Gods Of Metal (Ozzy Osbourne & Friends, Motley Crue, Slash, Opeth, Black Label Society, The Darkness) @ Arena Fiera, Milano, 23-24/06/12

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Η 3η μέρα του φεστιβάλ είχε ως headliner τους Motley Crue (full show). Πριν από αυτούς θα έπαιζαν οι Slash, The Darkness, Gotthard, συγκροτήματα που ταιριάζουν ηχητικά με τους Motley. Καθώς η κούραση από το προηγούμενο βράδυ ήταν μεγάλη, με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισα να ξεκινήσω από τους Gotthard.

16:15-17:25 - Gotthard:



Είναι περίεργο το συναίσθημα να ακούς μια μπάντα για αρκετά χρόνια, να μην έχεις την τύχη να τους δεις ποτέ και να τους πετυχαίνεις με καινούριο τραγουδιστή. Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά. Μετά τον θάνατο του Steve Lee και αφού γρήγορα ξεπέρασαν το αρχικό μούδιασμα, το συγκρότημα αποφάσισε να συνεχίσει την πορεία του με νέο τραγουδιστή και νέο δίσκο. Το "Firebirth" κυκλοφόρησε πρόσφατα και οι κριτικές που έχει πάρει είναι καλές, ενώ και το στοίχημα με τον νέο τραγουδιστή Nic Maeder φαίνετε να πηγαίνει προς την σωστή κατεύθυνση. Για την συναυλία δεν μπορώ να πω κάτι. Να πω ότι λείπει ο Lee, να πω ότι ο Maeder είναι κάλος τραγουδιστής, αυτά είναι περιττά. Το στοίχημα με τους Gotthard θα είναι με την επόμενη κυκλοφορία τους όταν θα έχουν δέσει περισσότερο με το νέο σχήμα. Μόνο τότε θα μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Setlist: Dream On / Gone Too Far / Top Of The World / Starlight / Remember It’s Me / Sister Moon / Master Of Illusion / Hush / One Life, One Soul / Mountain Mama / Right On / Lift U Up / Anytime Anywhere

17:55-19:05 - The Darkness:



Από όσες μπάντες είδα οι The Darkness είναι αυτό που λέμε ιδανική μπάντα για φεστιβάλ. Ένας παλαβιάρης frontman , Justin Hawkins, τραγούδια για να διασκεδάσει ο κόσμος και γενικότερα μια fun ατμόσφαιρα. Από τις 30 μπάντες που έπαιξαν στο Μιλάνο ήταν και το μοναδικό συγκρότημα που διακόπηκε η συναυλία για 10λεπτά για τεχνικά προβλήματα. Κάποια μπουκάλια έπεσαν στην σκηνή, αλλά ευτυχώς τα προβλήματα ξεπεράστηκαν και συνεχίστηκε το live. Είναι ένα συγκρότημα εγγύηση για να περνάς καλά και το καλοκαίρι θα βρίσκονται στην γειτονιά μας ως support στην Lady Gaga στην συναυλία της στην Σόφια.

Setlist: Black Shuck / Growing On Me / The Best Of Me / One Way Ticket / Nothing’s Gonna Stop Us / Get Your Hands Off My Woman / Love Is Only A Feeling / Is It Just Me? / Street Spirit (Fade Out) / Givin’ Up / I Believe In A Thing Called Love / Love On The Rocks With No Ice

19:35-21:00 - Slash:



Εδώ είμαστε. Την προηγουμένη μέρα είδαμε τους Guns N' Roses και την επόμενη μέρα είχαμε την τύχη να δούμε και τον Slash. Ξέχασα να αναφέρω ότι χτες βράδυ ο Axl μας ευχήθηκε να απολαύσουμε την σημερινή μέρα του φεστιβάλ. Είχα μια μεγάλη συζήτηση εάν θα έπρεπε ο Slash να παίξει τραγούδια των Guns N’ Roses μια μέρα μετά από αυτούς. Φυσικά δεν καταλήξαμε πουθενά καθώς ότι και να υποστηρίξεις έχει ο καθένας το δίκιο του. Η γνώμη μου είναι ότι δεν θα έπρεπε να παίξει καθώς θα υπήρχαν άτοπες συγκρίσεις που δεν θα κατέληγαν πουθενά. Το "Apocalyptic Love" προσωπικά δεν με ενθουσίασε. Έχει ένα υπέρ έπος τραγούδι το "Anastasia", μερικά ακόμα καλά και τα υπόλοιπα δεν μου λένε κάτι. Ως εκ τούτου το να παίξει 6 τραγούδια από την τελευταία του δουλειά μου φάνηκαν πάρα πολλά. Η μπάντα που έχει δίπλα του έχει μια αλητεία που ταιριάζει στον Slash , ενώ είναι γνωστές και οι ικανότητες του τραγουδιστή Myles Kennedy. O Slash είναι ο θρυλικός κιθαρίστας που όλοι αγαπήσαμε τα τελευταία 25 χρόνια.



