Download Festival 2006: Guns N' Roses, Metallica, Tool, Korn, Deftones, In Flames, Soulfly και άλλοι...
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 06/07/2006 @ 11:38
Δύσκολο να περιγράψει κανείς αυτά που ζήσαμε στο φεστιβάλ το διάστημα από 9 έως 11 Ιουνίου στο Donington Park. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η απόφαση για το ταξίδι πάρθηκε όταν είχαμε αποκλείσει το ενδεχόμενο να δούμε τους Gn'R στην Ελλάδα (που να ξέραμε, βέβαια, αυτό που μας ετοίμαζε η Didi για της 10 Ιουλίου!). Στην αρχή η σκέψη ήταν για το Gods Of Metal Festival αλλά κοιτώντας καλύτερα τις ημερομηνίες είδαμε ότι το Download Festival έπεφτε στο τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, γεγονός που βόλευε όσον αφορά την άδεια. Τα υπόλοιπα ονόματα συμπληρώνονταν σιγά-σιγά με αποτέλεσμα το φεστιβάλ να έχει ως headliners τα μεγαλύτερα groups που περιόδευαν στην Ευρώπη το καλοκαίρι.
Tool την Παρασκευή, Metallica το Σαββάτο, Gn'R την Κυριακή. Στην πορεία προστέθηκε και ο αγαπητός φίλος Σπύρος ο οποίος θα έκανε το ταξίδι Γαλλία - Αγγλία για το φεστιβάλ. Αφού κλείσαμε εισιτήρια, ξενοδοχείο κτλ, το πρωινό της 9ης Ιουνίου μας βρίσκει στο King Kross, προκειμένου να πάρουμε το τραίνο για το Derby το οποίο απέχει 30 λεπτά από το Donington Park.
Η άφιξη μας στο Donington συνέπεσε με το τέλος της εμφάνισης των Strapping Young Lad. Κάτι φίλοι που συναντήσαμε εκεί μας είπαν ότι έπαιξαν δυναμικά και στην 30λεπτή εμφάνιση τους ακούστηκαν τα "Imperial", "Velvet Kevorkian", "All Hail The New Flesh", "Wrong Side, Love", "Polyphony", "The New Black", "Aftermath", "In The Rainy Season". Μέχρι να ετοιμαστεί το σκηνικό για τους Soulfly είχαμε την ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία με το χώρο. Λίγο πολύ όλοι έχουμε δει κάποιο dvd από το Donington (π.χ. AC/DC). Φανταστείτε το Terra Vibe στο τριπλάσιο, με οργανωμένο χώρο για camping, εκατοντάδες μαγαζάκια, λούνα παρκ και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Φέτος υπήρχε μία κεντρική σκηνή και δύο μικρότερες (Snickers & Gibson) οι οποίες ήταν καλυμμένες με μια τεράστια τέντα σαν αυτές του τσίρκου! Για φαγητό οι επιλογές ήταν καθαρά αγγλικές (fish and chips, φασόλια με πουτίγκα, κοτόπουλο, πίτσα κτλ) με τις τιμές να κυμαίνονται περίπου στις 5 με 6 λίρες (περιττό να ειπωθεί ότι οι άνθρωποι είναι τραγικοί, καθώς οιαδήποτε έννοια ή αίσθηση του καλού φαγητού τους είναι άγνωστη, Σπύρος). Όσο για τα ποτά, και εκεί λειτουργούσε το σύστημα με τα κουπόνια, με τη μπίρα να έχει τρεις λίρες και τα αναψυκτικά δύο. Υπήρχε επίσης και μια γιγαντοοθόνη στην οποία προβάλλονταν στιγμιότυπα από παλαιότερα φεστιβάλ καθώς και το Mundial. Οι πρώτες νότες του "Babylon" ακούστηκαν και για τα επόμενα 40 λεπτά ο Max και η παρέα του μας πρόσφεραν ένα δυναμικό show με αρκετά καλό ήχο και σκηνική παρουσία. Όσες φορές και να τους έχεις δεί δε σε κουράζουν, αν και έχω την αίσθηση ότι την επόμενη φορά που θα δούμε τον Max θα είναι με τον αδερφό του στα drums μαζί με τους Sepultura, τους οποίους θυμήθηκε με το "Policιa" και το "Roots". Τα υπόλοιπα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα "Prophecy", "Seek N Strike", "Jumpdafuckup", "Bring It", "Bleed", "Tree Of Pain", "Frontlines", "Primitive" και έκλεισαν το set τους με το "Eye For An Eye".
Επόμενο group οι Coheed & Cambria. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα από αυτούς και έτσι είχαμε την περιέργεια να ακούσουμε τι παίζουν. Παραπάνω από 15 λεπτά δεν κάτσαμε... Progressive rock στις 5:30 το απόγευμα δεν αντέχεται, με αποτέλεσμα να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα γύρω από το πάρκο.
Επόμενοι στη σειρά οι Deftones, αμέσως πριν τους Tool. Τους είχα γνωρίσει ως προστατευόμενους του Cavalera και οι πρώτες τους δουλειές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες. Ξεκίνησαν με το "Root" και το "My Own Summer" για να συνεχίσουν με ένα καινούριο κομμάτι, το "Beware The Water". Μετά από 2-3 κομμάτια όμως είχαν αρχίσει να γίνονται κουραστικοί, καθώς τα κομμάτια έμοιαζαν να είναι πανομοιότυπα, με αποτέλεσμα να κάνουμε μια βόλτα προς τη μικρή σκηνή του φεστιβάλ (Gibson) για να δούμε λίγο τους Cathedral. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο ενδιαφέροντα απ' ότι στους Deftones με τον Lee Dorian και το υπόλοιπο group να αποδίδουν πολύ καλά τα τραγούδια, όπως το "Vampire Sun", "North Berwick Witch Trials", "Soul Sacrifice", για να κλείσουν το set τους με το "Hopkins (The Witchfinder General)".
Σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα οι Tool θα έπαιζαν για 2 ώρες, από τις 20:20 μέχρι τις 22:20. Τόσα χρόνια είχα ακούσει πολλά θετικά σχόλια για τις εμφανίσεις των Tool και υπήρχε μεγάλη αγωνία για να δω αν είναι τόσο καλοί live. Οφείλω καταρχήν να παραδεχτώ ότι η σχέση μου με τους Tool είναι επιδερμική και υπάρχουν οπωσδήποτε καταλληλότεροι συνάδελφοι στο rocking που τους έχουν μελετήσει εις βάθος και τους θεωρούν ως ένα από τα μεγαλύτερα υπάρχοντα group. Η ώρα πέρναγε, είχε φτάσει σχεδόν 21:10 και ακόμα τίποτα. Τελικά βγαίνουν στη σκηνή -με μία ώρα καθυστέρηση- με το "Rosetta Stoned". Για να μην τους αδικήσω απλά παραθέτω το set list. Για πολλούς, και μόνο που τους είδαν ζωντανά έφτανε. "Stinkfist", "The Pot", "46&2", "Jambi", "Schism", "Sober", "Lateralus", "Vicarious", "Ænema".
Πρέπει να σημειωθεί ότι είχαν στη διάθεση τους δύο ώρες και έπαιξαν μόνο μία ώρα και είκοσι λεπτά, κάτι που μας κακοφάνηκε πάρα πολύ. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι είναι μεν σεβαστό να ντύνεις τα κομμάτια σου με το αντίστοιχο video clip, αλλά σε ένα φεστιβάλ που το παρακολουθούν 70.000 οπαδοί και πολλοί βρίσκονται αρκετά πίσω και μακριά εξ' ορισμού απ' τη σκηνή, καλό θα ήταν να έδειχναν στα video walls τα πεπραγμένα της ζωντανής τους εμφάνισης παρά τις ψυχεδελικές αρλούμπες που υπάρχουν και στο Media Player. Επίσης, εάν δεν το πω θα σκάσω, οι Tool σε σχέση με τους άλλους 2 headliners ήταν τρίτοι και καταϊδρωμένοι. Είναι εξαιρετικά τεχνικοί, δεμένοι αναμφίβολα ως group, με καλές ιδέες, αλλά σε καμία περίπτωση δε φτάνουν τα standards ονομάτων όπως οι Metallica ή οι Guns, τι να κάνουμε τώρα;
Το Σαββάτο ήταν η καλύτερη μέρα από πλευράς ονομάτων. Alice In Chains, Trivium, Korn, Metallica και επιπρόσθετα υπήρχε το δέλεαρ της παρακολούθησης σε γιγαντοοθόνη και μαζί με 100.000 οπαδούς του παιχνιδιού Αγγλία - Παραγουάη. Η ζέστη ήταν αφόρητη κάποιες στιγμές αλλά μια πρωινή βόλτα στο Derby μας είχε βάλει στο κλίμα του αγώνα καθώς σε όλα τα σπίτια υπήρχαν αγγλικές σημαίες και όλοι οι φίλαθλοι περίμεναν υπομονετικά να ανοίξουν οι pubs στις έντεκα το πρωί (!) για να πιάσουν την καλύτερη θέση και να ετοιμαστούν με μπύρες για το παιχνίδι που άρχιζε στις δύο το μεσημέρι.
