Dark Tranquillity, Scar Of The Sun, InsIDeaD, Daylight Misery @ Gagarin 205, 22/05/11

Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 24/05/2011 @ 13:12
Η λέξη επαγγελματισμός με την οποία πολλές φορές περιγράφουμε ένα συγκρότημα ή μία ζωντανή του εμφάνιση δεν έχει μόνο αρνητική έννοια. Για την πλειονότητα των Σουηδών η λέξη αυτή δεν ισούται με τυπικότητες και δηθενισμούς, αλλά με άψογες εκτελέσεις, ολοκληρωμένο οπτικοακουστικό θέαμα/ακρόαμα και «μάτωμα της φανέλας». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούσαν πάντα οι Dark Tranquillity, μία από τις πρωτεργάτριες μπάντες του ήχου του Göteborg, με τις συναυλίες των οποίων εκπληρώνεται αυτό που λέμε value for money. Την περασμένη Κυριακή στο Gagarin οι οπαδοί τους είχαν την ευκαιρία να τους απολαύσουν τριάμισι χρόνια μετά από εκείνη την περίεργη βραδιά με τους Samael, όμως αυτό θα γινόταν δυόμιση ώρες και τρία support groups μετά από την έναρξη.

Το έναυσμα της εκκίνησης δόθηκε από τους Αθηναίους Daylight Misery, που παρουσιάστηκαν αρκετά άνετοι στο σανίδι, παρά τη σχετικά μικρή τους εμπειρία πάνω σ' αυτό. Στο σκατόψυχο ατμοσφαιρικό metal τους ξεχώριζαν οι αναφορές σε παλιούς Paradise Lost, παλιούς My Dying Bride, παλιούς Nightfall και λιγότερες σε Amorphis και Katatonia (παλιούς πάντα). Το set τους απαρτίστηκε από κομμάτια της περσινής παρθενικής τους δουλειάς, "Depressive Icons", ενώ στο "Meadows Of Desire" (αν δεν απατώμαι) στη σκηνή μαζί τους ανέβηκε ο ντράμερ των Decemberance, συνεισφέροντας με τα υπερbrutal φωνητικά του. Ανάμεσα στις δικές τους συνθέσεις, διασκεύασαν το "Black Tears" των Edge Of Sanity, κερδίζοντας εύκολα το χειροκρότημα του κοινού.

Στη συνέχεια οι τόνοι ανέβηκαν κατακόρυφα με τους InsIDeaD, οι οποίοι ήταν ξεσηκωτικοί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Με το μοντέρνο thrash τους να παραπέμπει κυρίως στον αμερικάνικο ήχο (Metallica, Biohazard, Soulfly) και τα πάμπολλα mosh parts τους να αφήνουν άπλετο χώρο για κοπάνημα, οι νικητές του Wacken Metal Battle του '09 κέρδισαν τις εντυπώσεις και άφησαν τους πάντες ικανοποιημένους, χάρη στην τρομερή τους ενέργεια. Παρουσίασαν υλικό από το ντεμπούτο τους, "Chaos Elecdead", που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Massacre, ένα ολοκαίνουριο υπό επεξεργασία κομμάτι, καθώς και δύο απολαυστικές διασκευές στα "No Compromise" των The Haunted και "Ace Of Spades" των Motörhead.

Κλείνοντας το χορό των support εμφανίστηκαν οι -επίσης Αθηναίοι- Scar Of The Sun. Ίσως μία από τις πιο προφανείς επιλογές για το συγκεκριμένο billing, λόγω της συμμετοχής του Mikael Stanne στο τραγούδι "Ode To A Failure", αλλά και της δημιουργίας του video clip του "Monochromatic Stains" των Σουηδών από τον ντράμερ της μπάντας, Αχιλλέα. Το πληκτράτο Paradise Lost-ικό goth metal τους περιείχε όσα σουηδικά στοιχεία χρειαζόταν για να κολλήσει με το ύφος των headliners, όμως προσωπικά κάτι με χάλασε στην παρουσία τους. Το setlist τους βασίστηκε στο ολόφρεσκο ντεμπούτο τους, "A Series Of Unfortunate Concurrencies", και ενώ εκτελεστικά ήταν καλοί, λίγο η μονότονη φύση των συνθέσεών τους και λίγο τα άτονα φωνητικά τους αποτέλεσαν παράγοντες που δεν τους ευνόησαν ιδιαίτερα.



Μετά τα τρία διακεκομμένα μισάωρα των support είχε φτάσει η ώρα που όλοι περίμεναν. Ο αριθμός των παρευρισκομένων δεν πλησίαζε επίπεδα sold out, με συνέπεια οι συνθήκες στον χώρο να είναι ιδανικές. Ο προτζέκτορας που αντικαθιστούσε το παραδοσιακό πανό του background έδινε υποσχέσεις για ένα εξαιρετικό show με visuals, δια χειρός Niklas Sundin φυσικά. Τα φώτα σβήνουν και η εξάδα από το Göteborg κάνει την είσοδό της με το "At The Point Of Ignition". Ακολουθεί το "The Fatalist" που ζωντανεύει για τα καλά το κοινό, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη τα καλύτερα κομμάτια του "We Are The Void" έχουν μείνει εκτός.