Πάντα στα δεξιά της σκηνής (παράπονο γιατί εγώ ήμουν από αριστερά και δεν ήρθε καθόλου από την μεριά μας) και κάθε νότα που βγάζει από τις Gibson ξέρεις ότι προέρχεται από τον Slash και όχι από κάποιον άλλον κιθαρίστα. Κάθε φορά που ήταν η ώρα του solo η υπόλοιπη μπάντα έκανε βήματα πίσω αφήνοντας «χώρο» στον Slash για το solo. Σε δύο περιπτώσεις ειδικά ξεσάλωσε, στο "Rocket Queen" που το τραβήξανε συνολικά κανένα 10λεπτο και στο "Anastasia" που είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ μετά τους Guns N' Roses. Το παλιό του συγκρότημα το τίμησε με τα "Nightrain", "Rocket Queen", "Out To Get Me" (Todd Kerns on vocals), "Sweet Child O' Mine", "Paradise City", ενώ έγραψε κανονικότητα τους Velvet Revolver παίζοντας μόνο το "Slither". Το score Velvet Revolver-Slash είναι 2-2. Ακόμα είναι στα «μέλια» με τον Myles Kennedy, αλλά ο Slash δεν είναι και ο ευκολότερος άνθρωπος να δουλέψεις μαζί του. Για να δούμε, το τρίτο δισκογραφικό κτύπημα σε ποιανού μεριά θα είναι;

Setlist: One Last Thrill / Nightrain / Ghost / Standing In The Sun / Back From Cali / Shots Fired / Rocket Queen / Doctor Alibi (Todd Kerns on vocals) / Out To Get Me / Halo / Anastasia / Sweet Child O’ Mine / You’re A Lie / Slither / Paradise City

21:45-23:45 - Motley Crue:



Το έχω πει ξανά και σε αυτό συμφωνούν όσοι ήμασταν στο Μιλάνο. Υπάρχουν οι Motley Crue που είναι πια για δεύτερο group όταν παίζουν απλά τα τραγούδια τους και υπάρχουν οι Motley Crue με full show. Είχαμε την τύχη να τους δούμε με full show στην τελευταία τους εμφάνιση στην Ευρώπη πριν επιστρέψουν στην Αμερική για την περιοδεία τους με τους Kiss. Αυτό σημαίνει make up, πολύ όμορφες γυναικείες  παρουσίες για να βοηθούνε τον Vince Neil στα φωνητικά και μια «ρόδα» πίσω από τον Tommy Lee για το solo του.



Με 4 τραγούδια από το "Dr. Feelgood" και 3 από το "Too Fast For Love" καταλαβαίνεις ότι παρακολουθείς ένα greatest hits. Οι Motley Crue είναι από τις λίγες περιπτώσεις που επικεντρώνεσαι σε όλους εκτός από τον τραγουδιστή καθώς τα φωνητικά τα είχαν οι κοπέλες, το κοινό, οι άλλοι τρεις και που και που ο Vince Neil. Η ώρα του drum solo είχε έρθει και πολύ απλά ο Tommy Lee κάνει ένα εντυπωσιακό 360ο μοιρών solo με την βοήθεια της «ρόδας». Η μουσική που παίζει σαν background για το solo είναι drum and bass και όσο και εάν φώναζε κάποιος από την παρέα για να τον διαλέξει ο Lee για να κάνουν μια 360ο βόλτα, διάλεξε κάποιον άλλον λέγοντας του να μην ξεράσει πάνω του (!) και κάνοντας του πλάκα ότι καμιά φορά ατυχήματα γίνονται και καλό θα ήταν να αποχαιρετίσει την παρέα του για κάθε ενδεχόμενο(!).