Για το Σαββάτο υπήρχε και ένα group έκπληξη το οποίο ήταν τελικά το project του Anselmo, οι Down, αλλά στις έντεκα το πρωί που έπαιξαν υπήρχε ελάχιστος κόσμος με αποτέλεσμα να τους παρακολουθήσουν λίγα άτομα. Φτάσαμε στο πάρκο την ώρα που ήταν στη σκηνή οι Arch Enemy. Λίγα πράγματα με την Angela Gossow να μην ακούγεται σχεδόν καθόλου. Έπαιξαν 5 κομμάτια, τα "Nemesis", "Dead Eyes", "See No Future", "Dead Bury Their Dead", "Ravenous", και το τελευταίο κομμάτι τους "We Will Rise" μας βρίσκει μπροστά στη γιγαντοοθόνη για την έναρξη του παιχνιδιού. Την ίδια ώρα, 14:10 - 14:50, έπαιζαν οι Alice In Chains οπότε το σχέδιο ήταν 10 λεπτά μπάλας, μετά live και μετά β' ημίχρονο. Το αυτογκόλ του Γκαμάρα έδιωξε γρήγορα το άγχος των Άγγλων και εμείς πήγαμε να δούμε τους Alice In Chains. Η ιστορία τους λίγο πολύ γνωστή. Ίσως το πιο metal group που έβγαλε ποτέ η σκηνή του grunge, με έναν χαρισματικό κιθαρίστα, τον Cantrell, και με τον frontman τους, Layne Staley, να πεθαίνει από overdose το 2002. Για την περιοδεία έχουν στα φωνητικά τον William Duvall.
Βγήκαν με το "Man In The Box", με πεντακάθαρο ήχο και φοβερή σκηνική παρουσία, αποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα group ακόμα και στις δύο το μεσημέρι να τα βάλεις να παίξουν θα αποδώσουν, όπως αυτά πραγματικά ξέρουν. Ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλον. "We Die Young", "Them Bones", "Down In A Hole", "Again", "No Excuses", "Rooster", σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Έκλεισαν το set τους με το "Would?". Κατά γενική ομολογία, μετά τους headliners ότι καλύτερο είδαμε στο φεστιβάλ.
Για τη συνέχεια είχαμε τους Stone Sour. Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησε μια φήμη ότι ο τραγουδιστής των Korn είναι στο νοσοκομείο. Η φήμη ήταν τελικά βάσιμη με αποτέλεσμα οι Korn να παίξουν ένα σύντομο σε διάρκεια set με guest τραγουδιστές από διάφορα συγκροτήματα που είχαν εμφανιστεί στο φεστιβάλ. Από εδώ και περά υπήρχε μια μικρή καθυστέρηση στις ώρες εμφάνισης των group, κάτι που επιβεβαίωνε ότι η φήμη για τους Korn ισχύει. Αφού τελείωσε και το ποδόσφαιρο, είδαμε τους Stone Sour και Avenged Sevenfold. Για τους Stone Sour πρέπει να πούμε ότι έχουν κοινά στοιχεία με τους Slipknot, δίχως να φτάνουν στο επίπεδο των τελευταίων, και για τους Avenged ότι εκτός από τη διασκευή που έκαναν στο "Walk" των Pantera τα υπόλοιπα κομμάτια δεν μας προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση.
Επόμενοι στη σειρά, το πιο προβεβλημένο group του metal το τελευταίο διάστημα, οι Trivium. Support στην επόμενη περιοδεία των Maiden, με τον frontman τους να έχει ηγετικό ρόλο στο επετειακό album της Roadrunner και τους οποίους παραλίγο να βλέπαμε και στην Ελλάδα στο X-Fest. Μια μείξη κλασικού αμερικανικού thrash metal (πολύ βασική επιρροή, σε υπερβολικό κάποιες στιγμές βαθμό, οι Testament) με κάποιες death επιρροές μαζί με μοντέρνα στοιχεία μπορούν να περιγράψουν τους Trivium. Πραγματικά οι Trivium φανερώνουν πως είναι ένα επίπεδο πάνω από άλλα παρόμοια group όπως οι Funeral For A Friend, Bullet For My Valentine κλπ.. Το group απέδωσε σχεδόν όλα τα κομμάτια του "Ascendancy" ("End Of Everything", "Rain", "Like Light To Flies", "Drowned And Torn Asunder", "Ember To Inferno", "Detonation", "Gunshot To The Head", "Dying In Your Arms", "Pull Harder On The Strings") πολύ καλά.
Οι φήμες για τους Korn αποδείχθηκαν αληθείς. Ο Davis ήταν στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα οι επόμενες εμφανίσεις της περιοδείας τους να ακυρωθούν και στο festival να παίξουν ένα set τριάντα λεπτών με special guest στα φωνητικά. Special guest; Μήπως θα ήταν ο Anselmo; Μήπως για να τους ανταποδώσουν τη χάρη όταν ο Davis είχε αναπληρώσει τον Hetfield, θα ανέβαινε ο Hetfield μαζί τους;
Τελικά αυτά έμειναν για τα καλύτερα όνειρα μας. Αφού μας απολογήθηκαν για το συμβάν, άρχισαν να φωνάζουν έναν-έναν τους φίλους τους απ' τις διάφορες μπάντες για να τραγουδήσουν. Κακά τα ψέματα, η φωνή του Davis είναι χαρακτηριστική και όταν έχεις λίγο χρόνο στη διάθεση σου είναι δύσκολο να αποδώσεις τέλεια τα κομμάτια. Παρόλα αυτά κανείς από το κοινό δεν παραπονέθηκε και οι τραγουδιστές προσπάθησαν για το καλύτερο. Η τελική εντύπωση πάντως ήταν εξαιρετική. Για την ιστορία, το πλήρες set list ήταν το ακόλουθο: "It's On" (with Jesse Hasek from 10 Years), "Falling Away" (with M Shadow from Avenged Sevenfold), "Somebody" (with Dez Fafara from Devildriver), "Coming Undone" (with Dez Fafara from Devildriver), "A.D.I.D.A.S." (with Benji Webbe from Skindred), "Clown" (with Corey Taylor from Stone Sour), "Freak" (with Corey Taylor from Stone Sour), "Blind" (with Matt Healy from Trivium).
Για το κλείσιμο του Σαββάτου είχαμε τους Metallica. 1986-2006, 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "Master of Puppets". Από τη μία έχουμε την κυκλοφορία ενός tribute album του "Master Of Puppets" από group όπως οι Trivium, Machine Head κτλ., και απ' την άλλη οι Metallica στη μέση του set list τους παίζουν ολόκληρο το album. Λίγες μέρες πριν είχε πέσει στα χέρια μας η εμφάνιση τους από το Rock Am Ring στη Γερμανία και είδαμε ότι οι Metallica ήταν σε τρομερή φόρμα.
Μετά το intro του "The Ecstasy Of Gold", οι πρώτες νότες του "Creeping Death" δόνησαν την ατμόσφαιρα και το Donington πήρε φωτιά. Οι Metallica κάτι χρωστούσαν από την τελευταία τους εμφάνιση στο φεστιβάλ, στην οποία ο Ulrich ήταν στο νοσοκομείο και είχαν παίξει με διάφορους drummer όπως οι Lombardo και Jordison, κι έτσι ήρθαν αποφασισμένοι να μας ξεπληρώσουν.
Gimme an M, gimme an E, gimme a T, gimme an A, gimme an L, Gimme fuel, gimme fire, gimme that which I desire! Ποτέ δε μου άρεσε αυτό το κομμάτι αλλά στο live έχει άλλη δυναμική. Συνέχεια με το "Wherever I May Roam" και έπειτα η πρώτη έκπληξη του set. Νέο κομμάτι των Metallica. Ακόμα δίχως τίτλο με αποτέλεσμα ο Hetfield να μας το συστήσει ως "The New Song". Κομμάτι οκτώ λεπτών και με σόλο παρακαλώ! Ακόμα δεν είναι ολοκληρωμένο αλλά αυτό που ακούσαμε μας πάει πίσω σε περιόδους του "Black Album". Γρήγορο riff, ωραία κλασικά Metallica breaks και τρομερή δυναμική. Τρία-τέσσερα κομμάτια στο ίδιο στυλ και ύφος να έχει το νέο album και λογικά θα είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το '91 και μετά. Για τη συνέχεια μια αλλαγή στο set list και αντί του "Fade To Black", το "Unforgiven". Καθόλου δε μας πείραξε αυτό και οι πρώτοι αναπτήρες έκαναν την εμφάνιση τους. Στη συνέχεια το group έκανε ένα μικρό διάλειμμα και από τα video wall μας ανακοίνωσαν ότι το συγκρότημα για να τιμήσει την επέτειο του "Puppets" επρόκειτο να παίξει όλο το album. To κοινό τρελάθηκε, αν και αμφιβάλλουμε για το αν πολλοί απ' αυτούς, ή τουλάχιστον οι πιο νεαροί σε ηλικία, ήξεραν τα κομμάτια. Οι πρώτες νότες του "Battery" ακούστηκαν και για την επόμενη ώρα ζήσαμε ένα απόλυτο όνειρο. Στη συνέχεια το "Οrion" με τον Rob Trujillo να αποδεικνύεται η καλύτερη επιλογή των Metallica για τη θέση του μπασίστα και όπως δήλωσε ο Ulrich, o Rob έχει αναμιχθεί ενεργά στο καινούριο album περισσότερο από τον προκάτοχο του και είναι πραγματικά ευτύχημα που τον έχουμε στο group (που τη βρήκε άραγε αυτή την καλή κουβέντα ο Lars;!). Μετά το τέλος του "Damage Inc" μια φωτογραφία του Cliff Burton εμφανίστηκε με το κοινό να του αποτείνει φόρο τιμής. Για τη συνέχεια "Sad But True" και μετά "Nothing Else Matters" με 100.000 άτομα να τραγουδάνε. Στο "One" είχαμε μια σειρά από πυροτεχνήματα και για το κλείσιμο του set list "Ender Sandman".
