tour, μας κάνει να συμπεράνουμε ότι και η χώρα μας βρισκόταν στα σχέδια των Αμερικανών, αλλά ποιος ξέρει τι έγινε και δεν πέρασαν από εδώ. Τουλάχιστον με το νέο δίσκο που ετοιμάζουν ("God & Guns") έχουμε κάποιες ελπίδες να περάσουν και από τα μέρη μας. Ο γράφων δε θα μπορούσε να περιμένει και ένιωσε ιδιαίτερα τυχερός που βρισκόταν εκεί εκείνη τη στιγμή. Συνέχισαν το set τους με τα "I Ain't The One", "Saturday Night Special" και "Gimme Back My Bullets" και καθώς οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, περιμέναμε να πάρουμε και μία γεύση από το νέο δίσκο τους, πράγμα όμως που δε συνέβη και έτσι το υλικό παραμένει έκπληξη.



Τα επόμενα τρία κομμάτια που ακολούθησαν θα τα χαρακτηρίσω απλά με τρεις λέξεις, γιατί δε νομίζω πως χρειάζονται περαιτέρω σχολιασμό. Άλλωστε εκείνη τη στιγμή και φωτογραφικές μηχανές και τσιγάρα και κινητά και ό,τι άλλο κρατούσαμε πήγε περίπατο. "What's Your Name" - Τρέλα. "That Smell" - Έπος. "Simple Man" - Δέος. Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Απλά πάθαμε πλάκα και είχαμε φύγει ήδη για Texas.

Στη συνέχεια οι Skynyrd μας προσέφεραν ένα medley από 5 πολύ όμορφα και ιστορικά κομμάτια τους. Ήταν τα "Whiskey Rock-A-Roller", "Down South Jukin", "The Needle And The Spoon", "Double Trouble" και "Tuesday's Gone", κομμάτι το οποίο τραγουδήσαμε όλοι, λέξη προς λέξη, αναγκάζοντας τον Johnnie Van Zant να μας παραχωρήσει το μικρόφωνο. Η τρίχα κάγκελο εννοείται.

Ως τώρα όμως δεν έχω κάνει αναφορά στον showman της μπάντας. Και το όνομα αυτού Rickey Medlocke. Γνωστός και μη εξαιρετέος από την παλαιότερη θητεία του στο συγκρότημα, αλλά και από τα χρόνια που πέρασε στους Blackfoot. Κινητικότατος, υπερδραστήριος και σωστότατος στα κιθαριστικά του μέρη, ξεσήκωνε συνεχώς τον κόσμο, έπαιζε με τα υπόλοιπα μέλη και τις μπροστινές σειρές και χοροπήδαγε πέρα δώθε σαν εικοσάρης. Πραγματικά αγέραστος, χαιρόσουν να τον βλέπεις.

Το set συνεχίστηκε με τα "Gimme Three Steps" και "Call Me The Breeze", δύο κομμάτια που αν μη τι άλλο χαρακτήρισαν τους Lynyrd Skynyrd στην πορεία τους στο rock στερέωμα. Κλασικά southern κομμάτια που σε κάνουν να θέλεις να κουνηθείς στους ανάλογους ρυθμούς και να αδιαφορήσεις για οτιδήποτε άλλο. Το κυρίως μέρος της βραδιάς έκλεισε με το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι του συγκροτήματος. "Sweet Home Alabama" και από τις πρώτες νότες το Brixton έχει αρχίσει να δονείται από τα χοροπηδητά του κόσμου. Η μπάντα επισκιάζεται από το τραγούδι της αρένας και τα χαμόγελα στα πρόσωπα των μελών της δείχνουν ότι η ευχαρίστηση είναι έκδηλη και η χαρά για τη συμμετοχή του κόσμου απεριόριστη. Σίγουρα το αξίζουν γιατί κράτησαν και συνεχίζουν μαζί παρά τα όσα τους συμβαίνουν.



Για encore τι άλλο τα μπορούσαμε να περιμένουμε; Μα φυσικά αυτό που περιμένουν και οι Skynyrd να ζητήσουμε, γι'αυτό και μας ρωτάνε. Οι ιαχές "Freebird" ακούγονται τόσο δυνατά που δεν αφήνουν άλλα περιθώρια στο συγκρότημα παρά να αρχίσει να παίζει την κλασική live 15λεπτη ανατριχίλα. Τώρα τι να πει κανείς για αυτό το κομμάτι. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι αν κάποιος έχει ακούσει την έκδοση του δίσκου σε αυτό το κομμάτι και ξετρελάθηκε, τότε δε φαντάζεται τι θα πάθει με τη live εκτέλεσή του. Θα μου πείτε μπορεί και αυτή να την ακούσει, αλλά απλά συνδυάστε το με το οπτικό μέρος και το feeling της συναυλίας ως εκείνη τη στιγμή και θα πάρετε αυτό που αποκαλούμε τώρα τελευταία "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ".

Τη στιγμή που τελείωσε η συναυλία κοίταξα απορημένος το ρολόι μου, θεωρώντας πως έχει περάσει περίπου μισή ώρα από τότε που ξεκίνησαν. Όταν είδα πως τελικά είχε περάσει μιάμιση ώρα, κατάλαβα πόσο καλά είχα περάσει. Από εκείνη τη στιγμή και μετά νιώθω και εγώ ένα μέρος της ιστορίας. Μπορώ να δηλώσω περήφανα πλέον πως κατάφερα και είδα τους Lynyrd Skynyrd. Πως ένα όνειρό μου δεν έμεινε ανεκπλήρωτο και πως το αδύνατο έγινε δυνατό, το άπιαστο πιάστηκε. Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν σε αυτό το συγκρότημα που συνεχίζει και συνεχίζει, υπερπηδώντας κάθε εμπόδιο, ακόμα και αυτά που βάζει ο θάνατος ο ίδιος. Κρατάνε ακόμα, πιστέψτε με, το μεγάλο όνομα "Lynyrd Skynyrd" ψηλά, χωρίς καραγκιοζιές και με τον απαραίτητο σεβασμό στα θανόντα μέλη. Γι' αυτό και μόνο τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο. Μακάρι να έχω την ευκαιρία να τους ξαναδώ κάποια στιγμή στο μέλλον. Μέσα σε μιάμιση ώρα κατάφεραν να με γεμίσουν πλήρως και αυτό το μετράω πολύ. Άξιοι!



Setlist:
Workin' For MCA / I Ain't The One / Saturday Night Special / Gimme Back My Bullets / What's Your Name / That Smell / Simple Man
Medley: Whiskey Rock-A-Roller / Down South Jukin / The Needle And The Spoon / Double Trouble / Tuesday's Gone
Gimme Three Steps / Call Me The Breeze / Sweet Home Alabama / Free Bird

Χρήστος Δουλγεράκης
Αναγνώστης
  • SHARE
  • TWEET