Οι Motley Crue, που ξεκίνησαν 15 λεπτά νωρίτερα, και δίχως το παραδοσιακό encore, δηλαδή να φύγουν για λίγο και να ξαναγυρίσουν,  ολοκλήρωσαν με το "Kickstart My Heart" με το συγκρότημα να πετάει κουβάδες με «αίμα» προς το κοινό. Η συνολική διάρκεια της συναυλίας με το ζόρι 1 ώρα και 30 λεπτά.  Με τρώει  το χέρι μου να γράψω μια δολοφονική ατάκα που είπε κάποιος για τους Motley Crue, αλλά αφού διασκέδασα και πέρασα καλά ας είναι.

Setlist: Wild Side / Live Wire / Too Fast For Love / Saints Of Los Angeles / Shout At The Devil / Don’t Go Away Mad / S.O.S. / Looks That Kill / Piece Of Your Action / Primal Scream / Smokin’ In The Boys’ Room / Drum solo / Dr. Feelgood / Girls,Girls, Girls / Home Sweet Home / Kickstart My Heart

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Τελευταία μέρα του φεστιβάλ και η ημέρα που μάζεψε τον περισσότερο κόσμο. Όπως έγινε και στην Ελλάδα το αρχικό σχέδιο έλεγε Black Sabbath, αλλά τα γνωστά γεγονότα έφεραν τον Ozzy στην θέση τους.  

14:55-15:45 - Trivium:



Είχα την τύχη να δω για πρώτη φορά τους Trivium το 2006 στο Download Festival. Τότε ήταν το hot όνομα. Τα σχόλια που υπήρχαν για αυτούς ήταν υπερβολικά καθώς κάποιοι τους θεωρήσουν τους επόμενους …(βάλτε ότι όνομα θέλετε).  Από τότε μέχρι σήμερα οι Trivium συνεχίζουν την πορεία τους μόνο που έχει μείνει στάσιμη και δεν είναι τυχαίο που είχαν αυτή την θέση στο φεστιβάλ.  Βεβαία όταν τους βλέπεις live καταλαβαίνεις ότι έχουν τον αέρα της μεγάλης σκηνής και είναι ικανοί με ένα hey του Matt Heafy να δημιουργήσουν mosh pit στο κοινό.  Έτσι και έγινε, μετά από 2-3 τραγούδια για να ζεσταθούμε από εκεί και πέρα ο Heafy έδινε τις κατάλληλες οδηγίες προς τους οπαδούς και με ένα πρόσταγμα του είχαμε  circle pit τόσο στο Pit A όσο και στο Pit B. Οι Trivium είναι γεννημένοι για live και εάν είχαν τέτοια ενέργεια σε μεγάλη σκηνή , φανταστείτε τι θα γίνει σε κλειστό χώρο. Ακούει κανείς;

Setlist: In Waves / Pull Harder The Strings Of Your Martyr / Rain / Black / The Deceived / Dusk Dismantled / Drowned And Torn Asunder / A Gunshot To The Head Of Trepidation / Throes Of Perdition

16:15-17:25 - Lamb Of God:



Δεν είχα πάει στη συναυλία τους στην Ελλάδα. Από αυτά που είχα διαβάσει είχα καταλάβει ότι στις συναυλίες τους γίνεται χαμός από την ενέργεια που βγάζουν. Στο Μιλάνο όμως τους πρόδωσε ο ήχος. Ειδικά σε σχέση με τους Trivium ήταν εμφανής η διαφορά, καθαρότατος στους Trivium μια βαβούρα στους Lamb Of God. Φυσικά αυτό το πρόβλημα δεν πτόησε το συγκρότημα να επικεντρωθεί κυρίως στα "Ashes Of The Wake" και "Resolution" άλμπουμ τους και να μας δείξουν ότι στον χώρο τους είναι δικαιωματικά μέσα στα καλύτερα συγκροτήματα. Γράφοντας το report αρκετές μέρες μετά, στάθηκα τυχερός που κατάφερα να τους δω καθώς μετά από το Μιλάνο έγιναν τα γνωστά γεγονότα με τον Randy Blythe.