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του "St. Anger" οι Metallica ίσως είχαν φτάσει στο χειρότερο σημείο της καριέρας τους. Αυτό είχε αντίκτυπο τόσο στο album, που είναι ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, όσο και στις σχέσεις τους που πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο. Τώρα βρίσκονται στο ακριβώς αντίθετο σημείο. Υπάρχει τρομερή όρεξη, διάθεση για δουλειά, παίζουν ακόμα σαν έφηβοι και με παραγωγό τον Rubin περιμένουμε το νέο τους album να είναι αντάξιο του ονόματος και της πραγματικά πολύ «βαριάς» (κυριολεκτικά και μεταφορικά!) ιστορίας και κληρονομιάς τους.
Για encore "Die, Die My Darling" με καλεσμένους στη σκηνή τoν Pepper Keenan και μέλη των Trivium και για τέλος, μετά από 2,5 ώρες εμφάνισης, "Seek And Destroy". H συναυλία άγγιξε το τέλειο, ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Metallica που έχουμε δει και οι δυο μας και περιμένουμε με την κυκλοφορία του νέου τους album να τους ξαναδούμε και στην Ελλάδα.
Αν και είχαμε το φόβο ότι θα κολλήσουμε στην κίνηση, πέντε λεπτά μετά το τέλος της συναυλίας ήμασταν στο λεωφορείο και σε είκοσι λεπτά, δίχως να κολλήσουμε πουθενά, ήμασταν στο Derby. Αντιστοίχως στην Ελλάδα θα ήμασταν ακόμα στο λεωφορείο και θα περιμέναμε να ξεκολλήσουμε!
Η Κυριακή ανήκε αποκλειστικά στους Guns N' Roses. Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια απ' την περιβόητη συναυλία τους στην Αθήνα, στην οποία δεν είχαμε πάει και φυσικά το έχουμε μετανιώσει πικρά, καθώς από συζητήσεις με εκατοντάδες άτομα που ήταν σε αυτή, οι μισοί λένε ότι ήταν η χειρότερη συναυλία που έχουν δει ποτέ στη ζωή τους και οι άλλοι μισοί ότι ήταν η καλύτερη.
Κάνοντας χάρη στον αγαπητό "Σουηδό" του rocking, φτάσαμε νωρίς για να δούμε τους In Flames. Εκεί όμως η κούραση είχε αρχίσει να μας καταλαμβάνει και καθώς θέλαμε να κρατήσουμε δυνάμεις για μετά, τους In Flames και Lacuna Coil τους παρακολουθήσαμε από μακριά, δίνοντας περισσότερη σημασία στο ποδόσφαιρο που παιζόταν εκείνη την ώρα παρά στα group. Απ' το ίδιο σημείο, λοιπόν, τους In Flames δε μπορούσαμε να τους ακούσουμε καθαρά ενώ στους Lacuna Coil ο ήχος ήταν πιο καθαρός με αποτέλεσμα να τους ευχαριστηθούμε περισσότερο. Για την ιστορία οι In Flames έπαιξαν τα "The Quiet Place", "Leeches", "Pinball Map", "Cloud Connected", "Only For The Weak", "Come Clarity", "Take This Life", "My Sweet Shadow" και οι Lacuna Coil τα "Tight Rope", "To The Edge", "Fragments Of Faith", "Fragile", "Swamped", "Heavens A Lie", "Enjoy The Silence", "Our truth".
Επόμενο group οι Cradle Of Filth. Όσο και αν προσπαθούσε ο Danni να πάρει μαζί του το κοινό δεν τα κατάφερνε και υπήρχαν περιπτώσεις που αρκετοί πέταγαν μπουκάλια προς το group. Η μοναδική ενδιαφέρουσα στιγμή των Filth ήταν όταν ανέβασαν μια χορεύτρια σε κάτι σκοινιά, αλλά και πάλι δε μπόρεσαν να ξυπνήσουν το κοινό . Έπαιξαν τα γνωστά τους κομμάτια, "Gilded Cunt", "Nymphetamine", "Her Ghost In The Fog", "The Forest Whispers My Name" και έκλεισαν το set τους με το "From The Cradle To Enslave". Οι τύποι είναι πάντως τραγικοί (Σπύρος) και κάνουν για κανένα καρναβάλι στο Ρίο παρά για φεστιβάλ μουσικής. Τουλάχιστον ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας (Σπύρος). Πάλι καλά, είναι και σε κάτι χρήσιμοι!
Για τη συνέχεια Bullet For My Valentine και Funeral For A Friend. Αν εξαιρέσουμε τα μπλουζάκια των Megadeth και Metallica που φορούσαν τα μέλη των group, δε μας έκαναν καμία εντύπωση ούτε τα κομμάτια τους ούτε γενικότερα η σκηνική τους παρουσία ή η τεχνική τους κατάρτιση. Ο Mustaine και ο Waters στα χειρότερα τους γράφουν καλύτερα κομμάτια απ' αυτούς, οπότε μετακινηθήκαμε προς τη Snickers Stage για να δούμε τους Prodigy. Μάλλον ο όρος «δούμε» είναι αδόκιμος καθώς είχε μαζευτεί πάρα πολύ κόσμος για να τους παρακολουθήσει με αποτέλεσμα η τέντα να έχει γεμίσει και μόνο να τους ακούσεις μπορούσες. "Breathe", "Their Law", "No Good", "Firestarter", "Poison" ήταν μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε και σίγουρα η θέση τους θα έπρεπε να είναι στην κεντρική σκηνή και όχι στη Snickers. Το πρόγραμμα έλεγε ότι οι Gn'R θα έβγαιναν στις οκτώ και τέταρτο. Την ίδια ώρα οι Lordi έπαιζαν στην 3η σκηνή οπότε είπαμε να πάμε να χαζέψουμε λίγο τους καραγκιοζαραίους νικητές της Eurovision. Περνώντας από την κεντρική σκηνή στις οκτώ και πέντε είδαμε ότι το σκηνικό για τους Gn'R ήταν έτοιμο και ξαφνικά ακούγεται το Intro και το εισαγωγικό riff του "Welcome To The Jungle". Κάθε σκέψη για τους Lordi χάθηκε αμέσως και αυτό που περίμεναμε τα χρόνια που ακούμε metal ήταν σε απόσταση αναπνοής.
"You know where you are?" ρωτάει ο Axl. Βρισκόμασταν φυσικά στον παράδεισο (ή στην κόλαση αν προτιμάτε)! Καπάκι ακούγεται το χαρακτηριστικό bass intro απ' το "It's So Easy". Το είχαμε ακούσει και πέρσι από τους Velvet αλλά η σχέση του Axl με τον Weiland είναι η μέρα με τη νύχτα και δεν υπάρχει φυσικά μέτρο σύγκρισης. Στη συνέχεια "Mr. Brownstone" και "Live And Let Die" με τον Axl να είναι σε τρομερά κέφια, να κατεβαίνει στις πρώτες σειρές για να χαιρετήσει το κοινό και να φαίνεται ότι απολαμβάνει κάθε λεπτό του live. Μαζί του και το υπόλοιπο group (Finck, Fortus, Ron "Bumblefoot" Thal στις κιθάρες, Stinson στο μπάσο, Dizzy και Pittman στα keyboards, Brain στα drums) να είναι τρομερά δεμένο, με τους τρεις κιθαρίστες να εναλλάσσονται στα σόλο, τον Finck να έχει τον ηγετικό ρόλο στις κιθάρες, δίχως όμως να παραβλέψουμε και τον Thal ο οποίος τεχνικά είναι στο ίδιο επίπεδο με τον χαρισματικό αλλά και εκκεντρικό Buckethead.