Οι αντιδράσεις αυξάνονται στη συνέχεια με προφανείς επιλογές από τα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ, ενώ το "Punish My Heaven" προκαλεί το αναμενόμενο «πατιρντί». «Είχαμε πολλά χρόνια να έρθουμε, ας μην το επαναλάβουμε», λέει ο Stanne, προβάλλοντας την επιθυμία του να επιστρέψει σύντομα στα μέρη μας. Η μειονότητα των μεγαλύτερων ηλικιακά βάζει τα δυνατά της και τελικά κατορθώνει να αντέξει στην απανωτή συγκίνηση που προσφέρει με το άκουσμά του το "The Gallery". Κάποιες προσθήκες πλήκτρων παραλλάσσουν έξυπνα το κομμάτι, γεφυρώνοντας παράλληλα τις διαφορετικές εποχές της μπάντας με την εναλλαγή στο "The Wonders At Your Feet". Σειρά έχει το υπέροχα ατμοσφαιρικό "Iridium", στο οποίο υποσυνείδητα φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα Σκανδιναβών melodeathάδων που προσπαθούν να παίξουν post. Ίσως στο μέλλον ακούσουμε κάτι εξίσου πειραματικό και πιο τελειοποιημένο απ' αυτούς, το μόνο σίγουρο είναι πως οι λέξεις απογοήτευση και Tranquillity με δυσκολία χωράνε στην ίδια πρόταση.



Η συμμετοχή του κοινού είναι ικανοποιητική, παρότι είναι σίγουρα πεσμένη σε σχέση με το παρελθόν, ενώ η ύπαρξη της νέας γενιάς οπαδών που ξέρει απ' έξω όλα τα λόγια του "Misery's Crown" αλλά όχι αυτά του "Lethe" είναι δεδομένη. Γεγονός που περισσότερο με χαροποιεί, παρά με πικραίνει, αφού βλέπω πως οι αγαπημένοι μου Σουηδοί δεν έχουν εγκαταλείψει την τέχνη του «μαγνητίζειν δια των τεραστίων μελωδιών» στο πέρασμα των χρόνων. Ο ήχος είναι ο μόνος παράγοντας που με δυσαρεστεί έως τώρα, αφού βρίσκομαι σε ένα απ' τα «νεκρά σημεία» του Gagarin, όπου χρειάζομαι έξτρα προσπάθεια για να αντιληφθώ τους Stanne, Sundin και Brändström. Η ολοκληρωτική απουσία τραγουδιών από το "The Mind's I" με ενοχλεί αρχικά, όμως συνέρχομαι σκεπτόμενος ότι τρία από το μνημειώδες "The Gallery" δεν είναι και λίγα...



Τα εκπληκτικά visuals όντως τραβάνε τα βλέμματα, αλλά και πάλι υστερούν συγκρινόμενα με την εκτελεστική αρτιότητα της μπάντας. Το "Final Resistance" σημαίνει τη λήξη της κανονικής διάρκειας και μέχρι την έναρξη του encore ξανασκέφτομαι τα της διαφοροποίησης του κοινού που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια. Ελάχιστες οι ιαχές, τα σφυρίγματα και τα κλισεδιάρικα «we want more». «Λες και δε θα ξαναβγούν; Αφού έτσι γίνεται πάντα». Σταματάω τη γκρίνια όμως για να απολαύσω το πελώριο riff του "ThereIn" που πάντα θα αποτελεί μέγιστη στιγμή, αλλά και το "Terminus" που έχει εξελιχθεί στον νέο ύμνο του συγκροτήματος.



Μιάμιση ώρα και δεκαοχτώ τραγούδια αργότερα: Σταθερή αξία για live οι Dark Tranquillity, άψογοι επαγγελματίες με την άδολη έννοια που ανέφερα στην εισαγωγή αυτού του κειμένου. Σεμνοί άρχοντες της μελαγχολίας. Τρομερά χαρισματικός frontman ο Stanne, με πρωτοφανές πάθος, θεατρικότητα και αφοσίωση στο πρόσωπο των οπαδών του. Αναπόφευκτα τα όποια παράπονα για την επιλογή των τραγουδιών, αφού κι αυτοί μετράνε πλέον είκοσι και βάλε χρόνια στην πλάτη τους, αδυνατώντας να ευχαριστήσουν τους πάντες στο έπακρο. Συναυλία που αξίζει έως και το τελευταίο της λεπτό (του ευρώ και της ώρας). Τέρψη για το αυτί, το μάτι και το μυαλό.

Setlist:

At The Point Of Ignition
The Fatalist
Icipher
Damage Done
Lost To Apathy
Monochromatic Stains
Punish My Heaven
The Gallery
The Wonders At Your Feet
Iridium
Focus Shift
Dream Oblivion
Misery's Crown
Haven
Lethe
Final Resistance
-------------
ThereIn
Terminus (Where Death Is Most Alive)

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

Περισσότερες φωτογραφίες:

Dark Tranquillity:






  • SHARE
  • TWEET