Setlist: Desolation / Ghost Walking / Walk With Me In Hell / Set To Fail / Now You’ve Got Something To Die For / Ruin / Hourglass / The Undertow / Omerta / Contractor / The Number Six / Laid To Rest / Redneck / Black Label

17:55-19:05 - Black Label Society:



Είναι τρελός ο «Ινδιάνος». Ο Zakk θέλει τους ενισχυτές του, τα ρεμάλια δίπλα του, roadies να του δίνουν κιθάρες και μέχρι πρότινος πολλές μπίρες. Δεν τον νοιάζει τι ώρα θα παίξει και πόσο θα παίξει. Το μόνο που θέλει είναι να βρίσκεται στο φυσικό του χώρο που είναι η σκηνή. Όταν βγει και πιάνει την κιθάρα καταλαβαίνεις ότι εκεί παίζει ο μεγάλος Zakk Wylde και κανένας άλλος. Και σκέφτομαι φωναχτά ότι πόσο καλύτερα θα ήταν να τον βλέπαμε ξανά και στην Ελλάδα όπως το 2005. Το "Order Of The Black" είχε την τιμητική του με 4 τραγούδια, ενώ τίμησε και τα "1919 Eternal", "Mafia" και "The Blessed Hellride". Σε καλή φόρμα και με αρκετή διάθεση μας άφησε μετά από 1 ώρα για να ετοιμαστεί για την δεύτερη του εμφάνιση κάποιες ώρες αργότερα.

Setlist: Crazy Horse / Funeral Bell / Bleed For Me / Demise Of Sanity / Overlord / Parade Of The Dead / Fire It Up / Guitar solo / Godspeed Hell Bound / Suicide Messiah / Concrete Jungle / Stillborn

19:35-21:00 - Opeth:



Δύσκολη η θέση μου εδώ για ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού που εμένα δεν μου αρέσουν. Καταρχήν ήταν το group που θεωρώ ότι δεν κόλλαγε με τα υπόλοιπα. Να πω ότι σιγά σιγά ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει και ήταν αρκετοί που έφτασαν την ώρα που έπαιζαν οι Opeth. Οι περισσότεροι που ήταν και μιας ηλικίας είχαν έρθει αποκλειστικά για Black Sabbath και όταν έγινε η στραβή κράτησαν τα εισιτήρια τους για τον Ozzy. Ως εκ τούτου η εμφάνιση των Opeth πέρασε αδιάφορη για το 90% του κοινού και όλοι περίμεναν υπομονετικά να τελειώσουν. Το μόνο που συγκράτησα από την εμφάνιση τους ήταν ότι σε κάποια στιγμή ο Akerfeldt μας ανάφερε ότι κάποιος του είχε πει ότι ένα live μοιάζει με ένα V, ξεκινάς δυνατά, σιγά σιγά χαμηλώνεις τις εντάσεις και μετά ανεβαίνεις ξανά. Εκείνη την ώρα είχαν φτάσει στο κατώτατο σημείο του V και κάπου εκεί μαζί με αρκετούς οπαδούς επικεντρωθήκαμε στο Ιταλία-Αγγλία που έπαιζε εκείνη την ώρα.

Setlist: The Devil’s Orchard / I Feel The Dark / Slither / Windowpane / Burden / The Lines In My Hand / Heir Apparent / The Grand Conjuration / Demon Of The Fall / Deliverance

21:45-23:45 - Ozzy Osbourne & Friends:



Η σχέση μου με τον Ozzy συναυλιακά είναι περίεργη. Δύο φορές είχα την ευκαιρία να τον δω(solo) και για διάφορους λόγους δεν μπόρεσα, ενώ τον έχω δει 2 φόρες με τους Black Sabbath με την πρώτη φόρα να χρονολογείται στο Μπέρμινχαμ στο reunion show του 1997.  Πραγματικά ζήλευα τους τυχερούς που τον είδαν live το 2010 στην Ελλάδα . Παρακολουθούσα την περιοδεία του μέσω internet από την αρχή. Η πρώτη του συναυλία τον Μάιο είχε το ρεκόρ 17 τραγούδια. Μετά όσο πήγαινε και τα τραγούδια μειώνονταν φτάνοντας μέχρι και 10 για να σταθεροποιηθεί στα 14. Λίγες μέρες πριν το Μιλάνο είχε ακυρώσει μια συναυλία λόγω προβλημάτων φωνής.