Ακολούθησε το "Knockin' On Heaven's Door" σε μια rock-reggae εκδοχή με τον Axl να κάνει το γνωστό παιχνίδι με το κοινό στο ρεφρέν του κομματιού και όλα να κυλούν τέλεια και ονειρικά. Είναι δυνατόν όμως σε ένα live των Gn'R να είναι όλα τελεία; Μετά τη φοβερή εκτέλεση του "Sweet Child O'Mine" ο Axl ξαφνικά ανακοινώνει ότι "we 're having some technical problems, so we 're gonna take a break". "Εδώ είμαστε" λέμε με μια φωνή. Σκηνές από το St. Louis ήρθαν αμέσως στο μυαλό μας, το κοινό άρχισε να πετάει μπουκάλια στη σκηνή και η κατάσταση άρχιζε να γίνεται εκρηκτική. Ως δια μαγείας βγαίνει στη σκηνή ο Thal για να παίξει μια guitar version του "Don't Cry" με το κοινό να ηρεμεί λίγο και στη συνέχεια βγαίνει και το υπόλοιπο group για να συνεχίσει με το "You Could Be Mine". Στη μέση του κομματιού ο Axl φεύγει από τη σκηνή αφήνοντας το group να παίξει instrumental το υπόλοιπο κομμάτι και, σα να μην έφτανε αυτό, κάπου εκεί ο Stinson πετάει με νεύρα το μπάσο του καθώς είχε δεχτεί μερικά μπουκάλια και φεύγει από τη σκηνή. Πάει λέμε, τώρα είναι που δεν πρόκειται να συνεχιστεί με τίποτα η συναυλία. Μετά από λίγο γυρνάει ο Stinson, αρπάζει το μικρόφωνο του Axl από τα χέρια και απ' τη μία απολογείται και ζητάει συγγνώμη από το κοινό για αυτό που έκανε αλλά από την άλλη προειδοποιεί ότι εάν φάει και άλλο μπουκάλι θα φύγει από τη σκηνή. Εκεί περιμέναμε μια βροχή από μπουκάλια και να γίνει χαμός. Και όμως από εκείνο το σημείο και μετά η συναυλία μετατράπηκε σε κάτι μαγικό.
Το πρώτο νέο κομμάτι ακούστηκε, "Better". Ότι καλύτερο έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Το κόψιμο που υπάρχει στη μέση του κομματιού είναι φοβερό και ήδη έχει πάρει θέση ανάμεσα στο κλασσικά κομμάτια των Guns. Ένα σύντομο solo του Dizzy μας οδηγεί στο "The Blues" και για τη συνέχεια ο Axl μας ανακοινώνει ότι υπάρχουν δύο εκλεκτοί φίλοι του οι οποίοι θα μοιραστούν τη σκηνή μαζί με τους Guns. Τον ένα τον ξέραμε, ήταν ο Sebastian Bach, ο άλλος όμως; "I'd like to welcome a very good friend of mine... Mr. Izzy Stradlin..." και το Donington παίρνει φωτιά! Βαθιά μέσα μας θέλαμε να ήταν εκεί και ο Slash αλλά δεν πειράζει. Από εκεί και πέρα άρχισε το party. Τέσσερις κιθάρες στη σκηνή στα "Think About You", "Patience", "Nightrain", "Used To Love Her" με τον Izzy να κάνει backing vocals και να συνοδεύει διακριτικά τους υπολοίπους. "Can I get a piano out here?" ρωτάει ο Axl και μέσα από ένα εντυπωσιακό φωτισμό μας οδηγεί στο "November Rain". Ειδικότερα στο τελευταίο σόλο τα πυροτεχνήματα δημιούργησαν μια τεχνιτή βροχή και τη σκυτάλη παίρνει ο Thal για να παίξει με tapping «με-οκτώ-δάκτυλα» το σόλο. Στη συνέχεια ο Axl φωνάζει τον Bach και μοιράζονται τα φωνητικά στο "My Michelle" για να ακολουθήσουν 3 καινούρια κομμάτια: "Madagascar", "IRS", "Chinese Democracy", με το "Madagascar" να είναι ένα τραγούδι στο ύφος του "Estranged" και το "IRS" -με λίγο αλλαγμένη εισαγωγή σε σχέση με το demo που έχει διαρρεύσει- να είναι ένα τετράλεπτο κομμάτι με μοντέρνο στυλ και φοβερά σόλο από τους Finck και τον Fortus. "I don't wanna go home" λέει ο Axl, για να παραδεχτεί ότι "that's different to how I felt an hour ago". Για το τέλος τι άλλο, "Paradise City", με τον Finck να έχει τρελαθεί τελείως, να κατεβαίνει από τη σκηνή και να φτάνει μέχρι το σημείο που βρίσκονταν οι ηχολήπτες, και μετά από 2,5 ώρες το group να μας αποχαιρετά.
Το set list ήταν το ακόλουθο: "Welcome To The Jungle", "It's So Easy", "Mr. Brownstone", "Live And Let Die", "Knockin' On Heaven's Door", Robin solo (Finlandia), "Sweet Child O' Mine", Ron guitar solo (Don't Cry), "You Could Be Mine", Robin & Richard guitar solo (Beautiful), "Better", Dizzy solo (Ziggy Stardust), "The Blues", "Think About You" (with Izzy Stradlin), "November Rain", "My Michelle" (with Sebastian Bach), "Smoke On The Water" (Izzy intro) / "Patience" (with Izzy Stradlin), "Nightrain" (with Izzy Stradlin), "Madagascar", "Rocket Queen", "IRS", "Chinese Democracy", "Used To Love Her" (with Izzy Stradlin), Robin solo, "Paradise City" (with Izzy Stradlin).
Πρέπει να σημειωθεί ότι για κάποιους λόγους με τον Σπύρο είδαμε ξεχωριστά τη συναυλία. Όταν βρεθήκαμε στο τέλος, ο ένας κοίταγε τον άλλον και με ένα στόμα είπαμε ότι αυτό που είδαμε ήταν το κάτι άλλο.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Μπορεί οι Gn'R να είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα (Πάνος), αλλά αν δεν έπαιζαν καλά θα ήμουν ο πρώτος που θα το έλεγε. Λοιπόν, αν οι Metallica την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει την τέλεια επαγγελματική συναυλία, οι Gn'R έκαναν το πιο «ζωντανό» live που έχουμε δει ποτέ (συμφωνώ απόλυτα με κάποιες μικρές ενστάσεις για τις διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια. Αν όμως αυτό συμβαίνει για λόγους υγείας, τότε δε μας πέφτει βέβαια κανένας λόγος, Σπύρος). Αυτή η συναυλία θα μπορούσε να είναι είτε η ταφόπλακα τους, καθώς έτσι και έφευγαν από τη σκηνή ή έπαιζαν μικρότερο set list ο τύπος θα τους σταύρωνε, είτε η ανάσταση τους, όπως αποδείχτηκε.
Πραγματικά είναι πίσω, καλύτεροι από ποτέ, με τον Axl να είναι αρκετά ώριμος στο να χειρίζεται τις διάφορες καταστάσεις, τη φωνή του να είναι σε πολύ καλή κατάσταση και τις φήμες που τον θέλουν να φεύγει από τη σκηνή κατά τη διάρκεια των τραγουδιών για να πάρει οξυγόνο να μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Και κάτι ακόμα. Δε γύρισε ο Axl. Γύρισαν οι Guns N' Roses. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ο Satriani αναφέρει πολύ συχνά στις συνεντεύξεις του ένα αστείο που κάνει συνεχώς ο Malmsteen. Ρωτάει κάποιον «τι ώρα είναι;», ο άλλος του απαντάει την αντίστοιχη ώρα και μετά εκείνος λέει "oh, it's time to rock!"! Τα λέμε λοιπόν στις 10 Ιουλίου στο Terra Vibe.
Παράρτημα.
Guns N' Roses live στο Bercy (Παρίσι), 20/06/06
Τι να πω! Μόλις δέκα μέρες μετά το φεστιβάλ στο Donington ξαναείδα τους Guns στο Bercy. Δε θα γράψω πολλά. Support οι Bullet For My Valentine και οι Avenged Sevenfold. Υπερεκτιμημένοι μου φαίνονται και οι δύο για να μην πω τίποτε χειρότερο. Ειδικά οι πρώτοι είναι για να τους πάρεις με τις λεμονόκουπες. Τέλος πάντων... Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τις 19.30, τα support τελείωσαν γύρω στις εννέα και κάτι και οι Guns βγήκαν στις έντεκα παρά είκοσι (!) με τον κόσμο, που είχε γεμίσει ασφυκτικά το Bercy, να έχει ξενερώσει και να περιμένει στωικά μια ανάλογη εμφάνιση. Αυτό όμως που επακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια.
Welcome to the JUNGLE όνομα και πράμα! Έγινε πραγματική σφαγή! Οι Γάλλοι «έφυγαν» τελείως, στο πρώτο μισάωρο το μισό Bercy είχε μετατραπεί σ' ένα απέραντο και ενιαίο mosh-pit και διάφορα κορμιά πετούσαν πάνω απ' το κεφάλι μου και έσκαγαν δίπλα μου σα σακιά! Τέτοια ΣΦΑΓΗ δεν έχω ξαναδεί και κυριολεκτώ. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Και η απόδοση των Guns ήταν μακράν καλύτερη απ' αυτή του φεστιβάλ. Ακόμα και το show ήταν το κάτι άλλο, με στήλες φωτιάς (!), πολύ περισσότερα πυροτεχνήματα κ.λ.π.. Ρίξτε μια ματιά στο playlist και θα καταλάβετε. Άμα παίξουν έτσι και στην Αθήνα δε θα μείνει τίποτα όρθιο. Ίδωμεν.
Intro / WelcomeTo The Jungle / It's So Easy / Mr. Brownstone / Live And Let Die / Robin Fink solo / Sweet Child O' Mine / Madagascar / You Could Be Mine / Knockin' On Heaven's Door / Jam / Dizzy solo (Ziggy Stardust) / The Blues / Band introduction / Richard and Robin solo (Beautiful) / Out Ta Get Me / Ron solo (Don't Cry) / Better / November Rain / IRS / My Michelle / Used To Love Her (with Izzy Stradlin) / Patience (with Izzy Stradlin) / Nightrain (with Izzy Stradlin) / Chinese Democracy / Robin Finck solo / Paradise City
Tool την Παρασκευή, Metallica το Σαββάτο, Gn'R την Κυριακή. Στην πορεία προστέθηκε και ο αγαπητός φίλος Σπύρος ο οποίος θα έκανε το ταξίδι Γαλλία - Αγγλία για το φεστιβάλ. Αφού κλείσαμε εισιτήρια, ξενοδοχείο κτλ, το πρωινό της 9ης Ιουνίου μας βρίσκει στο King Kross, προκειμένου να πάρουμε το τραίνο για το Derby το οποίο απέχει 30 λεπτά από το Donington Park.
Η άφιξη μας στο Donington συνέπεσε με το τέλος της εμφάνισης των Strapping Young Lad. Κάτι φίλοι που συναντήσαμε εκεί μας είπαν ότι έπαιξαν δυναμικά και στην 30λεπτή εμφάνιση τους ακούστηκαν τα "Imperial", "Velvet Kevorkian", "All Hail The New Flesh", "Wrong Side, Love", "Polyphony", "The New Black", "Aftermath", "In The Rainy Season". Μέχρι να ετοιμαστεί το σκηνικό για τους Soulfly είχαμε την ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία με το χώρο. Λίγο πολύ όλοι έχουμε δει κάποιο dvd από το Donington (π.χ. AC/DC). Φανταστείτε το Terra Vibe στο τριπλάσιο, με οργανωμένο χώρο για camping, εκατοντάδες μαγαζάκια, λούνα παρκ και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Φέτος υπήρχε μία κεντρική σκηνή και δύο μικρότερες (Snickers & Gibson) οι οποίες ήταν καλυμμένες με μια τεράστια τέντα σαν αυτές του τσίρκου! Για φαγητό οι επιλογές ήταν καθαρά αγγλικές (fish and chips, φασόλια με πουτίγκα, κοτόπουλο, πίτσα κτλ) με τις τιμές να κυμαίνονται περίπου στις 5 με 6 λίρες (περιττό να ειπωθεί ότι οι άνθρωποι είναι τραγικοί, καθώς οιαδήποτε έννοια ή αίσθηση του καλού φαγητού τους είναι άγνωστη, Σπύρος). Όσο για τα ποτά, και εκεί λειτουργούσε το σύστημα με τα κουπόνια, με τη μπίρα να έχει τρεις λίρες και τα αναψυκτικά δύο. Υπήρχε επίσης και μια γιγαντοοθόνη στην οποία προβάλλονταν στιγμιότυπα από παλαιότερα φεστιβάλ καθώς και το Mundial. Οι πρώτες νότες του "Babylon" ακούστηκαν και για τα επόμενα 40 λεπτά ο Max και η παρέα του μας πρόσφεραν ένα δυναμικό show με αρκετά καλό ήχο και σκηνική παρουσία. Όσες φορές και να τους έχεις δεί δε σε κουράζουν, αν και έχω την αίσθηση ότι την επόμενη φορά που θα δούμε τον Max θα είναι με τον αδερφό του στα drums μαζί με τους Sepultura, τους οποίους θυμήθηκε με το "Policιa" και το "Roots". Τα υπόλοιπα κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα "Prophecy", "Seek N Strike", "Jumpdafuckup", "Bring It", "Bleed", "Tree Of Pain", "Frontlines", "Primitive" και έκλεισαν το set τους με το "Eye For An Eye".
Επόμενο group οι Coheed & Cambria. Δεν είχαμε ακούσει τίποτα από αυτούς και έτσι είχαμε την περιέργεια να ακούσουμε τι παίζουν. Παραπάνω από 15 λεπτά δεν κάτσαμε... Progressive rock στις 5:30 το απόγευμα δεν αντέχεται, με αποτέλεσμα να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα γύρω από το πάρκο.
Επόμενοι στη σειρά οι Deftones, αμέσως πριν τους Tool. Τους είχα γνωρίσει ως προστατευόμενους του Cavalera και οι πρώτες τους δουλειές ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες. Ξεκίνησαν με το "Root" και το "My Own Summer" για να συνεχίσουν με ένα καινούριο κομμάτι, το "Beware The Water". Μετά από 2-3 κομμάτια όμως είχαν αρχίσει να γίνονται κουραστικοί, καθώς τα κομμάτια έμοιαζαν να είναι πανομοιότυπα, με αποτέλεσμα να κάνουμε μια βόλτα προς τη μικρή σκηνή του φεστιβάλ (Gibson) για να δούμε λίγο τους Cathedral. Εκεί τα πράγματα ήταν πιο ενδιαφέροντα απ' ότι στους Deftones με τον Lee Dorian και το υπόλοιπο group να αποδίδουν πολύ καλά τα τραγούδια, όπως το "Vampire Sun", "North Berwick Witch Trials", "Soul Sacrifice", για να κλείσουν το set τους με το "Hopkins (The Witchfinder General)".
Σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα οι Tool θα έπαιζαν για 2 ώρες, από τις 20:20 μέχρι τις 22:20. Τόσα χρόνια είχα ακούσει πολλά θετικά σχόλια για τις εμφανίσεις των Tool και υπήρχε μεγάλη αγωνία για να δω αν είναι τόσο καλοί live. Οφείλω καταρχήν να παραδεχτώ ότι η σχέση μου με τους Tool είναι επιδερμική και υπάρχουν οπωσδήποτε καταλληλότεροι συνάδελφοι στο rocking που τους έχουν μελετήσει εις βάθος και τους θεωρούν ως ένα από τα μεγαλύτερα υπάρχοντα group. Η ώρα πέρναγε, είχε φτάσει σχεδόν 21:10 και ακόμα τίποτα. Τελικά βγαίνουν στη σκηνή -με μία ώρα καθυστέρηση- με το "Rosetta Stoned". Για να μην τους αδικήσω απλά παραθέτω το set list. Για πολλούς, και μόνο που τους είδαν ζωντανά έφτανε. "Stinkfist", "The Pot", "46&2", "Jambi", "Schism", "Sober", "Lateralus", "Vicarious", "Ænema".
Πρέπει να σημειωθεί ότι είχαν στη διάθεση τους δύο ώρες και έπαιξαν μόνο μία ώρα και είκοσι λεπτά, κάτι που μας κακοφάνηκε πάρα πολύ. Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι είναι μεν σεβαστό να ντύνεις τα κομμάτια σου με το αντίστοιχο video clip, αλλά σε ένα φεστιβάλ που το παρακολουθούν 70.000 οπαδοί και πολλοί βρίσκονται αρκετά πίσω και μακριά εξ' ορισμού απ' τη σκηνή, καλό θα ήταν να έδειχναν στα video walls τα πεπραγμένα της ζωντανής τους εμφάνισης παρά τις ψυχεδελικές αρλούμπες που υπάρχουν και στο Media Player. Επίσης, εάν δεν το πω θα σκάσω, οι Tool σε σχέση με τους άλλους 2 headliners ήταν τρίτοι και καταϊδρωμένοι. Είναι εξαιρετικά τεχνικοί, δεμένοι αναμφίβολα ως group, με καλές ιδέες, αλλά σε καμία περίπτωση δε φτάνουν τα standards ονομάτων όπως οι Metallica ή οι Guns, τι να κάνουμε τώρα;
Το Σαββάτο ήταν η καλύτερη μέρα από πλευράς ονομάτων. Alice In Chains, Trivium, Korn, Metallica και επιπρόσθετα υπήρχε το δέλεαρ της παρακολούθησης σε γιγαντοοθόνη και μαζί με 100.000 οπαδούς του παιχνιδιού Αγγλία - Παραγουάη. Η ζέστη ήταν αφόρητη κάποιες στιγμές αλλά μια πρωινή βόλτα στο Derby μας είχε βάλει στο κλίμα του αγώνα καθώς σε όλα τα σπίτια υπήρχαν αγγλικές σημαίες και όλοι οι φίλαθλοι περίμεναν υπομονετικά να ανοίξουν οι pubs στις έντεκα το πρωί (!) για να πιάσουν την καλύτερη θέση και να ετοιμαστούν με μπύρες για το παιχνίδι που άρχιζε στις δύο το μεσημέρι.