Προσωπικά μου έφτανε και μόνο που θα τον έβλεπα. Από την μία είχα «γεμίσει» με τις υπόλοιπες μέρες του φεστιβάλ και από την άλλη ήξερα εκ των προτέρων ότι δεν θα μπορούσα να είχα καμία απαίτηση την δεδομένη στιγμή από την φωνή του Ozzy. Από το πρώτο hey ήταν φανερό ήταν η φωνή του απλά δεν έβγαινε. Πραγματικά δεν με πείραξε καθόλου. Διασκέδασα κάθε στιγμή της συναυλίας, κάθε φάλτσο του κάθε κίνηση του Ozzy. Ότι είδα στο Μιλάνο το είδα και 1 βδομάδα μετά στο Rockwave. Καθώς το να γράψω το ίδιο, περίπου, report δεν έχει νόημα και με βάση κάποια σχόλια που διάβασα από την Ελλάδα, ορισμένες σκέψεις.



Διάβασα κάπου για αρπαχτή από τον Ozzy. Η ιδέα που είχε είτε αυτός ή η Sharon τον τιμάει. Έκανε ότι μπορούσε για να φέρει πιο κοντά το πνεύμα των Black Sabbath και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η παρουσία του Butler και μετά του Slash/Wylde.  Το εάν η απόδοση του ήταν αυτή που ήταν , αυτό είναι ένα άλλο θέμα.



O Slash είναι guitar god, αλλά με τον Ozzy , κατά την γνώμη μου , απλά δεν κόλλαγε. Σκεφτείτε απλά ότι την ώρα που ήταν ο Slash υπήρχε και δίπλα του ο Gus G. και σιγοντάριζε και ο Wakeman στην κιθάρα.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η ιστορία θα γράψει ανάμεσα στους κιθαρίστες του Ozzy και το όνομα του Gus G.



Η φουρνιά μας μεγάλωσε με το δίδυμο Ozzy-Wylde. ¨Ήταν τύχη που τους είδαμε και πάλι μαζί έστω και για λίγα τραγούδια και μετά από λίγα χρόνια δεν θα θυμόμαστε την φωνή του Ozzy, αλλά το ότι είδαμε στην ίδια σκηνή τους Slash/Wylde/Butler καθώς και την δεμένη μπάντα του Ozzy.

Setlist: Bark At The Moon / Mr. Crowley / Suicide Solution / I Don’t Know / Shot In The Dark / Rat Salad / Iron Man / War Pigs / N.I.B. / Fairies Wear Boots / I Don’t Want To Change The World / Crazy Train / Mama, I’m Coming Home / Paranoid

Άλλο ένα Gods Of Metal τελείωσε. Αμφιβάλλω εάν συνολικά ήμασταν τις 4 μέρες 30.000-35.000 κόσμος. Τα αίτια τα έχω αναφέρει και προηγουμένως. Κακός χώρος (άσχετα εάν όλες οι μεγάλες συναυλίες γίνονται εκεί), μεγάλη διάρκεια του φεστιβάλ, άσχημες μέρες (ειδικά η Πέμπτη) και τελευταίος λόγος η τιμή. Έπαιξαν 30 περίπου συγκροτήματα, με μηδενική καθυστέρηση στο χρονοδιάγραμμα, με μέτριο προς καλό ήχο για όλα τα group και μόνο ένα τεχνικό πρόβλημα στους The Darkness.

Χαιρετίσματα σε όλα τα παιδιά που μίλησα/γνώρισα στο φεστιβάλ και για το τέλος να βάλω λίγο φωτιά, ίδιο φεστιβάλ, ίδιες ημερομηνίες (Πέμπτη-Κυριακή), παρόμοιο ticket (65 ευρώ ημερήσιο, 220 ευρώ για 4 μέρες), και τοποθεσία βάλτε την γνωστή, πόσο κόσμο θα μάζευε στην Ελλάδα; Θα ξεπερνάγαμε τους 35000; Εγώ λέω όχι.

Φωτογραφίες: Emanuela Giurano, Παναγιώτης Λουκάς