Για το Σαββάτο υπήρχε και ένα group έκπληξη το οποίο ήταν τελικά το project του Anselmo, οι Down, αλλά στις έντεκα το πρωί που έπαιξαν υπήρχε ελάχιστος κόσμος με αποτέλεσμα να τους παρακολουθήσουν λίγα άτομα. Φτάσαμε στο πάρκο την ώρα που ήταν στη σκηνή οι Arch Enemy. Λίγα πράγματα με την Angela Gossow να μην ακούγεται σχεδόν καθόλου. Έπαιξαν 5 κομμάτια, τα "Nemesis", "Dead Eyes", "See No Future", "Dead Bury Their Dead", "Ravenous", και το τελευταίο κομμάτι τους "We Will Rise" μας βρίσκει μπροστά στη γιγαντοοθόνη για την έναρξη του παιχνιδιού. Την ίδια ώρα, 14:10 - 14:50, έπαιζαν οι Alice In Chains οπότε το σχέδιο ήταν 10 λεπτά μπάλας, μετά live και μετά β' ημίχρονο. Το αυτογκόλ του Γκαμάρα έδιωξε γρήγορα το άγχος των Άγγλων και εμείς πήγαμε να δούμε τους Alice In Chains. Η ιστορία τους λίγο πολύ γνωστή. Ίσως το πιο metal group που έβγαλε ποτέ η σκηνή του grunge, με έναν χαρισματικό κιθαρίστα, τον Cantrell, και με τον frontman τους, Layne Staley, να πεθαίνει από overdose το 2002. Για την περιοδεία έχουν στα φωνητικά τον William Duvall.
Βγήκαν με το "Man In The Box", με πεντακάθαρο ήχο και φοβερή σκηνική παρουσία, αποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα group ακόμα και στις δύο το μεσημέρι να τα βάλεις να παίξουν θα αποδώσουν, όπως αυτά πραγματικά ξέρουν. Ο ένας ύμνος διαδεχόταν τον άλλον. "We Die Young", "Them Bones", "Down In A Hole", "Again", "No Excuses", "Rooster", σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα. Έκλεισαν το set τους με το "Would?". Κατά γενική ομολογία, μετά τους headliners ότι καλύτερο είδαμε στο φεστιβάλ.
Για τη συνέχεια είχαμε τους Stone Sour. Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησε μια φήμη ότι ο τραγουδιστής των Korn είναι στο νοσοκομείο. Η φήμη ήταν τελικά βάσιμη με αποτέλεσμα οι Korn να παίξουν ένα σύντομο σε διάρκεια set με guest τραγουδιστές από διάφορα συγκροτήματα που είχαν εμφανιστεί στο φεστιβάλ. Από εδώ και περά υπήρχε μια μικρή καθυστέρηση στις ώρες εμφάνισης των group, κάτι που επιβεβαίωνε ότι η φήμη για τους Korn ισχύει. Αφού τελείωσε και το ποδόσφαιρο, είδαμε τους Stone Sour και Avenged Sevenfold. Για τους Stone Sour πρέπει να πούμε ότι έχουν κοινά στοιχεία με τους Slipknot, δίχως να φτάνουν στο επίπεδο των τελευταίων, και για τους Avenged ότι εκτός από τη διασκευή που έκαναν στο "Walk" των Pantera τα υπόλοιπα κομμάτια δεν μας προξένησαν ιδιαίτερη εντύπωση.
Επόμενοι στη σειρά, το πιο προβεβλημένο group του metal το τελευταίο διάστημα, οι Trivium. Support στην επόμενη περιοδεία των Maiden, με τον frontman τους να έχει ηγετικό ρόλο στο επετειακό album της Roadrunner και τους οποίους παραλίγο να βλέπαμε και στην Ελλάδα στο X-Fest. Μια μείξη κλασικού αμερικανικού thrash metal (πολύ βασική επιρροή, σε υπερβολικό κάποιες στιγμές βαθμό, οι Testament) με κάποιες death επιρροές μαζί με μοντέρνα στοιχεία μπορούν να περιγράψουν τους Trivium. Πραγματικά οι Trivium φανερώνουν πως είναι ένα επίπεδο πάνω από άλλα παρόμοια group όπως οι Funeral For A Friend, Bullet For My Valentine κλπ.. Το group απέδωσε σχεδόν όλα τα κομμάτια του "Ascendancy" ("End Of Everything", "Rain", "Like Light To Flies", "Drowned And Torn Asunder", "Ember To Inferno", "Detonation", "Gunshot To The Head", "Dying In Your Arms", "Pull Harder On The Strings") πολύ καλά.
Οι φήμες για τους Korn αποδείχθηκαν αληθείς. Ο Davis ήταν στο νοσοκομείο με αποτέλεσμα οι επόμενες εμφανίσεις της περιοδείας τους να ακυρωθούν και στο festival να παίξουν ένα set τριάντα λεπτών με special guest στα φωνητικά. Special guest; Μήπως θα ήταν ο Anselmo; Μήπως για να τους ανταποδώσουν τη χάρη όταν ο Davis είχε αναπληρώσει τον Hetfield, θα ανέβαινε ο Hetfield μαζί τους;
Τελικά αυτά έμειναν για τα καλύτερα όνειρα μας. Αφού μας απολογήθηκαν για το συμβάν, άρχισαν να φωνάζουν έναν-έναν τους φίλους τους απ' τις διάφορες μπάντες για να τραγουδήσουν. Κακά τα ψέματα, η φωνή του Davis είναι χαρακτηριστική και όταν έχεις λίγο χρόνο στη διάθεση σου είναι δύσκολο να αποδώσεις τέλεια τα κομμάτια. Παρόλα αυτά κανείς από το κοινό δεν παραπονέθηκε και οι τραγουδιστές προσπάθησαν για το καλύτερο. Η τελική εντύπωση πάντως ήταν εξαιρετική. Για την ιστορία, το πλήρες set list ήταν το ακόλουθο: "It's On" (with Jesse Hasek from 10 Years), "Falling Away" (with M Shadow from Avenged Sevenfold), "Somebody" (with Dez Fafara from Devildriver), "Coming Undone" (with Dez Fafara from Devildriver), "A.D.I.D.A.S." (with Benji Webbe from Skindred), "Clown" (with Corey Taylor from Stone Sour), "Freak" (with Corey Taylor from Stone Sour), "Blind" (with Matt Healy from Trivium).
Για το κλείσιμο του Σαββάτου είχαμε τους Metallica. 1986-2006, 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "Master of Puppets". Από τη μία έχουμε την κυκλοφορία ενός tribute album του "Master Of Puppets" από group όπως οι Trivium, Machine Head κτλ., και απ' την άλλη οι Metallica στη μέση του set list τους παίζουν ολόκληρο το album. Λίγες μέρες πριν είχε πέσει στα χέρια μας η εμφάνιση τους από το Rock Am Ring στη Γερμανία και είδαμε ότι οι Metallica ήταν σε τρομερή φόρμα.
Μετά το intro του "The Ecstasy Of Gold", οι πρώτες νότες του "Creeping Death" δόνησαν την ατμόσφαιρα και το Donington πήρε φωτιά. Οι Metallica κάτι χρωστούσαν από την τελευταία τους εμφάνιση στο φεστιβάλ, στην οποία ο Ulrich ήταν στο νοσοκομείο και είχαν παίξει με διάφορους drummer όπως οι Lombardo και Jordison, κι έτσι ήρθαν αποφασισμένοι να μας ξεπληρώσουν.
Gimme an M, gimme an E, gimme a T, gimme an A, gimme an L, Gimme fuel, gimme fire, gimme that which I desire! Ποτέ δε μου άρεσε αυτό το κομμάτι αλλά στο live έχει άλλη δυναμική. Συνέχεια με το "Wherever I May Roam" και έπειτα η πρώτη έκπληξη του set. Νέο κομμάτι των Metallica. Ακόμα δίχως τίτλο με αποτέλεσμα ο Hetfield να μας το συστήσει ως "The New Song". Κομμάτι οκτώ λεπτών και με σόλο παρακαλώ! Ακόμα δεν είναι ολοκληρωμένο αλλά αυτό που ακούσαμε μας πάει πίσω σε περιόδους του "Black Album". Γρήγορο riff, ωραία κλασικά Metallica breaks και τρομερή δυναμική. Τρία-τέσσερα κομμάτια στο ίδιο στυλ και ύφος να έχει το νέο album και λογικά θα είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το '91 και μετά. Για τη συνέχεια μια αλλαγή στο set list και αντί του "Fade To Black", το "Unforgiven". Καθόλου δε μας πείραξε αυτό και οι πρώτοι αναπτήρες έκαναν την εμφάνιση τους. Στη συνέχεια το group έκανε ένα μικρό διάλειμμα και από τα video wall μας ανακοίνωσαν ότι το συγκρότημα για να τιμήσει την επέτειο του "Puppets" επρόκειτο να παίξει όλο το album. To κοινό τρελάθηκε, αν και αμφιβάλλουμε για το αν πολλοί απ' αυτούς, ή τουλάχιστον οι πιο νεαροί σε ηλικία, ήξεραν τα κομμάτια. Οι πρώτες νότες του "Battery" ακούστηκαν και για την επόμενη ώρα ζήσαμε ένα απόλυτο όνειρο. Στη συνέχεια το "Οrion" με τον Rob Trujillo να αποδεικνύεται η καλύτερη επιλογή των Metallica για τη θέση του μπασίστα και όπως δήλωσε ο Ulrich, o Rob έχει αναμιχθεί ενεργά στο καινούριο album περισσότερο από τον προκάτοχο του και είναι πραγματικά ευτύχημα που τον έχουμε στο group (που τη βρήκε άραγε αυτή την καλή κουβέντα ο Lars;!). Μετά το τέλος του "Damage Inc" μια φωτογραφία του Cliff Burton εμφανίστηκε με το κοινό να του αποτείνει φόρο τιμής. Για τη συνέχεια "Sad But True" και μετά "Nothing Else Matters" με 100.000 άτομα να τραγουδάνε. Στο "One" είχαμε μια σειρά από πυροτεχνήματα και για το κλείσιμο του set list "Ender Sandman".
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του "St. Anger" οι Metallica ίσως είχαν φτάσει στο χειρότερο σημείο της καριέρας τους. Αυτό είχε αντίκτυπο τόσο στο album, που είναι ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, όσο και στις σχέσεις τους που πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο. Τώρα βρίσκονται στο ακριβώς αντίθετο σημείο. Υπάρχει τρομερή όρεξη, διάθεση για δουλειά, παίζουν ακόμα σαν έφηβοι και με παραγωγό τον Rubin περιμένουμε το νέο τους album να είναι αντάξιο του ονόματος και της πραγματικά πολύ «βαριάς» (κυριολεκτικά και μεταφορικά!) ιστορίας και κληρονομιάς τους.
Για encore "Die, Die My Darling" με καλεσμένους στη σκηνή τoν Pepper Keenan και μέλη των Trivium και για τέλος, μετά από 2,5 ώρες εμφάνισης, "Seek And Destroy". H συναυλία άγγιξε το τέλειο, ήταν η καλύτερη εμφάνιση των Metallica που έχουμε δει και οι δυο μας και περιμένουμε με την κυκλοφορία του νέου τους album να τους ξαναδούμε και στην Ελλάδα.
Αν και είχαμε το φόβο ότι θα κολλήσουμε στην κίνηση, πέντε λεπτά μετά το τέλος της συναυλίας ήμασταν στο λεωφορείο και σε είκοσι λεπτά, δίχως να κολλήσουμε πουθενά, ήμασταν στο Derby. Αντιστοίχως στην Ελλάδα θα ήμασταν ακόμα στο λεωφορείο και θα περιμέναμε να ξεκολλήσουμε!
Η Κυριακή ανήκε αποκλειστικά στους Guns N' Roses. Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια απ' την περιβόητη συναυλία τους στην Αθήνα, στην οποία δεν είχαμε πάει και φυσικά το έχουμε μετανιώσει πικρά, καθώς από συζητήσεις με εκατοντάδες άτομα που ήταν σε αυτή, οι μισοί λένε ότι ήταν η χειρότερη συναυλία που έχουν δει ποτέ στη ζωή τους και οι άλλοι μισοί ότι ήταν η καλύτερη.
Κάνοντας χάρη στον αγαπητό "Σουηδό" του rocking, φτάσαμε νωρίς για να δούμε τους In Flames. Εκεί όμως η κούραση είχε αρχίσει να μας καταλαμβάνει και καθώς θέλαμε να κρατήσουμε δυνάμεις για μετά, τους In Flames και Lacuna Coil τους παρακολουθήσαμε από μακριά, δίνοντας περισσότερη σημασία στο ποδόσφαιρο που παιζόταν εκείνη την ώρα παρά στα group. Απ' το ίδιο σημείο, λοιπόν, τους In Flames δε μπορούσαμε να τους ακούσουμε καθαρά ενώ στους Lacuna Coil ο ήχος ήταν πιο καθαρός με αποτέλεσμα να τους ευχαριστηθούμε περισσότερο. Για την ιστορία οι In Flames έπαιξαν τα "The Quiet Place", "Leeches", "Pinball Map", "Cloud Connected", "Only For The Weak", "Come Clarity", "Take This Life", "My Sweet Shadow" και οι Lacuna Coil τα "Tight Rope", "To The Edge", "Fragments Of Faith", "Fragile", "Swamped", "Heavens A Lie", "Enjoy The Silence", "Our truth".
Επόμενο group οι Cradle Of Filth. Όσο και αν προσπαθούσε ο Danni να πάρει μαζί του το κοινό δεν τα κατάφερνε και υπήρχαν περιπτώσεις που αρκετοί πέταγαν μπουκάλια προς το group. Η μοναδική ενδιαφέρουσα στιγμή των Filth ήταν όταν ανέβασαν μια χορεύτρια σε κάτι σκοινιά, αλλά και πάλι δε μπόρεσαν να ξυπνήσουν το κοινό . Έπαιξαν τα γνωστά τους κομμάτια, "Gilded Cunt", "Nymphetamine", "Her Ghost In The Fog", "The Forest Whispers My Name" και έκλεισαν το set τους με το "From The Cradle To Enslave". Οι τύποι είναι πάντως τραγικοί (Σπύρος) και κάνουν για κανένα καρναβάλι στο Ρίο παρά για φεστιβάλ μουσικής. Τουλάχιστον ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας (Σπύρος). Πάλι καλά, είναι και σε κάτι χρήσιμοι!
Για τη συνέχεια Bullet For My Valentine και Funeral For A Friend. Αν εξαιρέσουμε τα μπλουζάκια των Megadeth και Metallica που φορούσαν τα μέλη των group, δε μας έκαναν καμία εντύπωση ούτε τα κομμάτια τους ούτε γενικότερα η σκηνική τους παρουσία ή η τεχνική τους κατάρτιση. Ο Mustaine και ο Waters στα χειρότερα τους γράφουν καλύτερα κομμάτια απ' αυτούς, οπότε μετακινηθήκαμε προς τη Snickers Stage για να δούμε τους Prodigy. Μάλλον ο όρος «δούμε» είναι αδόκιμος καθώς είχε μαζευτεί πάρα πολύ κόσμος για να τους παρακολουθήσει με αποτέλεσμα η τέντα να έχει γεμίσει και μόνο να τους ακούσεις μπορούσες. "Breathe", "Their Law", "No Good", "Firestarter", "Poison" ήταν μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε και σίγουρα η θέση τους θα έπρεπε να είναι στην κεντρική σκηνή και όχι στη Snickers. Το πρόγραμμα έλεγε ότι οι Gn'R θα έβγαιναν στις οκτώ και τέταρτο. Την ίδια ώρα οι Lordi έπαιζαν στην 3η σκηνή οπότε είπαμε να πάμε να χαζέψουμε λίγο τους καραγκιοζαραίους νικητές της Eurovision. Περνώντας από την κεντρική σκηνή στις οκτώ και πέντε είδαμε ότι το σκηνικό για τους Gn'R ήταν έτοιμο και ξαφνικά ακούγεται το Intro και το εισαγωγικό riff του "Welcome To The Jungle". Κάθε σκέψη για τους Lordi χάθηκε αμέσως και αυτό που περίμεναμε τα χρόνια που ακούμε metal ήταν σε απόσταση αναπνοής.
"You know where you are?" ρωτάει ο Axl. Βρισκόμασταν φυσικά στον παράδεισο (ή στην κόλαση αν προτιμάτε)! Καπάκι ακούγεται το χαρακτηριστικό bass intro απ' το "It's So Easy". Το είχαμε ακούσει και πέρσι από τους Velvet αλλά η σχέση του Axl με τον Weiland είναι η μέρα με τη νύχτα και δεν υπάρχει φυσικά μέτρο σύγκρισης. Στη συνέχεια "Mr. Brownstone" και "Live And Let Die" με τον Axl να είναι σε τρομερά κέφια, να κατεβαίνει στις πρώτες σειρές για να χαιρετήσει το κοινό και να φαίνεται ότι απολαμβάνει κάθε λεπτό του live. Μαζί του και το υπόλοιπο group (Finck, Fortus, Ron "Bumblefoot" Thal στις κιθάρες, Stinson στο μπάσο, Dizzy και Pittman στα keyboards, Brain στα drums) να είναι τρομερά δεμένο, με τους τρεις κιθαρίστες να εναλλάσσονται στα σόλο, τον Finck να έχει τον ηγετικό ρόλο στις κιθάρες, δίχως όμως να παραβλέψουμε και τον Thal ο οποίος τεχνικά είναι στο ίδιο επίπεδο με τον χαρισματικό αλλά και εκκεντρικό Buckethead.
Ακολούθησε το "Knockin' On Heaven's Door" σε μια rock-reggae εκδοχή με τον Axl να κάνει το γνωστό παιχνίδι με το κοινό στο ρεφρέν του κομματιού και όλα να κυλούν τέλεια και ονειρικά. Είναι δυνατόν όμως σε ένα live των Gn'R να είναι όλα τελεία; Μετά τη φοβερή εκτέλεση του "Sweet Child O'Mine" ο Axl ξαφνικά ανακοινώνει ότι "we 're having some technical problems, so we 're gonna take a break". "Εδώ είμαστε" λέμε με μια φωνή. Σκηνές από το St. Louis ήρθαν αμέσως στο μυαλό μας, το κοινό άρχισε να πετάει μπουκάλια στη σκηνή και η κατάσταση άρχιζε να γίνεται εκρηκτική. Ως δια μαγείας βγαίνει στη σκηνή ο Thal για να παίξει μια guitar version του "Don't Cry" με το κοινό να ηρεμεί λίγο και στη συνέχεια βγαίνει και το υπόλοιπο group για να συνεχίσει με το "You Could Be Mine". Στη μέση του κομματιού ο Axl φεύγει από τη σκηνή αφήνοντας το group να παίξει instrumental το υπόλοιπο κομμάτι και, σα να μην έφτανε αυτό, κάπου εκεί ο Stinson πετάει με νεύρα το μπάσο του καθώς είχε δεχτεί μερικά μπουκάλια και φεύγει από τη σκηνή. Πάει λέμε, τώρα είναι που δεν πρόκειται να συνεχιστεί με τίποτα η συναυλία. Μετά από λίγο γυρνάει ο Stinson, αρπάζει το μικρόφωνο του Axl από τα χέρια και απ' τη μία απολογείται και ζητάει συγγνώμη από το κοινό για αυτό που έκανε αλλά από την άλλη προειδοποιεί ότι εάν φάει και άλλο μπουκάλι θα φύγει από τη σκηνή. Εκεί περιμέναμε μια βροχή από μπουκάλια και να γίνει χαμός. Και όμως από εκείνο το σημείο και μετά η συναυλία μετατράπηκε σε κάτι μαγικό.
Το πρώτο νέο κομμάτι ακούστηκε, "Better". Ότι καλύτερο έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Το κόψιμο που υπάρχει στη μέση του κομματιού είναι φοβερό και ήδη έχει πάρει θέση ανάμεσα στο κλασσικά κομμάτια των Guns. Ένα σύντομο solo του Dizzy μας οδηγεί στο "The Blues" και για τη συνέχεια ο Axl μας ανακοινώνει ότι υπάρχουν δύο εκλεκτοί φίλοι του οι οποίοι θα μοιραστούν τη σκηνή μαζί με τους Guns. Τον ένα τον ξέραμε, ήταν ο Sebastian Bach, ο άλλος όμως; "I'd like to welcome a very good friend of mine... Mr. Izzy Stradlin..." και το Donington παίρνει φωτιά! Βαθιά μέσα μας θέλαμε να ήταν εκεί και ο Slash αλλά δεν πειράζει. Από εκεί και πέρα άρχισε το party. Τέσσερις κιθάρες στη σκηνή στα "Think About You", "Patience", "Nightrain", "Used To Love Her" με τον Izzy να κάνει backing vocals και να συνοδεύει διακριτικά τους υπολοίπους. "Can I get a piano out here?" ρωτάει ο Axl και μέσα από ένα εντυπωσιακό φωτισμό μας οδηγεί στο "November Rain". Ειδικότερα στο τελευταίο σόλο τα πυροτεχνήματα δημιούργησαν μια τεχνιτή βροχή και τη σκυτάλη παίρνει ο Thal για να παίξει με tapping «με-οκτώ-δάκτυλα» το σόλο. Στη συνέχεια ο Axl φωνάζει τον Bach και μοιράζονται τα φωνητικά στο "My Michelle" για να ακολουθήσουν 3 καινούρια κομμάτια: "Madagascar", "IRS", "Chinese Democracy", με το "Madagascar" να είναι ένα τραγούδι στο ύφος του "Estranged" και το "IRS" -με λίγο αλλαγμένη εισαγωγή σε σχέση με το demo που έχει διαρρεύσει- να είναι ένα τετράλεπτο κομμάτι με μοντέρνο στυλ και φοβερά σόλο από τους Finck και τον Fortus. "I don't wanna go home" λέει ο Axl, για να παραδεχτεί ότι "that's different to how I felt an hour ago". Για το τέλος τι άλλο, "Paradise City", με τον Finck να έχει τρελαθεί τελείως, να κατεβαίνει από τη σκηνή και να φτάνει μέχρι το σημείο που βρίσκονταν οι ηχολήπτες, και μετά από 2,5 ώρες το group να μας αποχαιρετά.
Το set list ήταν το ακόλουθο: "Welcome To The Jungle", "It's So Easy", "Mr. Brownstone", "Live And Let Die", "Knockin' On Heaven's Door", Robin solo (Finlandia), "Sweet Child O' Mine", Ron guitar solo (Don't Cry), "You Could Be Mine", Robin & Richard guitar solo (Beautiful), "Better", Dizzy solo (Ziggy Stardust), "The Blues", "Think About You" (with Izzy Stradlin), "November Rain", "My Michelle" (with Sebastian Bach), "Smoke On The Water" (Izzy intro) / "Patience" (with Izzy Stradlin), "Nightrain" (with Izzy Stradlin), "Madagascar", "Rocket Queen", "IRS", "Chinese Democracy", "Used To Love Her" (with Izzy Stradlin), Robin solo, "Paradise City" (with Izzy Stradlin).
Πρέπει να σημειωθεί ότι για κάποιους λόγους με τον Σπύρο είδαμε ξεχωριστά τη συναυλία. Όταν βρεθήκαμε στο τέλος, ο ένας κοίταγε τον άλλον και με ένα στόμα είπαμε ότι αυτό που είδαμε ήταν το κάτι άλλο.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Μπορεί οι Gn'R να είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα (Πάνος), αλλά αν δεν έπαιζαν καλά θα ήμουν ο πρώτος που θα το έλεγε. Λοιπόν, αν οι Metallica την προηγούμενη μέρα είχαν κάνει την τέλεια επαγγελματική συναυλία, οι Gn'R έκαναν το πιο «ζωντανό» live που έχουμε δει ποτέ (συμφωνώ απόλυτα με κάποιες μικρές ενστάσεις για τις διακοπές ανάμεσα στα κομμάτια. Αν όμως αυτό συμβαίνει για λόγους υγείας, τότε δε μας πέφτει βέβαια κανένας λόγος, Σπύρος). Αυτή η συναυλία θα μπορούσε να είναι είτε η ταφόπλακα τους, καθώς έτσι και έφευγαν από τη σκηνή ή έπαιζαν μικρότερο set list ο τύπος θα τους σταύρωνε, είτε η ανάσταση τους, όπως αποδείχτηκε.
Πραγματικά είναι πίσω, καλύτεροι από ποτέ, με τον Axl να είναι αρκετά ώριμος στο να χειρίζεται τις διάφορες καταστάσεις, τη φωνή του να είναι σε πολύ καλή κατάσταση και τις φήμες που τον θέλουν να φεύγει από τη σκηνή κατά τη διάρκεια των τραγουδιών για να πάρει οξυγόνο να μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Και κάτι ακόμα. Δε γύρισε ο Axl. Γύρισαν οι Guns N' Roses. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ο Satriani αναφέρει πολύ συχνά στις συνεντεύξεις του ένα αστείο που κάνει συνεχώς ο Malmsteen. Ρωτάει κάποιον «τι ώρα είναι;», ο άλλος του απαντάει την αντίστοιχη ώρα και μετά εκείνος λέει "oh, it's time to rock!"! Τα λέμε λοιπόν στις 10 Ιουλίου στο Terra Vibe.
Παράρτημα.
Guns N' Roses live στο Bercy (Παρίσι), 20/06/06
Τι να πω! Μόλις δέκα μέρες μετά το φεστιβάλ στο Donington ξαναείδα τους Guns στο Bercy. Δε θα γράψω πολλά. Support οι Bullet For My Valentine και οι Avenged Sevenfold. Υπερεκτιμημένοι μου φαίνονται και οι δύο για να μην πω τίποτε χειρότερο. Ειδικά οι πρώτοι είναι για να τους πάρεις με τις λεμονόκουπες. Τέλος πάντων... Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για τις 19.30, τα support τελείωσαν γύρω στις εννέα και κάτι και οι Guns βγήκαν στις έντεκα παρά είκοσι (!) με τον κόσμο, που είχε γεμίσει ασφυκτικά το Bercy, να έχει ξενερώσει και να περιμένει στωικά μια ανάλογη εμφάνιση. Αυτό όμως που επακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια.
Welcome to the JUNGLE όνομα και πράμα! Έγινε πραγματική σφαγή! Οι Γάλλοι «έφυγαν» τελείως, στο πρώτο μισάωρο το μισό Bercy είχε μετατραπεί σ' ένα απέραντο και ενιαίο mosh-pit και διάφορα κορμιά πετούσαν πάνω απ' το κεφάλι μου και έσκαγαν δίπλα μου σα σακιά! Τέτοια ΣΦΑΓΗ δεν έχω ξαναδεί και κυριολεκτώ. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Και η απόδοση των Guns ήταν μακράν καλύτερη απ' αυτή του φεστιβάλ. Ακόμα και το show ήταν το κάτι άλλο, με στήλες φωτιάς (!), πολύ περισσότερα πυροτεχνήματα κ.λ.π.. Ρίξτε μια ματιά στο playlist και θα καταλάβετε. Άμα παίξουν έτσι και στην Αθήνα δε θα μείνει τίποτα όρθιο. Ίδωμεν.
Intro / WelcomeTo The Jungle / It's So Easy / Mr. Brownstone / Live And Let Die / Robin Fink solo / Sweet Child O' Mine / Madagascar / You Could Be Mine / Knockin' On Heaven's Door / Jam / Dizzy solo (Ziggy Stardust) / The Blues / Band introduction / Richard and Robin solo (Beautiful) / Out Ta Get Me / Ron solo (Don't Cry) / Better / November Rain / IRS / My Michelle / Used To Love Her (with Izzy Stradlin) / Patience (with Izzy Stradlin) / Nightrain (with Izzy Stradlin) / Chinese Democracy / Robin Finck solo / Paradise City
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
